Στο Δρόμο Για Τη Δουλειά…
Οδηγούσα για το My Radio 104.6 και το Mappes Show την περασμένη Τετάρτη, γύρω στις 06:30. Στο ραδιόφωνο άκουγα τον Γιάννη Κολοκυθά, έναν ευφυέστατο δημοσιογράφο με τσαγανό, άποψη, χιούμορ και ταυτόχρονα, την ικανότητα να αναφέρεται στα γεγονότα με κανονική γλώσσα και ύφος – χωρίς περιττές κορώνες, θεατρινισμούς και εξάρσεις οργής που στα break μετατρέπονται σε ανέκδοτα στους συναδέλφους (γιατί συμβαίνει κι αυτό σε διαπιστευμένους δημοσιογράφους που «σκάνε» από αγανάκτηση και δάκρυ, αλλά μόνο όσο το λαμπάκι «on air» παραμένει αναμμένο, να ξέρετε). Ο οξυδερκής και μαχητικός, όσο και μάχιμος Γιάννης, που λέτε, «τραβάει το δικό του κουπί» στον ΣΚΑΪ έχοντας την αντίληψη, την εμπειρία και το θάρρος να λέει τη γνώμη του με όση ένταση χρειάζεται (αν χρειάζεται) κάθε φορά – γιατί φαίνεται χαμηλών τόνων άνθρωπος – ακόμη κι αν αυτή είναι διαφορετική από εκείνη των συναδέλφων του στον Όμιλο του Φαλήρου.
Αυτό το ξημέρωμα λοιπόν και, ενώ θα μπορούσε να μιλήσει (κι αυτός) για τις τηλεοπτικές τοποθετήσεις Λιάγκα, Κανάκη και Μουτσινά που «έκαναν μπούγιο» – ειδικά εκείνες τις μέρες – ο κύριος Κολοκυθάς επέλεξε να κάνει ένα βήμα πίσω και να δει το «δάσος», όπως ανέφερε. Είναι η στιγμή να σταματήσουμε να τρωγόμαστε για το αν έπρεπε να βρίσει και μάνες ο Αντώνης, αν ο Γιώργος θα σταματήσει όντως να αναφέρεται στα «Τέμπη» (που δε σταμάτησε), ή δε θα μεταφέρει όσα είπε ο Αμβρόσιος (που τα μετέφερε). Δεν ωφελεί να αναλωθούμε στο, αν ο Μουτσινάς δικαιούται να αγανακτεί ως «χιουμορίστας-τηλεπερσόνα». Δεν έχουν νόημα οι επί μέρους καυγάδες που «ξοδεύουν» την κοινωνική ορμή σε οτιδήποτε άλλο, πέραν του σημαντικού: Να τρομάξουν όλοι και όλα, ώστε ν’αλλάξουν…
Και Τι Έχει Νόημα;
Κατανοώ και επιβεβαιώνω συναισθήματα απόγνωσης για το αποτρόπαιο, το άδικο, το πρωτοφανές και το αναίτιο του δυστυχήματος στα Τέμπη. Αντιλαμβάνομαι την αγανάκτηση της «σταγόνας που ξεχείλισε το ποτήρι» να οδηγεί σε διάθεση #ναπαγαμηθούν όλοι και παρατηρώ τη διάθεση να κατηγορήσουμε ό,τι και όποιον έχουμε μπροστά μας – όχι άδικα. Κοντοστέκομαι όμως και, φέρνοντας στο μυαλό μου τα λόγια του Γιάννη αναρωτιέμαι: Γιατί χρησιμοποιούμε τα τσεκούρια μας για να κόψουμε κλαδιά και όχι τον κορμό; Γιατί χαραμίζουμε όλη αυτή την ορμή που μας σήκωσε απ’τους καναπέδες και την «Επανάσταση του Like» μετά από αδράνεια χρόνων για να αλληλο-εξοντωθούμε; Γιατί τέλος, δεν ενώνουμε αυτή την οργή και την αγανάκτηση που νιώθουμε σε μια κατεύθυνση: Να αποδοθούν (για πρώτη φορά) ευθύνες ως το κόκκαλο και να διορθώσουμε μια ολόκληρη κοινωνία;
Καταλαβαίνετε γιατί δε γουστάρω (πέρα απ’τον αγοραίο-παλιακό τρόπο και την πρόθεση λαϊκισμού) τις βρισιές του Κανάκη; Γιατί «ξοδεύουν» την αγανάκτησή μας, εκτονώνουν την οργή μας και κατευθύνουν την ορμή μας σε λάθος κατεύθυνση – στο πουθενά. Έχεις ήλιο δυνατό κι αντί να βάλεις ένα φωτοβολταϊκό να συγκεντρώσει την ακτινοβολία, ώστε να έχεις ηλεκτρική ενέργεια να φας και να ζεσταθείς το χειμώνα, έρχεται ο Κανάκης και σου δίνει να δοκιμάσεις γυαλιά ηλίου, αν σου πάνε. Μέχρι που νυχτώνει και «χάνεις τον ήλιο». Είναι πρόσκαιρο, είναι μάταιο, είναι στράφι, αδέλφια.
