Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει κριτική για την παράσταση «Anastasia The Musical» που ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Θέατρο Παλλάς.
Τις προάλλες έγραψα ένα κομμάτι για την ιστορία της περίφημης Αναστασίας που για αρκετές δεκαετίες τον 20ο αιώνα απασχολούσε τους ανθρώπους -άλλους γιατί την είχαν πιστέψει ότι έλεγε την αλήθεια και άλλους για το αντίθετο – και ήταν ένα χαριτωμένο παραμύθι που ξεκίνησε από μια οικογενειακή βασιλική τραγωδία που έγινε και ταινία έγινε και θεατρικό, για το οποίο γράφτηκαν βιβλία και έγιναν εκπομπές και ταινία στην τηλεόραση.
Αυτό ήταν το παραμύθι και αυτή ήταν το άδοξο τέλος του. Όμως το άδοξο αυτό τέλος με τον θάνατό της και το τεστ DNA χρόνια μετά, ο πολύς κόσμος δεν το έμαθε γιατί δεν έγινε κανένα τεράστιο θέμα όσο είχε γίνει η ίδια η ιστορία της τόσες δεκαετίες. Λίγοι το έμαθαν, λίγοι το ξέρουν οπότε το ίδιο το παραμύθι και η ιστορία αυτή μπορεί να κυκλοφορεί ακόμα από στόμα σε στόμα και μπορεί θαυμάσια να χρησιμοποιηθεί. Έτσι έγινε μια ταινία animation από την 20th Century Fox το 1997 που είχε τεράστια επιτυχία και ακολούθησε το 2016 ένα μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ. Φυσικά σε αυτά δεν είχαν θέση ούτε ο γάμος της Άννας Άντερσον με τον Αμερικανό μεγαλοεπιχειρηματία, ούτε το τεστ DNA μετά το θάνατό της. Το φινάλε διαμορφώθηκε έτσι που να εξυπηρετεί αυτό το ωραίο παραμύθι.
«Anastasia The Musical» – Θέατρο Παλλάς
Τώρα το «Anastasia The Musical» ανέβηκε στην Ελλάδα, στην Αθήνα, στο Θέατρο Παλλάς. Το ίδιο το έργο δεν είναι κάτι ξεχωριστό στην ιστορία του μιούζικαλ, ούτε φέρνει κάτι διαφορετικό στην πορεία του είδους. Είναι φτιαγμένο με τον άψογο επαγγελματισμό και τη γνώση που έχουν οι Αμερικάνοι που άλλωστε αυτοί δημιούργησαν αυτό το είδος εδώ και κάτι λιγότερο από 100 χρόνια, μια συνέχεια πιο ελαφριά, της οπερέτας και της όπερας. Διαθέτει μια ενδιαφέρουσα υπόθεση παραμυθιού με τους καλούς και τους κακούς με τους ήρωες και τα θύματα, με τις ανατροπές, με το γέλιο και ενδεχομένως και το δάκρυ, την ωραία μουσική στα πρότυπα της ιστορίας του είδους -κάτι δηλαδή μεταξύ τζαζ και ελαφρού αμερικάνικου τραγουδιού μια και το μιούζικαλ έχει φτιάξει και ο δικό του είδος μουσικής-, χορευτικά κλπ κλπ. Όλα είναι σε ένα σωστό μέτρο που το κρατάει στο επίπεδο της σωστής και οικογενειακής ψυχαγωγίας που στην Ελλάδα κακώς θεωρείται πως είναι για παιδιά, ενώ είναι για όλη την οικογένεια, χωρίς χυδαιότητες και χωρίς ιδιαίτερες καλλιτεχνικές εξάρσεις.
Μια παράσταση λίγο καλύτερη από το ίδιο το μιούζικαλ
Η παράσταση βέβαια θα τολμήσω να πω πως είναι λίγο καλύτερη από το ίδιο το μιούζικαλ. Η Θέμις Μαρσέλου που έχει κάνει τη σκηνοθεσία, τη μετάφραση και την απόδοση των στίχων των τραγουδιών ξέρει και αγαπά το είδος και του έδωσε μια ζωντάνια και ένα κέφι και ένα ρυθμό που σε θεατές με κατανόηση και έτοιμοι να δεχτούν το παραμύθι που βλέπουν γίνεται πολύ ευχάριστο, ενώ έχει διακριτικά προσπαθήσει και τα έχει καταφέρει να δώσει και ένα ας πούμε ελληνικό χιούμορ χωρίς όμως να προσβάλει το πρωτότυπο. Πολύτιμο βοηθό στην προσπάθεια της είχε την χορογράφο Άννα Αθανασιάδη με τις έξυπνες χορογραφίες, την Παναγιώτα Κοκκορού με τα θαυμάσια κοστούμια της που ακολουθούν περισσότερο την εικόνα του παραμυθιού και όχι την ακριβή ιστορική πιστότητα της εποχής των κοστουμιών, την θαυμάσια ορχήστρα υπό τον Νικόλα Γουάστωρ και βέβαια τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη που παντρεύουν τις προβολές βίντεο με τα πραγματικά σκηνικά με ξεχωριστό τρόπο, τονίζοντας περισσότερο την εορταστική μαγεία ενός παραμυθιού.
