18.9 C
Athens
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Bob Geldof – Sani Festival: Απόηχος και συνέντευξη

«Ο δρόμος για να έρθω εδώ ήταν μεγάλος και κουραστικός. Έχασα συνολικά 4 πτήσεις, έφτασα λίγο πριν το soundcheck και είχα κοιμηθεί μόνο δύο ώρες. Χαζεύοντας, όμως, τον πανέμορφο αυτό Πύργο και βλέποντας το λόφο γεμάτο από εσάς ανακουφίστηκα και νομίζω πως τελικά άξιζε την ταλαιπωρία. Χρόνια πολλά Sani Festival».

O bob geldof στο Sani Festival

Αυτά ήταν τα λόγια του θρυλικού Bob Geldof μετά το πρώτο τραγούδι της βραδιάς. Βέβαια η κούραση του δεν βγήκε καθόλου στη σκηνή, καθώς αυτός και η παρέα του, οι εκρηκτικοί Bobkatz, έδωσαν ένα μοναδικό σόου που ηλέκτρισε το λόφο.

(Παραίνεση προς αναγνώστες: μην αποχωρήσετε νωρίς. Στο τέλος ακολουθεί η προσωπική μου bonus συνέντευξη με τον Bob Geldof)

Η αρχή έγινε με το αγαπημένο «The Great Song of Indifference», με όλο το κοινό να τραγουδάει τους στίχους και την Ιρλανδέζικη μελωδία του. Και η αρχή, όπως γνωρίζετε, είναι το ήμισυ του παντός. Το κοινό ξεσηκώθηκε από νωρίς και η μπάντα φρόντισε να τα δώσει όλα για όλα πάνω στη σκηνή. Μετά ακολούθησε το γνωστό σε όλους «I don’t like Mondays» και ο λόφος σείστηκε. Όλοι σήκωσαν τα χέρια ψηλά και ο Geldof μας υπενθύμισε την τεράστια ικανότητά του ως front man.

Πλάνο από το Sani Festival

Η βραδιά όσο προχωρούσε γινόταν όλο και καλύτερη. Ο Bob επιστράτευε όλο και περισσότερη ενέργεια που ίσως ούτε αυτός ήξερε ότι διέθετε εκείνη τη στιγμή. Τα μέλη της μπάντας αποδείχθηκαν επάξιοι σύντροφοι του θρυλικού ρόκερ. Ο πάντα δημιουργικός Alan Dunn μας ταξίδεψε με τα «πολύχρωμα» πλήκτρα του, ο Jamie Moses ηλέκτρισε το κοινό με την κιθάρα και τα σόλο του, προκαλώντας ένα ροκ σεισμό, ο Peter Briquette ήταν γεμάτος ρυθμό, πάντα με το μπάσο στα χέρια ενώ ο James Rusell ήταν αεικίνητος πάνω στα ντραμς του, τα οποία χτυπούσε «αλύπητα», δίνοντας και ένα εξαιρετικό σόλο. Και φυσικά ο εκκεντρικός βιολιστής Robert Loveday, που τράβηξε όλα τα βλέματα πάνω τους με τις στιλιστικές του επιλογές (συγκεκριμένα με το διάτρητο μπλουζάκι του). Όλοι τους ένας κι ένας, όλοι τους ξεχωριστοί και γεμάτοι πάθος, ζωντάνια και δίψα να ροκάρουν.

Ο Bob Geldod

Last but not least (όπως λέμε και στο χωριό μου) ο σπουδαίος, ο μοναδικός Bob Geldof. Τι να πει κανείς για τον Bob; Ανέβηκε στη σκηνή ως ο ροκ μεσσίας που το Sani Festival περίμενε εδώ και χρόνια. Ο Geldof ανέλαβε ένα ιστορικό βάρος σε αυτά τα μουσικά γενέθλια του θεσμού και το έφερε εις πέρας με επιτυχία.

«Στην αρχή δεν πίστευα ότι θα είναι έτσι εδώ. Οπότε είχα προετοιμάσει ένα πιο ήρεμο πρόγραμμα, με λιγότερες κραυγές από πλευράς μου. Με το που ανέβηκα όμως στη σκηνή, με το πρώτο τραγούδι ένιωσα μια ξεχωριστή ενέργεια από το κοινό και είπα να πάει να γ……., θα τα δώσουμε όλα. Ας προκαλέσουμε σεισμό!», μου εκμυστηρεύτηκε αργότερα όταν καθίσαμε οι δυο μας, μετά το τέλος τους σόου.

