Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει την κριτική του για το ντοκιμαντέρ του MEGA «Μαμά έρχομαι».
Καταρχήν να ξεκινήσουμε λέγοντας πως είναι προς τιμή του MEGA και της Ανθής Βούλγαρη που στον πρώτο χρόνο από την τραγωδία των Τεμπών έφτιαξε μια ολόκληρη εκπομπή καινούρια αφιερωμένη σε αυτό το θέμα και δεν έβαλε απλώς όπως οι περισσότεροι μια εκπομπή επικαιρότητας να ασχολείται με αυτό το θέμα.
Έτσι κι αλλιώς χαίρομαι που ένα χρόνο μετά το φρικτό εκείνο γεγονός οι συγγενείς των θυμάτων και όχι μόνο κρατάνε το θέμα ζωντανό και δεν έχει συμβεί το γνωστό «στην Ελλάδα κάθε θαύμα δυο μέρες και το πιο μεγάλο τρεις»….
Αξίζουν λοιπόν εύσημα πρώτα στην Ανθή Βούλγαρη και βέβαια στο MEGA που έφτιαξε μια εκπομπή 1,5 ώρας ειδικά για αυτό το θέμα και με έναν έξυπνο και συγκινητικό τίτλο που ήταν ΜΑΜΑ ΕΡΧΟΜΑΙ που ήταν από τις τελευταίες φράσεις που έστειλε μια κοπέλα στη μητέρα της λίγο πριν γίνει η μοιραία σύγκρουση. Στην εκπομπή συγγενείς και φίλοι θυμάτων αλλά και τραυματίες μιλήσανε για το τραγικό γεγονός πως το έζησαν και πως το βιώνουν μέχρι σήμερα.
Το πιο σημαντικό τώρα για μένα ελάττωμα ήταν που όταν η Άνθη Βούλγαρη μιλούσε στους ανθρώπους που ήταν απέναντι της, κανείς δε ήταν αρκετά κοντά της γιατί βλέπεις και ο σκηνοθέτης σε ένα τόσο καυτό θέμα στο οποίο κυριαρχεί το συναίσθημα, προτίμησε να έχει “Αγγελοπουλικές” εξάρσεις, όχι μόνο με την γκρι συννεφιά και τους τόνους του γκρι στη φωτογραφία της εκπομπής, αλλά και στις αποστάσεις που είχαν δημοσιογράφος και αυτός που έδινε τη συνέντευξη σε απόσταση καθισμένοι κοντά σχετικά χωρίς καμία ζεστασιά από το μέρος αυτών που έφτιαξαν το υποτίθεται ντοκιμαντέρ, γιατί ντοκιμαντέρ δεν ήταν αυτό, αυτό ήταν ένα ρεπορτάζ που πλαταίνει και αντί να κρατήσει μισή ώρα όπως έπρεπε κράτησε μιάμιση ώρα. Ενδιάμεσα ακούγαμε τη δημοσιογράφο – ή κάποια άλλη δεν ξέρω κιόλας να – να απαγγέλει σαν παιδάκι κάποια κείμενα για το θέμα όλο αυτό γραμμένα όχι με ιδιαίτερη έμπνευση.
Λυπάμαι που το λέω και είναι κρίμα γιατί φαίνεται πως ως παραγωγή και προσεγμένη ήταν και κάποια λεφτά δόθηκαν για να τρέχει ένα συνεργείο στα Τέμπη και στα Μετέωρα και να στήνουν με τέτοιο τρόπο κάθε συνεντευξιαζόμενο, αλλά χρειάζεται λιγότερος «ναρκισσισμός» και από την πλευρά της δημοσιογράφου μετά τα ακίνητα «Γκαρμποειδή» γκρο πλαν, αλλά και από την πλευρά του σκηνοθέτη ο οποίος όφειλε να έχει στα χέρια του παρέα με τη δημοσιογράφο ένα πιο σφιχτοδεμένο σενάριο – γιατί τα ντοκιμαντέρ για να είναι ντοκιμαντέρ για όσους δεν το ξέρουν χρειάζεται σενάριο, δεν είναι ρεπορτάζ τηλεοπτικών δελτίων-, και επειδή το θέμα ήταν τραγωδία και αυτοί που μιλούσαν είχαν ζήσει την τραγωδία μέσα από τους δικούς τους ανθρώπους, καλό θα ήταν να υπάρχει μια ζεστασιά ανθρώπινη, να νιώθεις πως αυτοί που το φτιάξανε συμπάσχουν με αυτούς που μιλάνε και αυτοί που το φτιάξαν επιπλέον έχουν κάτι παραπάνω να πουν και να δείξουν κάτι εντελώς καινούργιο κλπ κλπ για να υπάρχει και το ενδιαφέρον του σήμερα και όχι να υπάρχει ένα απλό μνημόσυνο του χθες…
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
