Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει κριτική για τον χθεσινό α’ ημιτελικό του διαγωνισμού της Eurovision 2024 και την παρουσίαση του από τον Θανάση Αλευρά και τον Ζερόμ Καλούτα.
Φέτος η Eurovision σε σχέση με την Ελλάδα γίνεται ακριβώς πενήντα χρονών. Ήμουν πολύ μικρός αλλά θυμάμαι πολύ καλά την πρώτη Eurovision στην οποία τραγούδησε η Μαρινέλλα, ήταν εκεί προς το φινάλε της χούντας, αλλά όλοι συζητάγανε για τη Μαρινέλλα κλπ κλπ.
Μετά ήρθε η μεταπολίτευση και το 1976 ο Μάνος Χατζιδάκις αποφάσισε να πάμε στη Eurovision, αλλά να πάμε με τους δικούς μας όρους και με αυτό που εμείς πιστεύαμε σωστό και στείλαμε την Μαρίζα Κωχ με το Παναγιά μου, Παναγιά μου, το οποίο αν πήγαινε σήμερα μπορεί και να έσκιζε, αλλά ήταν άλλοι καιροί τότε και όπως μου είχε πει ο Γιώργος Κατσαρός για το Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου, εμείς πήγαμε όπως θα πηγαίναμε σε οποιοδήποτε φεστιβάλ και που να φανταστούμε ότι εκείνη τη χρονιά ειδικά σε εκείνη την Eurovision θα άλλαζε για πάντα η ποπ μουσική με το Waterloo των ABBA…
Eurovision 2024 – Α’ Ημιτελικός
Από τότε πέρασαν 50 χρόνια, πολύς καιρός μην μου πείτε, έχει αλλάξει αρκετές φορές από τότε η μουσική όπως και η τηλεόραση άλλωστε και βέβαια έχει περάσει κόσμος και κοσμάκης από την ΕΡΤ που έτσι κι αλλιώς εκπροσωπεί και φιλοξενεί το εν λόγω Φεστιβάλ. Φέτος λοιπόν και πρέπει να το πω από την αρχή και δεν περιμένω να έρθει το Σάββατο ο τελικός και να το γράψω τότε αν και δεν νομίζω ότι θα αλλάξει κάτι ουσιαστικό είτε την Πέμπτη στον β’ ημιτελικό ή το Σάββατο στον τελικό. Φέτος λοιπόν τα τραγούδια του α’ ημιτελικού ήταν ασήμαντα ως τραγούδια, είχαν όμως όλα κάτι διαφορετικό στην παρουσίαση. Το καθένα είχε μια ωραία ιδέα στον τρόπο που παρουσιάστηκε, άλλα πολύ απλά, άλλα υπερπαραγωγές…
Όλα όμως πρόσθεταν κάτι στο τελικό αποτέλεσμα μικρό ή μεγάλο. Από φωτιές μέχρι δωμάτια που γύριζαν γύρω γύρω, σαν κύβος του Ρούμπικ – αυτό βέβαια ήταν σαφώς «επηρεασμένο» από το περίφημο χορευτικό του Φρεντ Ασταίρ στους βασιλικούς γάμους το 1951. Με αυτόν τον τρόπο νόμιζες ότι ενώ ήταν ένα φεστιβάλ και όλα αυτά ήταν ζωντανά, ότι έβλεπες μια σειρά από βίντεο κλιπ τα οποία μόνο στο φινάλε καταλάβαινες ότι όλο αυτό ήταν live. Το τονίζω αυτό γιατί πραγματικά οι Σουηδοί έδωσαν ρεσιτάλ. Δεν ξέρω κατά πόσο ανακατεύθηκαν οι χώρες η κάθε μια ξεχωριστά, αλλά η Σουηδία ή ακόμα και αν πρόκειται μόνο για την κατασκευή έδωσε ρεσιτάλ και αν είναι έτσι τα πράγματα στον α’ ημιτελικό φαντάζομαι τι θα γίνει στον τελικό -για να μην πω πως περιμένω να δω από περιέργεια τι θα γίνει με την Ελλάδα σε αυτό το θέμα την Πέμπτη στον β’ ημιτελικό-.
Απίστευτη η Ελένη Φουρέιρα
Κατά τα άλλα τη βραδιά την άνοιξε η Φουρέιρα με το τραγούδι της που με τη σημαία της Κύπρου είχε έρθει δεύτερο το 2018 και ήταν πραγματικά εξαιρετική. Ότι χρειαζόταν στην αρχή αυτής της βραδιάς η οποία άστραψε και βρόντηξε περισσότερο με τη δύναμη του κορμιού, της κίνησης και της φωνής της και με τα λιγότερα δυνατά εφέ σε σχέση με τα υπόλοιπα τραγούδια. Για να είμαι ειλικρινής ήταν πολύ καλύτερη και απ’ ότι την περίμενα. Όσο για την Κύπρο εκεί κέρδισε περισσότερο η εφηβική ηλικία και η δροσιά της τραγουδίστριας Silia Kapsis και λιγότερο το ίδιο το τραγούδι, αλλά το ότι πέρασε τελικά στον τελικό είναι το σημαντικό.
