Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει την κριτική του για την παράσταση «Mamma Mia» που παίζεται στον εξωτερικό χώρο του Christmas Theater.
Είχα την τύχη να δω το «Mamma Mia» όταν πρωτοανέβηκε στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο και είχα την ακόμα πιο σπάνια τύχη να είμαι και σε κάποια από τα γυρίσματα της ταινίας που έκανε πάταγο σε όλον τον κόσμο στη Σκόπελο – άσχετα με όλα τα υπόλοιπα εκεί ήταν που κατάλαβα ουσιαστικά γιατί η Μέριλ Στριπ είναι αυτός ο μύθος που ξέρουμε-. Τα λέω όλα αυτά όχι για να αυτοδιαφημιστώ πάνω στο τι έχω δει, αλλά γιατί θέλω να πω ότι εκεί στην Σκόπελο γνώρισα την υπεύθυνη παραγωγό όλων των θεατρικών και της ταινίας, μια εντυπωσιακή γυναίκα γύρω στα 55 τότε, δεξί χέρι των ABBA απ’ ότι κατάλαβα, η οποία μου εξήγησε το γιατί στο θεατρικό σχεδόν δεν υπάρχουν σκηνικά.
Mamma Mia – Η παράσταση στο εξωτερικό έδινε την αίσθηση ότι είσαι σε club
Όντως στο θεατρικό στο εξωτερικό σε μια μεγάλη άδεια σκηνή υπάρχει ένα υποτυπώδες σκηνικό ενός ας πούμε μυκονιάτικου σπιτιού και στην άκρη της σκηνής ας πούμε μια μισο-βουλιαγμένη βάρκα. Αυτό είναι όλο το σκηνικό από την αρχή μέχρι το τέλος και η συγκεκριμένη κυρία μου είχε εξηγήσει ότι το έργο επίτηδες δεν είχε σκηνικά, γιατί ήθελαν να δώσουν στον θεατή την αίσθηση ότι δεν έχει πάει στο θέατρο αλλά σε ένα club. Ότι δεν έχει δει θεατρικό έργο, αλλά κυρίως ότι έχει πάει σε ένα club και έχει ακούσει όλα τα σουξέ των ABBA από τα οποία τόσες και τόσες αναμνήσεις έχει στη ζωή του. Άλλωστε αυτό ενισχύεται από το γεγονός πως στο φινάλε οι μεγάλες θεατρικές αίθουσες γινόντουσαν σχεδόν club, οι πρωταγωνιστές έβγαιναν ντυμένοι με ρούχα disco εκείνης της εποχής, τραγουδάγανε, χορεύανε όλοι μαζί, γίνονταν κάθε βράδυ της τρελής. Κυριολεκτικά της τρελής και το λέω από την καλή άποψη αυτό…
Σκαρίφημα θεατρικού έργου και μιούζικαλ
Δεν είπα ξαφνικά αυτήν την ιστορία χωρίς λόγο όπως καταλαβαίνετε. Θεατρικά το «Mamma Mia» δεν είναι παρά ένα σκαρίφημα θεατρικού έργου και μιούζικαλ. Η υπόθεση δεν είναι παρά μια εύθραυστη αφορμή να ακουστούν μια σειρά από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των ABBA. Η υπόθεση σαθρή με ένα κοριτσάκι που ζει με την μαμά του σε ένα ελληνικό νησί, που πάει για γάμο και ψάχνει να βρει τον μπαμπά του ανάμεσα σε τρεις τύπους που είχε πάει μαζί τους η μητέρα της πριν 21 χρόνια…
Υπήρχε ένα έργο με παρόμοια υπόθεση πριν το ‘50 που λεγόταν «Τα παιδιά του Εδουάρδου» που το είχε παίξει η κυρία Κυβέλη, υπάρχει βέβαια και η «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Ντε Φίλιπο που δεν είναι μακριά η υπόθεσή της. Βέβαια τότε που γράφτηκαν τα έργα δεν είχε εμφανιστεί ακόμα το τεστ DNA, τώρα πολύ έξυπνα το συγκεκριμένο έργο και οι τρεις υποψήφιοι πατεράδες αποφασίζουν να έχουν τον τίτλο του πατέρα και να μην αποκαλυφθεί ποιανού παιδί είναι.
