Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει κριτική για το τραγούδι της ελληνικής συμμετοχής με τίτλο «Ζάρι» για τον διαγωνισμό της Eurovision, που ερμηνεύει η Μαρίνα Σάττι.
Bollywood…
Εντάξει, ο Μέγας Αλέξανδρος έφτασε μέχρι την Ινδία άλλο αν εκεί τέλειωσε το δοξασμένο του ταξίδι, αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι ακριβώς προσμέναμε με χαρά να έρθει η Ινδία στην Ελλάδα! Βέβαια μετά το Γη ποτισμένη με ιδρώτα ή Mother India με την Nargis που είχε καταφέρει μια δεκαετία να κατακλύσει την ελληνική λαϊκή μουσική με ινδοπρεπή τραγούδια, ομολογώ ότι δεν περίμενα να φτάσουμε απευθείας στο δοξασμένο και υπέρ εμπορικό Bollywood που έχει πολλούς θαυμαστές και πολλούς μιμητές ανά τον πλανήτη.
Βέβαια άλλο ήταν το Mother India και άλλο Bollywood. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το Mother India είχε στοιχεία ενός έργου τέχνης έτσι όπως προσδιόριζε μια εποχή και μια κοινωνία που πρωτοφανέρωνε στην ουσία τους δυτικούς. Το Bollywood είναι ολόκληρη η φιλοσοφία της ψυχαγωγίας στην Ινδία και στην Άπω Ανατολή και περιλαμβάνει τις υποθέσεις, τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες, τις χορογραφίες, τη μουσική, τα τραγούδια… θέλω να πω πως το Bollywood δεν είναι απλώς κάποια τραγούδια με συγκεκριμένο ήχο και συγκεκριμένες ερμηνείες οι οποίες ερμηνεύονται με συγκεκριμένες χορογραφίες και συγκεκριμένους ερμηνευτές, είναι μια ολοκληρωμένη κατηγορία ψυχαγωγίας και όπως κάποτε μετά τον πόλεμο ήταν της μόδας τα λάτιν ανάλογα από την Νότια Αμερική, σήμερα που είναι πιο ανοιχτόμυαλοι οι καιροί κάποιοι αντιμετωπίζουν το Bollywood ως μια ενδιαφέρουσα καινούρια εμπειρία στην ψυχαγωγία προσδίδοντάς της μάλιστα κάποιοι και στοιχεία κύρους.
Θυμάμαι πέρσι στην Eurovision η Αυστρία με την τεραστίων διαστάσεων κλασική παράδοση, έστειλε ένα τραγούδι που εμπεριείχε σαφέστατα στοιχεία Bollywood μουσικά κυρίως, αλλά συγχρόνως και κλασικά μουσικά στοιχεία ακόμα και την απαραίτητη ποπ.
Να πω καταρχήν πως χάρηκα πολύ όταν πρωτοάκουσα ότι θα πήγαινε στην Eurovision να μας εκπροσωπήσει η Μαρίνα Σάττι. Μου αρέσει και την εκτιμώ. Να πω επίσης πως έμαθα -γιατί δεν γυρίζω βέβαια συνέχεια μέσα στο ίντερνετ για να μαθαίνω πως αντιμετώπισαν το τραγούδι οι «Γιουροβιζιονιστές» στην Λετονία, στην Γαλλία, στην Πορτογαλία και στην Κύπρο, αλλά έμαθα πως το αντιμετώπισαν πολύ θετικά … δηλαδή τι θετικά, χαράς ευαγγέλια έμαθα πως ακούστηκαν. Όμως όσο και αν όταν γράφεις μια κριτική οφείλεις να σκεφτείς το λόγο για τον οποίο φτιάχτηκε ένα έργο τέχνης, όποιο και αν είναι αυτό, οφείλεις να δεις και λίγο πιο καθαρά τι σημαίνει αντικειμενικά αυτό πέρα ενδεχομένως και μακριά από τους συλλόγους των Γιουροβιζιονιστών κλπ κλπ
Πραγματικά λυπάμαι που δεν μπορώ να πω καλά λόγια ούτε για το βίντεο κλιπ, ούτε για το τραγούδι. Για το βίντεο κλιπ απ’ ότι άκουσα κάποιοι είπαν πως είναι μια «ειρωνική» ματιά του τι σημαίνει Ελλάδα για τους ξένους τουρίστες και για το τραγούδι δεν χρειάστηκε να κουραστώ πολύ ούτε να μου πει κανείς ότι έχει την καταγωγή του απευθείας από το Bollywood.