Άδικη και λάθος η «τσουβαλοποίηση» των δημοσιογράφων απ’τον Κανάκη: «…όταν εγώ έφτασα στα Τέμπη, μαζί με τους συναδέλφους μου, τα παπούτσια μου κολλούσανε πάνω στις πυρωμένες λαμαρίνες. Οι Πυροσβέστες και οι ΕΚΑΒίτες, δακρυσμένοι, μαζεύανε ανθρώπινα μέλη και στοιβάζανε τις μαύρες σακούλες πλάι στα συντρίμμια. Την ατμόσφαιρα πλάκωνε η πιο άσχημη μυρωδιά που έχω ποτέ νιώσει, ένα μείγμα καμένης σάρκας, λαδιών και λιωμένης λαμαρίνας…» γράφει ο απεσταλμένος του ΣΚΑΪ που έφτασε απ’τους πρώτους στο σημείο του δυστυχήματος, Χρήστος Νικολαΐδης. Όχι λοιπόν, δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι «παπαγαλάκια». Να το πάω και παρακάτω; Δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι του ΣΚΑΪ προκλητικοί (ας κρίνουμε τον καθένα ξεχωριστά για τις απόψεις του).
Άρα;
Επαναλαμβανόμενο το «ξέσπασμα» του Γιώργου Λιάγκα σε καθημερινή βάση – νομίζω και ο ίδιος κατάλαβε ότι παίρνει μια τροπή που δε θέλει και το «μάζεψε». Μάταιη στην ειλικρίνειά της η τοποθέτηση του Νίκου Μουτσινά, μολονότι «ηρωική». Γιατί; Γιατί αυτοί οι τρεις κύριοι μετατόπισαν τη συζήτηση από εκεί που πραγματικά έπρεπε να είναι προσανατολισμένη. Να μη μιλούσαν; Όχι βέβαια, όλες οι απόψεις χρειάζονται ειδικά αν διατυπώνονται θαρραλαία εκφράζοντας το κοινό αίσθημα. Τότε τι;
Να πιέσουν για λύσεις, για αλλαγές, για δικαιοσύνη. Αυτό χρειάζεται η κοινωνία, όχι τα μπινελίκια του Κανάκη – αυτό είναι το εύκολο. Γιατί αν ήταν να λύνονταν τα προβλήματα με βρισιές, θα βγάζαμε Πρωθυπουργό αυτόν που θα κατέβαζε το πρώτο καντήλι στη Βουλή.