Η παράσταση με τους συγκεκριμένους ηθοποιούς απογειώνεται
Για να πούμε όμως του στραβού το δίκιο το πιο σημαντικό του παραγωγού που έφτιαξε μια πλούσια παράσταση και της σκηνοθέτιδας ήταν η επιλογή των ηθοποιών όπου εκεί πραγματικά η παράσταση απογειώνεται. Όλοι οι ηθοποιοί που τραγουδούν και χορεύουν κιόλας, δείχνουν να έχουν ταλέντο και να έχουν διαλεχτεί προσεκτικά. Θα ήθελα να επισημάνω τον Ίαν Στρατή και τον Βασίλη Αξιώτη. Ο πρώτος είναι όμορφος και χαριτωμένος για να μπορεί να παίξει τον ζεν πρεμιέ, τα καταφέρνει μια χαρά στην πρόζα, αλλά η φωνή του κλέβει την παράσταση, είναι μια φωνή φτιαγμένη για αυτό το είδος. Ο Βασίλης Αξιώτης στον καλύτερο μέχρι τώρα ρόλο που τον έχω δει, στον ρόλο δηλαδή… του κακού του έργου -έχει το φισίκ, έχει το κατάλληλο ντύσιμο, αλλά συγχρόνως ερμηνεύει και τον ρόλο με τέτοιο τρόπο που πέρα από τον σκληρό χαρακτήρα διαφαίνονται και κάποια στοιχεία ευαισθησίας στο βάθος του και αυτό βέβαια συνοδεύεται από μια θαυμάσια φωνή-.
Από εκεί και πέρα και συγχρόνως πριν απ’ όλα η παράσταση διαθέτει τρεις ηθοποιούς που πραγματικά την απογειώνουν. Η Demy με τη θαυμάσια φωνή και το κέφι που παρασύρει τους πάντες πάνω και κάτω από τη σκηνή είναι γεννημένη για μιούζικαλ, ο Θανάσης Τσαλταμπάσης ένας από τους πιο σημαντικούς ηθοποιούς και ειδικά κωμικούς της γενιάς του αλωνίζει τη σκηνή με κέφι και με το πονηρό του ύφος και με τη σπιρτόζικη ματιά του σε παρασύρει να τον ακολουθήσεις. Συγχρόνως διαθέτει και όλα τα στοιχεία για να παίξει μιούζικαλ και φωνή και χορό και τη λάμψη στη σκηνή που εδώ που τα λέμε στο είδος που λέγεται μιούζικαλ αυτή η λάμψη μπορεί να είναι πιο σημαντική και από μια σπουδαία φωνή και ο Θανάσης Τσαλταμπάσης λοιπόν θα μπορούσε να θεωρείται εύκολα ο άνθρωπος που κλέβει την παράσταση και την παρασύρει μαζί του ψηλά αν δεν υπήρχε πάνω στη σκηνή η Μίρκα Παπακωνσταντίνου που λειτουργεί πραγματικά σαν οδοστρωτήρας, συμπαρασύροντας μαζί της όλους τους συντελεστές πολύ πιο ψηλά απ’ ότι θα το περίμεναν ακόμα και οι Αμερικάνοι συντελεστές του έργου. Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου παίζει πραγματικά με κέφι, πέρα από το ταλέντο, τη σκηνική γοητεία και τη φοβερή εμπειρία της κάνοντάς σε να πιστέψεις ότι το βλέπεις το έργο στο Μπροντγουεϊ. Συνήθως στο αμερικάνικο θέατρο και δη στο μιούζικαλ υπάρχει ο όρος show stopper κυρίως για δεύτερους ρόλους που όταν βγαίνουν σε κάνουν να ξεχνάς τα πάντα και παίρνουν την παράσταση στην πλάτη τους. Εδώ αυτό συμβαίνει με την Μίρκα Παπακωνσταντίνου και τον Θανάση Τσαλτμπάση και αυτή είναι η διαφορά ότι είναι οι πρωταγωνιστές και όταν ο πρωταγωνιστής είναι και ο show stopper όλα υπόσχονται μια θαυμάσια βραδιά για όλη την οικογένεια..
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
