Η πανδημία τού ιού που έπληξε την ανθρωπότητα και τη χώρα μας, μάς αποκαλύπτει- μεταξύ άλλων- την τυχαιότητα και την αποσπασματικότητα των στρατηγικών του Υπουργείου Πολιτισμού από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Ο πολιτισμός και η τέχνη στην Ελλάδα αντιμετωπίζονται ως θραυσματικά παράγωγα της όποιας ανάπτυξης και όχι ως συστατικά στοιχεία της.
Στην Ελλάδα με αυτήν την ιστορία και τον πολιτισμό, αναπόσπαστο κομμάτι της Δημοκρατίας, διαθέτουμε τρία υπερόπλα: τον Αρχαίο κόσμο, το Χριστιανικό – θρησκευτικό και κοσμικό- και τη νεότερη Ελληνική εμπειρία.
Απαγορεύεται πλέον στο πολιτικό προσωπικό να τα αγνοεί, πόσο δε μάλλον όταν η χώρα δε διαθέτει βαριά βιομηχανία και η δε πρωτογενής παραγωγή, για πολλούς λόγους φθίνει.
Η Μελίνα Μερκούρη κάποτε είχε πει «Δώστε μου ένα Μιράζ για τον πολιτισμό», το οποίο μπορούμε να παραφράσουμε λέγοντας «Δώστε μας πέντε συμβόλαια ποδοσφαιριστών για μία τριετία». Αυτό αφορά και στους ιδιώτες χορηγούς που στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν ποντάρουν στην τέχνη, αλλά στα θεάματα που περιστρέφονται γύρω από μια μπάλα.
Καθόλου κατακριτέο κι εμείς αγαπάμε το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο κ.α. αλλά τόση μεγάλη διαφορά στο ζύγι;
Εάν δούμε το κονδύλι του Υπουργείου Πολιτισμού στον κρατικό προϋπολογισμό, θα καταλάβουμε πώς τον αξιολογεί το σύνολο του πολιτικού κόσμου με τέτοια απαξίωση, όπου στον προϋπολογισμό κάθε Υπουργός Πολιτισμού, είναι καταδικασμένος στην αποτυχία! Βλέπετε οι άνθρωποι της τέχνης δεν κλείνουν τα διόδια, ούτε λαϊκίζουν (όχι όλοι) για να δημιουργούν εντάσεις, δημοσιότητα και ως εκ τούτου πολιτικό κόστος.
Όμως το κακό ξεκινάει από την άναρχη εκπαίδευση (θέατρο, χορός, κινηματογράφος κ.α.) και τη μη σύνδεση της με την αγορά εργασίας. Αποτέλεσμα: η αγορά να χρειάζεται 50 εργαζόμενους και η προσφορά να αφορά σε 1000 και αυτό γιατί οι δραματικές –ας πούμε στην περίπτωση του θεάτρου -σχολές στην μεγάλη τους πλειοψηφία λειτουργούν κερδοσκοπικά και τυχαία. Κανένας έλεγχος. Αποτέλεσμα: μαθηματικά αυξανόμενη παραγωγή ανέργων, στρατιές απελπισμένων. Η πανδημία μας έδειξε –με τραγικό τρόπο- ότι η χώρα οφείλει να οχυρωθεί με την κατάλληλη ιατρική υποδομή και με έμψυχο δυναμικό απ’ άκρη σε άκρη της επικράτειας. Με τον ίδιο τρόπο, το κράτος οφείλει να δημιουργήσει πολιτιστικές υποδομές άρα και υποδοχές της ανεργίας στα θέατρα, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στις περιφέρειες, στους δήμους. Χιλιάδες θέσεις εργασίας σε μια πολιτιστική επανάσταση που θα ανυψώσει τη χώρα στο επίπεδο του Δημοκρατικού της πολιτεύματος.
Αντ’ αυτού, τι έχουμε: όλοι εμείς ηθοποιοί, μουσικοί, χορευτές, σκηνοθέτες, παραγωγοί κ.α. να βρισκόμαστε στην πλήρη ένδεια και κυρίως μπροστά σ’ ένα άγνωστο και επικίνδυνο μέλλον. Τι θα κάνει το κράτος με αυτή την τραγωδία; Θα μοιράσει επιδόματα; Καλά κι αυτά, αλλά επιλέξαμε αυτήν την εργασία για να λειτουργούμε, όχι για να επαιτούμε.
Έχει αντιληφθεί το Υπουργείο Πολιτισμού τις μικρές τραγωδίες των χιλιάδων ανθρώπων της τέχνης που ενώνονται σε μια μεγάλη κραυγή: αφυπνιστείτε! Οικογένειες, παιδιά, ενοίκια, δάνεια, μας έχουν φέρει σε απόγνωση ενώ το μέλλον, μάς επιτίθεται δυσοίωνο.
Εκεί στο Υπουργείο Πολιτισμού ακούτε; Βρείτε λύσεις. Θυμηθείτε ένα βασικό σύνθημα του Μάη του ’68: «Η φαντασία στην εξουσία» και τολμήστε! Και θυμηθείτε:το αναγκαίο και απαιτούμενο επιχειρείν χωρίς τον πολιτισμό, είναι ένα τεχνοκρατικό λογισμικό που όχι μόνο δεν αφορά, αλλά επιτίθεται στους ανθρώπους πολλές φορές με τον αμοραλισμό της εξουσίας!
Ηθοποιός- Σκηνοθέτης
Πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής Εθνικού θεάτρου και Κ.Θ.Β.Ε.
Είμαστε εδώ για να λειτουργούμε, όχι για να επαιτούμε! – του Σωτήρη Χατζάκη
3
λεπτά ανάγνωσης