Τηλεόραση: Το Χαβά Μας…
Αυτό ήταν το ιδανικό «Σενάριο Κολοκυθά», πάμε να δούμε τι ίσχυσε αυτή την εβδομάδα, αδέλφια: Άκουσα τη Σταματίνα Τσιμτσιλή να ανακοινώνει πως δε θα χάσει τη μισή της εκπομπή σχολιάζοντας εκείνη του Λιάγκα. Απ’την άλλη, ο Γιώργης νιώθει την ανάγκη να ορίζει καθημερινά το τι εκπομπή κάνει στην τοποθεσία «Κάπα Studios». Στην Κατερίνα και τα δικά της «ξεσπάσματα» δεν αναφέρθηκα, επειδή πιστεύω πως στη συγκεκριμένη εκπομπή περισσότερο υπηρετείται η σκαλέτα από την παρουσιάστρια, παρά εκπορεύεται, ή έστω, ελέγχεται από εκείνη. Για να καταλήξει η αγαπημένη μου, Μπέτυ Μαγγίρα πως η αμφισβήτηση που διακατέχει (δίκαια και επιτέλους) όλη την κοινωνία μετά το δυστύχημα των Τεμπών οδήγησε και σε εμφύλιο την τηλεόραση. Μα, σε τι θα οδηγούσε, Μπέτυ μου; Μια τηλεόραση που ασχολείται χρόνια με τον εαυτό της θα έπαιρνε χαμπάρι τώρα; Αυτή ακριβώς είναι η παθογένειά της: Να κάνει το δάσος, δέντρο στην αυλή της και την έκρηξη στην κοινωνία, αφορμή να μιλήσει (πάλι) για τον εαυτό της.
Άρα, τι προτείνεις, ρε Ούγγα; Θα τουίταρε κάποιος… Ψυχραιμία λέω εγώ και μέτρο, αδέλφια. Ναι, να μην μουτζοπιαστούμε στο προαύλιο, όσο «καίγεται» το σχολείο, αλλά να μη σωπάσουμε και στον εμπρηστή που περνά από μπροστά μας. Ναι… Να δώσουμε σημασία στο δάσος, περισσότερο απ’το δέντρο (όπως είπε η Σταματίνα και πιο πάνω ο Γιάννης Κολοκυθάς) όμως, μην ξεχνάμε ότι το δέντρο αποτελεί και μέρος του δάσους.
Το Δέντρο
Βγαίνουν πανελίστες και σκούζουν (μονάχοι τους) ότι είναι δημοσιογράφοι, λίγο πριν σχολιάσουν ποιόν «κατακεραυνώνει» ο Τριαντάφυλλος και πασάρει ο παρουσιαστής τους μαγειρική και ζώδια. Βλέπετε, ο καθένας μπορεί να συστήνεται όπως θέλει, αδέλφια. Ακόμη και να προλογίζει βίντεό του ως καινούρια, λες και δε θυμόμαστε ότι έχουν ξαναπαίξει σε προηγούμενες σεζόν – ό,τι δηλώσεις είσαι. Αλλά, το στραβό να μην ειπωθεί; Μην ξεχνάμε ότι μέσα στις παθογένειες της κοινωνίας ανήκουν κι αυτές της τηλεόρασης – να λοιπόν, γιατί πρέπει να επισημαίνονται. Όχι για λόγους «εμφυλίου», αλλά για να διορθωθούν στη γενικότερη «ανακαίνιση».
Στο Πανεπιστήμιο μάθαμε (παρόλο που καταλήξαμε πανελίστες) πως δημοσιογραφία σημαίνει: Ή ότι «βγάζεις είδηση» κυνηγώντας το αποκλειστικό, είτε πως ωφελείς το κοινωνικό σύνολο ελέγχοντας την εξουσία. Μπορεί επίσης απλά, να βοηθάς έναν, ή μια κοινότητα τηλεθεατών. Όταν όμως παίζεις «Πάτρα», «Κολωνό», «Κιβωτό» και λίγα «Γλυκά Νερά», κληρώνεις μια σχάρα ανοξείδωτη και κλείνεις με συνέντευξη Bo, δεν κάνεις ενημέρωση, αλλά ψάχνεις τον «κόσμο». Και πολύ καλά κάνεις, γιατί η εκπομπή είναι ένα μαγκαζίνο που «παίζει» ό,τι απασχολεί την επικαιρότητα για να εξασφαλίσει τα υψηλότερα ποσοστά τηλεθέασης απέναντι στον ανταγωνισμό – όπως και τα καταφέρνει. Μη μου τη βαφτίζεις όμως ενημερωτική, να χαρείς. Αν ήταν στο κανάλι σου το Σορβάιβο και έκανε 40άρια, «Πανόραμα» θα γινόσουν.
