Γράφοντας Μουδιασμένος…
Ξέρετε πόσες φορές έσβησα και ξανάγραψα τις παρακάτω γραμμές, αδέλφια; Τι δουλειά έχει ένα κείμενο όπως τα «Κυριακάτικά μας» αυτήν την συγκεκριμένη Κυριακή που θες να μείνεις στο κρεβάτι και με σβηστά φώτα να ονειρευτείς έναν καλύτερο κόσμο, όχι αυτόν που φτιάχνουν όπως θέλουν;
Τελικά, έγραψα. Γιατί αυτό ακριβώς είναι τα #FlyNews (σκέφτηκα) διαφέροντας από άλλα μπλογκ: Η συνάντησή μας, όπου «ανταλλάσσουμε» σκέψεις και αποψούλες. Κανείς δεν είπε πως, όταν είναι «μαύρες» δεν ανταλλάσσονται – ίσα ίσα, τότε είναι και πιο επιτακτικό. Εδώ είμαι, λοιπόν, όπως κάθε Κυριακή, να τα πούμε…
«Γυρίζω τις Πλάτες μου Στο Μέλλον», Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας
Μια «Σύμβαση» που Τηρεί Μόνο Η Μια Πλευρά
Από θαύμα ζούμε… Δεν το λέω λαϊκίστικα, ούτε για να μου πείτε πως έχω δίκιο, αδέλφια. Δεν «το χαίρομαι» καν που το διαπιστώνω. Αλλά ισχύει… Τέμπη x 3, Μάτι, Μάνδρα, εγκλωβισμένοι στην Αττική Οδό επειδή χιόνισε, ή ξεχάσατε εκείνη την πόρτα του λεβητοστασίου στο σχολείο που εκσφενδονίστηκε και σκότωσε το παιδί; Σχολεία, Μέσα Μεταφοράς, Συγκοινωνίες, Δρόμοι, Νοσοκομεία, τα σπίτια μας τα ίδια δεν είναι ασφαλή στην Ελλάδα του 2023…
Και λες, τι έκανα λάθος; Δεν πληρώνω όσα πρέπει; Δεν ψηφίζω, όταν πρέπει; Δεν πήγα φαντάρος όπως μου είπαν ότι έχω υποχρέωση; Απ’τη δική μας την πλευρά η συμφωνία τηρείται, αδέλφια. Με κόστος υψηλό – πολλές φορές παράλογο – σε χρήματα, φόρους, εισφορές και θυσίες προσωπικές προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε ότι το κράτος (ανεξαρτήτως κυβέρνησης) θα μας φροντίσει στην ώρα της ανάγκης (προσέξτε: όχι από εύλογη ανθρωπιά, αλλά ανταποδίδοντας όσα τους εμπιστευόμαστε τόσα χρόνια).
Που δε συμβαίνει λοιπόν αυτό, πες #αστοναπαειστοδιάλο (αν δε φροντίσεις να έχεις νύχια να ξυστείς, μην περιμένεις απ’το κράτος – μολονότι, το οφείλει). Το 2023 που θα υπάρχουν ιπτάμενα αυτοκίνητα – μας έλεγαν – ας συμβιβαστούμε σε έναν κόσμο που δεν πληροί τα βασικά, όπως άλλη μια κοινωνία κάθε άλλο παρά αγγελικά πλασμένη. Δε μ’αρέσει, αλλά κυνικά το παραδέχομαι και το προσπερνώ. Από αυτό όμως, μέχρι να κινδυνεύω ρε μαν, εγώ, ή τα παιδιά μου παραπάει. Μια ζωή μου ζητάς να δώσω και δεν το ανταποδίδεις προσέχοντάς με, ok (συμβαίνει και στα γκομενικά). Αλλά, να με βλάπτεις κι από πάνω; Ε, αυτό αποτελεί το άλλο άκρο.