Το βίντεο κλιπ του τραγουδιού Ζάρι της Σάττι
Όσον αφορά λοιπόν το βίντεο κλιπ για να δώσεις μια ειρωνική ματιά πρέπει να έχεις ένα ιδιαίτερο ταλέντο ως σκηνοθέτης και να ξέρεις σε βάθος το θέμα, για να μπορέσεις να αστειευτείς μαζί του, να το παρωδήσεις, να το ειρωνευτείς και να το κοροϊδέψεις. Πρέπει να έχεις τόσο ταλέντο που εκεί στο βάθος να φαίνεται πως ξέρεις τι παρωδείς, τι σατιρίζεις και με τι κάνεις χιούμορ -ή και πλάκα-.
Το βίντεο κλιπ μπέρδευε άτσαλα κάποια πολύ σοβαρά πράγματα με κάποια πολύ αστεία πράγματα χωρίς να διαχωρίζει και χωρίς να ξεκαθαρίζει τους στόχους του, χωρίς να βλέπει τα θέματα μέσα από τη ματιά ενός Έλληνα, αλλά με τα μάτια ενός ξένου μάλλον πλακατζή, αρά γνώστη. Από μια άποψη μακρινή ήταν ο τρόπος που η Νία Βαρντάλος μίλησε για τους Ελληνοαμερικανούς στις ταινίες Γάμος αλά ελληνικά 1,2,3,4. Βέβαια εκεί μιλούσαν για τους Ελληνοαμερικανούς, ούτε για τους Έλληνες, ούτε για την Ελλάδα.
Εδώ τα σουβλάκια πέφταν άγαρμπα δίπλα στην Ακρόπολη και το Καλλιμάρμαρο δίπλα σε ανθρώπους που χόρευαν άτσαλα, αλλά όχι επιτηδευμένα άτσαλα για να δώσουν το στοιχείο της παρωδίας, απλά άτσαλα κάτι σαν δημοτικούς χορούς που μπερδεύονταν με σαν κάτι Bollywood χορογραφία και ο βράχος της Ακρόπολης μπερδευόταν επίσης άτσαλα με δρόμους της Αθήνας που είχαν traffic. Είναι ωραίο να κάνεις χιούμορ, αλλά το χιούμορ είναι πολύ δύσκολο πράγμα, για αυτό καμιά φορά αν δεν είσαι ο Μελ Μπρουκς καλό είναι να βασίζεσαι σε κάτι που λέγεται σοβαροφάνεια. Σε κάποια κομμάτια του βίντεο κλιπ όπως και του τραγουδιού είδα στοιχεία που πρωτοείδα με την Μαρίνα Σάττι στο πρώτο της τραγούδι Τη Μάντισσα.
Μόνο που η Μάντισσα ήταν ολοκληρωμένο -ναι γιατί όχι – έργο τέχνης που ήξερε ακριβώς τι ήθελε να πει και πως να το πει. Εδώ τα πράγματα μπερδευόντουσαν και αυτό γιατί το βίντεο κλιπ όπως και το τραγούδι που θύμιζε σαφέστατα Bollywood ακόμα και με κάποιες μικρές αναλαμπές και προσπάθειες για ανάλαφρη ελληνική μουσική παράδοση μέσα του ήταν αμφότερα κιτς, με την έννοια που έχει το κιτς ότι κάτι μιμείται κάτι άλλο και προσπαθεί να εντυπωσιάσει με κάθε τρόπο στηριζόμενο σε τερτίπια του στυλ «ενδεχομένως αυτά θέλει η Eurovision και οι θαυμαστές της – κάτι που επανειλημμένα η Eurovision έχει διαψεύσει μια και τη μια κερδίζουν τέρατα και την άλλη κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι πολύ δύσκολο κακά τα ψέματα να βρεθείς ακριβώς μπροστά από τον αέρα της εποχής γιατί πρέπει να πρωτοτυπείς και να είσαι συγχρόνως τόσο κοντά στον κόσμο για να καταλαβαίνει και να βλέπει τι του προσφέρεις και τόσο μακριά για να μην μπορεί να σε ξεπεράσει και να σε ποδοπατήσει.