Και Το Δάσος…
Τώρα που όλα αλλάζουν λοιπόν, να μην τα πούμε τα «στραβά»; Λάθος του Μουτσινά που το συνεχίζει, γιατί επαναλαμβάνεται και αργά, ή γρήγορα θα την πει τη μαλακία. Λάθος του και που «ταύτισε» το λόγο του με του Κανάκη με κοινό μέτωπο στην Ε.Σ.Η.Ε.Α. – άλλα δίκια ο ένας, άλλα ο άλλος και άλλα το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων. Λάθος και που «ανέβηκαν» στα Insta φωτογραφίες από ένα συλλαλητήριο αγανάκτησης που θύμιζαν Μύκονοοοοο – όχι λάθος που τραβήχτηκαν, λάθος που ποσταρίστηκαν. «Ανάρτησε» τον κόσμο να φανεί η προσέλευση, όχι την παρέα σου που είχες να δεις καιρό με τη χαρά του ριγιούνιον.
Να συνεχίσω, μέχρι να «ξεσπάσω» κι εγώ, ή να σταματήσω λες και κατούρησα στο πηγάδι; Λάθος η φωτογραφία του υπουργικού συμβουλίου με τα δάχτυλα μες τα μάτια να στίψουν το δάκρυ με το στανιό, μέχρι ν’αποχωρήσουν οι δημοσιογράφοι – συγγνώμη, αλλά δεν το χάφτω. Άβολος και ο διαχωρισμός της θέσης του άνκορμαν του κεντρικού δελτίου Ειδήσεων του ΑΝΤ1, απ’τη δημοσκόπηση που θα παρουσίαζε σε λίγα λεπτά. Εγώ, αν ήμουν ο εκπρόσωπος της εταιρείας δημοσκοπήσεων θα απαντούσα: Μας τη ζητήσατε και την κάναμε. Τη θέτε, ή δε τη θέτε; Να τη μαζέψω να την πάρω σπίτι μου, άμα είναι. Άσε που πράγματι (όπως εύστοχα γράφτηκε και στο enimerosi24) υπήρχε και η πάντα άξια Ρίτσα Μπιζόγλη να αναλάβει.
Και τώρα θα μου πείτε εύλογα, αδέλφια: Ποιός σε ρώτησε, ρε αποψάκια να μας πεις τι σου φάνηκε λάθος και τι όχι; Μωρέ δίκιο έχετε, αλλά να ξέρετε πως δεν τα γράφω και τα χαίρομαι. Αποτελούν «πληγές» ενός χώρου που αγαπώ, δραστηριοποιούμαι επαγγελματικά και ξέρω ότι μπορεί να κάνει καλό – κοινό καλό. Αφήστε που με τα μισά που απαρρίθμησα στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Οπότε, σκάω και ό,τι χρειαστείτε, στείλτε μου στα social…
The Voice Vs Δε Βόις: Ο απολογισμός
Ήθελα λίγο να ρίξετε μια ματιά σ’αυτό:
Είναι απ’το Βρετανικό «The Voice» του 2019 και κάπου εδώ, θα μπορούσε να ολοκληρωθεί και ο σχολιασμός μου, αδέλφια. Η εικόνα και ο ήχος μιλούν από μόνα τους, όπως καταλαβαίνετε…
Και λες γιατί ρε γαμώτα; Γιατί να μην είναι έτσι και το δικό μας, “The Voice”; Τι μας λείπει; Οι φωνάρες; Με προεξέχουσα την Έλενα Παπαρίζου τους «πατάμε» όλους. Η εμφάνιση; Νομίζω το δίδυμο Αργυρός-Ρουβάς αποτελεί τηλεοπτική καρτ-ποστάλ. Ο χαβαλές και η ατάκα; Πάνος Μουζουράκης φορ δε γουίν. Η ομάδα πίσω απ’τις κάμερες; Επειδή τους ξέρω, πρόκειται για πιλότους τηλεοπτικής Φόρμουλα 1. Οι παρουσιαστές (Λιανός-Σκορδά) είναι ό,τι πιο ικανό και λαμπερό έχουμε να επιδείξουμε. Τότε γιατί τέτοιο χάσμα;
