Τα θερινά σινεμά, τα θέατρα σε κήπους, ο Λουκιανός και μια άλλη εποχή

Εδώ και χρόνια ακούω κάθε καλοκαίρι διάφορους σε εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, ίντερνετ να μοιρολογούν πάνω από τα «πτώματα» των θερινών σινεμά. 

Γράφει ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης 

Ήταν τόσο γλυκό πράγμα τα θερινά σινεμά και όλο αυτό που αντιπροσωπεύανε και πολύ ωραία έκλεισε μια ολόκληρη εποχή σε ένα τραγούδι ο Λουκιανός Κελαηδόνης – αν και πάντα διαφωνούσα με το ξεκίνημα του τραγουδιού που λέει «φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια, μες τα θερινά τα σινεμά» γιατί δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι τα καλύτερα μου χρόνια φύγανε ποτέ με τέτοιο μίζερο τρόπο όπως λέει ξεκινώντας το τραγούδι.

Τα θερινά σινεμά ήταν υπέροχα και ακόμα είναι ωραία όσα έχουν απομείνει αλλά κάτι που δεν έχει κοινό δεν έχει και ζωή, κακά τα ψέματα. Και από τη στιγμή που σήμερα η νεολαία προτιμά το πολυσινεμά αυτά έχουν ζωή, αυτά είναι το μέλλον. Τα θερινά σινεμά «με αγιόκλημα και γιασεμιά» όπως λέει ο Λουκιανός δεν έχουν και πολύ μέλλον…

Όμως όσο κάποιοι επιμένουν να θρηνούν πάνω από θερινά σινεμά που όλο και λιγοστεύουν μιλώντας για την «πολιτιστική προσφορά» τους και «το πόσο ανήκουν σε μια ξεχωριστή ελληνική κινηματογραφική παράδοση» τόσο τα κηποθέατρα που δεν ήταν πολλά αλλά ήτανε μαγικά στην Αθήνα γνωρίσαν άγρια πολεμική από «αγανακτισμένους» πολίτες και «προστάτες του πράσινου» σε αυτή την πόλη.

Αν θυμάμαι καλά εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’50 άνοιξε ένα υπέροχο θέατρο μέσα στο κάποτε βασιλικό και εδώ και πολλές δεκαετίες εθνικό κήπο στο Σύνταγμα. Στην αρχή έπαιζε εκεί ο θίασος του Νίκου Χατζίσκου σε μεγάλες παραγωγές και από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 και μετά το πήρε ο μεγάλος επιχειρηματίας Βασίλης Μπουρνέλης και ανέβασε μια σειρά από φαντασμαγορικές επιθεωρήσεις μέχρι το 1971 που έκλεισε το θέατρο. Παράλληλα στο πεδίο του Άρεως από την πλευρά της λεωφόρου Αλεξάνδρας ο Μάνος Κατράκης είχε ένα άλλο υπέροχο κηποθέατρο, όπου εκεί και αν ανέβαζε τεράστιες παραγωγές.

Το συγκεκριμένο θέατρο το πήρε από τον Κατράκη η δικτατορία γιατί ήταν αριστερός, και ανέβηκαν και εκεί μια σειρά από επιθεωρήσεις ώσπου έπεσε η χούντα και από το ’76 το καλοκαίρι το είχε η Αλίκη Βουγιουκλάκη που ανέβασε μια σειρά από μεγάλα μιούζικαλ έως το ’83 που έκλεισε και αυτό όπως και το Αθηναϊκό Κηποθέατρο επίσης στο πεδίο το Άρεως, αλλά από την πλευρά της Μαυροματαίων δίπλα στον Πανελλήνιο που είχε ανοίξει στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70 ανεβάζοντας κυρίως μουσικά έργα…

Παράλληλα, ήδη από τα χρόνια πριν από τον πόλεμο, δίπλα στον εθνικό κήπο, στο Ζάππειο, υπήρχαν αναψυκτήρια όπως και στο πεδίο το Άρεως αλλά για αυτά θα μιλήσουμε σε άλλο σημείωμά μας. Τότε εμφανίστηκαν διάφοροι «αγανακτισμένοι περίοικοι» που φώναζαν και κατήγγειλαν πως με αυτό τον τρόπο περιορίζεται το πράσινο, πως τα πάρκα ανήκουν σε όλους κ.λπ. κλπ..

Επειδή συνήθως στην Ελλάδα οι λεγόμενοι «αγανακτιμένοι» είναι συνήθως η μειοψηφία, αλλά η πλειοψηφία σπάνια φωνάζει, έτσι έκλεισαν όλα και τα πάρκα των Αθηνών βυθίστηκαν στο σκοτάδι και στη σιωπή με το που πέφτει η νύχτα, έως σήμερα. Φυσικά δε θα γράψω αυτά που λένε διάφοροι ότι έχουν γεμίσει με πρεζάκια κ.λπ. γιατί το βρίσκω λίγο φασιστικό και λαϊκίστικο.

Δεν ήταν τόσο πολύ το πράσινο που εμπόδιζαν να υπάρχει αυτά τα θέατρα, ούτε η τόσο μεγάλη φασαρία που έκαναν σε βαθμό να εμποδίζεται η ησυχία κάποιων…

Αλλά κάποιοι ήθελαν απλώς να γίνει το δικό τους. Άλλωστε και πριν ένα μήνα κάποιοι άλλοι «αγανακτισμένοι» πολίτες δεν είπαν ότι το Βεάκειο στην κορφή της Καστέλας στον Προφήτη Ηλία φιλοξενεί παραστάσεις και συναυλίες που τους ενοχλούν ηχητικά και προς στιγμήν κατάφεραν να τις ακυρώσουν; 

Μήπως θα έπρεπε αφενός κάποιοι υπεύθυνοι να το ξανασκεφτούν γιατί όλα αυτά τα θέατρα ζωντάνια έδιναν και χαρά τα καλοκαιρινά βράδια και δεν αποψιλώθηκε ποτέ κανένα πάρκο γιαυτό το λόγο, όπως επίσης μήπως θα έπρεπε κάποια στιγμή να αρχίσουμε και μεις ως «αντιαγανακτισμένοι» πολίτες να φωνάζουμε κατά των «αγανακτισμένων» πολιτών μήπως και κάποτε σε μια δημοκρατική χώρα περάσει το δίκαιο των περισσοτέρων και όχι των λιγότερων αλλά φωνακλάδων; – και όχι μόνο για τα κηποθέατρα βέβαια…