Ο Παναγιώτης Γαβρέλας μιλάει αποκλειστικά στο Υoufly.com με αφορμή την παράσταση «Lemons Lemons Lemons Lemons Lemons» όπου παίζει με την Άννα Μενενάκου στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Ανήκει στη νέα γενιά ηθοποιών που με ήθος και πυγμή καταφέρνει να ξεπεράσει τα εμπόδια και να κάνει την αγάπη του επάγγελμα. Ο Παναγιώτης Γαβρέλας μπορεί να έχει πτυχίο φυσικού, αλλά το πάθος του για την υποκριτική τον έκανε επαγγελματία ηθοποιό με ωραίες συνεργασίες στο ενεργητικό του ως τώρα.
- «Lemons Lemons Lemons Lemons Lemons». Τι θα δει ο θεατής πάνω στην σκηνή;
Θα δει ένα ζευγάρι να παλεύει να επικοινωνήσει και να συνδεθεί. Έρχονται αντιμέτωποι με διάφορα προσωπικά και κοινωνικά ζητήματα. Βασική ιδέα του έργου είναι ότι βγαίνει ένα νομοσχέδιο που σου επιτρέπει να μιλάς μόνο με 140 λέξεις την ημέρα. Ο Όλιβερ που υποδύομαι είναι πιο ενεργός πολιτικά, αντιστέκεται στο νομοσχέδιο, ενώ η κοπέλα του είναι πιο συμβιβαστική. Δημιουργείται μία σύγκρουση ανάμεσά τους. Η ουσία είναι πως ούτε πριν, ούτε μετά το νομοσχέδιο, η επικοινωνία τους ήταν εύκολη. Η ουσία όμως δεν κρύβεται στις λέξεις…
- Γιατί χαρακτηρίζεται αιχμηρό αυτό το έργο;
Αυτό το παράδοξο της συνθήκης και η καταπίεση, με έναν τρόπο για το καλό μας, μας ωθεί να κάνουμε πολλές αναγωγές μέσα από ένα κοινωνικοπολιτικό πρίσμα. Αλλά και σε θεατρικό επίπεδο, ο συγγραφέας έχει σπάσει την γραμμική αφήγηση και την έχει χωρίσει σε πολλές μικρές σκηνές, παραθέτοντάς τες, άτακτα χρονικά. Ο χρόνος πηγαινοέρχεται, αλλά είναι πολύ δύσκολο για εμάς τους ηθοποιούς, γιατί μία σκηνή μπορεί να κρατήσει 15 δευτερόλεπτα. Οφείλουμε να είμαστε σε εγρήγορση.
- Βλέπεις τον Παναγιώτη μέσα από τον Όλιβερ που υποδύεσαι;
Η αλήθεια είναι πως μέσα από κάθε ρόλο βρίσκω σημεία, για να πιαστώ και πλησιάσω τον χαρακτήρα. Με τον Όλιβερ έχω αρκετά τολμώ να πω και αναγνώρισα αμέσως κάποιες πράξεις του. Έχει ένα χιούμορ στην ζωή του, όπως κι εγώ. Επίσης, η αντίδραση του για το πολιτικό σύστημα, με βρίσκει πολύ σύμφωνο. Ταυτίζομαι μαζί του. Το μόνο στο οποίο διαφέρω είναι στην εμπλοκή του με κάποια πράγματα, στα οποία είναι ακραίος, ενώ εγώ διατηρώ μία ψυχραιμία.
- Ανήκεις στη νέα γενιά ηθοποιών. Υψώνεις την φωνή σου απέναντι στα «βέλη» που εξαπολύονται στο επάγγελμα του ηθοποιού;
Προσπαθώ όσο μπορώ, σε ένα μέτριο επίπεδο το επιτυγχάνω.
Με τα χρόνια, παρατηρώ ότι αυτή η ορμή που σου δίνει η νεανικότητα και η ελπίδα ότι θα κερδίσουμε, σιγά σιγά μειώνεται και δεν έχεις τα ίδια κουράγια. Αλλά βάζω το πρέπει πάνω από το κουράγιο μου.
- Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στην απόφαση να γίνεις ηθοποιός;
Ήταν τυχαίο. Με παρακίνησε ο φίλος μου κι επίσης συνάδελφος Σπύρος Χατζηαγγελάκης, να μπούμε σε μία θεατρική ομάδα φοιτητών, όταν σπουδάζαμε στο Φυσικό στην Θεσσαλονίκη. Μου άρεσε η τρέλα των ατόμων εκεί και με αυτούς ταίριαζα. Αργότερα, κατάλαβα ότι με αφορά το αντικείμενο της υποκριτικής και ήθελα να εμβαθύνω περισσότερο. Με φόβιζε ο ανταγωνισμός και δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός, αλλά ήθελα να μάθω πολλά μέσα σε αυτό το αντικείμενο. Σπούδασα 7 χρόνια Φυσικό και δεν με αφορούσε καν.
- Έχουν υπάρξει στιγμές που να έχεις σκεφτεί να τα παρατήσεις και να πεις ότι θα κάνεις κάτι άλλο;
Ναι το έχω πει 4 φορές ως τώρα. Από το 2016 που τελείωσα την σχολή, αυτές είναι οι 4 φορές που το εννοούσα. Είχα πει ότι φτάνει, θα ψάξω να κάνω κάτι άλλο. Ευτυχώς όμως μετά συμβαίνει μία καλή δουλειά, και μου φεύγει αυτή η σκέψη.
