Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης αποχαιρετά την ταλαντούχα ηθοποιό Μίνα Αδαμάκη, ενώ θυμάται τη συνεργασία τους.
«Μια από τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις που έχω από την επαγγελματική μου ζωή»
Θυμάμαι όταν είχε φύγει από τη ζωή ο αξέχαστος Μίμης Χρυσομάλλης ο Σταμάτης Φασουλής είχε πει το πόσο δύσκολο είναι να αποχαιρετάς έναν άνθρωπο που τόσα χρόνια ήταν δίπλα σου ακριβώς σε τόσες παραστάσεις στο χορευτικό της αρχής και της λήξης εννοώντας βέβαια στις επιθεωρήσεις της Ελεύθερης Σκηνής και του Ελεύθερου Θεάτρου. Κάπως έτσι ήταν αυτό με το οποίο τον είχε αποχαιρετήσει και βέβαια σε πολύ μικρότερο βαθμό το σκέφτηκα αυτές τις μέρες που μας αποχαιρέτησε η Μίνα Αδαμάκη. Έναν ολόκληρο χρόνο κάθε μεσημέρι από τις 12.00 έως τη 13.00 καθόμασταν δίπλα δίπλα στο μικρόφωνο του 9,84 και κάναμε την εκπομπή «Αθήνα μ’ ακούς» που είχε πολύ μεγάλη επιτυχία, άλλωστε εκείνη την εποχή ο 9,84 έσκιζε. Η ιδέα να κάνουμε μαζί εκπομπή ήταν του αξέχαστου και υπέροχου Βασίλη Πάικου που ήταν το δεξί χέρι του Γιάννη ΤΖανετάκου στη διοίκηση του σταθμού. Φυσικά τη Μίνα Αδαμάκη την ήξερα και προσωπικά, αλλά και πριν να τη γνωρίσω τη θαύμαζα ως ηθοποιό. Αυτή όμως η «συγκατοίκηση» μας επί ένα χρόνο το 1988 μας έφερε πιο κοντά και μόλο τον αγχωτικό χαρακτήρα της, η θεατρική της προϋπηρεσία την εμπόδιζε κάποιες φορές να μπει στο γρήγορο πνεύμα του ραδιοφώνου και να αυτοσχεδιάζει την τελευταία στιγμή σε κάτι ξαφνικό. Παρόλο τα μικροκαυγαδάκια μας που δεν ήταν όμως ποτέ σοβαρά, υπήρξε μια από τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις που έχω από την επαγγελματική μου ζωή, διότι η Μίνα Αδαμάκη ήταν ένας άνθρωπος που είχε μεν χιούμορ, αλλά ο σοβαρός τρόπος που έπαιρνε τη δουλειά της καμιά φορά την έκανε να βάζει το χιούμορ σε δεύτερο πλάνο.
Το θέατρο το είχε διδαχτεί από τον Κάρολο Κουν
Αυτό που πάνω απ’ όλα αγαπούσε ήταν το θέατρο. Και το θέατρο το είχε διδαχτεί από τον Κάρολο Κουν και τους συνεργάτες του τη χρυσή εποχή. Αυτή η σοβαρότητα που είχε ο Κουν απέναντι στη δουλειά του, την είχε και η Μίνα γιατί έτσι την έμαθε αυτή τη δουλειά και ως εκ τούτου είχε και μια αγάπη προς τους συναδέλφους της και δεν επέτρεπε σε κανέναν να πει κάτι για αυτόν. Θυμάμαι όταν είχαμε καλεσμένο κάποιον ηθοποιό μου έλεγε να μη μιλήσω, «θα μιλήσω εγώ γιατί θέλω να μιλήσω για το συγκεκριμένο έργο ή αν θες να μιλήσεις μην πεις πει καμιά παράξενη ερώτηση στον άνθρωπο και τον φέρεις σε δύσκολη θέση».
