Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης επανέρχεται με νέα κριτική για τη σειρά του ANT1 «Η Μάγισσα».
Άμα θες να κάνεις τοιχογραφία εποχής σε βιβλίο, ταινία, τηλεοπτική σειρά ή οπουδήποτε αλλού, πρέπει πριν απ’ όλα να ξέρεις καλά την εποχή και βεβαίως να έχεις ένα κέντρο βάρους. Ακόμα και αν έχεις δέκα διαφορετικές ιστορίες να μπλέξεις μεταξύ τους πρέπει καταρχήν να ξέρεις να τις μπλέκεις, να έχεις γερό σενάριο, να έχεις καλό σκηνοθέτη και σίγουρα να υπάρχει κάτι, ένα στοιχείο, κάτι σαν το κοντάρι στο γαϊτανάκι το οποίο στέκεται σταθερό, κάποιος το κρατάει ενώ γύρω γύρω τυλίγονται και ξετυλίγονται οι κορδέλες.
Η Μάγισσα αν δεν κάνω λάθος θα ήθελε να είναι μία τοιχογραφία εποχής με τη διαφορά ότι αυτή η εποχή διαλέχτηκε να είναι πριν 206 χρόνια, το 1817 και μάλιστα στη Μάνη. Βεβαίως οι ταινίες ή σειρές κλπ κλπ «εποχής» όσο πιο παλιά είναι αυτή η εποχή τόσο πιο εύκολο είναι να γίνουν το έχουμε ξαναπεί αυτό. Για μια σειρά που εξελίσσεται στα χρόνια του ‘70 ή του ‘60 ή και του ‘50 αν θέλετε υπάρχουν άνθρωποι που ζουν, τα έχουν ζήσει συνειδητά και μπορούν να αμφισβητήσουν την αυθεντικότητα της αναπαράστασης.
Άσε που τουλάχιστον για τα τελευταία 100 χρόνια έχουν καταγραφεί σε φωτογραφίες, σε φιλμ, ή σε βίντεο σχεδόν τα πάντα. Άντε να βρεις πως ήταν τα πράγματα το 1817 στη Μάνη. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας…
Αν μου έλεγε κάποιος ότι θα διαδραματιζόντουσαν αυτά σε μια σειρά δεν θα τον πίστευα
Αν μου έλεγε κάποιος πριν αρχίσει αυτή η σειρά ότι θα έβλεπα σε αυτή μια σκηνή που κάποιος προσπαθεί να ξεφύγει και ακούγοντας να έρχονται άνθρωποι που δεν πρέπει να τον βρουν εκεί που βρίσκεται σε εξωτερικό χώρο κάθεται με την πλάτη σε ένα μικρό γκρεμό -δυο -τρία μέτρα όλο και όλο- ακουμπώντας με την πλάτη στο χώμα ενώ ακριβώς από πάνω του έρχονται δυο «αγριάνθρωποι» της μανιάτικης οικογένειας και ενώ μιλάνε αρχίζουν να … ουρούν λέγοντας χοντρά αστεία ο ένας στον άλλον και τα ούρα τους σε γενικό πλάνο πέφτουν πάνω σε αυτόν που προσπαθεί να κρυφτεί και να καλυφτεί συγχρόνως και τα σιχαίνεται αλλά δεν μπορεί να κάνει και τίποτα μέχρι που αυτοί τελειώνουν σηκώνουν τα παντελόνια τους και φεύγουν. Και εκείνος συνεχίζει τη διαδρομή του στα χωράφια και στις εκκλησίες, δεν θα το πίστευα…
Παντού υπερβολή….
