Από ότι φαίνεται, είχε έρθει κι η δική μου ώρα. Από ότι φαίνεται, δεν τη γλίτωσα. Ήρθε και η δική μου σειρά να πω «είμαι θετικός» και ίσως είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που λυπάμαι τόσο μα τόσο πολύ που πέτυχα σε ένα τεστ, κάνοντας τους γονείς μου περήφανους. Συγχωρέστε σας παρακαλώ το κακό χιούμορ μου, όλοι μου λένε ότι είναι μία από τις πολλές παρενέργειες του Covid.
Παρενέργειες, λοιπόν, άλλες δεν είχα (πέρα από την έκπτωση στο χιούμορ), συνέχιζα όμως να μη νιώθω καλά καθώς θα έχανα μία συναυλία που περίμενα τόσο μα τόσο καιρό. Αυτή του Al Di Meola στο αγαπημένο Sani Festival. Ζήλια, ζήλια κακιά για όσους θα είχαν την τύχη να την παρακολουθήσουν. «Περίμενε να δεις βίντεο και φωτογραφίες» μου είπε κάποιος έξυπνος. Επόμενο ήταν να του κλείσω το τηλέφωνο κατάμουτρα. Η αφέλειά του, όμως, μου έδωσε μια καταπληκτική ιδέα. Αν δεν μπορώ να παρακολουθήσω τη συναυλία με τα δικά μου μάτια και αυτιά, ίσως θα μπορούσα να δανειστώ αυτά των φίλων μου.
Ξύπνησα, λοιπόν, την Κυριακή το πρωί με αγωνία και άρχισα τα τηλέφωνα. Έναν-έναν, όλους τους φίλους και γνωστούς, τους τυχερούς που ανέβηκαν στο λόφο για τη συναυλία του Σαββάτου. Εξάλλου, πως αλλιώς θα μπορούσα να γράψω το καθιερωμένο after μου για τον απόηχο της βραδιάς.
Τι το θελα;! Ξινό μου βγήκε…
«Ήταν από αυτά που δεν χάνονται!», μου είπε ο Θαλής (57 ετών, περήφανος πατέρας ενός γιου και ταγμένος ΠΑΟΚτσής) που φιρί φιρί το πήγαινε να τα ακούσει κι αυτός. «Τον ακούμε από μικρά παιδιά. Στην εποχή μας ήταν αυτός και ο Paco De Lucia. Άντε κι ο Νταλάρας!» και γέλασε σαρδόνια. Αυτά μου είπε για τον Di Meola, είπαμε και λίγο για τις νέες μεταγραφές του ΠΑΟΚ και το κλείσαμε.
Επόμενο τηλεφώνημα η Νικόλ (περήφανη σκυλομαμά του Έλφο, ηλικίες δεν λέμε)…
«Όταν πρόκειται να πας σε μία συναυλία του Al Di Meola, ο πήχης και οι προσδοκίες είναι πάντα πολύ ψηλά. Ναι, ξεπέρασε όλες τις προσδοκίες. Σήμερα πραγματικά είδαμε κάτι αδιανόητο. Γίναμε μάρτυρες ενός μοναδικού σόου. Ο Ντι Μεόλα περιέπλεξε τόσα μουσικά είδη, τόσα διαφορετικά ηχοχρώματα και ιδιώματα. Ειδικά η σύμπραξη αυτή με το μπουζούκι του Παούρη, αυτός ο απροσδόκητα ευχάριστος διάλογος ανάμεσά τους με άφησε άφωνη»
Ωραία τα είπε η Νικόλ, σαν έτοιμη από καιρό ανταποκρίτρια του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ.
Τότε ζήτησα να μιλήσω με τον Έλφο (περήφανος σκυλογιός της Νικόλ).
«Γουφ!», μου λέει.
«Έλα ρε σκύλε», του λέω. «Τόσο ωραίος ο Al Di Meola;!». Και το κλείσαμε. Τώρα του χρωστάω μια κροκέτα.
