Υπό κανονικές συνθήκες η παράσταση που σκηνοθέτησε πέρυσι ο Εμμάνουελ Μανιός με τίτλο «Η Κενή Διαθήκη» θα συνεχιζόταν και φέτος.
Επειδή όμως οι ηθοποιοί σε αυτή την παράσταση είναι έξι κατά τον αριθμόν, αυτό εγκυμονεί ένα ρίσκο λόγω της ιδιαίτερης συνθήκης που ζούμε τους τελευταίους μήνες.
Έτσι, ο σκηνοθέτης αποφάσισε να ανεβάσει στο θέατρο ΠΚ την παράσταση «Τα ρούχα» της Ευσταθίας Ματζαρίδου, που πρώτο το youfly.com είχε δημοσιεύσει στα τέλη Ιουλίου, η οποία θα κάνει πρεμιέρα στις 28 Νοεμβρίου και θα παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή.
Το βιβλίο αυτό, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σμίλη, του το έδωσε μία φίλη και συνεργάτις, η Σίλια Καλλιμάνη, κατά τη διάρκεια της καραντίνας.
Ο σκηνοθέτης, συγγραφέας και σκηνογράφος, Εμμάνουελ Μανιός αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτό ως μεταβατικό στάδιο από την «Κενή Διαθήκη» και να το κάνει παράσταση. Να διασκευάσει το κείμενο και να το μεταφέρει στο θέατρο, αλλά χωρίς να το «διαλύσει» όπως μου λέει.
Το βιβλίο από γραφής είναι σε μια μορφή ψυχογραφήματος, είναι σαν ένα ημερολόγιο, αρκετά προσωπικό, σαν μια σειρά από αναμνήσεις. Και τι αναμνήσεις; Εκείνες που σχετίζονται με τα ρούχα που φορούσαν οι δύο πρωταγωνιστές οι οποίοι είναι ζευγάρι.
Συμβαίνει καμιά φορά να συσχετίζουμε κάποιον ή μια κατάσταση με κάποιο ρούχο ή αντικείμενο που αποτυπώνεται στο μυαλό μας για πάντα. Αυτό γίνεται μια δεδομένη μνήμη και ανάμνηση. Κάπως έτσι έχει αποτυπώσει ο ένας χαρακτήρας τον άλλον βάσει μερικών χαρακτηριστικών ρούχων του. Τη ζώνη, τη γραβάτα, το φουλάρι, κ.ά.
Με τη Δήμητρα Παπαδήμα και τον Παύλο Κουρτίδη
Στους δύο αυτούς ρόλους, ο άντρας και η γυναίκα, θα δούμε τη Δήμητρα Παπαδήμα και τον Παύλο Κουρτίδη. Με βάση τον παραπάνω άξονα που μου εξήγησε ο σκηνοθέτης, πραγματεύεται μια ερωτική σχέση δύο ανθρώπων ένα κλασικό και τετριμμένο θέμα που πάνω σε αυτό έχουν βασιστεί πολλά έργα του κλασικού ρεπερτορίου. Ο ίδιος όμως ήθελε να το δει και από μια άλλη κατεύθυνση. Αυτή η κατεύθυνση ήθελε να έχει σχέση με την ανατομία αυτού του αποχωρισμού, να είναι ένα θεατρικό CSI. Γιατί περί αποχωρισμού πρόκειται.
Οι δύο χαρακτήρες του έργου χωρίζουν. Να είναι η ανατομία αυτού του αποχωρισμού και όχι μια συρραφή δράματος και πόνου, που ούτως ή άλλως αυτά προκύπτουν στην πορεία. Δεν ήθελε να επενδύσει και να το δαμάσει πάνω στον πόνο και τη θλίψη, αλλά στην ανατομία της ανάμνησης και της λογικής του αποχωρισμού.
Στο blackbox του θεάτρου ΠΚ θα στηθεί ένα μοντέρνο σκηνικό που δεν μας τοποθετεί σε ένα σπίτι, αλλά σε έναν χώρο εμφάνισης φιλμ, ένα εν μέρει dark room. Το σκηνικό υπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ο οποίος συμβουλεύεται τους κατασκευαστές του και όπως μου αποκαλύπτει θέλει να κάνει κάτι ιδιαίτερο. Μέσα σε αυτό το ιδιαίτερο σκηνικό οι δύο αυτοί άνθρωποι, η Δήμητρα Παπαδήμα και ο Παύλος Κουρτίδης, συναντιούνται και καρέ καρέ ξεδιπλώνουν τις αναμνήσεις τους.
Συναντιούνται σε έναν χώρο φανταστικό σε αντίθεση με την ανάμνηση. Μέσα από διάφορες στιγμές και λόγια, περνάει και το κοινό μαζί τους τα στάδια του αποχωρισμού τους για να καταλήξει σε ένα τέλος, το οποίο αναμένουμε να δούμε επί σκηνής.