Ήταν καλλιεργημένη, ταλαντούχα και έντιμη ηθοποιός
ΟΙ περισσότεροι ηθοποιοί μαθαίνουν να παίζουν ένα ρόλο για τον οποίον κάνουν πρόβες και συνήθως αυτό που γίνεται πάνω στη σκηνή στην πρόβα τζενεράλε, επαναλαμβάνεται από την πρεμιέρα και μετά έως το τέλος του έργου χωρίς αλλαγές. Είναι φυσικό να μην μπορεί ένας ηθοποιός – όχι και όλοι βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις – να συντονιστεί με το αγχωτικό και λίγο χύμα κλίμα του ραδιοφώνου. Η Μίνα Αδαμάκη όμως ήταν εκτός από ταλαντούχα ηθοποιός, που έδωσε το στίγμα της στην επιθεώρηση της εποχής των «παιδιών» του Ελεύθερου θεάτρου και της Ελεύθερης Σκηνής, μια ηθοποιός με τα εφόδια για κλασικούς ρόλους, αλλά και για μοντέρνο ρεπερτόριο. Ήταν και μια καλλιεργημένη γυναίκα και ιδιαίτερα έντιμη στην οποία μπορούσες να βασιστείς, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να στη φέρει από πίσω που λένε. Ήταν μια γυναίκα που θα σου έλεγε αυτό που πίστευε για σένα, είτε καλό είτε όχι, χωρίς όμως να κάνει την έξυπνη ή να παίξει το ρόλο της μεγαλύτερης» από σένα.
Ήταν απόλαυση να συζητάς μαζί της
Την αγαπούσα τη Μίνα γιατί όταν ήταν στις καλές της πραγματικά ήταν απόλαυση να συζητάς μαζί της για τα πιο σοβαρά και τα λιγότερα σοβαρά θέματα, γιατί διέθετε όλο αυτό το πνεύμα συναδελφικότητας και της αν θέλετε «ομαδοποίησης» των καλλιτεχνών των χρόνων του ‘70 την ίδια στιγμή που μπορούσε να πλάσει μοναδικά έναν επιθεωρησιακό ρόλο πάνω στη σκηνή και να γράψει και εκεί την ιστορία της. Από τη μια Κουν από την άλλη η επιθεώρηση της Ελεύθερης Σκηνής, η Μίνα Αδαμάκη θα μείνει αξέχαστη σε όσους τη γνωρίσαμε και κυρίως σε όσους τη συναναστραφήκαμε λίγο παραπάνω γιατί στην ουσία δεν έχεις κάτι αρνητικό να θυμηθείς για αυτήν και ήταν μέχρι τέλους η ίδια με τον ίδιο αισιόδοξο χαρακτήρα, με την ίδια φιλική διάθεση, με χίλιες παραξενιές αν θέλετε. Ήξερες πως η Μίνα Αδαμάκη που ήξερες κάποτε αν την έπαιρνες τηλέφωνο μετά από πολλά χρόνια, θα ήταν η ίδια Αδαμάκη εξελιγμένη βέβαια μέσα στο χρόνο αλλά ο ίδιος ακέραιος άνθρωπος. Ο χαρακτήρας που έκανε στις «Τρεις χάριτες» των Παπαθανασίου – Ρέππα την έκανε λατρεμένη στο μεγάλο κοινό και πέρα από τις κάποιες υπερβολές λόγω του ήταν κωμωδία είχε στοιχεία της ίδιας.
Τελευταία φορά που την είδα στη σκηνή και που την είδα και από κοντά ήταν σε μια μεγάλη παράσταση ενός έργου βασισμένο σε έργα του Σαίξπηρ που έπαιζε έναν από του σημαντικούς αλλά δεύτερους ρόλους και έδειχνε πραγματικά το σπουδαίο ταλέντο της αλλά και τα εφόδια που είχε η τεχνική της κλπ για να παίξει τέτοιους ρόλους, έτσι που στην ουσία έκλεβε την παράσταση.
Ταλαιπωρήθηκε στο φινάλε και δεν της άξιζε, γιατί δεν την άκουσα ποτέ να λέει κακό για άνθρωπο. Να είναι καλά εκεί που πάει. Θα τη συντροφεύει πάντα η αγάπη, η εκτίμηση και οι ωραιότερες αναμνήσεις που έχω για αυτήν…
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
