Μια ονειροπόλα, βαθιά συναισθηματική γυναίκα, επί σκηνής. Που ισορροπεί μεταξύ κωμικότητας και τραγικής μοναξιάς. Κυρίες και κύριοι, αυτή την ηρωΐδα σκηνοθετεί – για τον Οκτώβριο – ο Σταύρος Ράγιας στη θεατρική «Μεταμφίεση» με τη Χάρις Αλεξίου στο «Μικρό Παλλάς».
«Η νοσταλγία δεν έχει να κάνει με το πόσο ωραίο υπήρξε το παρελθόν, έχει να κάνει με το παρελθόν, όποιο κι αν ήταν».
Ας ξεκινήσουμε με μια φράση που τη χαρακτηρίζει στη «Μεταμφίεσή» της.
Δεν εξωραΐζει το παρελθόν. Με ένα τρόπο το βάζει στη θέση του. Εντάξει, αυτό το λέει η ηρωίδα που ενσαρκώνει. Η ηρωίδα της στη θεατρική σκηνή. Όμως, θα μπορούσε, ίσως, να το λέει και η ίδια η Χάρις Αλεξίου κοιτώντας πίσω.
Αυτό, δηλαδή, που θα κάνει η θεατρική ηρωΐδα της «Μεταμφίεσης», στο «Μικρό Παλλάς» (από τον Οκτώβριο, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων). Το αφήγημα του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, στο οποίο αποφάσισε να δώσει ζωή από σκηνής, μαζί με το σκηνοθέτη και ηθοποιό Σταύρο Ράγια – π.κ. (προ κορονοϊού) ήταν να ανεβαστεί στο τέλος Μαρτίου στον «Ιανό».
Ο Σταύρος Ράγιας για την ηρωΐδα που θα ερμηνεύσει η Χάρις Αλεξίου
«Είναι μια γυναίκα που η ανάγκη της είναι να κρύβεται πίσω από την αλήθεια της», μου εξηγεί εκείνος. «Και αυτό της έχει γίνει συνήθεια. Να κρύβει την πραγματική εικόνα της προς του έξω. Κι αυτό έχει ξεκινήσει από την παιδική της ηλικία. Από το οικογενειακό περιβάλλον που μας επηρεάζει και μας διαμορφώνει».
Μια παύση εδώ.
Θεατρική.
Για να ξεχωρίσουμε τα πράγματα.
Εδώ μιλάμε για τη θεατρική ηρωΐδα της Χαρούλας Αλεξίου. Δεν μιλάμε για την ίδια. Την ερμηνεύτρια, την εμβληματική Χαρούλα. Η οποία, πρόσφατα, γενναία και ευθαρσώς δήλωσε ότι αποσύρεται από το τραγούδι διότι «την άφησε η φωνή της». Ναι, εκείνη η φωνή, η τόσο ευδιάκριτη, αναγνωρίσιμη ακόμη κι αν ακούγεται κάπου στο βάθος από ένα παλιό τρανζιστοράκι.
Άλλωστε, η Χάρις Αλεξίου έχει μέσα της, ακόμη και πάντα, τη δημιουργία. Είναι συνθέτις. Στιχουργός. Εμπνεύστρια. Και έχει, τώρα, και το θέατρο. Σαν γεννημένη γι’ αυτό. Ή και γι’ αυτό. Όπως μου λένε άνθρωποι που δουλεύουν μαζί της σε αυτή τη νέα φάση ζωής και καριέρας.
«Είναι μια μοναχική γυναίκα. Και αυτό που βιώνει μέσα της, τη μοναχικότητά της, δεν τη δείχνει προς τα έξω. Φανερώνει μόνον τη μεταμφίεσή της μέσα από την αφήγησή της», μου λέει ο Σταύρος Ράγιας. Είμαστε πάλι, πίσω, στη θεατρική ηρωΐδα της. Που δεν έχει όνομα. Έχει το όνομα που θα της δώσει καθένας από τους θεατές, όπως το θέλει ο σκηνοθέτης της «Μεταμφίεσης».
«Υπάρχει μια λυτρωτική απλότητα και μια αμεσότητα. Ισορροπεί μεταξύ κωμικότητας και τραγικής μοναξιάς. Μια θύμηση και μια ημερομηνία γίνονται αφορμή κι αρχίζει να μονολογεί την καθημερινότητά της. Να ξετυλίγει ιστορίες μιλώντας φωναχτά. Γιατί; Ίσως για να ακούσει τη φωνή της. Έχει ανάγκη να το κάνει αυτό, πλέον. Περιγράφει σχεδόν όλη τη ζωή της».
Η αφετηρία είναι αυτή η ημερομηνία. «Συμπληρώνονται κάποια χρόνια από το θάνατο ενός ανθρώπου που στάθηκε σημαντικός για τη ζωή της. Εκείνη δούλευε τότε ως νυχτερινή αποκλειστική του νοσοκόμα. Κι αυτός, λάτρευε να της μιλά με τις ώρες. Οι διηγήσεις του “Γέρου” της καθώς και μια εξωφρενική συγκυρία θα αλλάξει τα πάντα μέσα σε μια μέρα. Η ηρωίδα βλέπει το είδωλό της στον καθρέφτη αντεστραμμένο και δεν το αναγνωρίζει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από την πραγματικότητα, σκέφτεται. Ούτε και αλήθεια γίνεται να υπάρξει δίχως τη λάμψη μιας απάτης».
