Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει την κριτική του για την παράσταση «Όλιβερ Τουίστ» του Κάρολου Ντίκενς, που φέτος ανεβαίνει για 2η χρονιά στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού.
Όλιβερ Τουίστ του Κάρολου Ντίκενς
Ο Όλιβερ Τουίστ είναι η ιστορία ενός παιδιού που το άφησαν σε ένα ορφανοτροφείο και μεγαλώνοντας το σκάει από εκεί και βρίσκεται μπλεγμένος με μια συμμορία ανηλίκων κλεφτών που διευθύνει ένας πανούργος κακός άνθρωπος. Μετά από πολλές περιπέτειες ο Όλιβερ Τουίστ καταφέρνει να βρει το δρόμο του και όσα του όφειλε η ζωή. Εδώ και 150 χρόνια περίπου ο Κάρολος Ντίκενς με τα βιβλία του μαγεύει, γοητεύει και συγκινεί όλο τον κόσμο και όλες τις ηλικίες. Στη σημερινή πολύβουη εποχή που όλοι παριστάνουν κάτι πιο πάνω από αυτό που είναι, πολλοί θεωρούν τον Ντίκενς πια έναν συγγραφέα για παιδιά και είναι λάθος γιατί ο Ντίκενς είναι συγγραφέας και για τους ενήλικες. Γιατί το χιούμορ, η συγκίνηση και πάνω απ’ όλα η αυθεντική ποίηση με τα οποία είναι φτιαγμένα τα βιβλία του, τα κάνουν πάντα επίκαιρα και πάντα σημαντικά όπως και το γεγονός ότι οι ανθρώπινες αξίες τις οποίες υπερασπίζεται ο Ντίκενς σε αυτά τα βιβλία όπως και η κοινωνική κριτική του καλώς ή κακώς είναι επίκαιρη.
Ο Όλιβερ Τουίστ μαζί με τα Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα δηλαδή τον Σκρουτζ όπως είναι γνωστό αυτό το έργο είναι από τα πιο δημοφιλή πάντα έργα του Ντίκενς και φυσικά έχει γνωρίσει πολλές μεταφορές και στο σινεμά και στο θέατρο και στην τηλεόραση και παντού. Το αστείο δε στην περίπτωση του Όλιβερ Τουίστ είναι πως επειδή γενικά οι αρνητικοί ήρωες έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον πάντα, πολλοί μεγάλοι ηθοποιοί έχουν παίξει το ρόλο του Φάγκιν του αρχηγού της σπείρας των κλεφτών στον Όλιβερ Τουίστ ή έχουν όνειρο να τον παίξουν και πολύ συχνά στο τελικό αποτέλεσμα ο Φάγκιν βγαίνει πιο μπροστά και από τον Όλιβερ Τουίστ…
Όλιβερ Τουίστ – Μια παράσταση για μικρούς και μεγάλους στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού
Η καινούργια μεταφορά στο θέατρο του Όλιβερ Τουίστ στο ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού θεωρητικά είναι μια παράσταση για παιδιά, αλλά στην πραγματικότητα βλέποντας το αποτέλεσμά της νομίζεις ότι ο τίτλος παιδικό θέατρο την αδικεί γιατί είναι μια παράσταση που άνετα θα μπορούσε να τη δει ο καθένας οποιασδήποτε ηλικίας -αρκεί να του αρέσουν τα μιούζικαλ- μπορεί ολόκληρη η οικογένεια να το δει από τους μικρούς έως τους μεγάλους.
Στη συγκεκριμένη παράσταση και κυρίως οι αντιδράσεις των παιδιών σε αυτήν, επιβεβαίωσαν για ακόμα μια φορά την άποψη μου ότι τα παιδιά δεν είναι ηλίθια όπως πολλές φορές τα αντιμετωπίζουν, αλλά ενήλικοι σε πρώιμο στάδιο και αν τους φερθείς με σοβαρότητα, με σοβαρότητα θα αντιδράσουν. Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης του Όλιβερ Τουίστ δεν είδα καμία «παιδική αντίδραση» εκ μέρους του παιδικού κοινού.
