Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει την κριτική του για τη νέα σειρά που προβάλει ο ALPHA, με τίτλο «Τα Νεοκλασικά».
Ο όρος «Νεοκλασικά»
Νεοκλασικός αν θυμάμαι καλά είναι αρχιτεκτονικός ρυθμός που επιβλήθηκε -ευτυχώς- στην Αθήνα μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους κυρίως από Βαυαρούς αρχιτέκτονες που είχαν έρθει με τον Όθωνα και θαύμαζαν το αρχαίο κάλος του 5ου αιώνα και της Ακρόπολης. Έτσι καθώς ήταν σχεδόν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του αρχαίου αρχιτεκτονικού ρυθμού κάποιοι είπαν ότι θα μπορούσε κανείς να τα πει και κιτς αλλά η κομψότητα, η φινέτσα, το μέτρο που τα διέκρινε κλπ τα έκανε να αποκτήσουν την δική τους αρχιτεκτονική αυτοτέλεια. Το γράφω τώρα λίγο πρόχειρα γιατί έτσι ακριβώς ονομάστηκε μια καινούρια σειρά στον ALPHA. Και επειδή ονομάστηκε έτσι καλό είναι να ξεκινάμε και έτσι…
Μεταφορά Θεατρικών έργων στον ελληνικό κινηματογράφο
Ο κλασικός ελληνικός κινηματογράφος – προτιμώ να τον ονομάζω έτσι και όχι παλιό ελληνικό κινηματογράφο όπως κάποιοι άλλοι – βασίστηκε εν πολλοίς ειδικά όταν επρόκειτο για κωμωδίες σε θεατρικά έργα και στη μεταφορά τους στην μεγάλη οθόνη. Βεβαίως στην μεταφορά θεατρικών έργων στη μεγάλη οθόνη βασίστηκε γενικά και ο παγκόσμιος κινηματογράφος τα τελευταία 120 χρόνια. Όμως στην Ελλάδα πολλά από αυτά τα θεατρικά ειδικά όταν γυρίστηκαν για την Φίνος Φιλμ έγιναν τόσο ωραίες και προσεγμένες σε όλα τους ταινίες που όσες φορές να τις δει κανείς έως σήμερα είναι το ίδιο διασκεδαστικές. Είναι η επιμέλεια στην μεταφορά στη μεγάλη οθόνη, είναι οι πρωταγωνιστές που είναι ένας και ένας, είναι το μαγικό χέρι του Φίνου, πάντως όσες φορές κι αν τις δεις το ίδιο σε ενδιαφέρουν για αυτό άλλωστε παίζονται και ξαναπαίζονται και έχουν πάντα υψηλή θεαματικότητα. Το κακό είναι ότι με αυτόν τον τρόπο από πολλούς έχουν ξεχαστεί τα θεατρικά από τα οποία προέρχονται αυτές οι ταινίες και όταν προσπαθεί κάποιος να τα ξανανεβάσει στο θέατρο, δεν ανεβάζει το θεατρικό αλλά το σενάριο της ταινίας, κάποιες φορές με τον τίτλο της ταινίας που είναι άλλος από τον θεατρικό. Αυτό είναι άδικο και ανόητο…
Έχουν περάσει τόσες δεκαετίες από τότε που γράφτηκαν και ανέβηκαν στο θέατρο τα θεατρικά αυτά και μετά γυρίστηκαν οι ταινίες και παίχτηκαν στα σινεμά που ολόκληρος ο κόσμος έχει αλλάξει και όχι μόνο μια φορά. Και σε πολλά από αυτά σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα η υπόθεση δεν στέκει γιατί η τεχνολογία σήμερα, τα κινητά κλπ κλπ θα εμπόδιζε τη συγκεκριμένη εξέλιξη των έργων. Όμως ο θεατής αν το έργο είναι τοποθετημένο σε μια εποχή, ακόμα και αν δεν ξέρει λεπτομέρειες από εκείνη την εποχή, τα αποδέχεται και το παρακολουθεί γιατί και εκεί λειτουργεί η σύμβαση έργου και θεατή…
«Τα Νεοκλασικά» στον ALPHA – Η κριτική μας
Ο ALPHA ονόμασε Νεοκλασικά μια σειρά όπου κλασσικές μεταπολεμικές ελληνικές κωμωδίες απ’ ότι κατάλαβα που γυριστεί σε ταινίες τον παλιό καλό καιρό, ξαναδιασκευάζονται και ξαναγυρίζονται ως τηλεταινίες…
