Είναι παράξενο, σχεδόν μεταφυσικό, αλλά το πιστεύεις ή όχι, από τότε που η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν 30 ετών έλεγε σε συνεντεύξεις της πως θα ήθελε όταν φύγει από τη ζωή να φύγει όρθια, όμορφη, αγαπημένη και προς Θεού ο θάνατός της να μη γίνει μονόστηλο στις εφημερίδες.
Γράφει ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης
Ποιος ήταν αυτός που είχε πει εκείνο το γνωστό πως όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ συνωμοτεί το σύμπαν για να το αποκτήσεις και έχει πάρει τόσο πολύ κόσμο στο λαιμό του που πιστεύει πραγματικά πως το σύμπαν δεν έχει κανένα άλλο σκοπό και άλλη όρεξη παρά να ασχολείται με κάθε παλαβό και τα θέλω του;
Α ναι, ο Κοέλιο.
Εδώ όμως φαίνεται πως το σύμπαν ενδιαφέρθηκε προσωπικά και η Αλίκη μας αποχαιρέτησε σαν σήμερα 23 Ιουλίου νέα, όμορφη και όρθια και πολυαγαπημένη και όχι απλώς ο θάνατος της δεν έγινε μονόστηλο αλλά έγινε και κάτι άλλο.
Δυόμιση μήνες πριν η Αλίκη αφού πήγε πρώτα στη Γερμανία και μετά στην Αμερική και βεβαιώθηκε ότι δεν έχει ζωή, με θαυμαστή αξιοπρέπεια απομονώθηκε σε ένα δωμάτιο κεντρικού νοσοκομείου και εκεί σαν τελευταία χαρά όλου του αγώνα της όλα αυτά τα χρόνια είδε και διάβασε να ανησυχούν για την υγεία της έως και να την αποχαιρετούν με αγάπη ακόμα και αυτοί που μέχρι τότε τη χτυπούσαν αλύπητα…
Εδώ το σύμπαν, είχε κάνει καλή δουλειά.
24 χρόνια μετά ο μύθος της Αλίκης παραμένει τόσο ζωντανός όσο ήταν όσο βρισκόταν εν ζωή. Εξακολουθεί το όνομα της να «πουλάει» το ίδιο όσο όταν ζούσε μια προβολή ταινίας της να είναι το ίδιο εμπορική ακόμα ένα και ένα εξώφυλλο με τη φωτογραφία της σε ένα περιοδικό ή σε μία εφημερίδα να πουλάει περισσότερο. Κουράστηκε πολύ όσο ζούσε αλλά τα κατάφερε τελικά…
Και να σκεφτεί κανείς πως στην πραγματικότητα λίγοι γνωρίσαμε την πραγματική Αλίκη. Την Αλίκη χωρίς το μακιγιάζ, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ακούσαμε την πραγματική της φωνή και την πραγματική κίνησή της στο χώρο.
Μπορεί κάποιοι να απορήσουν γι’ αυτό που λέω αλλά η Αλίκη που γνώρισε και λάτρεψε μια ολόκληρη χώρα, που καθόρισε με την παρουσία της πράγματα όσο κανείς άλλος σε αυτή τη χώρα και που τουλάχιστον στο σινεμά και που θαυμάστηκε αλλά και βρίστηκε όσο κανείς άλλος, στην πραγματικότητα μακράν απείχε από αυτό που ήξερε ο κόσμος.
Το έχω πει πολλές φορές και θα το ξαναπώ. Της είχα πει αρκετές φορές πως αν ο κόσμος ήξερε την πραγματική Αλίκη θα ήταν 100 φορές μεγαλύτερο αστέρι από αυτό που ήταν ως τότε, αλλά εκείνη μου απαντούσε πάντα «ξέρω πάρα πολύ καλά τι θέλει ο κόσμος από μένα, το ξέρω καλύτερα από τον καθένα»…
Διότι η Αλίκη όταν περνούσε το κατώφλι του σπιτιού της έβγαζε τα παπούτσια και φορούσε τη ρόμπα της και κυρίως όταν βρισκότανε σε ασφαλές περιβάλλον δικών της ανθρώπων, γινόταν η πραγματική Αλίκη, κάτι τελείως διαφορετικό.