Είναι όμως ένα ψυχοφθόρο επάγγελμα όπου δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει και δεν ξέρεις μία δουλειά πόσο θα κρατήσει.
- Η επαφή με την τηλεόραση, σου έδωσε την ελπίδα της διάρκειας σε αυτό το επάγγελμα;
Είχα συμμετάσχει σε δύο επεισόδια στο «Ου φονεύσεις», αλλά ο πρώτος μου μεγάλος ρόλος ήταν με την σειρά «Ζακέτα να Πάρεις» στην ΕΡΤ. Μετά ακολούθησαν κάποιοι άλλοι μικροί ρόλοι και συμμετοχές μου, με τελευταία ως τώρα τον ρόλο μου στο «Ναυάγιο» στο MEGA. Η τηλεόραση με χαροποίησε και μου έδωσε ελπίδα, ενώ καταλαβαίνεις ότι πρέπει να ανοίξεις και το εύρος της δουλειάς σου, επικοινωνώντας με περισσότερο κόσμο.
Το αντιμετωπίζω ως ένα ταξίδι, που θα δεις που θα σε πάει. Ως έναν βαθμό καθορίζεις την πορεία σου, αλλά αισθάνομαι ότι η ζωή ξέρει και τα πράγματα θα σε πάνε εκεί που ταιριάζεις περισσότερο.
- Πιστεύεις στην δυναμική της;
Πιστεύω στην δυναμική της και στις πολύ ωραίες σειρές που γίνονται και θα γίνουν και μελλοντικά. Ο χρόνος και οι ταχύτητες της είναι συγκλονιστικές βέβαια. Αν μπορέσει να βρεθεί το οικονομικό πλαίσιο, ώστε να μπορούν τα πράγματα να παίρνουν περισσότερο χρόνο και να γίνουν πιο προσεγμένα, υπάρχουν καταρτισμένοι άνθρωποι που θα κάνουν ποιοτικές δουλειές. Είναι να βρεθεί η σωστή συνθήκη. Είναι ένα άλλο μέσο η κάμερα που θέλει άλλη αντίληψη και διαχείριση. Πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία.
- Τι σε ενοχλεί πολύ στην κοινωνία μας και θα ήθελες οπωσδήποτε να αλλάξει;
Θα σου απαντήσω, παίρνοντας μία ατάκα από το έργο μας που λέει: «Είναι άδικο και δικτατορικό…» και θα σου πω ότι με ενοχλεί η έλλειψη δικαιοσύνης.
Βλέπουμε να γίνονται φρικτά γεγονότα, όπως αυτό στα Τέμπη και προσπαθούν να καλύψουν τις ευθύνες των υπευθύνων. Αν υπήρχε δικαιοσύνη, θα ήταν κι άλλες πτυχές της κοινωνίας μας, πιο συμμαζευμένες. Η διαχείριση των νόμων από την δικαστική εξουσία είναι λάθος.
- Απωθημένα έχεις ως ηθοποιός;
Ρόλους συγκεκριμένους δεν έχω απωθημένο να παίξω. Αλλά έχω αγαπημένους συγγραφείς που επιθυμώ. Ή αν φτάσω 65 χρονών θα ήθελα πολύ να παίξω ”Περιμένοντας τον Γκοντό’’ του Σάμιουελ Μπέκετ. Υπάρχουν επίσης σκηνοθέτες που θα ήθελα να συνεργαστώ, γιατί θαυμάζω στις δουλειές τους.
Αλλά αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον άνθρωπο, θα επέλεγα τον άνθρωπο. Αν μου έλεγες για έναν καταπληκτικό σκηνοθέτη, αλλά ότι είναι κακοποιητικός και απότομος, δεν θα ήθελα καν να βρεθώ δίπλα του. Η προτεραιότητά μου είναι οι άνθρωποι και να μπορώ να συνεργαστώ αρμονικά και με αγάπη μαζί τους.
Όπως συμβαίνει και σε αυτή την παράσταση. Και με την Ζαφειρία Δημητροπούλου Del Angel την σκηνοθέτη μας και με την Άννα Μενενάκου, έχουμε μία υπέροχη συνεργασία και είναι αυτοί οι άνθρωποι με τους οποίους θα ενωθούμε και θα σώσουμε αυτό τον κόσμο κάποτε.
- Το θέατρο τι είναι για εσένα την δεδομένη στιγμή;
Χρόνο με τον χρόνο, επαναδιαπραγματεύομαι την απάντηση αυτής της ερώτησης. Σε αυτή την περίοδο της ζωής μου είναι πηγή χαράς, εκτόνωσης και ψυχοθεραπείας. Είναι ένας τρόπος να βιώσεις καταστάσεις και συναισθήματα που δεν θα σου τύχουν καθημερινά.
Η παράσταση «Lemons Lemons Lemons Lemons Lemons» κάνει πρεμιέρα 6 Μαρτίου στις 20.30
Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Τετάρτη – Πέμπτη: 20.30
Παρασκευή – Σάββατο 21.30
Κυριακή 20.30
Προπώληση:https://www.ticketservices.gr/event/mcf-lemons-lemons-lemons-lemons-lemons/?lang=el
