Ας παραφράσουμε το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, για αρχή. Όπου στη θέση του φόβου μπαίνει το δέος για ένα είδος, που στην Ελλάδα κάποιοι υπηρέτησαν πιστά, στις αρχές του.
Αυτό είναι ροκ, να το θυμάσαι. Και παραμένει παρόν, δημιουργικό, με μια γλώσσα μουσική που τα λέει άφοβα και σταράτα. Όμως, καλό είναι να δίνεται η ευκαιρία, ειδικά στα δύσκολα, όπως οι μέρες μας, να το θυμόμαστε. Να πιανόμαστε από αυτό, οι ρέκτες του είδους. Σαν χειρολαβή.
Τρία ελληνικά συγκροτήματα, που έγραψαν τη νεότερη ιστορία του ελληνικού ροκ, «από τους θεμελιωτές της θρυλικής και τόσο επιδραστικής ροκ σκηνής των ‘90s», έρχονται να μας βοηθήσουν. Στη θύμηση. Να μας τα πουν ξανά, όπως πάντα τα έλεγαν. Αποτελώντας, όλα αυτά τα χρόνια, «σημείο αναφοράς και επιρροής» για ευήκοα ώτα.
Magic De Spell, Υπόγεια Ρεύματα, Δημήτρης Μητσοτάκης – Παναγιώτης Κατσιμάνης, ήτοι Ενδελέχεια, μαζί επί σκηνής, το Σάββατο 25 Ιουλίου και ώρα 21:00, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων.
Με τραγούδια ύμνους, όπως το «Εμένα οι φίλοι μου», «Βουτιά από ψηλά», «Which Side Are You On», «Διαμαντένια Προβλήτα», «Killing In The Name», «Νεοέλληνας».
Τι είναι, όμως, (αυτό) το ροκ, για να το φοβάσαι και να το θυμάσαι; «Πάνω απ’ όλα για μένα είναι ο στίχος», μου εξηγεί ο δημιουργικός Δημήτρης Μητσοτάκης. «Κυρίως οι κοινωνικές ανησυχίες, που εκφράζει και η θέση που παίρνει στα καίρια ζητήματα. Πως απαντάει στο τι σημαίνει κοινωνία, δικαιοσύνη, ανθρωπιά, έρωτας».
Στίχοι, όπως το «Ξεγραμμένες μανάδες, / ξεπεσμένοι μπαμπάδες, / χρόνια τώρα νεκροί εραστές» (Διαμαντένια Προβλήτα). Που κινούν από κει και περνούν στην ζοφερή δράση: «Δώσ’ τους ένα πηρούνι / και για σένα γουρούνι / την καρδιά τους θα φάνε».
«Έπειτα έρχεται ο ήχος. Δεν έχει σημασία ποια όργανα χρησιμοποιείς, αλλά πως εκφράζεσαι πάνω τους», συνεχίζει ο Δημήτρης Μητσοτάκης. Να, ας πούμε, ο δραστήριος Νίκος Γιούσεφ, από τα Υπόγεια Ρεύματα, ποιεί ροκ τελετουργίες, χρόνια τώρα, πάνω σε ένα μουσικό πριόνι (που παίζεται με δοξάρι).
«Και, τέλος, είναι ο τρόπος ζωής. Δεν μπορείς να μιλάς για αλληλεγγύη και κοινωνική ισότητα και ο τρόπος ζωής, που κάνεις, να μην περικλείει όλα όσα πρεσβεύεις».
Και το δικό τους ροκ; «Είναι όλα τα παραπάνω. Και είναι ελληνικό. Έχει αρκετά στοιχεία από τον τόπο μας. Δεν έχουμε ποτέ ξεχάσει την αγάπη μας για το ελληνικό τραγούδι. Και για τα τρία συγκροτήματα ισχύει αυτό».
Κάποιοι, υπερβολικοί, ευαγγελίζονται ότι τέχνη, η μουσική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, τον τσιγκλάω. «Δεν είμαι από αυτούς που το πιστεύουν αυτό. Καμία τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία. Μπορεί, όμως, να αφυπνίσει συνειδήσεις. Να σε σπρώξει να κάνεις ένα βήμα κάτι να αλλάξεις. Μπορεί να παρακινήσει σε αλλαγές».
Τις προάλλες μίλησα με την Katerine Duska και τον Leon of Athens, που πίστευαν ότι έχει εξαπλωθεί πάνω από το νεότερο τραγούδι ένα φάσμα, που μιλάει για λεφτά, αυτοκίνητα, εξουσία.
Το λέω στο Δημήτρη Μητσοτάκη, για να εισπράξω και πάλι την απάντησή του, σε αυτή την κουβέντα: «Δεν συμφωνώ ότι τα περισσότερα τραγούδια μιλάνε για λεφτά και γκόμενες. Είναι ένα συγκεκριμένο είδος, που έχει απλωθεί στις μικρότερες ηλικίες, η ραπ που αναλώνεται σε αυτά. Εκεί μετράει η μαγκιά, η πουτανιά. Προσωπικά, ακούω γύρω συγκροτήματα που έχουν σοβαρό λόγο, νέους ανθρώπους που ασχολούνται με την παραδοσιακή μουσική, νέους που ασχολούνται με την τζαζ και φτύνουν αίμα για να φτάσουν σε ικανοποιητικό επίπεδο. Η κατάσταση η ίδια δεν βοηθάει. Δεν τους βοηθάει. Δεν υπάρχουν πλέον ραδιόφωνα να τους στηρίξουν. Παντού απλώθηκαν οι πλέιλιστ».
Αλήθεια, ο ίδιος ο Δημήτρης Μητσοτάκης άλλαξε σε αυτή τη μακρά πορεία του; «Γενικά είμαι σταθερός άνθρωπος», μου λέει. «Με τις ίδιες αρχές που ξεκίνησα, με τις ίδιες συνεχίζω. Και πάντα πατάω σε δυο βάρκες: από τη μια στο δυτικό ήχο, από την άλλη στη μουσική παράδοση. Το είχα από πιτσιρικάς αυτό. Και συνεχίζω να το έχω ακόμη».
Εν αρχή ήν ο Λόγος. Σε αυτό το ελληνικό ροκ, που θα δώσει δυναμικό «παρών», σαν συνέχεια στην αδιάλειπτη πορεία του, πάνω στη σκηνή της Τεχνόπολης, χάρη στους Magic De Spell, τα Υπόγεια Ρεύματα, και τους Ενδελέχεια, που ενώνουν τις ροκ φωνές τους.
Εν αρχή ήν ο Λόγος. Όπως: «Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά / που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών / Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς / Κάνουν ό, τι λάχει / Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών / Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους».
Για τον Δημήτρη Μητσοτάκη, ποιος είναι ο λόγος, ο στίχος που τον ακολουθεί αυτή την εποχή. Ανατρέχει σε ένα από τα νέα του ψηφιακά σινγκλ και… «Όταν κάνεις όνειρα να μην ακούς κανέναν». Πόσω μάλλον ροκ όνειρα, θα πρόσθετα.