Οπότε, η «Άλλη Πλευρά», Τι Κάνει;
Είναι η στιγμή που αναλογίζομαι ότι μια φορά στα τέσσερα χρόνια έχω εγώ το λόγο στα χέρια μου ν’αποφασίσω. Παραμερίζω το γεγονός ότι κανείς (απ’τους υπάρχοντες) δεν είναι αρκετός να πατήσει πόδι και να εξαλείψει παλαιοκομματισμούς και συστημικές καχεξίες (μπορεί κι εγώ άλλωστε, ως ψηφοφόρος να μην είμαι ακόμη έτοιμος γι’αυτό). Απ’την άλλη, κάνω πως δε γελάω με όλους, όσοι έχουν «χεστεί από φόβο» στην κυριολεξία και ξαφνικά βγαίνουν σε εκπομπές στην τηλεόραση που υποτιμούσαν (αν γνώριζαν ότι υπάρχουν καν). Προσποιούμαι δε, ότι τους πιστεύω που θέλουν να με γνωρίσουν, να «με κοιτάξουν στα μάτια» και να μου σφίξουν το χέρι, προτού με αποχαιρετίσουν για άλλη μια τετραετία…
Και με βαριά καρδιά συνειδητοποιώ τις 3 επιλογές μου: Ή να ψηφίσω τον αντίπαλο του ανεπαρκή – έτσι τιμωρητικά, ή να επιλέξω τον λιγότερο επικίνδυνο, ή να το ρίξω «λευκό». Την αποχή δεν τη θεωρώ επιλογή, μια που θα τους δώσει τη «χαρά» ν’αδιαφορήσουν κι επίσημα χαρακτηρίζοντάς με ως «αδιάφορο» για το μέλλον της πατρίδας μου (άσχετα, αν το αντίθετο ισχύει και μάλιστα, σε τέτοιο βαθμό που από πόνο να μη θέλω καν να πάω να τους ψηφίσω). Άσε που δίνεις την ευκαιρία στους κομματικούς στρατούς να κάνουν τα κουμάντα, αφού εσύ δεν ασχολείσαι.
Πρώτα Με Χτυπάς, Ύστερα Κλαις…
Γιατί όλα αυτά; Για να κουνούν το δάχτυλο στην Ολομέλεια, αλλά να βάζουν τα κλάματα μπροστά στις κάμερες. Μα, αν αυτός που εξέλεξα για να μη με φέρει σε τέτοια δύσκολη θέση… Αν ο «ηγέτης» που, ακόμη κι αν συμβεί το κακό πρέπει να έχει την ψυχραιμία να με σύρει έξω απ’το σκοτάδι… Αν εκείνος «τα μπήξει», οι μανάδες που ακόμη ψάχνουν τα παιδιά τους σε λίστες και συντρίμμια, τι πρέπει να κάνουν;
Σωστή η παραίτηση, λόγω ευθιξίας και πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, αδέλφια – το παραδέχομαι. Αλλά, τι μου μπήγεις τα κλάματα τώρα που σπαράζει η παγκόσμια κοινότητα με τη χρόνια ανεπάρκεια του ελληνικού κράτους; Τι να το κάνω τώρα; Τώρα που κλαίμε όλοι; Εσένα σε εξέλεξα για να προλάβεις να μην κλάψω, ή για να κλάψεις μόνος σου εσύ, πριν συμβούν όλα αυτά – αναλαμβάνοντας τα χάλια και διορθώνοντάς τα. Αλλιώς, μην ξαναζητήσεις την ψήφο μου. Κάτσε πίσω μαζί μου και κλαίγε.
Σκεφτόμουν και πείτε μου κι εσείς τη γνώμη σας σ’αυτό, ότι αυτό ακριβώς έκανε η (τρίτη) τραγωδία στα Τέμπη, αδέλφια: Χτύπησε στο μαλακό υπογάστριο του «καλού παιδιού» αυτής της κοινωνίας: Τους λεγόμενους «νοικοκυραίους» που δε θέλουν να χρωστούν, είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος, δε θέλουν μπελάδες και πάνε με το σταυρό στο χέρι. Απρόκλητο, αδικαιολόγητο και αφανιστικό χτύπημα σε μια κατηγορία Ελλήνων που την εκτιμάς ή όχι, την αμφισβητείς, ή την επαινείς, τη χλευάζεις, ή την έχεις πρότυπο δεν παύεις να την αναγνωρίζεις ως ένα σταθερό σημείο αναφοράς στην ελληνική κοινωνία που, πάλι καλά υπάρχει για να το μιμηθούμε, ή να το αποδομήσουμε. Είναι οι γονείς σου, οι θείοι σου και οι γείτονες που δεν επιστρέφουν ποτέ άδειο το πιάτο, όταν τους στείλεις να δοκιμάσουν κάτι που μαγείρεψες. Από αυτό το «χτύπημα» λοιπόν, προκύπτει και το άδικο, αδέλφια: «Τι κάνανε λάθος απέναντι στο κράτος και πλήρωσαν τα παιδιά τους;»
Ψυχαγωγία στην Ενημέρωση: Εκεί που Δε Το Ζήτησε Κανείς
Δεν ξέρω, αδέλφια… Κι εγώ ένας καραγκιόζης της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου είμαι που καμιά φορά ξεγελιέμαι ότι προσφέρω στην κοινωνία κάνοντάς σας να γελάτε. Αυτός είναι κι ο λόγος που κάποιοι από αυτούς της πολιτικής υποτιμούν εμάς τους «επαγγελματίες τσαρλατάνους». Εγώ βέβαια, κάνω τη δουλειά μου και ενίοτε τα καταφέρνω, γιατί σκοπός μου είναι να ξεχνιέστε, όχι να με επανεκλέξετε, μέχρι να ξεχαστείτε πόσα χρόνια είμαι στη θέση μου, χωρίς να αλλάζει το παραμικρό…
Δεν αμφισβητώ λοιπόν, την ειλικρίνεια των συναδέλφων μου, ούτε παραγνωρίζω το πρωτοφανές του τραγικού γεγονότος. Παρόλα αυτά, όποιος «ψυχαγωγικός» δέχεται, ή (ακόμη χειρότερα) επιμένει να κάνει ενημέρωση οφείλει να την υπηρετήσει με σεβασμό προς όφελος του τηλεθεατή, αλλιώς να αφήσει τους ενημερωτικούς να κάνουν τη δουλειά τους.
