Η ζωντανή μετάδοση δεν είναι τάση. Είναι αντίσταση του Ελληνικού Θεάτρου. Είναι η αντίσταση στο χειρότερο σενάριο και η συμφιλίωση με την πραγματικότητα. Ο κόσμος που θεάτρου δεν κλείνει την αυλαία του, αποδίδει και μεταδίδει το χάρισμά του εξ’ αποστάσεως. Από τη σκοτεινή μαρκίζα του, στη φωτισμένη οθόνη μας. Ντύνεται επίσημα, διπλώνει το μπορντό μαντήλι στο σακάκι της επιθυμίας του και περιμένει διακριτικά. Περιμένει να σβήσει το γενικό αυτού του χρόνου και ν’ ανάψει τα φώτα της σκηνής στο σανίδι μιας καθημερινότητας με ελπίδα, συντροφιά και επικοινωνία. Περιμένει να ενώσει μικρές κοινωνίες, χωρίς ρήτρες και συμβόλαια πνευματικού θανάτου.
Η ζωντανή μετάδοση δεν είναι παύση. Είναι η εν ειρήνη ανάπαυση, σ’ έναν αόρατο πολέμιο φταίχτη που καυχιέται διαρκώς τα θύματά του και μέμφεται το θυμό τους. Γιατί ο θυμός πριν θυμώσει, γίνεται θύμηση. Θυμάται τι και πόσα στερείται. Θυμάται τι και πόσα δεν δικαιούται. Η ζωντανή μετάδοση, κρατάει ευτυχώς το ζήτα της ζωής και εκπέμπει το απαράμιλλο πείσμα της σε πείσμα όλων των κακών. Έστω από μια κάμερα, βρισκόμαστε ξανά στην κάμαρα του θεάτρου: στην τέχνη της κατάφασης στη ζωή και στην επιμονή της με κάθε μέσο.
Έστω από μια οθόνη, βρισκόμαστε στην κάμαρα ενός αποσωληνωμένου κόσμου που δεν μας ξεπαγιάζουν χνότα λιονταριών, σταγονίδια φαντασμάτων και στατιστικές ΜΕΘ. Που δεν «κοινοποιεί» την κοινή του μοίρα, αλλά την μοιράζεται και την αντιμετωπίζει. Γιατί η ζωή δεν έχει πρώτους και δεύτερους ρόλους. Έχει ατάκες, λέξεις. Έχει σπασμούς, σεισμούς, φαινόμενα. Και τα πιο δύσκολα είναι αυτά που δεν έχουν λόγια. Αυτά που λέγονται και υπονοούνται μόνο με τις παύσεις και σκάνε βεγγαλικά στο χρόνο για να το κατορθώσουν.
Μάριος Λεβέντης
Διαβάστε επίσης: Mάριος Λεβέντης: Κυκλοφορεί το νέο του βιβλίο «Πόστερ»