Ρε, μπας και φταίει ο Τούρκος παραγωγός που κάνει μια εκδοχή δικιά του σε όποιο πρότζεκτ αναλαμβάνει, όπως στην περίπτωση Τοπ Τσεφ, Σορβάιβο και τώρα Δεβόις; Μήπως φταίει ο ΣΚΑΪ που δεν ασχολείται πολύ δίνοντας βάρος στον πυρήνα του, δηλαδή την Ενημέρωση κι άμα «κάτσει» η Ψυχαγωγία, «έκατσε»; Δεν τολμώ να αναρωτηθώ καν, εάν οι κριτές βαρέθηκαν, ή «την άκουσαν» και δεν «τσαλακώνονται» σαν αυτόν τον παρακατιανό τον Σερ Τομ Τζόουνς…
Σας γέμισα ερωτήματα, αλλά μη νομίζετε – και στο κεφάλι μου κάπως έτσι είναι: Η Βρετανική εκδοχή του «The Voice» και μάλιστα 4 χρόνια πριν, δείχνει να «φυσάει» με τη φετινή δική μας να μοιάζει «ο φτωχός συγγενής». Μου θύμισε «επί Πα.Σο.Κ.» που ήταν της μόδας τα μποτάκια Timberland τα κίτρινα, θυμάστε; Αυτά λοιπόν, ήταν ακριβά (65.000 δρχ.) – δε σας τα κάνω ευρώ, γιατί η διαφορά με το επόμενο που γράφω έχει σημασία: Όσοι λοιπόν, δεν είχαμε τόσα να δώσουμε για ένα και μόνο ζευγάρι παπούτσια βολευόμασταν με τα Lumberjack που ήταν ίδια φάση και είχαν 12.000 δρχ. «The Voice» σε παπούτσια, δηλαδή…
Τεχνικά δεν ξέρω και πολλά κι αν ήξερα, μαλάκας είμαι να γράψω γνωμούλα γι’αλλωνών τη δουλειά; Σας λέω λοιπόν, ότι το θέμα δε μοιάζει τεχνικό, ούτε οικονομικό… Η αξία του Λιανού ως παρουσιαστή-ατακαδόρου και της Φαίης ως λαμπερής παρουσιάστριας ιταλικών προδιαγραφών είναι αυταπόδεικτα. Οι φωνές που διαγωνίζονται – όσες κι αν απέμειναν στην Ελλάδα – μετά από τόσα talent shows εξακολουθούν να είναι διαμαντάκια σμιλεμένα στο ελληνικό ταμπεραμέντο. Τότε τι φταίει;
Υπάρχει μια δυστοκία όσον αφορά τις πρωτοβουλίες και την παρουσία των κριτών που δε θα χαρακτήριζες και «ελατήρια στην καρέκλα τους». Εδώ βέβαια, να πούμε ότι το κόνσεπτ υπαγορεύει σταθερές θέσεις και να μην αλωνίζεις στο πλατό. Άλλο όμως αυτό και άλλο να έχει κάνει λακούβα η κόκκινη καρέκλα απ’την αδράνεια. Η παραγωγή φοβάται να τους το ζητήσει; Αυτοί βαριούνται; Σάμπως περιμένουν τον διπλανό κόουτς να κάνει ένα βήμα παραπάνω για να νιώσουν την ανάγκη να τον ξεπεράσουν; Δεν ξέρω, αδέλφια. Αυτό που παρατηρώ είναι τα ίδια και τα ίδια απ’τους κριτές, άντε και κανα τραγούδι (τους) αναμενόμενο, προβαρισμένο και εγκεκριμένο. Κανένα «σκετσάκι» όπως αυτό που σας έδειξα στην αρχή και καμιά διάθεση να «εκτεθούν» και να «τσαλακωθούν» (θα εξαιρέσω πάλι την Έλενα Παπαρίζου).
