Kαι τι δεν είχε η πρεμιέρα του Sani Festival! Μουσική, χορό, γέλιο, συγκίνηση, ευφορία, πανηγυρική ατμόσφαιρα και ένα ονειρεμένο encore, με το κοινό να μη δέχεται να κατηφορίσει μακριά από τη μαγεία του λόφου.
Την Κυριακή, λοιπόν, το κοινό ανηφόρισε στο λόφο της Σάνης (η πρεμιέρα του Σαββάτου αναβλήθηκε λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών) γεμάτο προσμονή για την πρώτη συναυλία του πολυαναμενόμενου φεστιβάλ αλλά και για να απολαύσει δυο ζωντανούς θρύλους της παγκόσμιας τζαζ και άφρο-κούμπαν μουσικής, τους Chucho Valdes και Paquito D’Rivera.
Ο κόσμος κάθισε στις θέσεις του, τα φώτα έσβησαν και μετά από λίγο η σκηνή και ο Πύργος φωτίστηκαν. Πρώτα, μίλησε ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Sani Festival Γιώργος Μουστάκας, για το πως ο Σταύρος και η Νίκη Ανδρεάδη εμπνεύστηκαν αρχικά αυτό το φεστιβάλ και πως αυτό, μετά από 30 χρόνια ζωής, αναδείχθηκε σε έναν τόσο σημαντικό θεσμό που φέτος είναι ακόμα εδώ, πιο εντυπωσιακό από ποτέ. Η ομιλία του έκλεισε με τα ιδιαίτερα συγκινητικά του λόγια για την «προκάτοχό του και ιστορική Καλλιτεχνική Διευθύντρια του φεστιβάλ, την αείμνηστη Όλγα Ταμπουρή-Μπάμπαλη», καλώντας το κοινό να χειροκροτήσει για αυτήν.
Οι εκλεκτοί καλεσμένοι
Και τότε ήταν που τη σκυτάλη πήραν οι εκλεκτοί καλεσμένοι της βραδιάς και το κοινό τους υποδέχθηκε με το πιο δυνατό χειροκρότημα. Ο ήρεμος και ευγενικός γίγαντας Chucho Valdes και ο «σκανταλιάρης» και γεμάτος ζωή Paquito D’Rivera μαζί με το εκρηκτικό σεξτέτο τους γέμισαν την σκηνή, μπροστά από τον Μεσαιωνικό Πύργο.
Πριν ξεκινήσουν, όμως, να παίζουν και με το κοινό να αναμένει ήσυχα και ευλαβικά, ο Paquito πήρε μια στιγμή για να εκτιμήσει τη σιωπή που του χαρίστηκε. Σε εκείνο το σημείο δεν μπόρεσα παρά να θυμηθώ αυτή τη σπουδαία φράση που μας είχε δωρίσει στο δείπνο της προηγούμενης βραδιάς. «Η σιωπή είναι πιο σημαντική από τη μουσική. Γιατί η σιωπή υπήρχε πριν από αυτή», είπε ο Paquito, αφήνοντάς μας άφωνους, σιωπηλούς. Ίσως, λοιπόν, αυτή η στιγμή που πήρε πριν παίξει την πρώτη νότα, ήταν ένας μικρός διαλογισμός, μια προσωπική στιγμή όπου ευχαριστούσε αυτό τον κόσμο που βρισκόταν εκεί, που ευχαριστούσε τις συγκυρίες που τον έφεραν ξανά κοντά με τον αγαπημένο του φίλο Chucho και τη ζωή που παρόλη τη σιωπή της κάποιες φορές, του προσέφερε απλόχερα τόση μουσική στο πέρασμά του από αυτό τον κόσμο.
Αν υποπτεύεστε, ενώ διαβάζετε αυτό το κείμενο, ότι τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια και έναν θαυμασμό προς τον Paquito D’Rivera τότε έχετε απόλυτο δίκιο. Χωρίς αυτό να μειώνει βέβαια και την αξία του Chucho Valdes, ο οποίος πάντα κάθεται ήρεμος δίπλα στις συζητήσεις, απολαμβάνοντας την καλή παρέα, το νόστιμο φαγητό και τα ωραία ποτά της χώρας μας.
Με αυτά και μ’ αυτά, η συναυλία ξεκίνησε. Μια συναυλία γεμάτη ρυθμό, ζωντάνια, ενέργεια και ζεστασία. Το κοινό είχε την τύχη να απολαύσει τους δύο βιρτουόζους στα καλύτερά τους. Ο Chucho έκανε ακροβατικό θαύματα πάνω στα πλήκτρα του πιάνου, ταξιδεύοντάς μας στην Καραϊβική και τους ήχους της πατρίδας του, της Κούβας. Ο Paquito «φυσούσε» άλλοτε με πάθος κι άλλοτε με τρυφερότητα το σαξόφωνο ή το κλαρινέτο του, βγάζοντας πρωτόγνωρους ήχους, μοναδικούς. Κι όταν δεν έπαιζε μουσική, χόρευε. Χόρευε στη μουσική που δημιουργούσε αυτή η εκπληκτική μπάντα. Ο μπασίστας Jose Gola έδειχνε αστείρευτος στα σόλο του, ο Diego Urcola έκανε θαύματα με την χρυσή τρομπέτα του. Οι δύο κρουστοί της παρέας «έδωσαν τα ρέστα τους»! Πρώτα ο Dafnis Prietoστα ντραμς, που ίσα ίσα το γυμνό μάτι έπιανε τις αστραπιαίες μπαγκέτες του, δίνοντας ένα ρεσιτάλ ρυθμικών αλλαγών και μεταβάσεων.
