Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει κριτική για τη νέα σειρά του MEGA με τίτλο «Famagusta» που έκανε χθες πρεμιέρα.
Η υπόθεση της σειράς
Το Famagusta είναι μια σειρά καινούργια στο MEGA προφανώς αφιερωμένη στα 50 χρόνια που κλείνουν φέτος από τα γεγονότα στην Κύπρο, το καλοκαίρι του 1974 με την επίθεση των Τούρκων και τη διχοτόμηση που δυστυχώς διαρκεί μέχρι σήμερα. Βασική ιστορία της σειράς είναι μια γυναίκα εκείνη τη ημέρα που μέσα στον γενικό χαμό στους δρόμους -και εδώ στην κυριολεξία η μάνα χάνει το παιδί και το παιδί τη μάνα-, της παίρνουν το παιδί που είναι σχεδόν νεογέννητο, όχι με δόλιο τρόπο, αλλά γιατί νομίζουν ότι εκείνη έχει σκοτωθεί, προφανώς για να το σώσουν.
Έτσι περνάνε 50 χρόνια όλοι έχουν μεγαλώσει φυσικά, έχουν κάνει οικογένειες, παιδιά, εγγόνια, εννοείται πως το Kυπριακό δεν έχει λυθεί όπως όλοι γνωρίζουμε και η Κύπρος πάντα ζει με αυτόν τον ζωντανό εφιάλτη. Όμως η συγκριμένη γυναίκα παρόλο που έκανε παιδιά, εγγόνια και ζει μια αν όχι πλούσια, ευκατάστατη ζωή, ζει πάντα με τους εφιάλτες του χαμού του παιδιού της, κάτι που σχεδόν επιβάλλει στους γύρω της. Αυτή πάνω κάτω είναι η ιστορία της βασικής ηρωίδας και της σειράς βέβαια μαζί βέβαια με διάφορες ιστορίες των γύρω της ή και κάποιων όχι τόσο γύρω της, αλλά που φαίνεται καθαρά ότι θα συμπεριληφθούν στην ιστορία.
Η σειρά έχει όλα τα στοιχεία για να είναι εξαιρετική
Η σειρά «Famagusta» στο MEGA έχει όλα σχεδόν τα στοιχεία για να είναι εξαιρετική. Το θέμα είναι επίκαιρο, οι ιστορίες που ετοιμάζεται να μας διηγηθεί δείχνουν να έχουν ενδιαφέρον παρόλο που είναι γεμάτες ατέλειωτα κλισέ δεκαετιών – ούτε ξέρω πόσες ταινίες με θέμα την καταστροφή της Σμύρνης είχαν παιδάκια χαμένα που αντί τα σημαδάκια που έχει αυτό το παιδί εδώ, είχαν μισά μενταγιόν, μισούς σταυρούς ή ένα σημαδάκι πάνω τους που αποδεικνύει την ταυτότητά τους όπως στη «Ξεριζωμένη γενιά» με τον Ξανθόπουλο – αλλά τα κλισέ δεν είναι κακό πράγμα αν χρησιμοποιούνται σωστά. Ίσα ίσα είναι δοκιμασμένες συνταγές για να μπορέσει ο θεατής να μπει πιο εύκολα στο πνεύμα του έργου.
Η παραγωγή φαίνεται πλούσια και βγάζει μια άλλη εικόνα της Κύπρου, την Ευρωπαϊκή που μπορεί αυτή να είναι η πραγματική, αλλά πολύς κόσμος έχει στο μυαλό του την Κύπρο την ημέρα της εισβολής των Τούρκων και όχι το νησί που ήταν πάντα πολύ κοντά στην Ευρώπη συχνά και πιο κοντά από την Ελλάδα.
Να συμπληρώσουμε την θαυμάσια φωτογραφία που αναδεικνύει και τους χώρους και τα τοπία και τις μέρες και τις νύχτες στην Κύπρο.
Να βάλουμε και την εξαιρετική μουσική όπως και το σπουδαίο γεγονός ότι το βασικό τραγούδι της σειράς το τραγουδάει με την πάντα θεία φωνή της η από όλες τις απόψεις μυθική Μαρία Φαραντούρη.
Φυσικά ακολουθώντας το σοφό παράδειγμα οι συντελεστές που έχουν φτιάξει τη «Γη της ελιάς» το «Famagusta» διαθέτει από τη μια έμπειρους και αγαπητούς ηθοποιούς, αναγνωρίσιμους και εκτιμητέους από τον κόσμο και από την άλλη νέους ανθρώπους οι οποίοι διαθέτουν και ομορφιά και τις περισσότερες φορές και ταλέντο.
Στο «Famagusta» τα πράγματα πηγαίνουν αργά
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που εμποδίζει αυτή τη σειρά να είναι πραγματικά εξαιρετική ενώ έχει όλα τα στοιχεία για να είναι. Ή μάλλον ξέρω. Το «Famagusta», η σειρά του MEGA, δεν έχει ένα από τα βασικά όπλα που κάνανε τη «Γη της ελιάς» τόσο αγαπητή και δημοφιλή τρία χρόνια τώρα και αυτό είναι ο ρυθμός. Στη «Γη της ελιάς» στο MEGA τα πάντα τρέχουν, στο «Famagusta» τα πράγματα πηγαίνουν αργά και φαντάζομαι όχι λόγω θέματος και σεβασμού απέναντι στα γεγονότα κλπ κλπ.
