Το φετινό Sani Festival είναι σίγουρα μία πολύ σημαντική στιγμή στην ιστορία του θεσμού, όχι μόνο επειδή αυτός κλείνει 30 χρόνια ζωής αλλά και λόγω του πολύ σημαντικού καλλιτεχνικού προγράμματος. Το Σάββατο 13 Αυγούστου, όμως, ήταν μια πολύ ιδιαίτερη ημέρα για τη φετινή διοργάνωση και αυτό για διάφορους λόγους. Ένας λόγος είναι σίγουρα ότι στο πιο «busy» Σάββατο του Αυγούστου το φεστιβάλ φιλοξενούσε τόσους πολλούς και σημαντικούς Έλληνες ερμηνευτές. Ένας άλλος λόγος σαφώς είναι γιατί ήταν η προτελευταία συναυλία για φέτος στο Λόφο και η υπόνοια του αποχωρισμού είναι πάντα δύσκολη. Ένας τρίτος λόγος, όμως, είναι ότι η συγκεκριμένη συναυλία, όπως εξάλλου και το Ξενοδοχείο Ασμάτων στις 6 Αυγούστου, ήταν σχεδιασμένη ειδικά για τα 30 χρόνια του Sani Festival και μάλιστα, το The Mediterranean Project αποτέλεσε ένα εγχείρημα που φιλοδοξούσε να «μελοποιήσει» το ειδικό καλλιτεχνικό αποτύπωμα του θεσμού καθ’ όλη την ιστορία του αλλά και αυτή την ιδιόμορφη πολυπολιτισμική και πολυσυλλεκτική φυσιογνωμία του. Και τελικά το πέτυχε με τον καλύτερο τρόπο!
Ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης, που επιμελήθηκε του προγράμματος και των ενορχηστρώσεων ενώ διηύθυνε και την «ελίτ» αυτή Ελληνική ορχήστρα (όπως την χαρακτήρισε ο ίδιος), άνοιξε τη συναυλία με την κλασική του κιθάρα και τη «Γειτονιά των Αγγέλων». Μία μυσταγωγική στιγμή και μία μοναδική εκτέλεση από τον βιρτουόζο αυτό της κιθάρας που άφησε το κοινό άφωνο.
Στη συνέχεια, στη σκηνή ανέβηκε η εκλεκτή ορχήστρα αλλά και οι προσκεκλημένοι τραγουδιστές για να ερμηνεύσουν όλοι παρέα το «Στου Όθωνα τα χρόνια». Και η γιορτή είχε ήδη ξεκινήσει. Το πρόγραμμα περιείχε αγαπημένα τραγούδια από μέρη της Μεσογείου, της Ανατολής αλλά και της υπόλοιπης Ευρώπης, τα οποία ερμηνεύτηκαν όχι μόνο στα Ελληνικά αλλά και στα Ιταλικά, τα Γαλλικά, τα Ισπανικά, τα Ρωσικά, τα Εβραϊκά, τα Τούρκικα, τα Αγγλικά.
Οι ερμηνευτές, άλλοτε όλοι μαζί ή σε ζευγάρια και άλλοτε μόνοι τους στη σκηνή, έδωσαν στους θεατές μία συναυλία που θα θυμούνται για πολύ καιρό. Η Καλλιόπη Πούσκα, η νεαρότερη της παρέας, έφερε μια φρεσκάδα και μία αγνή νεανική όρεξη, επιδεικνύοντας συνάμα και ερμηνευτική ωριμότητα. Ο σπουδαίος Κώστας Θωμαΐδης, ακούραστος πάνω στην σκηνή και συναισθηματικά αστείρευτος, ήταν σα να βιώνει ένα εσωτερικό σεισμό με κάθε λέξη που τραγουδούσε. Φυσικά, ο Δώρος Δημοσθένους με το πλατύ χαμόγελό του, την ευγενική παρουσία του αλλά και αυτή τη στεντόρεια φωνή του που γέμισε κάθε γωνιά του Λόφου. Η εκπληκτική Ρίτα Αντωνοπούλου γεμάτη πάθος και κέφι, δεν δίστασε να κατέβει στην πλατεία και να αρχίσει να τραγουδά ανάμεσα στους καθημένους (μέχρι εκείνη τη στιγμή) θεατές, οι οποίοι την αποθέωσαν. Η αγαπημένη μας Ρένα Μόρφη που ενθουσίασε με τις ξεχωριστές φωνητικές της ικανότητες αλλά και με την ερμηνευτική της δεινότητα. Και τέλος, ο Δημήτρης Μπάσης, με τον πληθωρικό σκηνικό του όγκο και παρουσία, με αυτή την «γιγάντια» φωνή του, ξεσήκωσε το Λόφο με τον τρόπο που μόνο αυτός ξέρει.
Όπως γνωρίζουμε, όμως, όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν. Όπως επίσης βέβαια γνωρίζουμε, αυτό δεν ισχύει για το κοινό του Sani Festival – The Mediterranean Project. Για έκτη συνεχόμενη φορά, για έκτο συνεχόμενο Σάββατο, το αποκορύφωμα της βραδιάς ήταν το encore. Η πρώτη υπόκλιση των τραγουδιστών και των μουσικών δεν ήταν και η τελευταία. Όλος ο κόσμος μαζεύτηκε μπροστά τους, ακουμπώντας στη σκηνή, για να ακούσει ακόμα ένα τραγούδι. Και τότε ήταν που ο μαέστρος της βραδιάς Μανόλης Ανδρουλιδάκης άρχισε να παίζει την «Άρνηση» του Μίκη Θεοδωράκη. Οι τραγουδιστές απλώθηκαν στη σκηνή και άρχισαν να τραγουδούν όλοι παρέα. Οι θεατές άλλοι κρατούσαν ψηλά τα κινητά τους για να απαθανατίσουν αυτή τη μοναδική στιγμή, άλλοι τραγουδούσαν αγκαλιά ενώ άλλοι είχαν μείνει αποσβολωμένοι να κοιτούν τους καλλιτέχνες.
Η τελευταία αυτή χορωδιακή ερμηνεία ήταν συγκλονιστική, με έκδηλη τη συγκίνηση ανάμεσα τους εκστασιασμένους θεατές, με τους καλλιτέχνες να εύχονται όλοι μαζί «Χρόνια πολλά Sani Festival» και το κοινό να χειροκροτεί με περίσσιο πάθος και ευγνωμοσύνη.
Σε μια χρονιά όπου παρέλασαν από τη σκηνή του Sani πάρα πολλά μεγάλα και σπουδαία ονόματα του παγκόσμιου καλλιτεχνικού στερεώματος, μία εσωτερική παραγωγή του φεστιβάλ κέρδισε τελικά τις εντυπώσεις γιατί επιχείρησε να αναλύσει και να αναδείξει επί σκηνής ακριβώς τον υβριδικό αυτό χαρακτήρα του Sani Festival. Τη διπλή φυσιογνωμία του που από τη μια έχει ως στόχο την ενημέρωση του Ελληνικού κοινού για τα διεθνή καλλιτεχνικά ρεύματα και από την άλλη επιμένει στο να στηρίζει το έμψυχο εγχώριο καλλιτεχνικό δυναμικό. Αυτό είναι το Sani Festival.
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