Συγγνώμη που θα με νιώσετε απόλυτο στις παρακάτω γραμμές, αδέλφια, όμως η πρόθεσή μου παραμένει η καταγραφή μιας πραγματικότητας και μόνο. Κάνουμε μια δουλειά, όπου μοστράρεις τη φάτσα σου στο γυαλί με ένα και μόνο σκοπό – όσο κι αν τείνουμε να τον διαστρεβλώσουμε: Να στηρίζεις τον τηλεθεατή. Τι δουλειά έχουν θεατρινισμοί, φωνές και κορώνες, οργή, ξεσπάσματα και κλάματα; Πόσο βοηθούν το σκοπό; Καθόλου θα απαντήσω, παρά μόνο στον βαθμό που εκβιάζουν ένα τίτλο στα site όπως εκείνον που έγραφε: «Σοκαρισμένοι Celebrities: Φρίκη, δύσκολη μέρα ξημερώνει» #truestory
Δε θεωρώ ότι οι συνάδελφοι υποκρίθηκαν, γιατί τότε δε θα ήθελα να τους ξέρω. Καταγράφω όμως την προς στιγμήν ανεπάρκειά τους να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της δουλειάς που κάνουν. Ζήτησες να το κάνεις; Κάντο σωστά. Μαλάκες είναι οι άλλοι που δε «βγήκαν» στον «αέρα», ή μήπως πιο υπεύθυνοι; Αν δε μπορείς να παραμείνεις ψύχραιμος, όπως σε χρειάζεται ο τηλεθεατής (όσο σεβαστό κι αν είναι αυτό) κάνε πίσω να αναλάβει κάποιος πιο αποτελεσματικός – δεν είναι όλα, σε όλες τις περιστάσεις για όλους. Δε γίνεται να βλέπεις αίμα και να λιποθυμάς, αλλά να επιμένεις να δουλέψεις ως ιατροδικαστής, πώς να το κάνουμε;
Τέλος, επειδή μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σας περιμένοντας πάντα και τις δικές σας αποψούλες, αδέλφια, σχετικά με τους δημοσιογράφους και τον ευρύτερο «ερευνητικό οίστρο» που διακατέχει το σινάφι μας τις 2-3 τελευταίες σεζόν… Ο εξοπλισμός ασφαλείας των σιδηροδρόμων υπήρχε στην κατοχή του κράτους απ’τις αρχές του 2000, χωρίς να έχει εγκατασταθεί από καμία κυβέρνηση. Με αποτέλεσμα να χτυπάνε «καμπάνες» ολόκληρες αν το αυτοκίνητό μας πάει να στουκάρει στο πίσω παρκαρισμένο, αλλά σε δυό τρένα που οδεύουν το ένα καταπάνω στο άλλο με 160χλμ την ώρα να μην υπάρχει καμία απολύτως ειδοποίηση για 12 ολόκληρα λεπτά που βρίσκονταν σε τροχειά σύγκρουσης. Τα έλεγαν οι εργαζόμενοι σε κινητοποιήσεις και έγγραφα διαμαρτυρίας. Τα βίωναν οι επιβάτες που έχουν να πουν ιστορίες που θυμίζουν τρένα του 1950. Υπάρχει το 2023 τίτλος «σταθμάρχης» και «κλειδούχος». Αναρωτιέμαι λοιπόν, κανείς δημοσιογράφος δεν ανακάλυψε αυτό το καζάνι που έβραζε;
Ή μήπως, αν το στόρυ δεν έχει παπάδες, βιασμούς, μαγιολίκια, σεξ, φόνους ή Τσελέμπριτιζ δεν έχει νόημα να του δώσουμε δημοσιότητα; Τι να πω, αδέλφια… Κι εγώ στο ίδιο καζάνι βράζω και τα βάζω και με τον εαυτό μου, όμως αλλάζει κάτι; Δυστυχώς, φαίνεται να αλλάζει αφού είναι ήδη αργά…
Ξέρω ότι ούτε εσείς, ούτε εγώ έχετε όρεξη για κουιζάρες, σήμερα. Έχουμε καιρό γι’αυτά, αδέλφια…