Τα τηλεφωνήματα πέφτανε βροχή. Επόμενος στόχος ο Φαίδωνας (ψυχολόγος, ειδικός στην απεξάρτηση, μουσικός και πάλαι ποτέ συμμαθητής του πατέρα μου), που ούτε κι αυτός βέβαια παρακολούθησε τη συναυλία αλλά για συναισθηματικούς λόγους ζήτησα κι από τον ίδιο δυο λόγια. Που από ότι φαίνεται μπερδεύτηκε και άρχισε να εξιστορεί κάτι από τα παλιά, για μία συναυλία που όντως παρακολούθησε.
«Το 1994 ήμουνα στο Τορόντο μαζί με ένα φίλο και είχαμε την τύχη να δούμε το reunion των Return to Forever. Το συγκρότημα ήταν ο Chick Corea στο πιάνο, ο Al Di Meola στην κιθάρα, ο Stanley Clarke στο μπάσο και ο Lenny White στα ντραμς. Μετά τη συναυλία κοιταχτήκαμε και είπαμε ότι θα μπορούμε μια μέρα να λέμε στα παιδιά μας ότι είδαμε τους καλύτερους που υπήρξαν ποτέ».
Από ότι καταλαβαίνετε κι ο Φαίδωνας μέσα στη ζήλια ήταν που δεν κατάφερε να πάει. Βέβαια μου είπε μια μεγάλη αλήθεια. Ο Di Meola είναι όντως ένας από τους καλύτερους που υπήρξαν ποτέ. Νομίζω πως ο καθένας που βρέθηκε στη συναυλία του στο Sani Festival μπορεί να το επιβεβαιώσει.
Επόμενο τηλεφώνημα. Τουυυυτ… Τουυυυυτ…
«Έλα πατέρα (Γιώργος, 63 ετών, Καλλιτεχνικός Διευθυντής γνωστού φεστιβάλ), σώσε με, πες τίποτα. Τι έγινε χθες; Έχεις κανά καλό;»
«Χαμήλωσαν τα φώτα και ο Ντι Μέολα άρχισε το σόλο του. Ήταν μία μυσταγωγία. Λες και παρέδιδε μαθήματα κιθάρας στο Θεό. Κι αυτά τα μαθήματα τα κοινωνήσαμε όλοι όσοι ήμασταν εκεί. Το φινάλε από την άλλη, ήταν εκρηκτικό. Τρελές κόντρες με το μπουζούκι, τα κρουστά τρελάθηκαν, το κοινό εκστασιάστηκε. Τι να σου πω ρε Γιάννη… Απλά έχασες!»
Τουτ, τουτ, τουτ, τουτ…. Μάλλον θα έπεσε η γραμμή…
«Φίλε ο Sergio Martinez, ο κρουστός, ήταν συγκλονιστικός. Ο τρόπος που έπαιζε ήταν πρωτόγνωρος. Επίσης, μπλέξανε μεσογειακούς και ανατολίτικους ρυθμούς με δυτικές μελωδίες, κάτι που ήταν πολύ ιδιαίτερο. Αν σου πω ότι με μάγεψαν και τα φώτα; Αυτές οι χοντρές δέσμες που χάνονταν κάπου στον ουρανό, το φεγγάρι από την άλλη… Όλα ήταν μαγικά», ήταν η αφήγηση του Ηλία (συμμαθητής μου στο σχολείο, επιστήμονας και μουσικός, μόλις αρραβωνιάστηκε).
«Εμένα μου άρεσε που στο τέλος μαζευτήκαμε όλοι μπροστά στη σκηνή και ζητωκραυγάζαμε. Κανένας μας δεν θα έφευγε αν δεν έβγαιναν ξανά, θα μέναμε εκεί όλο το βράδυ αν χρειαζόταν. Γρήγορα, όμως, ο Ντι Μέολα και οι υπόλοιποι επανήλθαν και αυτό που ακολούθησε ήταν μοναδικό. Ήταν απίστευτο. Το σκέφτομαι ακόμα, το είδα μέχρι και στον ύπνο μου», μου είπε με λαχτάρα και ενθουσιασμό η Χριστίνα (συμμαθήτρια από το σχολείο, φιλόλογος και συγγραφέας, μόλις αρραβωνιάστηκε, όχι δεν είναι σύμπτωση με το προηγούμενο).
