Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει κριτική για την παράσταση «Βίρα τις Άγκυρες» του ΚΘΒΕ που παίζεται στο Θέατρο Παλλάς για λίγες παραστάσεις.
Τις προάλλες σας έγραψα για την ιστορία της θρυλικής παράστασης «Βίρα τις Άγκυρες» που ανέβηκε το 1977 στο Εθνικό Θέατρο και πραγματικά έκανε πάταγο από όλες τις απόψεις. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να επαναλάβω κάτι.
«Βίρα τις Άγκυρες» από το ΚΘΒΕ
Σήμερα όμως θα γράψω μια κριτική για την καινούρια παράσταση «Βίρα τις Άγκυρες» που ανέβηκε τον περασμένο Δεκέμβριο στο ΚΘΒΕ και ήταν τέτοια η επιτυχία που κατέβηκε για 10 παραστάσεις στην Αθήνα, στο Θέατρο Παλλάς.
Από εκείνη την παράσταση βέβαια, που όπως είπα έκανε πάταγο και ήταν πραγματικά ιστορική από όλες τις απόψεις δεν έχει μείνει παρά μια κινηματογράφηση που έγινε για το αρχείο του Εθνικού Θεάτρου αλλά όπως κι να το κάνουμε αυτού του είδους οι κινηματογραφήσεις θεατρικών έργων όταν δεν γίνονται με ειδικό τηλεοπτικό κινηματογραφικό τρόπο φαίνονται πολύ φτωχές όσο σπουδαίες και πλούσιες και επιτυχημένες και να ήταν . Μου έχουν πει ότι υπάρχει η κινηματογράφηση αυτής της παράστασης στο ιντερνέτ αλλά όσοι την βλέπουν δεν έχουν και την καλύτερη γνώμη. Από την άλλη βέβαια κακά τα ψέματα, αυτή είναι μια παράσταση που εγώ είδα το 1997 ότι και να πεις από τότε πέρασαν 27 χρόνια και αναγκαστικά αυτή εδώ η καινούρια είναι μια εντελώς διαφορετική παράσταση. Εννοείται πως δεν θα κάτσω να γράψω κριτική για αυτήν την παράσταση συγκρίνοντάς την με την παλιά. Αυτή εδώ είναι μια άλλη παράσταση, χρόνια μετά, από ένα άλλο θέατρο, με διαφορετικές δυνατότητες απ’ ό,τι είχε το Εθνικό τότε. Όμως δεν θα γράψω μια κριτική αναγκαστικά θυμούμενος λίγο την παλιά παράσταση, αλλά για την καινούρια παράσταση έστω και με κάποιες αναμνήσεις από το χθες.
Η καινούρια παράσταση έχει τα πιο βασικά από τα πολύ καλά στοιχεία της παλιάς
Να ξεκαθαρίσω από την αρχή πως η καινούρια παράσταση έχει τα πιο βασικά από τα πολύ καλά στοιχεία της παλιάς, δηλαδή το κείμενο των Ρέππα – Παπαθανασίου και μόνο για αυτό αξίζει κάποιος να τη δει όπως και τα τραγούδια που με τον καλύτερο τρόπο παρουσιάζονται και τραγουδιούνται και ένα κέφι που σου φτιάχνει τη διάθεση. Ασφαλώς η καινούρια παράσταση δεν έχει τον πλούτο που είχε η παλιά, γιατί το ΚΘΒΕ δεν είναι Εθνικό, όμως από τη μία ο Μανόλης Παντελιδάκης με τα σκηνικά του δένει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα σκηνικά του παλιού καιρού για να δώσει την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής συγχρόνως με την νέα τεχνολογία δίνει λάμψη και καλό γούστο στην παράσταση. Τα σκηνικά του δεν θα μας εντυπωσιάσουν, αλλά είναι αυθεντικά λειτουργικά. Ο Νίκος Χαρλαύτης με τα κοστούμια του δίνει την απαραίτητη λάμψη χωρίς να φτάνει σε υπερβολές και σχολιάζει τα δρώμενα με κοστούμια που προσπαθεί να θυμίσουν επιθεώρηση και όχι το Μουλέν Ρουζ στο Παρίσι. Η εικόνα δηλαδή είναι όμορφη, είναι λαμπερή, αλλά ευτυχώς δεν είναι κιτς. Αν προσθέσεις σε αυτό τις χορογραφίες του πιο έμπειρου όσο κανείς χορογράφου Δημήτρη Παπάζογλου που είχε κάνει με τον Γιάννη Φλερύ στην παλιά παράσταση και την ωραία ορχήστρα με τις ωραίες ενορχηστρώσεις του Γιώργου Ανδρέου, φτάνουμε να έχουμε μια παράσταση πριν απ’ όλα