Σκηνές από ένα γάμο: Η κριτική του Δημήτριου Ζαπάντη για την HBO σειρά

Ο Δημήτριος Ζαπάντης γράφει την κριτική του για τη σειρά του HBO Max «Σκηνές από ένα γάμο» του Χαγκάι Λεβί.

To 1973 ο Ίνγκαρ Μπέργκμαν γράφει τις «Σκηνές από ένα γάμο» και αποτυπώνει με ξεχωριστό τρόπο την εκρηκτική καθημερινότητα ενός ζευγαριού, με κύριους ηθοποιούς την Λιβ Ούλμαν ως Μαριάν και του Έρλαντ Γιόζεφσον ως Γιόζαν. Το 2021, ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Χαγκάι Λεβί παρουσιάζει -στο φεστιβάλ της Βενετίας αρχικά- τη δική του εκδοχή της Μπεργκμανικής σειράς, με τους Τζέσικα Τζαστέιν ως Μιρα και τον Όσκαρ Άιζακ ως Τζόναθαν.

«Σκηνές από ένα γάμο» στο HBO Max

Στο έργο, βλέπουμε ένα ζευγάρι με τον άντρα να είναι πανεπιστημιακός στη δουλειά του, με αρκετά ευέλικτο ωράριο να κηδεμονεύει το παιδί του ζευγαριού και  τη γυναίκα, να είναι μεγαλο-στέλεχος σε εταιρία πληροφορικής χωρίς καθόλου χρόνο με πολλά ταξίδια και να μη θέλει να κάνει δεύτερο παιδί ώστε να διευρύνει την οικογένεια της καθώς επίσης στην εξέλιξη του έργου τη βλέπουμε να απατάει και το σύζυγο της. Στο τέλος, χωρίζουν, αλλά δεν μπορούν να ζήσουν χωριστά.

Η σειρά, αν και τιτλοφορείται όπως αυτή του Μπέργκμαν και έχει κρατήσει δομικά συστατικά του πρωτότυπου, δεν παύει να είναι μια ξεχωριστή δημιουργία του Ισραηλινού σκηνοθέτη. Ο Λεβί, επιλέγει να θίξει αρκετά ζητήματα, όπως το θέμα των φύλων, της θρησκείας  του κατοπτρικού ψυχολογισμού των ζευγαριών, μέσα από μια πρισματική θεώρηση της σύγχρονης πραγματικότητας.

Οι «Σκηνές από ένα γάμο» μέσα μας

Συγκεκριμένα, ξεκινώντας κάθε επεισόδιο μας μεταφέρει στα παρασκήνια- έτσι τελειώνει και το έργο επίσης, με μεταφορά στα παρασκήνια- για να μας «διαλύσει» την κινηματογραφική ψευδαίσθηση αφενός και αφετέρου για να προάγει το γεγονός πως μπορούμε οι ίδιοι να είμαστε μέρος μιας (δικής μας) ταινίας· ενάγοντας έτσι τις καθημερινές καταστάσεις μας σε κινηματογραφικά στερεότυπα, υπερτονίζοντας το γεγονός, πως όλοι μας στην καθημερινότητά μας, συμμετέχουμε και αποδίδουμε πολλαπλούς ρόλους και πολλές φορές λειτουργούμε ως σκηνοθέτες καταστάσεων. Όπως έχει πει και ο Φουκώ, όλοι μας έχουμε τρεις ζωές, μια δημόσια, μια ιδιωτική και μια προσωπική.

Το έργο ξεκινάει διυλίζοντας την ετεροκανονικότητα, υπονομεύοντας έτσι μέσα από φαινομενικά «κανονικές» καταστάσεις αρκετά στερεότυπα. Η έμφυλη διαφοροποίηση, στη συνέντευξη από τη φοιτήτρια στη αρχή, αποτυπώνει την κοινή συλλογιστική για τα δυο φύλα που εμπλέκονται σε ένα γάμο· που όμως, όπως παρουσιάζεται, προκαλεί δεύτερες σκέψεις μήπως δεν είναι έτσι η κανονικότητα και υπάρχουν αρκετές τροπικότητες του πιθανού, όπως μας λέει η Queer θεωρία.

Το ζευγάρι, ζει μέσα από ψυχολογικά δίπολα και επικοινωνεί μέσω αυτών, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως η Μίρα προσπαθεί να διεκδικήσει τον σύζυγό της, όντας χωρισμένη, όταν αισθάνεται ότι τον χάνει από κάποια άλλη, ενώ μόλις ο Τζόναθαν χωρίζει την «άλλη» τηλεφωνικά, σταματάει και η διεκδίκηση αποτυπώνοντας υποσυνείδητες ψυχολογικές ανασφάλειες που ταλανίζουν τους περισσότερους ενηλίκους.

Η απογύμνωση του σώματος και τα οικογενειακά στερεότυπα

Σημαντική είναι η χρήση του σώματος και της απογύμνωσής του, το οποίο γυμνώνεται πάντα εντός του γάμου, με τις ασφυκτικές διαστάσεις του καθωσπρεπισμού· ενώ και οι δυο κάνουν έρωτα με άλλους συντρόφους που όμως αποτυπώνονται μόνο λεκτικά στη σειρά χωρίς να τους βλέπουμε ποτέ, για να υπερτονίσει πως αυτός και μόνο είναι ο αρχικός πιστός γάμος, υπονομεύοντας έτσι τις αξίες της σταθερότητας ανάμεσα στα σύγχρονα ζευγάρια.

Οι ερωτικές συνομιλίες, οι διαφορετικές θέσεις και οι καυγάδες, που ουσιαστικά είναι η κύρια πηγή πληροφοριών που βλέπουμε στη σειρά, παρουσιάζουν εκτός από τον ψυχισμό των ηρώων και έναν αυτοπεριορισμό των δυο, στα οικογενειακά στερεότυπα. Έτσι, ο Τζόναθαν αν και πανεπιστημιακός, κρατάει τη θρησκευτική παράδοση αναγνωρίζοντας τις παραδοξότητές της και η Μίρα ως Αμερικάνα νιώθει πολίτης του κόσμου και δεν έχει πρόβλημα να «πεταχτεί» για δουλειά στο Λονδίνο.

Ένας διάλογος των ηθοποιών με τους θεατές

Συμπερασματικά, η σειρά «Σκηνές από ένα γάμο» του Χαγκάι Λεβί, είναι ένας διάλογος των ηθοποιών με τους θεατές. Η ερμηνεία που καλείται να προσδώσει ο καθένας μας, δημιουργείται από την απεύθυνση των ηθοποιών, μέσω των διαλόγων και της φαινομενικά αργής εξέλιξης, στα πυρηνικά ένστικτα του κοινωνικού μας καθωσπρεπισμού· κάνοντας τους ηθοποιούς από τηλεοπτικά υποκείμενα γκανταμεριανές εννοιολογικές φιγούρες συγχώνευσης οριζόντων προσδοκιών… Άλλωστε όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή και μεις συμμετέχουμε σε αυτή.

Δείτε επίσης:

• Ντέρτι: Τι γνωρίζουμε έως τώρα για τη νέα σειρά του ANT1
• ΕΡΤ: Αποχώρηση σοκ από τη δημόσια τηλεόραση

Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com