Έπειτα, ο Roberto Vizcaino Junior μας ταξίδεψε στην παράδοση της Κούβας μέσα από τα κρουστά του, που έβγαλαν μοναδικές κρυστάλλινες μελωδίες, δίνοντας κι αυτός με τη σειρά του ένα ανυπέρβλητο σόου ταχύτητας στα χέρια και δεξιοτεχνίας. Ίσως να ήταν ακόμα πιο γρήγορος κι από τον Dafnis. Ποιος ξέρει; Το γυμνό μάτι, όπως σας ανέφερα, έμοιαζε αδύναμο να συλλάβει αυτές τις ταχύτητες.
Κάποια στιγμή, η συναυλία έπρεπε να έρθει στο τέλος της. Οι μουσικοί υποκλίθηκαν, δέχθηκαν το πανηγυρικό χειροκρότημα του κοινού και αποχώρησαν για τα καμαρίνια. Όχι όμως για πολύ. Οι θεατές σηκώθηκαν όλοι όρθιοι και έτρεξαν μπροστά στη σκηνή, χειροκροτώντας την μπάντα, αποθεώνοντας τους εξαιρετικούς αυτούς μουσικούς, απαιτώντας λίγα λεπτά ακόμα αυτής της μοναδικής εμπειρίας που είχαν βιώσει. Και λογικό, καθώς αυτή η συναυλία ήταν μια πανδαισία μουσικών μελωδιών και ηχοχρωμάτων, μια κυριολεκτική μυσταγωγία της τζαζ.
Χωρίς να έχουν άλλη επιλογή αλλά και με περίσσια χαρά, ο Chucho, ο Paquito και η παρέα τους ανέβηκαν και πάλι στη σκηνή. Υποκλίθηκαν ακόμα μία φορά και ξεκίνησαν να παίζουν πιο κεφάτα από ποτέ. Λες και ο κόσμος τους είχε γεμίσει τις μπαταρίες, λες και είχαν γεμίσει τα καύσιμα για άλλη μία συναυλία από το ενθουσιώδες χειροκρότημα που είχαν λάβει. Το φινάλε, αν μη τι άλλο, ήταν λαμπερό, θριαμβευτικό και μοναδικό, σε μία απίστευτη πρεμιέρα που θα μείνει αξέχαστη σε όλους όσους παρευρέθηκαν. Μια βιωματική εμπειρία που προσέφερε μια αίσθηση αλεγκρίας που είχαμε καιρό να νιώσουμε. Ένα «μουσικό πινγκ-πονγκ», όπως το αποκάλεσε και ο Paquito ανάμεσα στον ίδιο και τον Chucho, σε μια παρτίδα που άργησε 40 χρόνια.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, λοιπόν, σε όλους αυτούς τους μοναδικούς μουσικούς και ιδιαίτερα σε αυτούς τους δύο ζωντανούς θρύλους της μουσικής, που συνεχίζουν να παραμένουν ταπεινοί, προσιτοί και πάντα γεμάτοι όρεξη για ζωή και κυρίως μουσική. Αν και μάλλον αυτά τα δύο είναι για αυτούς συνώνυμα.
Επειδή, όμως, το Sani Festival έχεις πάντα ως βασικό πυλώνα του την υψηλή ποιότητα όχι μόνο στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα αλλά και στο επίπεδο παραγωγής, ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στον εξαιρετικό ήχο που απολαύσαμε στη συναυλία. Γιατί αν το καλλιτεχνικό κομμάτι είναι η ουσία τότε το τεχνικό κομμάτι είναι ο δίαυλος που αυτή επικοινωνείται στο κοινό. Και το βράδυ της Κυριακής ο ήχος ήταν αψεγάδιαστος, θέτοντας πολύ ψηλά τον πήχη για το μέλλον της διοργάνωσης.
Μια πανδαισία, λοιπόν, συναισθημάτων και μια έκρηξη από νότες στην πρώτη συναυλία του Sani Festival. Πως άραγε μπορεί να συνεχίσει αυτή η διοργάνωση μετά από αυτό τον θρίαμβο; Μα με τη συναυλία ενός ακόμα θρύλου.
Ο Al Di Meola στο Sani Festival
Το ερχόμενο Σάββατο 16 Ιουλίου, το Sani Festival υποδέχεται στη σκηνή του τον Al Di Meola, έναν από τους σπουδαιότερους κιθαρίστες της εποχής μας μαζί το Acoustic Trio του, που θα σηματοδοτήσει τη δεύτερη συναυλία του κύκλου Jazz on the Hill, επιστρέφοντας στην Ελλάδα μετά από 20 χρόνια. Η μουσική του επικεντρώνεται στις περίπλοκες συγκοπές του ρυθμού σε συνδυασμό με προκλητικές λυρικές μελωδίες και μια εκλεπτυσμένη αρμονία, που πάντα τον συνάρπαζαν στην λαμπρή καριέρα του που έχει διαρκέσει πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Ο Al Di Meola έχει κερδίσει πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων τέσσερεις χρυσούς δίσκους, πωλήσεις πάνω από έξι εκατομμύρια δίσκων παγκοσμίως, το τιμητικό βραβείο Miles Davis, το βραβείο BBC Lifetime Achievement Award και πολλές υποψηφιότητες και βραβεία Grammy. Έχει επίσης επανειλημμένα λάβει τη σημαντικότερη διάκριση για κιθαρίστες: συνολικά 12 βραβεία στις ψηφοφορίες του περιοδικού Guitar Player Magazine, με αποτέλεσμα να ενταχθεί στη λίστα των κορυφαίων Gallery of Greats.
Μια συναυλία, δηλαδή, που κανένας λάτρης της μουσικής, της τζαζ και ειδικά της κιθάρας δεν πρέπει να χάσει. Ραντεβού το Σάββατο, όπως και κάθε Σάββατο, στο λόφο!
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
