Ο Μάριος Λεβέντης γράφει ένα κείμενο, με τίτλο «Βίος αβίωτος», για τη σημασία που έχει ο σεβασμός και το ήθος στο θέατρο και στον άνθρωπο.
Βίος αβίωτος, τρέχει να κρυφτεί σα πληγωμένο μωρό στο πρώτο αμόλυντο καμαρίνι. Βίος αβίωτος, μαρτυρικός. Που μαρτυράει τώρα τους λεκέδες από τα λερωμένα ρούχα του. Ρούχα που η λαιμόκοψή τους έφτασε στο ρετιρέ της έπαρσής τους και φύτρωσε πολλά κεφάλια στο επιβεβαιωμένο θεαθήναι. Pούχα που καμουφλάρουν τους σκελετούς στην ντουλάπα ενός ολόκληρου κόσμου. Pούχα που κρύβουν τα σημάδια και τις λαβωματιές του. Κι αν όλος αυτός κόσμος ονομαζόταν “κλάδος”, δε θα πονηρευόταν κανένας διαχωρισμός. Ένας κλάδος πίστης, αξιοπρέπειας, σεμνότητας, και παιδείας. Αυτό σημαίνει ο κόσμος: Μικρές ομάδες που προσφέρουν και συνεισφέρουν στο καλύτερο δυνατό. Αυτό που ορίζει ο καθένας καλύτερο και δυνατό. Αυτό που είναι ικανό ν’ αγαλλιάζει την ψυχή του.
Βίος αβιώτος ποιεί το ήθος
Βίος αβίωτος τρέχει να κρυφτεί σα πληγωμένο παιδί στο πρώτο αμόλυντο φουαγιέ. Γιατί δεν αντέχει να βάφεται σε στοιχειωμένους καθρέπτες. Ξεσπάει όπως σπάει η πέτρα το γυαλί και καταρρέει μπροστά μας. Γίνεται λάκκος και αρχαία καταπακτή σε μια δαιμονισμένη εποχή και μας ρουφάει στο κύκλωμα της κάθαρσης και του εξορκισμού. Βγαίνει στην κεντρική σκηνή της γενναιότητάς του και ποιεί το ήθος που έχει. Όχι το ήθος που υπερέχει. Ποιεί το ήθος των ανοιχτών οριζόντων σε κλειστά σύνορα και έγκλειστα σπίτια. Ποιεί το ήθος της ισότητας στην πανδημία της ιεραρχίας και της υπεροψίας.
Σεβασμός στο θέατρο και στον άνθρωπο
Σ’ ένα παρόν που όχι μόνο δεν είναι μόδα, αλλά αποδείχθηκε πως είναι ρόδα και γυρίζει. Γυρίζει μες στο θολωμένο αλάθητο νου σαν ερινύα επαναπροσδιορισμού. Για τον όποιο χώρο, τόπο και χρόνο. Βίος αβίωτος, σαστισμένος στην γύμνια του, τυλίγεται την αυλαία και κουρδίζει το τρίτο κουδούνι της πρώτης καθαρής εξήγησης. Σεβασμός στο θέατρο. Θα τα καθαρίσει τα κοστούμια του και θ’ ανάψει ξανά τα φώτα της ράμπας του. Σεβασμός στον άνθρωπο. Στον άναυδο άνθρωπο που δεν έχει τι να βάλει για να υποδεχτεί τον θαυμαστό μας κόσμο! Κι αν όλος αυτός κόσμος ονομαζόταν “κλάδος”, δε θα πονηρευόταν κανένας διαχωρισμός. Ένας κόσμος που τελικά κακοποιήθηκε στο βωμό της άψογης επιφάνειας.
Δείτε επίσης:
- Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει για τον Δημήτρη Χορν
- Η Γυναίκα από την αρχαία τραγωδία στη σύγχρονη Ελλάδα
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
