Τρεις γυναίκες αφηγούνται στο κοινό, την κοινή ιστορία τους. Μίνα Αδαμάκη, Στέλλα Κρούσκα και Βασιλίνα Κατερίνη ετοιμάζουν τον «Τζεμ» της… μητρότητας, για τον Οκτώβριο, στο studio Μαυρομιχάλη.
Γράφει ο Παύλος Ηλ.Αγιαννίδης
Καλωσορίστε πρώτα την Άμπερ. Την κόρη κι εγγονή μιας οικογένειας Δουβλινέζων. Που πίνει σαμπούκα. Και βότκα. Και μπίρες. Και κοκαΐνη. «Τα χανγκόβερ μου είναι πολύ βίαια, τελευταία», λέει κοιτώντας το κοινό. Δεν πολυμιλάει για τις ερωτικές περιπέτειες του άπιστου φίλου της Πολ. Αλλά κυρίως για τις καταχρήσεις της.
Είναι η πρώτη από τις κατά μέτωπο εξομολογήσεις των τριών γυναικών της οικογένειας. Από τρεις γενιές. Της γιαγιάς, Κέι, που ο άντρας της, ο Τζεμ (απών από τη σκηνή), είναι κατάκοιτος, ανίκανος πλέον να τραφεί ή να ντυθεί μόνος. Της μάνας, Λορέιν, που έχει μείνει μόνη ύστερα από τον χωρισμό με τον σύντροφό της, Ρέι, έναν άστεγο ναρκομανή. Που έχει ακούσει, από το στόμα της ψυχιάτρου του, τη μνημειώδη ατάκα «Κάνε κάτι καλό για τον εαυτό σου!»
Τρεις ζωές κατά μέτωπο. Απέναντι στο κοινό. Σε μονολόγους, που συμπλέκονται και πλάθουν την ιστορία του θεατρικού έργου της Ιρλανδής Ελέιν Μέρφι «Little Gem». Ή «Ο Τζεμ», όπως θα μεταφερθεί για πρώτη φορά σε αθηναϊκή θεατρική σκηνή. Στο studio Μαυρομιχάλη, από τις 10 Οκτωβρίου 2020 και από το δραστήριο Θεατρικό Οργανισμό «Νέος Λόγος». Σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή, μετάφραση Χρίστινας Μπάμπου – Παγκουρέλη και με τη Μίνα Αδαμάκη, τη Στέλλα Κρούσκα και τη Βασιλίνα Κατερίνη.
Καταλύτης στην κοινή, μονολογούμενη ουσιαστικά, ιστορία των τριών γυναικών, η γέννηση του αγοριού της Άμπερ. Μέσα στα δύσκολα. Του μικρού Τζεμ. Και οι τρεις μαζί βρίσκονται σε ένα κρεβάτι με αυτόν, τον μικρό Τζεμ, βρίσκοντας αυτό που τελικά τις ενώνει. Τη μητρότητα.
«Ο Τζεμ» γράφτηκε το 2008 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Fringe του Δουβλίνου, βραβεύτηκε, πέρασε στο περίφημο Fringe του Εδιμβούργου και του 2010 «πέταξε» στη Νέα Υόρκη, για να καταλήξει έργο ρεπερτορίου σε αρκετά θέατρα του κόσμου.
Με τον «Τζεμ» επανέρχεται στη σκηνή, στη νέα θεατρική σεζόν, η Μίνα Αδαμάκη, αλλά και η Στέλλα Κρούσκα που την θυμόμαστε και από τη σκηνοθεσία μιας διαφορετικής παράστασης – ντοκουμέντο, στο studioΜαυρομιχάλη: του «Νορντόστ» του Τόρστεν Μπουχστάινερ, όπως ήταν και ο τίτλος του μιούζικαλ, που παιζόταν σε μοσχοβίτικο θέατρο, όταν το κατέλαβαν, το 2002, Τσετσένοι αυτονομιστές.
Και δη σε μια θεατρική, γοητευτική, ιστορία που αντιτάσσει την χαρά και τη δύναμη της μητρότητας, ως χειρολαβή στα δύσκολα. Την ώρα που το τρέχον, θεατρικά, είναι κυρίως οι ιστορίες δυσλειτουργικών οικογενειών, που διαλύονται στα δύσκολα. Λίγο φως.