Όλοι οι συντελεστές της «Μεταμφίεσης», συνεχίζει ο Σταύρος Ράγιας, δουλεύουν πάνω στο ρεαλισμό, προσπαθώντας να αποδώσουν μια φυσικότητα και μια καθημερινότητα. Της ηρωίδας που θα ερμηνεύσει η Χάρις Αλεξίου, πάντα.
«Μέσα σε αυτήν, ο θεατής θα βλέπει κάτι από την δική του. Όλοι μας έχουμε στοιχεία από αυτόν το χαρακτήρα. Ίσως και λίγο υπερβολικά, όσον αφορά στη μεταμφίεσή του. Η Χάρις Αλεξίου προσπαθεί να αποδώσει αυτόν τον χαρακτήρα. Κι εγώ προσπαθώ να τον μεταφέρω στη σκηνή με τρόπο ρεαλιστικό».
Το ρεαλιστικό σκηνικό της “Μεταμφίεσης”
Σε ένα ρεαλιστικό σκηνικό (του Ανδρέα Γεωργιάδη, που υπογράφει και την ενδυματολογία). Ρεαλιστικό αλλά και ποιητικό, «που προσπαθεί να περιγράψει τον εσωτερικό κόσμο της ηρωΐδας. Πλάθουμε όλοι ένα κέλυφος μέσα στο οποίο η ηρωΐδα θα αποδώσει με ασφάλεια τον… εαυτό της. Ο μουσικός μας, Άγγελος Τριανταφύλλου, τονίζει τα κρυμμένα στοιχεία της. Όλοι μας… ο ένας συνδέει τον άλλον και όλο αυτό γίνεται όλο και πιο συλλογικό», προσθέτει ο Σταύρος Ράγιας, στον απόηχο μιας πρόβας τους.
Και εκείνη; Η Χάρις Αλεξίου; Παρέα με την ηρωΐδα της; «Φεύγει σε κάτι ονειρικό και, ταυτόχρονα, επανέρχεται. Είναι πολύ συνειδητοποιημένη σε ό,τι κάνει. Όλο αυτό έχει μια μαγεία, αλλά την κρατά πιο βαθιά μέσα της. Ίσως για τις στιγμές που μιλάει μόνη της».
Κάτι από Μπλανς Ντιμπουά («Λεωφορείον ο πόθος»); Του «δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία»; Ή κάτι από Αλεξάντρα Ντελ Λάγκο («Γλυκό πουλί της νιότης»); Σαν παλαιά ντίβα;
«Στη φαντασία της είναι και αυτό», συνεχίζει το διάλογο ο Σταύρος Ράγιας. «Έχει και κάτι από ντίβα. Οι συνθήκες την οδηγούν να το έχει. Αλλά δεν το εξωτερικεύει. Έχει μια τρομερή εσωτερικότητα. Δεν μας περιγράφει τόσο πολύ τι γίνεται πέρα από τη μοναξιά της».
Η «Μεταμφίεση» του Σταύρου Ράγια με τη Χάρις Αλεξίου
Η ιδέα να φέρει ένα κείμενο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, τον οποίο θαυμάζει, στη σκηνή, ήταν του Σταύρου Ράγια. Που μέχρι πριν την πανδημία έπαιζε, ως ηθοποιός, στα «Τα καινούργια ρούχα του βασιλιά» σε διασκευή Παρασκευά Καρασούλου και Νίκανδρου Σαββίδη, σε σκηνοθεσία Χρήστου Χατζηπαναγιώτη. Όπου ελπίζει ότι θα συνεχίσει και στη νέα σεζόν.
Και να, λοιπόν, που το πέτυχε ο Σταύρος Ράγιας με τη «Μεταμφίεση», στο «Μικρό Παλλάς». Όπως κατάφερε – ίσως και χάρη στη συγκυρία – να φέρει στη θεατρική σκηνή εκείνη που φαντάστηκε ως ηρωΐδα του Χατζηγιαννίδη: τη Χάρις Αλεξίου. Και, αφού κι εκείνη είπε το «Ναι», βρήκαν και τη χημεία μεταξύ τους. Πρωταγωνίστρια και σκηνοθέτης. Και δηλώνει πολύ τυχερός γι’ αυτό.
Και η αποτίμησή του; «Υπάρχει μια φυσικότητα στο κομμάτι της υποκριτικής της. Είναι σαν να το έκανε αυτό από χρόνια. Σαν να έχω απέναντί μου μια ηθοποιό». Έχει απέναντί του μια ηθοποιό, με το όνομα Χάρις Αλεξίου, λοιπόν.
Στο φινάλε της κουβέντας μας, του ζητάω κάτι ακόμη: Αν θα περιέγραφε αυτή την επί σκηνής γυναίκα (την ηρωΐδα της Χαρούλας Αλεξίου) με δυο λέξεις στους φίλους του, τι θα τους έλεγε;
«Είναι μια βαθιά συναισθηματική, καλοπροαίρετη γυναίκα. Ονειροπόλα».
Συντελεστές:
Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου
Κείμενο: Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης
Σκηνοθεσία: Σταύρος Ράγιας
Σκηνικά-Κοστούμια: Ανδρέας Γεωργιάδης
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων: Παρασκευή και Σάββατο: 21:00, Κυριακή: 20:00.
Διάρκεια παράστασης: 50 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Θέατρο: Μικρό Παλλάς, Αμερικής 2 (City Link). Τηλέφωνο: 210-3210.025.
Δείτε επίσης περαιτέρω πληροφορίες για τη Μεταμφίεση που θα σκηνοθετήσει ο Σταύρος Ράγιας με τη Χάρις Αλεξίου.