Αυτή ήταν η πρώτη ροκ συναυλία στην 30χρονη ιστορία του Sani Festival και μπορούμε να πούμε ότι στέφθηκε με τεράστια επιτυχία. Για ακόμη μία φορά το κοινό του φεστιβάλ αποδείχθηκε μοναδικό. Για ακόμη μία φορά, όλοι μαζεύτηκαν στο αγαπημένο τους σημείο, δηλαδή μπροστά στη σκηνή. Για ακόμη μία φορά, ο κόσμος αποθέωσε τον καλλιτέχνη, απαιτώντας «κι άλλο, κι άλλο». Και ο Bob έδωσε κι άλλο! Ένα ακόμα encore που θα θυμόμαστε για πάντα. Χειροκροτήματα, χορός, τραγούδι και ένα κοινό που (όπως πάντα άλλωστε) δεν έλεγε να φύγει. Ο ηλεκτρισμός κατέκλυσε το λόφο και το ροκ πήρε τη θέση που του άξιζε στην ιστορία του θεσμού του Sani Festival.

Πλάνο από την συναυλία του bob geldof

Οι εορτασμοί θα συνεχιστούν το επόμενο Σάββατο 6 Αυγούστου με την πρώτη Ελληνική συναυλία του φετινού καλλιτεχνικού προγράμματος. Οι Μανώλης Μητσιάς, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Χρήστος Θηβαίος και Πέννυ Μπαλτατζή ανεβαίνουν στη σκηνή του Sani μαζί με την πολυμελή λαϊκή ορχήστρα των μαέστρων Στάθη Σαββίδη και Μανόλη Ανδρουλιδάκη αλλά και τα «10 Μπουζούκια της Δόμνας» του Γιάννη Καρασάββα. Το «Ξενοδοχείο Ασμάτων», που είναι ο τίτλος της συναυλίας, είναι ένα ανθολόγιο της Ελληνικής μουσικής και ένας φόρος τιμής στην ιστορία του Sani Festival, θυμίζοντάς μας ότι το Sani Resort ήταν από πάντα ένα πραγματικό «Ξενοδοχείο Ασμάτων».

Bonus Interview

Ήταν ένα φανταστικό σόου Bob. Μία δήλωση για αυτό που έζησες εδώ, σήμερα;

«Σε ευχαριστώ πολύ. Ήταν αλήθεια πολύ ωραίο να παίζουμε στα 30κοστά γενέθλια ενός τόσο σημαντικού φεστιβάλ που βρίσκεται εδώ τόσα χρόνια. Όπως είπα και στην αρχή της συναυλίας, ανακουφίστηκα που τελικά κατάφερα να φτάσω, μετά από όλη αυτή την ταλαιπωρία με τα αεροπλάνα. Αλλά όταν ανεβαίνεις στη σκηνή όλα αλλάζουν. Είχαμε ένα υπέροχο βράδυ με ένα καταπληκτικό κοινό».

Κάποια στιγμή αστειεύτηκες για τη μουσική σου, αποκαλώντας την «αρχαία τέχνη». Αν κάποιος όμως ακούσει το νέο σου δίσκο με τους Boomtown Rats θα ακούσει μια πολύ μοντέρνα μουσική. Ήταν μια επιστροφή στις ρίζες για εσένα ή μια νέα αρχή με τους παλιούς συντρόφους;

«Πάντα ήμασταν αφιερωμένη στο Rhythm ‘n’ Blues αλλά και στο New Wave και το Punk. Ήταν μία πρόκληση να κάνουμε αυτή τη μουσική σύγχρονη αλλά τελικά δεν ήταν πολύ δύσκολο. Μόλις κατάφερα να μπω στο κεφάλι του «Bobby Boomtown» (έτσι αποκαλούσα τον εαυτό μου όταν έγραφα τους στίχους για τη μπάντα πιο παλιά) όλα έγιναν απλά. Και άρχισα γράφοντας το τραγούδι «The Boomtown Rats». Οι στίχοι λένε «έρχομαι πίσω στο Boomtown» και ήθελα να φωνάζει όλο το κοινό «The Boomtown Rats», έτσι ακριβώς λένε και οι στίχοι. Θυμάσαι τον

Μοχάμεντ Άλι, αφού είχε ρίξει τον Λίστον νοκ άουτ; Του φώναζε «ποιο είναι το όνομά μου, ποιο είναι το όνομά μου». Αυτό ήθελα να πετύχω κι εγώ».