Δεν θα μιλήσω ούτε για εκφράσεις όπως «τζιτζιφιόγκος» η «φραγκόκοτα» με τις οποίες αποκαλεί – βρίζει ο άγριος γιος – τον παίζει με απίστευτη υπερβολή τόσο που καταντάει κωμικός ο ηθοποιός Άρης Νινίκας πέρα από το γεγονός ότι έχει τα μαλλιά του μοϊκάνα με ξυρισμένο γύρω το κρανίο λες και κουρεύεται σε κομμωτήριο οικονομικών μεταναστών στην οδό Αχαρνών, στις περισσότερες σκηνές έχει και απίστευτο ρίμελ γύρω από τα μάτια που μπορεί να μην είναι, αλλά μοιάζει, του άγριου οικογενειάρχη της Μάνης – εδώ τον ερμηνεύει ένας κανονικά εξαιρετικός ηθοποιός ο Τάσος Νούσιας αλλά επίσης με μεγάλη υπερβολή που δεν του αξίζει, όπως δεν του αξίζει και αυτό που παίζει- αλλά έτσι κι αλλιώς σε αυτό το σίριαλ απ’ ότι έχω καταλάβει ο καθένας παίζει όπως του αρέσει και όπως του έρθει, αλλά με βασικό γνώμονα την υπερβολή από την οποία ελάχιστοι ξεφεύγουν. Ας πούμε ότι ξεφεύγει ο Νίκος Ψαράς από τη γενική υπερβολή όπως και ο κάπως.. ευτραφής ηθοποιός που παίζει τον ξυλουργό της οικογένειας Λάσκαρη, που μου διαφεύγει το όνομα του τώρα που γράφω αυτό το κείμενο. Δεν θα γράψω καν για κάτι που μου επεσήμανε ένας καλός μου φίλος ότι κάπου ακούστηκε στους διάλογους -εγώ δεν το άκουσα, το άκουσε εκείνος- να λέγεται ένα ΟΚ το οποίο ως γνωστό είναι το All Correct που πρωτογράφτηκε στην εφημερίδα Morning Post της Βοστώνης στις 23.3.1839 δηλαδή 22 χρόνια μετά από όλα αυτά που γίνονται στην Μάνη.
Θα μπορούσα να γράψω και άλλα, αλλά νομίζω μετά από αυτό που έγραψα στην αρχή με τον Γάλλο περιηγητή που μιλάει ελληνικά με γαλλική προφορά όπως το κάναν στα επιθεωρήσεις παλαιά και τους άλλους που ούρησαν πάνω του και το… «απολαύσαμε» στην μικρή οθόνη τι άλλο να γράψεις; Οτιδήποτε άλλο είναι πταίσμα…
Παρωδία σειράς εποχής
Όλα αυτά για μια σειρά που απορώ πως δεν έχει ξεσηκώσει τους Μανιάτες που τους δείχνει περίπου σαν αγριάνθρωπους, πειρατές, ύπουλους και καθάρματα ενώ κάθε τόσο κάποιος ή κάποιοι στη σειρά λένε πως οι Μανιάτες είναι περήφανοι αδούλωτοι, κλπ κλπ προφανώς για να πούμε και κάτι καλό γιατί σύμφωνα με τις πράξεις και τα λεγόμενά τους οι μόνοι καλοί του έργου είναι οι πιο αδύναμοι και χωρίς να είναι αυτοί που ξεχωρίζουν. Καμία λεβεντιά απέναντι στον κοινό εχθρό που ήταν οι Τούρκοι. Το μόνο ενδιαφέρον τους είναι η εχθρότητα της μιας οικογένειας με την άλλη και το μόνο ενδιαφέρον πως θα βγάλουν λεφτά και θα αποκτήσουν εξουσία.
Δεν χρειάζεται καν να γράψω πως η κοινή συνάντηση δυο μαγισσών, της πιο παλιάς με την πιο καινούργια, η πιο παλιά δίνει στην καινούργια «για να ελευθερωθεί το μυαλό της» όπως λέει τα πιο ψυχοτρόπα από τα ψυχοτρόπα ναρκωτικά που είναι τα μανιτάρια και μετά αυτή πέφτει στα …ώπα της και βλέπει ακόμα και τη μάνα της. Ούτε αυτό δεν χρειάζεται να σημειώσει κανείς μπροστά στον άλλον που τον…ουρούν
Νομίζω πως η Μάγισσα έχει ξεφύγει πραγματικά και δεν με ενδιαφέρει αν πηγαίνει καλά από θεαματικότητα και είναι κρίμα γιατί αυτοί που την φτιάχνουν έφτιαξαν τις Άγριες Μέλισσες αλλά αυτό είναι πραγματικά παρωδία σειράς εποχής.…
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
