Κάποτε ο αξέχαστος Μάνος Ελευθερίου, που πέρασε στην οριστική αθανασία, σαν σήμερα 22 Ιουλίου, πριν δύο χρόνια, μου είχε πει πως κάποτε στα χρόνια του ’70 μιλούσε στο Μάνο Χατζιδάκι, με τον οποίο ήδη είχανε κάνει ένα δίσκο, το «Ο οδοιπόρος, το μεθυσμένο κορίτσι και ο Αλκιβιάδης» το 1973 και του εκθείαζε το ταλέντο και την προσωπικότητα, ενός νεαρού τότε ποιητή και στιχουργού τον οποίο πίστευε ότι έπρεπε να τον γνωρίσει οπωσδήποτε.
Γράφει ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης
Και ο Χατζιδάκις, όπως συνήθιζε σε αυτές τις περιπτώσεις, έσκυψε και του είπε «εντάξει όλα αυτά, αλλά ΗΘΟΣ ΕΧΕΙ;». Ήταν ο τρόπος που αντιμετώπιζε ο Χατζιδάκις τους ανθρώπους και τα πράγματα αλλά και ο τρόπος που το αντιμετώπιζε ο Μάνος Ελευθερίου.
Για την ιστορία ας πούμε ότι ο συγκεκριμένος στιχουργός ήτανε ο Μιχάλης Μπουρμπούλης με τον οποίο αργότερα ο Χατζιδάκις έκανε το δίσκο «Για την Ελένη».
Ο Μάνος Ελευθερίου γεννήθηκε το 1938 στην αστική και με κοσμοπολίτικο παρελθόν Σύρο και έφυγε πριν δυο χρόνια στα 80 του χρόνια.
Άρχισε να γράφει το 1962 και έγραψε στίχους, ποιήματα, μυθιστορήματα, ακόμα και ιστορικές μελέτες πάνω στην ιστορία κυρίως του νησιού του, που όλα σχεδόν είχαν τεράστια επιτυχία.
Κάποια τραγούδια του σαν την «Μαρκίζα» έγιναν τεράστιες επιτυχίες, κάποιοι δίσκοι του σαν τον «Άγιο Φεβρουάριο» με τον Μούτση έγραψαν ιστορία και οι δουλειές του με το Μαρκόπουλο ήτανε συγκλονιστικές.
Ας θυμηθούμε από αυτές ειδικά ένα τραγούδι ανατριχιαστικά συγκλονιστικό «Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα».
Συνεργάστηκε με σημαντικούς συνθέτες, το Χατζιδάκι, το Θεοδωράκη, τον Ξαρχάκο, το Μούτση, το Μαρκόπουλο, το Σπανό, τον Κουγιουμτζή, το Θάνο Μικρούτσικο, το Χρήστο Νικολόπουλου, τον Ανδριόπουλο, το Λεοντή, τον Κελαηδόνη και τον Γκαριφύλλια κ.α. Μερικά από τα πιο κλασσικά του τραγούδια ήταν το «Παλικάρι έχει καημό», «Σε αυτή τη γειτονιά», «Ο χάρος βγήκε παγανιά», «Άλλος για Χίο τράβηξε», «Παραπονεμένα λόγια», «Οι ελεύθεροι και ωραίοι», «Στα χρόνια της υπομονής», «Είναι αρρώστια τα τραγούδια», «Θα σας ξανάβρω στους μπαξέδες», «Ποιος τη ζωή μου», «Στων αγγέλων τα μπουζούκια» κλπ.
Ενώ οι μυθιστορηματικές βιογραφίες του σαν τον Καιρό των Χρυσανθέμων που αφορούσε την παλιά ντίβα του θεάτρου Ευαγγελία Παρασκευοπούλου ή το Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές για την Ελένη Παπαδάκη, έκαναν πάταγο.
Ήταν απίστευτα μορφωμένος και κυρίως βαθιά και ουσιαστικά καλλιεργημένος, είχε άψογη γνώση της ελληνικής ιστορίας και της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα και κατάφερνε πάντα να ισορροπεί με θαυμαστό τρόπο ανάμεσα σε μια ευπρεπή συντηρητικότητα και σε μια λογική επαναστατικότητα. Ήταν συγχρόνως λυρικός και επικός την ίδια στιγμή. Ήταν στοχαστής, διανοούμενος και υπέροχα νοσταλγός…
Σαν άνθρωπος όμως ήταν απλά υπέροχος. Είχε ένα απίστευτο χιούμορ, ήταν οξυδερκής, είχε την ικανότητα αν σε αγαπούσε να σε κάνει περήφανο που είχες τη δυνατότητα να μιλήσεις μαζί του έτσι καθώς σου επέτρεπε και σε βοηθούσε να σταθείς δίπλα του σα συνομιλητής.
Ήξερε πως να σου μεταφέρει με ανάλαφρο τρόπο τη βαθιά του σοφία. Νομίζω όμως ότι πάνω και πριν από όλα ο Μάνος Ελευθερίου, όπως όλοι σπουδαίοι άνθρωποι, ήταν ένας γενναιόδωρος και καλόψυχος άνθρωπος και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ…
Τον Γιώργο Νταλάρα τον είχε σαν παιδί του αλλά και ο Νταλάρας μέχρι τελευταία στιγμή του φέρθηκε σα να ήταν ο πατέρας του. Φροντίζοντας πάντα ο Ελευθερίου να είναι μες τη δισκογραφία με κάθε τρόπο.
Έχουν περάσει δύο χρόνια που ο Μάνος Ελευθερίου δε μένει πια εδώ και ακόμα ελπίζω ότι κάπου θα τον συναντήσω τυχαιά στο δρόμο όπως συνέβαινε συχνά, να πάω να τον αγκαλιάσω να τον φιλήσω όπως το τότε και κείνος θα με σπρώξει με εκείνον τον κωμικά αυστηρό τρόπο που είχε και θα μου πει «σταμάτα βρε» και βάζαμε τα γέλια, θα καθόμασταν κάπου για ένα καφέ και θα απολάμβανα τα λόγια του. Να ναι καλά εκεί που είναι…
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ YOUFLY.COM ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