απολαυστική. Οι ηθοποιοί είναι πολλοί και δεν είναι φίρμες στην Αθήνα, όπως στην παλιά παράσταση, αλλά είναι καλοί και φαίνεται καθαρά ότι δίνουν όλη τη ψυχή τους σε αυτό που έχουν κληθεί να παίξουν. Θα έπρεπε να τους αναφέρω όλους, αλλά θα αναφέρω μόνο τον Παντελή Καναράκη που στο βασικό ρόλο του Ζανό που παλιά τον είχε παίξει ο Γιάννης Μπέζος, είναι για άλλη μια φορά καταπληκτικός, όπως κάθε φορά που καλείται να ειρηνεύσει έναν ρόλο σε μουσικοχορευτικό θέαμα με το χυμώδες ταλέντο του και την ακομπλεξάριστη προσωπικότητά του που ξέρει να δίνει κάθε φορά όχι μόνο αυτό που χρειάζεται, αλλά και λίγο παραπάνω. Είναι πραγματικά μοναδικός – χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι οι υπόλοιποι ηθοποιοί υστερούν. Το ξεκαθαρίζω-…
Μία πρόταση μουσικού θεάτρου και ψυχαγωγίας με υψηλά στάνταρτ
Το άλλο που ήθελα να πω, είναι πως η παράσταση δεν είναι από αυτές που μπορούν να σε θαμπώσουν με τον πλούτο τους, αλλά σίγουρα θα σε κρατήσουν στη θέση σου και θα σε κάνουν να περάσεις μια υπέροχη βραδιά με το κέφι και την ωραία διάθεση με την οποία έχει στηθεί. Και αυτό το οφείλει στον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΚΘΒΕ και σκηνοθέτη της παράστασης Αστέριο Πελτέκη, ο οποίος έφτιαξε μια παράσταση στα μέτρα του προϋπολογισμού που μπορούσε, αλλά τη γέμισε με έξυπνες ιδέες, έξυπνες λύσεις, με ωραίες στιγμές, την έκανε πιο προσιτή αν θέλετε σε ένα κοινό που δεν χρειάζεται να δει 500 σκάλες και 800 μπαλέτα να ανεβοκατεβαίνουν με φτερά και πούπουλα, αλλά το κοινό περνάει καλά γιατί ανέδειξε τα κείμενα και τα τραγούδια και όπου χρειάστηκε έβαλε ωραίες στιγμές που σου προκαλούν έκπληξη και χαρά.
Με αυτά που λέω μην φανταστείτε πω είναι μια φτωχή παράσταση φτιαγμένη εκ των ενόντων με ότι περίσσευε από παλιά σκηνικά, κοστούμια του ΚΘΒΕ. Ίσα, ίσα. Είναι μια παράσταση γεμάτη κέφι, ζωντάνια και χαρά, ένα πραγματικό μιούζικαλ που πριν απ’ όλα και πάνω από όλα, πέρα από το γέλιο και το κέφι καταφέρνει αυτό που λέγανε παλιά «να σου ανοίξει την καρδιά». Δεν ξέρω να υπάρχει κάτι πιο σημαντικό σήμερα να κυνηγήσει την αυθεντική ψυχαγωγία στο θέατρο και αν ξέρει πως εκεί θα περάσει καλά. Εκεί θα ανοίξει η καρδιά του. Δεν έχω καταλάβει πως η Ελλάδα με τέτοια παράδοση στο ωραίο μουσικό θέατρο, στην επιθεώρηση και όχι μόνο, έχει φτάσει σήμερα να κυνηγά απεγνωσμένα κάτι που να μπορεί να το δει και να ψυχαγωγηθεί και να διασκεδάσει χωρίς να ντρέπεται για αυτή τη χαρά του.
Το «Βίρα τις Άγκυρες» από το ΚΘΒΕ κατορθώνει σε ένα πράγμα τουλάχιστον να πλησιάσει και να φτάσει την παλιά παράσταση του Εθνικού του ίδιου έργου. Δηλαδή να κάνει μία πρόταση μουσικού θεάτρου και ψυχαγωγίας με υψηλά στάνταρτ. Όσο για αυτό τα καταφέρνει θαυμάσια και αξίζει ένα μπράβο. Και μια και το θέμα της είναι αφιέρωμα στην παλιά επιθεώρηση, τιμά την επιθεώρηση, δεν την προσβάλλει, δεν τη σατιρίζει, αλλά την αποθεώνει νοσταλγώντας την.
Το «Βίρα τις Άγκυρες» προσφέρει χαρά. Χαρά, χωρίς να ντρέπεσαι για αυτήν. Αντίθετα με την παλιά παράσταση ελπίζω ο κύριος Πελτέκης να τολμήσει να συνεχίσει και με άλλη τέτοια παράσταση στο μέλλον γιατί ο Νίκος Κούρκουλος δυστυχώς δεν το έκανε. Ίσως στο ΚΘΒΕ κάτι τέτοιο να είναι πιο εύκολο παρά στο Εθνικό.
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