Άλλη φωνή, χωρίς νάζια και νιαουρίσματα, άλλες κινήσεις των χεριών και του σώματος πιο δυναμικές, πιο στιβαρές, άλλος λόγος από το στόμα της, πιο σίγουρος και ξεκάθαρος, μεταμορφωνόταν σε μία δυναμική γυναίκα που μπορούσε να σηκώσει τη φωνή, να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι όταν διεκδικούσε το δίκιο της, να σου προκαλέσει πραγματικό δέος.
Δε θα γράψω τη γνωστή αηδία ότι φερόταν σαν άντρας ή σαν αντράκι, όχι, ήταν μία δυναμική, αποφασισμένη γυναίκα που ήξερε τι ήθελε και πως το ήθελε και ήξερε και πως να το αποκτήσει.
Το μόνο που παρέμενε από την Αλίκη εκτός σπιτιού και από την Αλίκη την πνιγμένη από τα φώτα της δημοσιότητας, ήταν η συνήθεια της επί τόσες δεκαετίες να περπατά με ένα συγκεκριμένο τρόπο, σχεδόν στα δάχτυλα των ποδιών – συνήθεια από τα τακούνια που φορούσε τόσα χρόνια – και με τις γάμπες τη μία μπροστά από την άλλη σε κάθε βήμα.
Γιατί η Αλίκη Βουγιουκλάκη που όλοι ξέραμε και αγαπήσαμε και λατρέψαμε και κάποιοι την έβρισαν και την κατηγόρησαν άσχημα στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ένα δημιούργημα, μια ιδανική εικόνα από την Αλίκη Βουγιουκλάκη…
Γιατί η Αλίκη δεν ήταν ούτε εύκολο να επιβληθεί, ούτε βέβαια να διαρκέσει. Σίγουρα είχε πολύ ταλέντο και σίγουρα ήταν τόσο λαμπερή που ίσχυε για αυτήν αυτό που είχαν πει πως όταν περπατούσε ήταν σαν ένας προβολέας να κινείτο διαρκώς μπροστά της και να τη φώτιζε. Αυτό που λένε στο εξωτερικό “Star quality”.
Ήταν μια γυναίκα απίστευτα καλλιεργημένη και με απίστευτο ένστικτο που ήξερε να προηγείται της εποχής της, ήξερε να γίνεται κιτς γιατί η ίδια η εποχή ήθελε κάτι τέτοιο, την ίδια στιγμή που ήξερε πολύ καλά ποιο ήταν το καλό γούστο, ήξερε ποια ήταν τα νέα πράγματα που εμφανίζονταν και κυριαρχούσαν παγκοσμίως στο χώρο τον οποίο κινείτο και μπορούσε ανά πάσα στιγμή να παίρνει από όλα αυτά ότι χρειαζόταν και να τα ενσωματώνει πάνω της όσο έπρεπε και όσο χρειαζόταν.
Σε εντυπωσίαζε όταν μιλούσε μαζί της, για το πόσο ενημερωμένη ήταν για τα πάντα, για το πόσο προοδευτική μπορούσε να γίνει, ακόμα και για πολιτικά θέματα, αυτή η φαινομενικά τόσο συντηρητική γυναίκα ή για το πόσο εύκολα μπορούσε ακόμα και τον πιο «προχωρημένο» άνθρωπο να τον κάνει να αισθανθεί ξεπερασμένος.
