Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει την άποψη του για την προβολή που έχει πάρει η Μαρία Καρυστιανού για το θέμα των Τεμπών και όχι άλλοι συγγενείς θυμάτων.
Η δημοσιότητα για να σταθεί χρειάζεται ένα πρωταγωνιστή ή δυο κι όχι πλήθος
Κάτι που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση τον τελευταίο καιρό είναι πως αρκετοί και μάλιστα άνθρωποι της τηλεόρασης και των ΜΜΕ γενικώς αντέδρασαν και αντιδρούν κάπως αρνητικά στην προβολή όπως λένε μόνο της κυρίας Μαρίας Καρυστιανού στο θέμα των Τεμπών, ενώ όπως λένε επίσης και σωστά εδώ που τα λέμε δεν υπάρχει μόνο η κυρία Καρυστιανού υπάρχουν και άλλες και άλλοι σε αυτήν την ιστορία, γονείς, συγγενείς, ή φίλοι ανθρώπων που πέρσι τέτοιον καιρό έγιναν σε μια στιγμή στάχτη στην κυριολεξία και αγωνίζονται για να μην σβήσει η μνήμη τους και να δικαιωθούν οι νεκροί και να υπάρξει δικαιοσύνη για να μην συγκαλυφθούν οι ευθύνες και οι ένοχοι.
Ανεξάρτητα πάντως ποιο θα είναι το αποτέλεσμα όλου αυτού, το θέμα είναι άλλο. Η δημοσιότητα καλώς ή κακώς για να σταθεί χρειάζεται ένα πρωταγωνιστή ή δυο πρωταγωνιστές ή τρεις. Δεν θέλει πλήθος παρά μόνο για τους κομπάρσους. Χρειάζεται όμως πρωταγωνιστή ή πρωταγωνιστές με γνωστά ονόματα – εννοώ, ονόματα γνωστά που να τα έχει μάθει ο κόσμος- για να μπορέσει να ταυτιστεί με αυτά και να τους δώσει την πρέπουσα σημασία. Μην με ρωτήσετε αν συμφωνώ με αυτό ή όχι ασφαλώς κι όχι. αλλά έτσι είναι τι να κάνουμε τώρα.
Οπότε το ότι εμφανίστηκε η κυρία Μαρία Καρυστιανού και μίλησε όπως μίλησε στην επιτροπή της Βουλής, άρα ο κόσμος που την είδε στην τηλεόραση την αγάπησε, την πόνεσε, την ένιωσε ως δικιά του, την ακολουθεί, και αυτήν την προβάλλουν τα ΜΜΕ και όχι επειδή ψυχοπονιάρικα την δείχνουν και για αυτό 1.200.000 άνθρωποι απ’ ότι έμαθα υπέγραψαν ότι της συμπαραστέκονται στο διαδίκτυο για αυτό που πρότεινε για τους πολιτικούς να έχουν και αυτοί κάποια στιγμή ευθύνη και να πληρώνουν τα λάθη για τα εγκλήματά τους.
Ακόμα και 1.200.000 υπογραφές βέβαια δεν σημαίνει ότι κάποιοι θα τους ακούσουν και θα ψηφιστεί κάτι τέτοιο – που εδώ που τα λέμε είναι πολύ σωστό – άλλωστε δυστυχώς υπάρχει η γνωστή ατάκα του παλιού Καραμανλή που είχε πει «οι πρωθυπουργοί δεν πάνε φυλακή, πάνε σπίτι τους – ενώ οι μη πολιτικοί ως γνωστόν και φυλακή πάνε και στον άλλον κόσμο άμα τύχει.
Με αυτό θέλω να πω πως 1.200.000 υπογραφές είναι σημαντικό σαν νούμερο, αλλά δεν έχει ονοματεπώνυμο, αλλά η Μαρία Καρυστιανού έχει και για αυτό αντί να παραξενεύονται δημοσίως κάποιοι γιατί μόνο αυτή και όχι οι υπόλοιποι, καλύτερα να χαίρονται που υπάρχει και αυτή και έτσι το θέμα δεν ξεχνιέται, γιατί πολλοί, θα ήθελαν πολύ να ξεχαστεί σιγά σιγά το θέμα αυτό κανονικά και οι της κυβέρνησης αρκετών τελευταίων δεκαετιών και όχι μόνοι της τελευταίας.
Ένα χρόνο μετά ακριβώς λόγω της δημοσιότητα στο θέμα είναι από τα πιο καυτά της εποχής και αυτό βασικά οφείλεται στη δημοσιότητα του. Αυτό να σκεφτόμαστε όλοι γιατί στην Ελλάδα δυστυχώς ισχύει «κάθε θαύμα δυο μέρες και το πιο μεγάλο τρεις» και το θέμα της δημοσιότητας που κρατάει το ενδιαφέρον του κόσμου δεν είναι κάτι εύκολο. Να χαιρόμαστε και να καμαρώνουμε για τη Μαρία Καρυστιανού και αντί να έχουμε τέτοιες απορίες, να της ευχηθούμε και σε αυτήν και στους υπόλοιπους συγγενείς των θυμάτων να βρουν δικαίωση σύντομα.
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