Η πρώτη από αυτές ήταν ο θρυλικός «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» που γράφτηκε από τον Αλέκο Σακελλάριο στα χρόνια του 1950 για να ανέβει από το θίασο, Μίμη Φωτόπουλου – Ντίνου Ηλιόπουλου όπου είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Στο θέατρο τον Λευτεράκη έπαιζε ο Μίμης Φωτόπουλος και τον Θοδωράκη ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Όταν ο Σακελάριος μετά από 3-4 χρόνια γύρισε σε ταινία το έργο στην Φίνος Φιλμ ο Ηλιόπουλος ήταν πάλι ο Θοδωράκης αλλά τον Λευτεράκη τον έπαιζε ο νέος τότε Κώστας Βουτσάς…
Ειλικρινά βλέποντας τη μεταφορά του έργου στον ALPHA δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο έγινε αυτό. Καταλαβαίνω ότι με πονηρό τρόπο ήθελαν να εκμεταλλευτούν τον τίτλο που έχουν αυτά τα έργα. Δέχομαι ασφαλώς πως για να μεταφερθεί ένα θεατρικό έργο στο σινεμά ή στην τηλεόραση οφείλει να αλλάξει αρκετά γιατί είναι ένα άλλο μέσον. Αλλά εδώ μιλάμε για την απόλυτη καταστροφή σε όλα…
Η νέα version του έργου
Ότι είχε μείνει ήταν ο τίτλος και η υπόθεση σε πολύ γενικές γραμμές. Από εκεί και πέρα υπήρχε μια μεταφορά του έργου στην εποχή μας χωρίς, μέτρο, χωρίς φαντασία, χωρίς εξυπνάδα, φτηναίνοντάς το σε πολλές περιπτώσεις. Μια ανάλαφρη κωμωδία που μάλιστα κανονικά στέκεται στον αφρό της πιο ωραίας σαμπάνιας, εδώ παύει καταρχήν να είναι κωμωδία. Γίνεται ένα κωμικο-δραματάκι με προβλήματα στο ζευγάρι όπου ο σύζυγος απατά τη σύζυγο και η ερωμένη έχει απαιτήσεις και ο ψεύτικος Λευτεράκης περισσότερο δραματάκι φέρνει στο έργο παρά κωμικές καταστάσεις. Όταν η ερωμένη που στο κανονικό έργο μόλις που εμφανίζεται γίνει πρόσωπο του δράματος παύει να είναι ανάλαφρη κωμωδία που είναι «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» αλλά συζυγικό δράμα με τρεις. Επιπλέον από τη διασκευή λείπει ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα της παλιάς βερσιόν: o διάλογος του Σακελλάριου…
Ούτε «νεοκλασικό», ούτε «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης»
Και είναι να απορεί κανείς. Παίρνεις ένα έργο με ένα μύθο για να το ξαναγυρίσεις και αντί να εκμεταλλευτείς τα θετικά του και να το μεταφέρεις στην εποχή εκείνη και να βάλεις καλούς ηθοποιούς, εσύ του αλλάζεις τα φώτα; Και αυτό δεν είναι ούτε «νεοκλασικό» ή ούτε «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης»…
Απορώ, πως ο Χάρης Ρώμας και η Άννα Χατζησοφιά που το διασκεύασαν έπεσαν σε αυτήν την παγίδα ενώ έχουν τόσο μεγάλη πείρα – βέβαια έχουν πείρα στο να γράφουν πετυχημένα τα δικά τους έργα και όχι να διασκευάσουν άλλα για να πούμε την αλήθεια- όσο για τον Θοδωρή Αθερίδη που είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς και συγγραφείς στο θέατρο εδώ φαινόταν πραγματικά αμήχανος και όσον αφορά το ρόλο που σκηνοθετούσε κάτι που φαινόταν και πως δε του άρεσε και πως δεν το καταλάβαινε αλλά και στον τρόπο που τον ερμήνευε. Και όμως ειδικά ο Αθερίδης αν έπαιζε την κανονική βερσιόν του έργου θα ήταν θαυμάσιος σαν Θοδωράκης γιατί του πάει σαν ρόλος…
Και στο παρελθόν είχε συζητηθεί απ’ ότι ξέρω να γίνουν τέτοιες διασκευές αλλά προφανώς εδώ επικράτησε το τσάτρα πάτρα και έτσι μια ωραία ιδέα τινάχτηκε στον αέρα. Ελπίζω στα επόμενες Παρασκευές οι διασκευές να είναι καλύτερες…
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