Η συνεργασία με τους συντελεστές της παράστασης «Τα ρούχα»
Ο Μανιός δουλεύει πάνω στο έργο από τον Φεβρουάριο. Έχει βρει πρωτότυπες μουσικές του συγκροτήματος Lench της καλής του φίλης Δήμητρας Ζακυνθινού, η οποία θα κάνει και την τιμή να του δώσει μουσικές που έχει γράψει και δεν έχουν ακουστεί ποτέ. Η ίδια έχει συνθέσει και άλλα κομμάτια και κάποια θα τα συμπληρώσει για την παράσταση.
Τους φωτισμούς υπογράφει ο Άγγελος Παπαδόπουλος, παραγωγός είναι η Γεωργία Σαραντοπούλου σε συμπαραγωγή της AbyssOn Productions με το Θέατρο ΠΚ, την επικοινωνία κάνει η Μαρίκα Αρβανιτοπούλου, την κινησιολογία η Ζωή Σωτηροπούλου και τα κοστούμια η Βάλη Μαυρίδη.
Στις πρώτες συναντήσεις που έκανε με τους δύο ηθοποιούς της παράστασης, διαβάσανε το κείμενο παρουσία της συγγραφέως. Ήταν πολύ σημαντικό να είναι παρούσα η Ευσταθία Ματζαρίδου στις πρώτες αναγνώσεις, γιατί όπως μου εξηγεί ο σκηνοθέτης, η Δήμητρα Παπαδήμα και ο Παύλος Κουρτίδης είναι δύο άγνωστοι οι οποίοι πρέπει να πείσουν το κοινό ότι υπήρξαν ζευγάρι, ότι έχουν κάποιες εκδορές από αυτή την πολυετή σχέση. Οπότε, έκανε κάποιες συγκεκριμένες ασκήσεις με τους δύο ηθοποιούς για να σπάσει γρήγορα ο πάγος ανάμεσά τους, κάτι που έγινε αρκετά σύντομα.
Πλέον βρίσκονται ήδη στις πρόβες με σκοπό να ανέβει η παράσταση στις 28 Νοεμβρίου. Όλη η ομάδα και ο ίδιος ο σκηνοθέτης προσπαθούν να είναι αισιόδοξοι. Αυτή τη στιγμή πάνε κόντρα στο κύμα, και συνεχίζουν να «κολυμπάνε» πάνω στη δική τους σανίδα και κοιτάζουν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν.
Μαζί με τη συγγραφέα του έργου “Τα ρούχα» στις πρόβες
Η Ευσταθία Ματζαρίδου τούς έχει αγκαλιάσει, απλόχερα είναι μαζί τους και τους βοηθάει να καταλάβουν ακόμα καλύτερα αυτό το πολύ βαθύ κείμενο που έχει γράψει. Είναι βαθιά προσωπικό αλλά ταυτόχρονα αφορά και όλους μας. Αυτό είναι και το μαγικό μέρος του κειμένου που η ίδια ξεκίνησε να γράφει πριν 13 χρόνια.
Στην αρχή αφορούσε μόνο τη γυναίκα και στη συνέχεια προστέθηκε και ο άνδρας. Είναι εν μέρει αυτοβιογραφικό, αλλά η συγγραφέας έχει δανειστεί και στοιχεία από τα άτομα του περιβάλλοντός της. Για τον σκηνοθέτη είναι μεγάλη τιμή που του το εμπιστεύτηκε, καθώς την είχαν προσεγγίσει και άλλοι σκηνοθέτες και εκείνη δεν ήθελε να το δώσει. Το έδωσε στον Εμμάνουελ Μανιό και αυτό είναι για τον ίδιο μια παραπάνω ευθύνη. Αφενός για να αναδείξει όσα η συγγραφέας έχει αποτυπώσει στο χαρτί και αφετέρου για να το παρουσιάσει όπως ο ίδιος έχει φανταστεί.
Είναι πολύ χαρούμενος, γιατί από την αρχή έχει υπάρξει μια πολύ ωραία χημεία για να ανέβει αυτή η παράσταση. Ανάμεσα στους συντελεστές υπάρχει μεγάλη διάθεση να βουτήξουν στο έργο χωρίς ψεύτικα λόγια. Άτυπα το μότο του είναι «Let’s skip the drama» και επιμένει στη λέξη ανατομία, στην ανατομία ενός αποχωρισμού παρά στο να κλαίμε τη μοίρα μας. Γιατί όπως μου λέει, ένας θάνατος, ένας αποχωρισμός, είναι τόσο βαρύς σαν το πάτημα ενός ελέφαντα. Όσο όμως αυτός ο θάνατος απομακρύνεται, υπάρχει μεν το αποτύπωμα του ελέφαντα, αλλά δεν είναι πια το ίδιο κοντά.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) της πηγής προέλευσης Youfly.com.
