Ο Μάριος Λεβέντης γράφει για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.
Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου
Το θέατρο μετά. Πάντα μετά, πάντα αργότερα. Σαν κακή εκκρεμότητα που ποτέ δεν αντιμετωπίζεται στην ώρα της και στην χώρα της, πληρώνει τα πρόστιμα της καθίζησής του. Περνάει από αναβολή σε αναβολή, διυλίζει τον κώνωπα της υπομονής του και ζει το πιο ιστορικό έτος στην ιστορία του.
Ζει το έτος που το κήρυξε φορέα υπερμετάδοσης και του έκλεισε το στόμα για κάθε ενδεχόμενο, φιμώνοντας τα λόγια και τα έργα του, τις παραγωγές και τις προαγωγές της συγκίνησης του κοινού του. Ζει το έτος της απόλυτης ανυποληψίας από αναλφάβητα υπουργεία, που λουφάζουν σπασμωδικά μέσα στις χιλιετίες του για να δουν τι σημαίνει. Ζει το έτος της συνταρακτικής αποκάλυψης για το «ποιόν των άψε-σβήσε» πρωταγωνιστών της, των πρωταγωνιστών που χρησιμοποίησαν την πρωτιά τους για να τρέξουν τον μαραθώνιο της νοσηρής τους επαρσης και της κακουργηματικής τους στόφας.
Το θέατρο ρίχνει φως στις σκιάσεις της κοινωνίας
Σήκωσε ψηλά ένα ολόκληρο κίνημα μόνο με τους προβολείς του: έριξε φως στις σκιάσεις μιας ολόκληρης κοινωνίας, προκαλώντας την θρυλική διασάλευση της κανονικότητάς της. Έγινε γι’ άλλη μια φορά η φωνή και το κουράγιο της. Έγινε η κάθαρση με σάρκα και οστά, σε μια εποχή αναπόφευκτων γενικών μολύνσεων. Άνοιξε τον ασκό του συνόλου. Αυτό κάνει το θέατρο: νοιάζεται το σύνολο και ανοίγεται εμπρός του. Διότι είναι κρίμα να παράγουμε καλλιτεχνικό έργο και να μην υπερασπιζόμαστε στο ελάχιστο το ανθρώπινο έργο μας, σε κάθε κοινωνική εκδήλωση. Αυτό κάνει η τέχνη: Προάγει την ευαισθησία μέσα στην δεξιότητα. Η δεξιότητα όσο χαρισματική κι αν είναι, από μόνη της είναι εντελώς ανήμπορη.
Αυτό το θέατρο τιμούμε σήμερα.
Το θέατρο που γράφει ιστορία με πρώτο πληθυντικό.
Το θέατρο που γλείφει τις πληγές του με τις μεγάλες αλλαγές.
Το θέατρο που βουτάει να πιάσει τους μαθητές του, που πνίγονται.
Τους νέους ηθοποιούς.
Τους νέους δασκάλους.
Τους νέους σκηνοθέτες.
Αυτό το θέατρο τιμούμε σήμερα: της συνεσταλμένης νεότερης δύναμης. Της τολμηρής νεότητας που θα επαναπροσδιορίσει ξανά την ευγένεια στην αγένεια της «μεγάλης πείρας». Γιατί στο θέατρο δεν έχεις χρόνια, ούτε σαράντα μέρες ανάληψης στους ουρανούς. Έχεις μια ολόκληρη ζωή για την ανάληψη μιας επίγειας ιερής αποστολής: Να κάνεις καλύτερο το μέτριο ήθος της συμπόνιας αυτού του κόσμου. Ηθοποιός σημαίνει: ζω με χαρακτήρα. Με χαρακτήρα της προσφοράς και όχι της συμφοράς.
Δείτε επίσης:
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