Ένα καινούριο μιούζικαλ, με σεβασμό στον Ντίκενς και στον μύθο του έργου
Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη είναι μια από τις πιο σημαντικές όχι μόνο σκηνοθέτιδες, γιατί αυτό θα την αδικούσε, αλλά θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι από τους πιο σημαντικούς θεατράνθρωπους σήμερα. Πέρα από το αναμφισβήτητο ταλέντο της στην σκηνοθεσία φαίνεται καθαρά πως έχει και ταλέντο να διασκευάζει τα έργα και να τα κάνει θεατρικά, έχει και την καλλιέργεια να ξέρει για το θέατρο, την λογοτεχνία και άλλα πράγματα σε βάθος, αλλά και το επιχειρηματικό δαιμόνιο να τα ανεβάζει, όταν και όπου πρέπει. Ο πολύς κόσμος δεν την ξέρει αλλά τα έργα της παίζονται παραπάνω από 2-3 σεζόν – οι 12 ένορκοι κοντεύουν δεκαετία-…
Στον Όλιβερ Τουίστ ανέβασε πάλι μια παράσταση αντάξια της. Ανέβασε το έργο ως μιούζικαλ, όχι όπως το κλασικό ξένο μιούζικαλ, αλλά ένα καινούριο μιούζικαλ, σεβόμενη και τον Ντίκενς και τον μύθο του έργου, αλλά και το γεγονός ότι κάνει θέατρο έχοντας στη διάθεσή της έναν εξαιρετικό θίασο. Ανέβασε μια πλούσια αλλά όχι αλαζονική παράσταση έχοντας διδάξει και αυτό φαίνεται καθαρά, έναν έναν τους ηθοποιούς από τους πολύ έμπειρους έως τους πιο νέους κάνοντάς τους να βγάλουν τον καλύτερο τους εαυτό και συγχρόνως έστησε μουσικοχορευτικές σκηνές που σου ανοίγουν την καρδιά. Τις έστησε τις μουσικοχορευτικές σκηνές σωστά όπως πρέπει για ένα μιούζικαλ. Για να επανέλθω για αυτό που είπα για τον Ντίκενς, φρόντισε η παράστασή της να διαθέτει και χιούμορ και συγκίνηση και λίγη ποίηση και κυρίως είναι μια παράσταση πραγματικά για όλες τις ηλικίες. Πολύτιμους συμπαραστάτες σε αυτό είχε την Χριστίνα Φωτεινάκη με τις εξαιρετικές χωρογραφίες της που κυμαίνονταν από το κλασικό έως τον μοντέρνο χορό, τη θαυμάσια μουσική του Γιάννη Οικονόμου, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μαρίας Φιλίππου και βέβαια τους φωτισμούς του έμπειρου Αργύρη Θέου. Δεν ξέρω ποιος ή ποια έφτιαξε τα κομμάτια με τις προβολές που σε κάποια σημεία βοηθούσαν το σκηνικό και συγχρόνως βοηθούσαν και τη δράση, αλλά είναι ένα θαύμα.
Καταπληκτικές ερμηνείες
Επειδή όμως οι ηθοποιοί στο θέατρο είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό πρέπει να πούμε για αυτούς. Ο σπουδαίος Δημήτρης Πιατάς στο ρόλο του κακού Φάγκιν αξιοποιώντας όλο το ταλέντο αλλά και όλο το δυνατό οπλοστάσιο πείρας που έχει τόσα χρόνια από το κλασικό θέατρο, μέχρι την επιθεώρηση έφτιαξε έναν μοναδικό Φάγκιν που ανεβοκατεβαίνει τα σκαλιά της απόστασης από το κωμικό έως το τραγικό -και όχι απλά το δραματικό- με εκπληκτική βιρτουοζιτέ και με χρήση της φωνής του με τέτοιο τρόπο και τέτοιες εναλλαγές που σε κάνει να τον θαυμάζεις και για αυτό όπως και για όλη τη σκηνική του παρουσία. Για άλλη μια φορά στον Όλιβερ Τουίστ τα τελευταία εκατό χρόνια ο Φάγκιν πήρε την παράσταση και έφυγε…
Ο Αλμπέρτο Εσκενάζη από την άλλη στο συγκινητικό ρόλο του παππού έβγαλε όλη την πίκρα, τη γλύκα, την αγάπη και την ήρεμη σοφία που απαιτεί ο ρόλος με εξαιρετική λεπτότητα και διακριτικότητα. Τον Κώστα Κάππα ομολογώ δεν τον έχω ξαναδεί τόσο καλό και ο ρόλος δεν είναι εύκολος. Χρειάζονται δυο καλά λόγια και για την παρουσία και την ερμηνεία της Νίκης Παλληκαράκη αλλά και του Κωνσταντίνου Μουταφτσή στους πολλούς ρόλους που έπαιξε και που σε όλους έπαιξε αυτό που έπρεπε. Τα παιδιά, ή μάλλον οι ηθοποιοί που παίζουν τα παιδιά είναι σωστά διαλεγμένοι και δεν δημιουργούν καθόλου παραφωνία. Τώρα όσον αφορά για τον Κωνσταντίνο Τσουμπάρη που παίζει τον Όλιβερ Τουίστ πρέπει να πω πως επειδή έτσι κι αλλιώς ο ρόλος δεν έχει ιδιαίτερες διακυμάνσεις, κατάφερε να δώσει αυτό που χρειάζεται ακριβώς ο ρόλος δηλαδή την παιδική αφέλεια, την αθωότητα, τη γλύκα, τον κρυφό πόνο και την ανέλπιστη χαρά που χρειαζόταν. Όλα αυτά τα βγάζει με τις εκφράσεις του προσώπου του με ένα απλό τρόπο που σε πείθει για την αυθεντικότητα της ερμηνείας.
Είναι πραγματικά κρίμα που αυτή η παράσταση παίζεται σε ώρες παιδικού θεάτρου. Αν αυτό δεν σας πειράζει, αξίζει να τη δείτε αν αγαπάτε το θέατρο, έχετε δεν έχετε παιδιά…
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