Οι καταστάσεις διαδέχονται η μια την άλλη και οι σκηνές όπως και τα πλάνα προχωράνε και απορείς πως δε έχουν τελειώσει λίγο πιο νωρίς από την ώρα που τελειώνουν τελικά. Βέβαια φταίει το σενάριο, φταίει το μοντάζ, αλλά φταίει και η σκηνοθεσία. Τι έγινε και ο Αντρέας Γεωργίου έχασε τον ρυθμό του; Μήπως αισθάνθηκε ότι εδώ έπρεπε να κάνει κάτι πιο «σοβαρό» και προτίμησε τους πιο αργούς ρυθμούς και έτσι έχασε το στυλ του;
Αλλά η ταχύτητα, ο ρυθμός, δεν μπορούν να κάνουν τον σεβασμό, ειδικά ο σωστός ρυθμός κάθε φορά είναι απαραίτητος– γιατί όλα τα πράγματα στην κινούμενη εικόνα δεν απαιτούν τον ίδιο ρυθμό-.
Έχω επαναλάβει τόσες φορές μέχρι τώρα τη λέξη ρυθμός ακριβώς για να τονίσω πόσο σημαντικό είναι αυτό όταν κάποιος γυρίζει μια σειρά, μια ταινία. Εδώ που τα λέμε όταν ένα επεισόδιο διάρκειας λίγο λιγότερο από δυο ώρες τελειώνει με ένα φόνο και την εξαφάνιση του πτώματος αυτό πρώτα απ’ όλα είναι ένα στοιχείο που θα έπρεπε να σε κρατάει «στα κάρβουνα» που να σε κάνει να το σκέφτεσαι μέχρι το επόμενο επεισόδιο γιανα δεις πως θα εξελιχθεί. Αλλά ακόμα και αυτό είναι σκηνοθετημένο έτσι που, είτε νομίζεις πως πάει τέλειωσε, είτε δεν σε ενδιαφέρει ποια μπορεί να είναι η συνέχεια του.
Κατά άλλα ο Γιάννης Μπέζος είναι εξαιρετικός, η Κοραλία Καράντη θαυμάσια, αν και το σενάριο του πρώτου επεισοδίου δεν της δίνει τη δυνατότητα να κάνει κάτι άλλο εκτός από το να θρηνεί ακατάπαυστα, οι υπόλοιποι ηθοποιοί παίζουν σε κανονικούς ρυθμούς χωρίς κάτι εξαιρετικό αλλά και χωρίς να προσβάλουν το όλο αποτέλεσμα. Η μουσική είναι πολύ καλή όπως και το τραγούδι που λέγαμε, αλλά πέφτει ακατάπαυστα ακόμα σε σημεία που δεν χρειάζεται γιατί και η μουσική πρέπει να έχει λόγο για να μπει.
Η ερμηνεία της Δέσποινας Μπεμπεδέλη – Ορόσημο και ντοκουμέντο
Υπήρχε βέβαια στο πρώτο επεισόδιο, κάτι που οτιδήποτε άλλο και αν πει κάποιος για τη σειρά, εξαφανίζεται, είτε καλό είναι αυτό, είτε κακό. Η μαρτυρία σε δημοσιογράφους μπροστά σε μια κάμερα για τα γεγονότα για τη εισβολή στην Κύπρο από τη Δέσποινα Μπεμπεδέλη, είναι πάρα πολύ μεγάλη στιγμή, μια ερμηνεία ορόσημο και ντοκουμέντο που θα μπορούσε να σταθεί ακόμα και σε αυθεντικές μαρτυρίες γυναικών ντοκουμέντα εκείνης της εποχής. Είναι τόσο μεγάλη η ερμηνεία της, που παύει να είναι ερμηνεία, γίνεται ντοκουμέντο. Η φωνή της λες και είναι η φωνή μιας Κύπρου που υποφέρει και το γκρο πλαν της που δεν το έχει περιποιηθεί καμία είδους ψεύτικη επέμβαση μακιγιάζ, ουρλιάζει την αλήθεια μιας τραγωδίας. Και μόνο για αυτό και για τη σπάνια εμπειρία με τη Μπεμπεδέλη η «Famagusta» αξίζει τον κόπο. Ας ελπίσουμε στα επόμενα επεισόδια τα οποία θα παρακολουθήσω βέβαια να φτιάξει. Και να διορθώσει τα τρωτά του σημεία.
Υ.Γ. Μήπως κάποιος να προσέξει το θέμα των ηλικιών και το πως αυτές φαίνονται. Ασφαλώς μια γυναίκα 75 χρόνων ας πούμε μπορεί να είναι γεμάτη ρυτίδες, θα μπορούσε να είναι και πολύ καλά διατηρημένη. Στην τηλεόραση όμως και στο σινεμά πρέπει να υπάρχει μια λογική για το μάτι του θεατή. Δηλαδή η Δέσποινα Μπεμπεδέλη πως το ’74 ήταν 27 χρονών άρα τώρα 77, η Κοραλία Καράντη πρέπει να ήταν λίγο μικρότερη το ’74, άντε να είναι 20 – 22 μια που έχει ήδη παιδί και το χάνει, είναι πάνω από 70 σήμερα, αλλά φαίνεται σαν να είναι κόρη της Μπεμπεδέλη, με το ζόρι την κάνεις πάνω από 40 και κάτι τέτοια έχουν σημασία….
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