Μετά από τόσα τηλεφωνήματα είχα πλέον όλες τις πληροφορίες για να φτιάξω το νοητό παζλ της συναυλίας που είχα χάσει:
Το πρώτο μέρος ήταν σαφώς πιο ατμοσφαιρικό. Μια μυσταγωγία. Ίσως και μουσικά πιο δύσκολο. Ο Di Meola ψιθύρισε στο κοινό τα μυστικά της κιθάρας κι αυτό μαγεύτηκε από τα ξόρκια του. Στο δεύτερο μέρος, ο ρυθμός ανέβηκε κατακόρυφα. Ο Sergio Martinez έδωσε κι αυτός με τη σειρά του το δικό του ρυθμικό ρεσιτάλ, κάνοντας το κοινό να ανεβάσει παλμούς. Ο Peo Alfonsi μπορεί να έχει την ατυχία να παίζει κιθάρα δίπλα στον Meola αλλά δεν πρέπει να το αδικούμε. Είναι και αυτός ένας εξαιρετικός μουσικός που στάθηκε αντάξιος της περίστασης, με τη μοναδική μαεστρία και το γλυκό του παίξιμο. Τέλος, ο προσκεκλημένος-έκπληξη, ο Μιχάλης Παούρης, με το jazz μπουζούκι του πασπάλισε με Μεσογειακή αρμύρα τις μελωδίες του Acoustic Trio του Di Meola.
Το απόλυτο highlight της βραδιάς ήταν το 20λεπτο encore, με το σύνολο των θεατών να είναι όλοι όρθιοι μπροστά στη σκηνή, σχεδόν πάνω στη σκηνή, αποθεώνοντας τους καλλιτέχνες, ακουμπώντας τον Meola, βγάζοντας selfie μαζί του, σε μια πανηγυρική ατμόσφαιρα λατρείας για τον ίδιο.
Τελικά, το Sani Festival κάθε εβδομάδα ανεβάζει όλο και πιο ψηλά τον πήχη, γιορτάζοντας την επέτειο των 30 χρόνων του όλο και πιο λαμπερά. Πόσο πιο ψηλά μπορεί να φτάσει; Ας περιμένουμε να το μάθουμε το επόμενο Σάββατο 23 Ιουλίου, παρέα με το νέο είδωλο της Αγγλοσαξονικής μουσικής σκηνής, τον ποιητή τραγουδοποιό Jack Savoretti, σε μία μοναδική συναυλία ορόσημο για την ανανέωση του φεστιβάλ, σε μια συναυλία εχέγγυο της ποιοτικής pop κουλτούρας. Και ως τότε θα βγω κι εγώ αρνητικός, οπότε θα είμαι εκεί να σας περιμένω.
Θα ήθελα, όμως, να κλείσω αυτό το «άφτερ» με ακόμα λίγες λέξεις για τη συναυλία του Meola, αυτού του μυθικού κιθαρίστα ή όπως μου αρέσει να τον αποκαλώ, αυτού του «Γητευτή της Κιθάρας» (μην το κλέψετε, διατηρώ τα πνευματικά δικαιώματα για τον χαρακτηρισμό αυτό). Ελπίζω την επόμενη φορά να είμαι υγιής και να μπορέσω να τον δω και να τον ακούσω από κοντά. Έως τότε, κρατώ αυτό το άρθρο ως παρηγοριά και τα παρακάτω λόγια ως υπόσχεση.
«Τι να πω. Ήταν μια πραγματικά βιωματική εμπειρία. Σαν μια τελετουργία, μιας θρησκείας ξεχασμένης…», λέει ο Ανώνυμος (ετών 28, μουσικός, αρθρογράφος, έχασε τη συναυλία λόγω κορονοϊού, έχει πεθάνει από τη ζήλια).
Αφήστε με και μένα να ονειρεύομαι μέσα από το δωμάτιό μου στην Άφυτο…
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