Έξυπνα φτιαγμένο περιέχει όλα τα στοιχεία για να θεωρείται μοντέρνο, φρέσκο και χαρούμενο. Πρώτα απ’ όλα είναι τοποθετημένο σε ένα ελληνικό νησί που μόνο και μόνο αυτό στο εξωτερικό ακούγεται παραδεισένιο. Η μαμά είναι ένα απομεινάρι του χίπικου τρόπου ζωής που έχει μεγαλώσει την κόρη της μόνη της, ένας από τους υποψήφιους μπαμπάδες αποδεικνύεται πως είναι ομοφυλόφιλος, όλοι οι ήρωες έχουν ζήσει λίγο έως πολύ έχουν μια περιπετειώδη ζωή αλλά κανείς δεν έχει προσωπικά βάσανα και εντωμεταξύ ακούμε ασταμάτητα τα σουξέ των ABBA…
Ένα πάρτι αρκετά ώριμων ανθρώπων που θυμούνται τα νιάτα τους
Στην πραγματικότητα αυτό το έργο που όπως είπαμε δεν είναι παρά ένα σκαρίφημα έργου, ένα νεανικό πάρτι ή αν θέλετε ένα πάρτι αρκετά μεγάλων και ώριμων ανθρώπων που θυμούνται τα νιάτα τους, είναι πάρα πολύ μακριά από την ελληνική πραγματικότητα και από τον τρόπο που ο Έλληνας βλέπει τα πράγματα. Ακόμα και το γεγονός ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα ελληνικό νησί δεν σημαίνουν καλτ. Ο Έλληνας δεν έχει ούτε κουλτούρα στο clubbing ούτε σε αυτόν τον τρόπο ζωής και σκέψης. Οι πιο παλιοί έζησαν τον χιπισμό ως κάτι χαζό απ’ έξω και στη θέση των club ήταν πάντα τα μπουζούκια που έκλεβαν την παράσταση. Ακόμα και αυτοί που σαν νεαρούληδες άκουγαν ABBA, σύντομα το γύρισαν στα ελληνικά τραγούδια και σίγουρα δεν κατέληξαν σε ένα ελληνικό νησί να μεγαλώνουν μόνοι το παιδί τους σαν την ηρωίδα του έργου…
Τώρα το «Mamma Mia» πιο κοντά στην ελληνική πραγματικότητα – Η κριτική μας
Η Θέμις Μαρσέλλου που ανέβασε το έργο για δεύτερη φορά στο Christmas Theater είχε την εξυπνάδα να το φέρει πιο πολύ κοντά στην ελληνική πραγματικότητα, τις ελληνικές συνήθειες και την ελληνική σκέψη. Έβαλε σκηνικά στην παράσταση «Mamma Mia», όχι πολλά αλλά αρκετά για να βάλουν στο μυαλό του θεατή ότι αυτό είναι θέατρο και όχι club και έβαλε μια σειρά από αστεία και ρολάκια που έδωσαν μια μεγαλύτερη επαφή με την ελληνική πραγματικότητα και ο θεατής μπορούσε να γελάσει πιο εύκολα. Φυσικά δεν πείραξε τα τραγούδια, αλλά έκανε το κείμενο να ακούγεται πιο ελληνικό, πιο κοντά στο μέσο θεατή. Επειδή απευθύνεται σε πολλούς θεατές και δεν είναι ένα έργο τέχνης δύσκολα μπορεί κανείς να αντιδράσει σε αυτές τις επεμβάσεις, γιατί εδώ δεν κάνει επέμβαση σε έργο τέχνης, αλλά σε κάτι που από τη φύση του είναι εύθραυστο.
Αυτή τη φορά δεν υπήρχε η Δέσποινα Βανδή να δώσει τον τόνο και να σύρει το καράβι, αλλά και η Νάντια Κοντογεώργη που και είναι μικρή και φαίνεται πιο μικρή απ’ ότι είναι, κατάφερε βοηθούμενη και από την θεατρική σύνθεση να πείσει πως είναι μητέρα μιας κόρης 20 χρονών, παρόλο που ακόμα και κάτω από τη σκηνή φαινόταν συνομήλικη με την κόρη της. Είχε και την πλάκα του όμως όλο αυτό. Η Νάντια Κοντογεώργη και οι άντρες που έπαιζαν τους υποψήφιους μπαμπάδες ήταν αναμφισβήτητα οι καλύτεροι. Αυτό που όμως πρέπει να καταλήξει κανείς είναι πως όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή η χορογραφία, όλος ο κόσμος πάνω στη σκηνή, τα σκηνικά, τα κοστούμια ακόμα και η ορχήστρα – που ή δεν είναι τέλεια στον ήχο που βγάζει, ή ο ήχος γενικά έχει πρόβλημα δεν ξέρω ακριβώς- σε κάνουν να ξεχνιέσαι σαν θεατής, να μην σκέφτεσαι ή να υπολογίζεις λάθη και λαθάκια ή προβλήματα και να απολαμβάνεις ένα πάρτι. Αυτό λοιπόν είναι και το μεγαλύτερο επίτευγμα που κάνει η Θέμις Μαρσέλλου ότι καταφέρνει κάτι που στην ουσία ανήκει σε άλλη κουλτούρα, να σου δημιουργήσει συναισθήματα που θα σου δημιουργούσε αν είχες αυτήν την κουλτούρα. Δηλαδή να ξεχάσεις ότι είσαι στο θέατρο και αν σκέφτεσαι ότι είσαι σε ένα πάρτι, ότι είσαι 15 χρονών και ότι απολαμβάνεις τα τραγούδια των ABBA.
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