Επίσης, για αυτό το άλμπουμ έγραψες και το «Trash Glam Baby». Θεωρείς ότι ζούμε σε έναν Trash Glam (σκουπιδοαίγλη) κόσμο;

«Ο ήχος που ήθελα ήταν αυτός του 1973. Λάτρευα τους Roxy Music και τους New York Dolls και ήθελα να ακούσω ξανά αυτό τον «θόρυβο», αυτή τη μουσική γιατί δεν το ακούω στο ραδιόφωνο πια. Κάποτε είχα γράψει το «She is so modern», όταν μετακόμισα από το Δουβλίνο, που είναι μια μικρή πόλη και πήγα στο Λονδίνο. Τότε είχα δει κορίτσια, γύρω στα 15, που φορούσαν punk ρούχα, σαν να έπαιζαν ένα μικρό θέατρο μόνο για τον εαυτό τους, με τα μαύρα ρούχα και τα καρφάκια. Μου άρεσε πάρα πολύ. Πριν δύο χρόνια, λοιπόν, κάτι παιδιά στο δρόμο που πήγαιναν σε ένα glam rock κλαμπάκι. Και θυμήθηκα το «She is so modern» και έτσι μου ήρθε η έμπνευση για το «Trash Glam Baby». Μου αρέσει πάρα πολύ το τραγούδι και πάντα με τους Boomtown Rats ξεκινάμε το set μας με αυτό, με βάζει στο όλο μουντ που χρειάζομαι».

Αυτή ήταν η πρώτη ροκ συναυλία του Sani Festival στα 30 χρόνια ιστορίας του. Είσαι ο πρώτος που έπαιξε ροκ στο λόφο. Πιστεύεις πως μπορεί το Sani να γίνει μια ροκ σκηνή;

«Θα μπορούσα να δω τους Rats να παίζουν εδώ και να τα δώσουμε όλα. Σήμερα ήθελα η μουσική να δώσει την πνοή, διάλεξα πιο γλυκά τραγούδια. Οι Bobkatz είναι μια πολύ καλή μπάντα και ήθελα να το αναδείξουμε αυτό. Στην αρχή είδα ότι όλοι καθόντουσαν, εξάλλου είναι σε διακοπές και είπα να αρχίσω πιο ήρεμα. Αν θέλουν να σηκωθούν, θα σηκωθούν. Και σηκώθηκαν αμέσως όρθιοι και τραγουδούσαν. Αυτό ήταν πραγματικά μαγικό. Ναι, γιατί όχι; Θα μπορούσα να το δω ως μια ροκ σκηνή. Ίσως στο μέλλον να επιστρέψουμε για να σας ροκάρουμε ακόμα πιο δυνατά!».

Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
Γιάννης Μουστάκας
Γιάννης Μουστάκας
Οι ιστορίες είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και μου αρέσει να τις γράφω, είτε δικές μου είτε δανεικές. Γιατί οι ιστορίες είναι ο τρόπος να αφηγούμαστε τη ζωή, να αναπολούμε τις ωραίες και όμορφες στιγμές της, μη λησμονώντας και τις ζόρικες που μας δίδαξαν τα σημαντικά. Ίσως για μένα να είναι και μια μορφή αυτοψυχανάλυσης. Στο Youfly.com αρθρογραφώ για πολιτιστικά θέματα και την καλλιτεχνική επικαιρότητα, ελπίζοντας πως το πληκτρολόγιό μου θα συμβάλλει στο να ανακαλύψουμε μαζί ανεξερεύνητες γωνιές στον κόσμο των τεχνών.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ακολουθηστε μας
65,000ΥποστηρικτέςΚάντε Like
13,090ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
11,546ΑκόλουθοιΑκολουθήστε

ΔΗΜΟΦΙΛΗ