«Οφθαλμόν, αντί οφθαλμού και οδόντα, αντί οδόντος»… Πηγαίναμε, θυμάμαι, στο Κατηχητικό της Αγίας Κυριακής Παλαιού Φαλήρου… Πολύ παιχνίδι, «πρωταθλήματα», δραστηριότητες, θεατρικά, εκδρομές και μέσα σε όλα αυτά συζητήσεις παθιασμένες με φοιτητές, κυρίως – «Κατηχητές» και όχι ιερείς (όχι πως έχει σημασία, απλά ορίζω τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε η λκουβέντα που θα αναφέρω παρακάτω).
Παραδέχομαι πως στις συζητήσεις αυτές για θέματα που αφορούσαν τη χριστιανική θρησκεία, ως κατεστημένη απ’τους γονείς μας και τους γονείς τους ήμασταν «πνεύματα αντιλογίας». Ξεκινούσαμε αντιδραστικά, με τρολ διάθεση και, γενικά, ανυπομονούσαμε να επιστρέψουμε στο πινγκ-πονγκ της αίθουσας ψυχαγωγίας. Έλα, όμως, που στο τέλος κάτι έμενε απ’την οπτική μιας βιοθεωρίας που – εδώ που τα λέμε – την αγάπη επικαλείται, ως δόγμα. Χρήσιμη ανταλλαγή απόψεων, δηλαδή, με τη συνδρομή και της «θείας» γνωμούλας. Γιατί όχι; Εφόσον μιλάμε για «ελεύθερη επιλογή» και «πίστη», άλλωστε, στο τέλος καταλήγει ο καθένας στα δικά του συμπεράσματα, ή και σε κανένα – όλα δεκτά.
Κάπου ανάμεσα στην εφηβική αμφισβήτηση και την αντίδραση που εμπνέει κάθε εδραιωμένη θρησκεία και οι λειτουργοί της (ειδικά στις ορθόδοξες εκδοχές τους) ρωτήσαμε πώς ένα δόγμα που πρεσβεύει την αγάπη, γράφει στα επίσημα κείμενά του (κι ας αφορούν την «παλιά» Παλαιά Διαθήκη) για εκδίκηση-τιμωρία που ζητά ένα μάτι για ένα μάτι και ένα δόντι για κάθε δόντι που αφαιρέθηκε έστω και παραβατικά. Πού είναι η συγχώρεση σε όλο αυτό; Για ποιό μάγουλο που στρέφουμε σε κάθε χαστούκι μιλάμε;
Η απάντηση είναι απλή και η σύνδεση με την πραγματικότητα του 2022 θα σας εκπλήξει – και μάλιστα, την πρόσφατη… Όλα εξαρτώνται απ’τον δέκτη, αδέλφια μου: Την εποχή που το μόνο φυσιολογικό, όταν κάποιος κλέψει ήταν να τιμωρηθεί με θάνατο… Τότε που η αφαίρεση ζωής αποτελούσε τη μόνη επιβολή δικαιοσύνης… Όταν, το να μιλήσεις στον «καούγκανο» για αγάπη ήταν από ουτοπικό, έως αστείο… Την εποχή αυτή είναι που οφείλεις, λοιπόν, να «εκπαιδεύσεις» τον δέκτη βήμα-βήμα εωσότου είναι έτοιμος ν’ακούσει οτιδήποτε περί συγχώρεσης και υπομονής. Κι αυτό «χρειάζεται» μερικές γενιές για να γίνει. Πώς; Του λές κάτι που θα του φανεί λογικό και τον «φέρνεις» κάθε φορά ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο. Μη σκοτώνεις για ένα μάτι, μην αφαιρείς τη ζωή του ενόχου για ένα δόντι. Αφαίρεσέ του, μόνο ό,τι σου στέρησε (για αρχή και βλέπουμε σε μερικούς αιώνες μπας και μπορεί το μυαλό σου να συλλάβει την έννοια της συγχώρεσης).
Όσο κι αν σας φαίνεται παπάντζα αυτό που τότε μας είπαν στο Κατηχητικό, έχει μια βάση, γιατί το «ένα δόντι» είναι πιο κοντά στο «συγχώρεσέ τον» απ’ό,τι στο «πάρ’του τη ζωή». Όλα αυτά, για να προετοιμαστεί το έδαφος απ’την Παλαιά Διαθήκη, για την έλευση της Καινής…
Θεωρείτε πως κοινωνικά στην Ελλάδα είμαστε σε κατάσταση «Παλαιάς Διαθήκης»; Δε νομίζω. Χρειαζόμαστε παραβολές, σκετσάκια, έξυπνα ευρήματα και αλληγορίες για το αυτονόητο εν έτει 2022; Έχετε ανάγκη κάποιον να προετοιμάσει το έδαφος για να μιλήσουμε για το πόσο παρωχημένος είναι ο κακοποιητικός λόγος, ας πούμε; Σοβαρά τώρα… Ποιός χρησιμοποιεί τη λέξη «αδελφή» ακόμη, χωρίς να τον θεωρούμε πίθηκο; Πρέπει να διδάξει κάποιος την ισότητα των ανθρώπων, το δικαίωμά τους στον αυτοπροσδιορισμό και την ανεξαρτησία στη σεξουαλικότητα και την εμφάνιση;
Με λυπεί και με προσβάλλει να είμαστε στην εποχή του «Αγαπάτε Αλλήλους» (ή έστω, στο δρόμο προς αυτήν) και να επιμένουμε να μιλάμε για μάτια και δόντια. Σίγουρα, δεν έχουμε κατακτήσει τις κορυφές που πρέπει ως ελληνική κοινωνία, αλλά διάολε, δεν κρεμόμαστε κι απ’τα δέντρα. Έχουν γίνει βήματα. Διαφορετικά, τσάμπα θυσιάστηκε ο Βαγγέλης Γιακουμάκης και βερεσέ ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον Ζακ Κωστόπουλο; Το μόνο που χρειαζόταν ήταν μια απάντηση live στην τηλεόραση; Αυτό ακριβώς εννοούσε και ο Νίκος Μουτσινάς, αδέλφια μου, όταν είπε ότι …απλά δε χρειαζόταν κιόλας… (η κατά τα άλλα, πολύ σωστή απάντηση).