Η ελληνική παρουσίαση του διαγωνισμού της Eurovision
Τα είπα όμως όλα αυτά για να φτάσω στο καίριο σημείο για το οποίο ξεκίνησα από την αρχή που στα 50 χρόνια που πηγαίνει η Ελλάδα στην Eurovision ήταν η χειρότερη στιγμή μας και αυτό ήταν η παρουσίαση στον διαγωνισμό από την πλευρά της Ελλάδας. Ποιος και γιατί αποφάσισε ξαφνικά να παρουσιάσει την Eurovision φέτος ο Θανάσης Αλευράς και ο Ζερόμ Καλούτα; Εδώ που τα λέμε θα μπορούσα να κάνω και άλλη ερώτηση που είναι, ποιος και γιατί αποφάσισε να δώσει την εκπομπή που γυρίζει και μας δείχνει την Ελλαδα στον Καλούτα την στιγμή που φαίνεται καθαρά ότι ο άνθρωπος δεν κάνει για αυτό το θέμα.
Ο Θανάσης Αλευράς είναι πολύ ταλαντούχος άνθρωπος στη σκηνή και την πίστα που τον βλέπεις και τον χαίρεσαι, αλλά δεν ξέρω αν ταιριάζει για παρουσιαστής τέτοιου πράγματος και μάλιστα χωρίς τη βοήθεια του προσώπου ή του σώματος του όταν φαίνεται καθαρά πως δεν είναι από τους «τρελούς» της Eurovision που ξέρουν απ’ έξω όλες τις λεπτομέρειες για την Eurovision όπως ο Καπουτζίδης που τον απολάμβανες μόνο και μόνο για το πάθος του σ’ αυτό το θέμα. Αν όμως καλά και ντε κάποιοι θα θέλανε να βάλουν ως παρουσιαστή τον Αλευρά ας φρόντιζαν να τον προετοιμάσουν και να μην τον πετάξουν αβοήθητο στα απολύτως βαθιά νερά. Αυτό ισχύει και για τον Καλούτα, μόνο που ο κύριος Καλούτα δεν έχει και το ταλέντο του Θανάση Αλευρά πάνω στη σκηνή ή την πίστα. Είναι καλός αλλά όχι εξαιρετικός και είναι ενδιαφέρον μέρος ενός θιάσου όπως στη Σπείρα Σπείρα του Κραουνάκη.
Ήταν προφανές πως δεν είχε διαβάσει καν τα κείμενα που του είχαν δώσει και τα διάβαζε εκείνη τη στιγμή και φαινόταν έντονα πως τα διάβαζε εκείνη τη στιγμή και αν δεν τα διάβαζε έχει ουσιαστικό πρόβλημα στο να δουλέψει μόνο με τη φωνή του και να παρουσιάσει μόνο με αυτήν μια ολόκληρη βραδιά. Γιατί είναι προφανές πως είχαν κείμενα και ειδικά τα κείμενα στην περίπτωση του κυρίου Καλούτα δεν είχαν φτιαχτεί με βάση εκείνον, αλλά με βάση ενδεχομένως κάποιον άλλον. Έφτασα στο σημείο να βλέπω αυτόν τον ημιτελικό περιμένοντας απεγνωσμένα αν θα φτιάξει σε κάποια στιγμή η παρουσίαση, αλλά δεν έφτιαξε καμία στιγμή. Από την αρχή μέχρι το τέλος.
Ο κύριος Αλευράς που τον έχω θαυμάσει πολλές φορές πάνω στη σκηνή θεάτρου ή πάνω στην πίστα και το έχω γράψει μάλιστα και σε αυτό το site και ο κύριος Καλούτα που έχω περάσει θαυμάσια μαζί του όσο ήταν στη Σπείρα Σπείρα του Κραουνάκη μπορεί εμφανισιακά για όλους- συγνώμη κιόλας ας μην ορμήσουν οι υπέρμαχοι του πολίτικαλ κορέκτ που το έχουν παρακάνει λίγο νομίζω- να έχουν ενδιαφέρον λόγω διαφοράς χρώματος και κιλών και ταλέντου εδώ που τα λέμε αλλά χωρίς αυτή τη διαφορά μπροστά σε αυτό που άκουγα και που δεν ήταν νούμερο επιθεώρησης αλλά μια παράθεση στοιχείων υποτίθεται με άνεση, ήταν κάτι δυστυχώς όχι βαρετό, αλλά ενοχλητικό γιατί πρόκειται για τη χώρα μου. Τι να περιμένω; Τι μπορεί να φτιάξει την Πέμπτη ή το Σάββατο; Θα επανέλθω πάντως….
