Η Μαριάννα Τουμασάτου πρωταγωνιστεί στο έργο «Το μπουφάν της Χάρλεϋ ή πάλι καλά» του Βασίλη Κατσικονούρη, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Σταύρου στο Θέατρο Coronet. Ανεβαίνει στη σκηνή και με έναν ξεχωριστό τρόπο σε παρασύρει με την ερμηνεία της. Μου μίλησε αποκλειστικά στο Youfly.com για τον ρόλο της, το έργο, το πόσο εύκολο είναι να έχουμε ισορροπίες στην ζωή κι αν θα την βλέπαμε ξανά στην τηλεόραση, ως παρουσιάστρια εκπομπής.
- «Το μπουφάν της Χάρλεϋ ή πάλι καλά» στο Θέατρο Coronet. Αυτό το «πάλι καλά» τι σημαίνει;
Πολλοί άνθρωποι λέμε αυτή την φράση στην καθημερινότητά μας. «Είναι αυτοί οι άνθρωποι, που τους χωράει αυτός κόσμος», όπως λέει και ο συγγραφέας Βασίλης Κατσικονούρης. Αλλά αυτή η φράση κρύβει πολλά από κάτω. Η απάντηση του γιατί υπάρχει, αποκαλύπτεται στο φινάλε αυτής της παράστασης.
- Το έργο είναι μία γροθιά στο στομάχι, ένα έργο εσωτερικής γύμνωσης, συνειδητοποίησης; Τι είναι ακριβώς σημαίνει για εσάς;
Είναι ένα έργο, όπου το βασικό του συναίσθημα είναι η αγάπη. Είναι ένας ύμνος στην κατανόηση των αναγκών του άλλου. Πώς πρέπει να μάθουμε να ακούμε τις ψυχές των άλλων, γιατί δεν είναι αυτονόητο ότι αυτό που πιστεύουμε εμείς, είναι και το σωστό. Και πάνω σε αυτό, η παράσταση έχει και την κωμική της πλευρά, αλλά και την πικρή. Την συνειδητοποίηση του πόσα πράγματα δύσκολα μπορούμε να ζήσουμε, αν δεν ακούμε τον άλλον. Δεν είμαστε εμείς το κέντρο του κόσμου, υπάρχουν κι άλλοι. Η αλήθεια του άλλου, είναι μία άλλη αλήθεια. Μου πήρε κι εμένα χρόνια να καταλάβω ότι δυο άνθρωποι που μάχονται σθεναρά ο ένας απέναντι στον άλλον, να έχουν δίκιο. Όχι όμως το απόλυτο δίκιο. Γιατί το δίκιο μου, δεν αναιρεί το δικό σου.
Το έργο είναι μικρό σε διάρκεια. Είναι όπως τα όνειρα που δεν μπορείς για πολλή ώρα να βιώνεις τόσο έντονο συναίσθημα. Είτε είσαι θεατής, είτε είσαι ηθοποιός. Γιατί δεν θα το αντέξεις. Αυτό αντανακλαστικά, θεωρώ, οδήγησε και τον συγγραφέα να κάνει το έργο μικρό. Ο Βασίλης Κατσικονούρης έχει απίστευτο μέτρο για το πού θα βάλει τις λέξεις, τους χρόνους των ρημάτων, κλπ., δείχνοντας μία μαεστρία.
- Ούσα και μητέρα στη ζωή, επηρεαστήκατε λίγο παραπάνω από το έργο αυτό;
Νομίζω ότι οι γονείς είμαστε πάντα σε μία ετοιμότητα να κάνουμε προσωπική, οποιαδήποτε ιστορία, αφορά ένα άλλο παιδί. Γιατί είναι αντανακλαστικό. Μαμά ενός παιδιού, μαμά όλων των παιδιών. Κάπως έτσι συμβαίνει και στην σημερινή παράσταση, ναι.