Το τραγούδι Ζάρι – Η κριτική μας
Το τραγούδι το Ζάρι που ερμηνεύει η Μαρίνα Σάττι, -με τον ίδιο τίτλο ακριβώς είχε πει η Βέμπω το ‘53 ένα τραγούδι που τους στίχους είχε γράψει η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου και οι στίχοι ήταν σίγουρα καλύτεροι από τους τωρινούς-, όπως και το βίντεο κλιπ που το συνοδεύει φτιάχτηκαν για να πάνε στην Eurovision. Βέβαια από τι μου είχε πει ο Γιώργος Κατσαρός το 1974 που πρωτοπήγε η Ελλάδα στη Eurovision με το Λίγο Κρασί, Λίγο θάλασσα και το αγόρι μου με τη Μαρινέλλα, το τραγούδι που στείλαμε ήταν σχεδόν μια ιδανική περίπτωση Ελλάδος για να πάει εκεί αλλά όπως μου είχε τονίσει ο Γιώργος Κατσαρός «Ποιος να φανταζόταν ότι ακριβώς τότε θα πήγαιναν οι ABBA και θα άλλαζαν τον ρου του ελαφρού τραγουδιού». Αυτή είναι η ουσία της Eurovision και του πνεύματός της, ότι ακολουθεί το πνεύμα της εποχής, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς που συμμετέχουν προσπαθούν ματαίως συχνά να μαντέψουν ποιο θα είναι αυτό το καινούριο.
Με όλη μου την καρδιά εύχομαι αυτά τα θετικά σχόλια απ’ έξω να ισχύσουν και στις ψηφοφορίες της βραδιάς του τελικού -και βέβαια να φτάσουμε στον τελικό- και εύχομαι να βγούμε και πρώτοι και το εύχομαι στην Μαρίνα Σάττι και στην Ελλάδα με όλη μου την καρδιά. Από εκεί και πέρα δύσκολα θα μπορούσα να βρω θετικά λόγια για το τραγούδι ή για το βίντεο κλιπ -χωρίς να σημαίνει πως διεκδικώ για τον εαυτό μου το αλάθητο του Πάπα – γιατί θυμάμαι επίσης πως ο Μάνος Χατζιδάκις το ‘76 είχε πει «ασφαλώς και θα πάμε στην Eurovision, αλλά με τραγούδι που θέλουμε εμείς» και έστειλαν το Παναγιά μου Παναγιά μου με τη Μαρίζα Κωχ. Δεν είχε πάει καλά, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Παρακαλώ όπως ούτε για μια στιγμή να μην σκεφτείτε πως αυτά που γράφω τα γράφω είτε ως «ειδικός γιουροβιζιονιστής- αν και παρακολουθώ επισταμένως την Eurovision από το ‘74 και μετά – ούτε σαν μανιακός της «ποιότητας» που ενδεχομένως θα προτιμούσε να στείλουμε τους Χορούς του Σκαλκώτα, ούτε βέβαια σαν Ελληναράς που τον προσβάλει ο ήχος και η εικόνα. Μακάρι να πάει καλά, μακάρι να σκίσει, αλλά με όλη την καλή διάθεση που θα μπορούσα να έχω, δεν πρόκειται να ξεχάσω το βασικό αλφάβητο της μυθοπλασίας ενός βίντεο κλιπ και της δημιουργίας της πιο μικρής και της πιο δημοφιλούς τέχνης όπως είναι ένα τραγούδι…..
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