Κρίμας, θα μονολογούσε κανείς… Μέσα σε τόσα τάλεντ σόουζ το ελληνικό «The Voice» «έφυγε» πολύ μπροστά σε επιτυχία και διάρκεια – λόγω της περίφημης χημείας των κριτών – σε κάθε τους, σύνθεση. Τώρα, ή συνηθίσαμε αυτή τη χημεία, είτε τη συνήθισαν εκείνοι, ή έπαψε να υπάρχει. Πάντως, την αίσθησή ότι, αν κατά λάθος ξεφύγει κανα πλάνο σε κάποιον κόουτς την ώρα που μιλά ο διπλανός του (κυρίως στα μαγνητοσκοπημένα και λιγότερο στα live), «παίζει» να τον βρει να ασχολείται με το κινητό του, μόνο εγώ την έχω; Μπορεί βέβαια, το θέμα να αφορά και την παραγωγή που δε θέλει να «ενοχλεί» τους κριτές με ιδέες, ευρήματα και «χάπενινγκ»που θα τους «ξεβολέψουν» – εμ, αυτά παθαίνεις όταν έχεις να κάνεις με τους σούπερ-σταρζ της χώρας και τους συνεργάτες τους.
Μπορεί όλα αυτά που γράφω, απ’την άλλη, να είναι και μαλακίες… Απλά, να ζηλεύω που δε μπορώ να πάω να διαγωνιστώ εγώ και γι’αυτό να βρίσκω ελαττώματα στην ελληνική εκδοχή του πρότζεκτ σαν πικραμένος εμμονικός. Μπορεί… Απ’την άλλη, δείτε κι αυτό και πείτε μου:
Κουιζάρα
Και φύγαμε για την Κουιζάρα μας, αδέλφια
Ποιά εκπομπή που θεωρείται σίγουρη σε ένα κανάλι, του χρόνου θα βρίσκεται σε άλλο;
Επίλογος απ’τον «Επίλογο»
Αντί επιλόγου θα σας παραθέσω ένα απόσπασμα της συνέντευξης που έδωσε ο Σωτήρης Τσαφούλιας στον Απόστολο Μαγγηριάδη και την εκπομπή «Επίλογος» (κάθε Τετάρτη στις 22:00). Όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά για να δούμε τι σημαίνει άρτιος λόγος, δομημένος με σωστά ελληνικά, χωρίς φωνές και κλάματα, ή θεατρινισμούς και μπινελίκια από έναν άνθρωπο που ασχολείται με το θέαμα (πρόκειται για τον σκηνοθέτη του «Έτερος Εγώ». Δείτε τα λεγόμενά του για να καταλάβαιτε πως δε χρειάζεται «ξέσπασμα» για να είσαι καυστικός και οργισμένος από αγανάκτηση:
«Το δυστύχημα στα Τέμπη δεν ανέδειξε τίποτα άλλο από την παθογένεια και την ανικανότητα της ελληνικής πολιτείας, τα τελευταία 23 χρόνια. Το έγκλημα αυτό είναι συλλογικής ευθύνης. Όχι μόνο της πολιτικής εξουσίας. Είναι ένα δυστύχημα με νεκρούς και το μόνο χειρότερο είναι να έχεις νέους νεκρούς. Αυτά τα παιδιά πλήρωσαν τις παθογένειες του κράτους. Είναι μία στιγμή που πρέπει να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας. Όποιος χρησιμοποίησε γνωστό για να σβήσει κλήση, για να βάλει το παιδί του κάπου καλά στον στρατό έχει ευθύνη…»
«…Οι δημοσιογραφικές εκπομπές που ανέδειξαν το θέμα – και τους ευχαριστούμε – έχουν ευθύνη γιατί το 1/10 ν’ αφιέρωναν στα πράγματα που δεν γίνονται σωστά για την ασφάλειά μας σε σχέση με τον χρόνο που αφιερώνουν στους παίκτες των ριάλιτι ή σε άλλα πράγματα που δεν έχουν αξία, κάτι θα είχε φτιάξει.»
Τα λέμε την Τετάρτη, πρώτα ο Θεός, αδέλφια…
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