- Τι σας δυσκόλεψε εσάς στην προσέγγιση αυτού του ρόλου που υποδύεστε;
Αρχικά, βρέθηκα στα χέρια ενός σκηνοθέτη που έχει εμβαθύνει πολύ στο κείμενο και έχει «χτίσει» ώρες συζήτησης με τον συγγραφέα. Το έργο αυτό το ξεκίνησα, όπως είναι στην γέννα που τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά νιώθεις και την ευτυχία της μαμάς. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη που θα συμμετέχω σε αυτό το έργο, που οι δυσκολίες ήταν έντονες, αλλά δεν στάθηκαν ικανές να με επηρεάσουν. Δεν φοβάμαι πάνω στη σκηνή, γιατί έχω αποδεχθεί από την σχολή ακόμη, ότι δεν θα είμαι πάντα καλή. Και δεν λογοδοτώ σε κανέναν για το καλό ή το κακό μου. Και λάθος να παίξω, δεν θα χαθεί ζωή. Ζητώ συγγνώμη από τους θεατές αν σε κάποια παράσταση δεν είμαι καλή. Αυτός είναι και ο λόγος που απολαμβάνω την επαφή μου με το έργο. Είναι σαν να «πλατσουρίζω». Μπορεί να φοβηθώ τις τεχνικές δυσκολίες στο πρακτικό κομμάτι και να αγχωθώ, αλλά ως εκεί. Γιατί στο συναισθηματικό, θεωρώ ότι όσο λάθος κι αν παίξεις έναν ρόλο, αν του έχεις δώσει την ψυχή σου, κάτι καλό θα βγει.
- Νιώθετε μία περισσότερη ασφάλεια που σκηνοθέτης είναι ο σύζυγός σας στη ζωή;
Ο Αλέξανδρος Σταύρου όντας οξυδερκής και άνθρωπος με ενσυναίσθηση και συζητώντας με τον συγγραφέα του έργου, έρχεται σε επαφή με το κείμενο, γιατί έρχεται σε επαφή με τον άνθρωπο που το έχει γράψει. Επειδή η ηρωίδα που υποδύομαι έχει λεπτομέρειες που είναι στην κόψη του ξυραφιού, ένας σκηνοθέτης σε βοηθάει να τις δεις. Πόσο μάλλον όταν ένας άνθρωπος σε ξέρει τόσο καλά, και προφανώς σου δημιουργεί και μία παραπάνω ασφάλεια.
Η παράσταση δεν είμαι μία μαυρίλα μόνο. Έχει μία φωτεινή κι αστεία πλευρά, αλλά έχει και συγκινητικές στιγμές. Γιατί αντικατοπτρίζει την ίδια τη ζωή.
- Η ζωή και η καθημερινότητά μας είναι συνήθως σ’ ένα τεντωμένο σχοινί. Πόσο εύκολο είναι να βρούμε ισορροπίες τελικά;
Δύσκολο είναι γιατί μας πιάνει κι ασχολούμαστε με το πώς θα εισπράξουμε μία στενάχωρη στιγμή. Ο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει τον πόνο και την θλίψη διαφορετικά από τον άλλον. Αλλά η ισορροπία είναι δύσκολο να επέλθει.
- Φέτος δεν σας βλέπουμε τηλεοπτικά. Σας λείπει η τηλεόραση;
Από την μία έχω τα πρωινά μου ελεύθερα, που είχα χρόνια να το ζήσω κι από την άλλη δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ (γέλια). Για να γίνει έτσι, κάποιος λόγος θα υπήρχε. Επειδή εμείς είμαστε σε μία φαυλότητα, έρχονται τα πράγματα και μας λένε τι πρέπει να γίνεται. Κάτι καλό μπορεί να βγει, από κάτι που στην αρχή δεν φαίνεται και πολύ καλό. Σε βάθος χρόνου έρχεται κάτι που σου λέει ότι ευτυχώς που έγινε έτσι. Θα δούμε αν ισχύει και στην δεδομένη περίπτωση.
- Στην τηλεόραση θα ρισκάρατε να δοκιμάσετε και το κομμάτι της παρουσίασης;
Το έχω κάνει ξανά. Κι αν ήταν στα πλαίσια των πραγμάτων που εγώ μπορώ να κάνω, χωρίς να αισθάνομαι αμήχανα ή δύσκολα, ναι θα το έκανα πάλι.
- Τι είναι αυτό που θα σας κινήσει την περιέργεια σκρολάροντας στα κοινωνικά δίκτυα και τι είναι αυτό που θα το προσπεράσετε;
Θα προσπεράσω χωρίς δεύτερη σκέψη την πολλή χαρά γιατί από τη μία χαίρομαι που χαίρονται οι άνθρωποι, αλλά από την άλλη ξέρω ότι όλο αυτό δεν είναι πάντα πολύ ειλικρινές, ειδικά όταν γίνεται και συνέχεια. Εκεί που θα σταματήσω είναι στα πολιτικά και κοινωνικά θέματα και με αφορούν.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