Πάμε κι Όπου Βγει: Έχουμε «Το Φιλότιμο» Εμείς
Νέα παιδιά «έφυγαν» τόσο φρικιαστικά τσάμπα και βερεσέ: Αυτή και μόνο είναι η αλήθεια. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί ο Ελληνάρας θεσμικός «δε μπαίνει σε καλούπια», προλαβαίνει πάντα (ακόμη κι όταν αργεί) σιγά μην πηγαίνει «με το σταυρό στο χέρι» και έχει τον τρόπο να παρακάμψει νόμους, επειδή ξέρει τον τάδε. Οι ξένοι είναι μαλάκες που τηρούν διορίες, προδιαγραφές και κανονισμούς. Η Ευρώπη υπερβάλλει όταν μας επιβάλλει πρόστιμα για παρατυπίες που πεισματικά δε διορθώνουμε για πρακτικές ενάντια στο περιβάλλον, την ευνομία και την ασφάλεια του κοινωνικού συνόλου.
Θα βάλουμε υπεράριθμους στα καράβια, θα σβήσουμε μια κλήση, θα αφήσουμε ν’ανοίξει το καλοκαιρινό το κλαμπ, με αρπα-κόλα ελέγχους και αδειοδοτήσεις του ποδαριού και (το πιο απλό) θα φτάσουμε αργοπορημένοι στο λεωφορείο φωνάζοντας από μακριά να μας περιμένει – και θα βρίζουμε αν δεν το κάνει. Αλλά, για όλα τα παραπάνω καυχιόμαστε, αντί να τα «κρύβουμε» και ξέρετε γιατί, αδέλφια; Γιατί εμείς έχουμε το «φιλότιμο» τη μοναδική λέξη που δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα…
Όπως δεν υπάρχουν κι αυτά που συμβαίνουν στην ελληνική πραγματικότητα, όμως… Δεν ξέρω, αν βαρεθήκατε να γκρινιάζουν όλοι και σας «βάρυνα» κι εγώ από πάνω. Έγραψα τις σκέψεις μου, μια που αυτός ο κόμπος στο στομάχι δε λέει να φύγει… Με απογοήτευσαν αυτές τις μέρες οι πολιτικοί, οι παρουσιαστές και οι δημοσιογράφοι, μα πάνω απ’όλα, ο εαυτός μου.
Επιλέξαμε να βγούμε στον «αέρα» του Mappes Show στο My Radio 104.6 όπως κάνουμε 16 χρόνια τώρα γιατί μόνο αυτό νιώθαμε να κάνουμε: Να είμαστε κοντά, ο ένας στον άλλον, να καταλάβουμε τι έγινε και να εκφραστούμε – να μην πνιγούμε στις σκέψεις και τα «γιατί». Χωρίς απαντήσεις απαραίτητα, χωρίς αγανάκτηση (ακόμη) και δίχως τάση να βρίσουμε τα πάντα και τους πάντες σε μια πραγματικότητα που μας εκπλήσσει κάθε φορά στο πόσο έχει διαβρωθεί. Με την Ιωάννα, τον Βασίλη, τη Βασιλική και τον διευθυντή μας, Νίκο Νικολακόπουλο επιλέξαμε να κάνουμε εκπομπή και θα συνεχίσουμε.
Ξέρετε γιατί; Για να μην ξεχαστούν αυτά τα παιδιά, γιατί τότε σκοτώθηκαν ακόμη πιο άδικα. Όσο για τους γονείς, τι να πω; Θυμήθηκα τον Ηρόδοτο: «Στον καιρό της ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς τους, ενώ αντίθετα, στον καιρό του πολέμου οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους». Έχουμε πόλεμο, αδέλφια;
U2 – “Ordinary Love” – Live on The Tonight Show
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