Και η αλήθεια είναι πως ειδικά με το φινάλε της απέδειξε συν όλα τα άλλα πόσο βαθιά αξιοπρέπεια διέθετε…
Η Αλίκη είχε ισχυρούς δασκάλους στο ξεκίνημα της, όπως ο Σολωμός, ο Ροντήρης, ο Πλωρίτης, ο Χατζιδάκις και σίγουρα και η Αλίκη ήξερε να τιμά όσο κανείς άλλος το όνομα της φιλίας.
Ακόμα και αν είχες καιρό να τη δεις ή να μιλήσεις μαζί της, ήξερε πάντα που ήσουν τι έκανες ακόμα και τι χρειαζόσουν. Και την κατάλληλη στιγμή ήξερε να είναι εκεί κ να δίνει τη λύση με τον πιο ασφαλή και διακριτικό τρόπο.
Η Αλίκη που συνήθιζε να λέει πως είναι αρκετά δυνατή και δεν την επηρεάζουν αυτοί που την χτυπούν, αλλά που στην πραγματικότητα ήταν πολύ ευάλωτη και ευαίσθητη.
Η Αλίκη που μπορούσε μα αλλάξει με μία μεταγραφή της όλο το σκηνικό στον κινηματογραφικό χάρτη και που είχε πάντα να τα βάλει με θεούς και δαίμονες μια και ο καθένας κάτι είχε να κερδίσει από αυτή ακόμα και με το να τη βρίζει.
Τόσα χρόνια μετά και όσο τη σκέφτομαι, σκέφτομαι τα λόγια της, της συμβουλές της, τόσο ανακαλύπτω καινούρια σημαντικά πράγματα που διέθετε και που δεν τα διαφήμιζε αλλά ήξερε να τα χρησιμοποιεί όταν έπρεπε.
«Από όλους τους άντρες στη ζωή σου, ποιος θα σου μείνει αξέχαστος;» την είχα ρωτήσει και κείνη μου απάντησε «ο Βλάσσης Μπονάτσος γιατί με έκανε να γελάω».
Αλλά και ο Κώστας Σπυρόπουλος της φέρθηκε πραγματικά σαν κύριος μέχρι τέλους, ενώ τον Παπαμιχαήλ τον αποκαλούσε μέχρι τέλους – και παρόλο κάτι άσχημο που συνέβη λίγο πριν μπει στο νοσοκομείο για τελευταία φορά – ο Δημητράκης.
Πράγμα που σημαίνει αυτή η καλή μέχρι λίγο πριν το τέλος διάθεση πώς τον αγάπησε αλλά δεν τον ερωτεύτηκε ποτέ, όπως έλεγε ο Τσάρλι Τσάπλιν, για τη συμπεριφορά των ανθρώπων μετά το χωρισμό τους.
Σήμερα πια η Αλίκη ανήκει στο χώρο του μύθου. Κατάφερε τελικά να διατηρήσει αυτό που προσπάθησε με τόσο κόπο όλα αυτά τα χρόνια. Και κυρίως κατάφερε με τη βοήθεια και του κινηματογράφου να κατακτήσει το πιο δύσκολο από όλα. Δηλαδή να υπάρχει μες το χρόνο και στις επόμενες γενιές, όχι μόνο σαν νοσταλγική φιγούρα του χθες αλλά σαν ισχυρή παρουσία του σήμερα…
Όταν πέθανε η Τζένη Καρέζη έτυχε να βρίσκομαι με αυτό το σπουδαίο, σοφό, υπέροχο άνθρωπο που λεγόταν Μίνως Βολανάκης. Ο οποίος με την απίστευτη καλλιέργειά του μου είχε κάνει ολόκληρη ανάλυση πάνω στο γιατί η Καρέζη αλλά και η Μελίνα και η Λαμπέτη είχαν πάθει καρκίνο. Όταν έφυγε η Αλίκη τον είχα πάρει τηλέφωνο και τον ρώτησα γιατί κατά τη γνώμη έφυγε όπως έφυγε η Αλίκη.