Ας είναι αυτό το πρώτο μας #Reminder για να ακολουθήσουν τα υπόλοιπα αυτής της εβδομάδας, αδέλφια μου. Να θυμάμαι, λοιπόν…
- ότι όταν πάψουμε να υποστηρίζουμε κάποιες απόψεις επειδή είναι της μόδας, ή από φόβο μη μας κράξουν και αρχίσουμε να τις εννοούμε, ίσως πετύχουμε ακόμη περισσότερα.
- ότι η Αλεξάνδρα Πασχαλίδου μπορεί να βγει 2 φορές στην ίδια εκπομπή, όχι όμως από 1 σε απέναντι.
- ότι το να αναρωτιέσαι τηλεοπτικά, αν μια γυναίκα δεν τραγούδησε καλά επειδή ήταν αδιάθετη και κατόπιν να τη ρωτάς κι από πάνω είναι ότι πιο μεσαιωνικό έχει επιδείξει, φέτος, η ελληνική τηλεόραση. Ο πήχης είναι ψηλά (ή μάλλον, πιο χαμηλά από ποτέ).
- ότι η συνέντευξη της Δήμητρας Παπαδοπούλου στη Ναταλία Γερμανού και τη Ναταλία Αργυράκη («Καλύτερα Δε Γίνεται») προκαλούσε οργασμό ευφυίας σε κάθε τηλεθεατή που είχε την τύχη να την παρακολουθήσει. Με τις υγείες σας.
- ότι η άνοδος στα νούμερα της εκπομπής της Μπέττυς Μαγγίρα και της ομάδας της είναι άθλος. Το OPEN είναι αντερκονστράξιον με το βασικό πρόγραμμα, άρα και περιορισμένες επιλογές προσώπων να «δώσει» ως καλεσμένους, ώστε να πάρει αντίστοιχους απ’τον «ανταγωνισμό». Τι νομίζατε; Έτσι, πάμε καλεσμένοι; Κι εμείς το πληρώνουμε, δεν το παίρνουμε τσάμπα.
- ότι πάλι καλά που ο Λιανός είναι παντρεμένος με παιδιά. Τό ‘βλεπα να του «φορτώνουν» κι αυτουνού ειδύλλιο-ανανά, μπας και «τραβήξει» λίγο ακόμη το Σορβάιβο.
- ότι η Αμάντα Γεωργιάδη τα πήγε ανέλπιστα καλά στη φετινή Eurovision. Δεν πίστεψα, αλλά «ταπώθηκα» γλυκά και το παραδέχομαι. #mybad #meaculpa
- ότι όπως πήρε τ’αυτί μου, η Ορσαλία Παρθένη θα συμμετέχει στην «Ολική Επαναφορά» του GNTM.
- ότι έχασα από τις δηλώσεις-κουκουνάρες την Κωνσταντίνα Σπυροπούλου. Κάνει τη δουλειά της, έχει τη σχέση της και ηρέμησε. Άντε και στα δικά μας.
- ότι τον τελευταίο μήνα της σεζόν βγαίνουν τα μαχαίρια πραγματικά. Ετοιμαστείτε για μεγάλους καυγάδες στα πλατά. Για κάποιους θα μάθετε, για άλλους ποτέ (όχι πως σας νοιάζει κιόλας).
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, το θερμόμετρο του αυτοκινήτου γράφει 35C και βρίσκομαι παρκαρισμένος με alarm κάπου στα Μελίσσια. Για σήμερα είπαν πώς θα «χαλάσει» λίγο ο καιρός. Η πορεία του όμως, αδέλφια, είναι προδιαγεγραμμένη, όπως η μοίρα μας, φέτο. Ντουγρού για καύσωνες και ιδρώτα μέχρι τις κλειδώσεις. Ας το απολαύσουμε, λοιπόν, πηγαίνοντας «Όλοι Μαζί σε μια Παραλία». Αφιερωμένο από τα «Ημισκούμπρια», φυσικά. Τα λέμε την Κυριακή με τα #FlyNews.
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
