Θ’ αρχίσω ανάποδα αυτή τη φορά. Από το τέλος. Η κουβέντα μου με τον Αλέξανδρο Βάρθη, τον πρωταγωνιστή των θεατρικών “Αστερισμών” του Nick Payne, εκεί με πάει.
Αλέξανδρος Βάρθης – αληθινός και απλός, στοχαστικός και βαθύς
Και δεν μου επιτρέπει να κάνω αλλιώς, αφού στο τέλος της, αισθανόμουν μόνο ένα πράγμα, που όμως θέλω να το πω, να το εκφράσω, πρώτο απ’ όλα: ήθελα, λοιπόν, να απλώσω τα χέρια μου, να σφίξω τα δυο χέρια αυτού του νέου πρωταγωνιστή, και να του πω πόσο πολύ με κέρδισαν η ευγένεια, ο πολιτισμός του και ο λόγος του, πόσο αυτό που εκπέμπει ο ίδιος, ο αλλιώτικα ρεαλιστής κι αλλιώς ρομαντικός ηθοποιός της γενιάς των νέων ηθοποιών, μ’ έκανε να θέλω να τον κοιτάξω στα μάτια και να του φωνάξω να μη σταματήσει ούτε στιγμή να είναι τόσο υπέροχα αληθινός και απλός, στοχαστικός και βαθύς, καθαρός και ανοιχτός, αγνός και αυθεντικός
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, ο Αλέξανδρος. Ο πατέρας του ήταν από την Κέρκυρα, οι γονείς του είχαν ασχοληθεί και οι δυο με τη μουσική. Ο παππούς του, με σπουδές μουσικές, έπαιζε πνευστά στη Φιλαρμονική και η γιαγιά του ήταν λαϊκή τραγουδίστρια
“Ο παππούς είχε κι άλλα ταλέντα. Ζωγράφιζε, έκανε ξυλογλυπτική. Έχω κι ένα θείο, ένα χρόνο μεγαλύτερο από μένα τον Φώτη Βάρθη, που τον θαμάζω πολύ, ο οποίος ασχολείται με την ξυλογλυπτική και με μια τεχνική βυζαντινή”, λέει.
Τον Αλέξανδρο Βάρθη τον βρήκα (και τον βρίσκεις) ανάμεσα σε δυο παραστάσεις και μια τηλεοπτική σειρά. Ανάμεσα στους ολοκαίνουργιους πολυβραβευμένους “Αστερισμούς” του Νικ Πέιν (στο θέατρο Άνεσις), την πολυαγαπημένη “Αυλή των θαυμάτων” του Ιάκωβου Καμπανέλλη (στο Μέγαρο Μουσικής) και την καθηλωτική ¨Σκοτεινή θάλασσα¨ (στο Mega).
Ο ίδιος είναι μια μικρή (ίσως και μια μεγάλη) έκπληξη. Σαν ηθοποιός, σαν άνθρωπος, σαν καλλιτέχνης στην ψυχή και στη στάση ζωής του.
Ερωτευμένος με τη ζωή, τη δουλειά του, τη γυναίκα του, το μωρό που περιμένουν, αγαπάει τρεις συγγραφείς, τον Σαίξπηρ, τον Μπουλγκάκοφ και τον Τόλκιν το συγγραφέα του Άρχοντα των δαχτυλιδιών και του Χάμπιτ, κι αν δεν ήταν αυτός που είναι θα ήθελε να είναι η ιστορικός Μαρία Ευθυμίου. Απαιτεί από τους φίλους του ειλικρίνεια, ενώ αγαπημένο του Motto είναι η φράση “Κάθε εμπόδιο για καλό”.
Ο Αλέξανδρος πατάει γερά στο σήμερα, αλλά παράλληλα χαμογελάει σ ‘ένα δικό του (και δικό μας) “πριν” κι ένα δικό μας (και δικό του) “μετά”.
Με βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα του την “υπομονή”, και ηρωίδα του στην πραγματική ζωή την ιστορικό Μαρία Ευθυμίου “μια ιστορικό εκπληκτική στην δουλειά της”, όπως λέει ο ίδιος, “με χιλιάδες ώρες διαλέξεων και μαθημάτων”, ο Αλέξανδρος αισθάνεται ευτυχισμένος όταν μοιράζεται ωραίες στιγμές με τους ανθρώπους του κι αν του ζητήσεις να περιγράψει τον εαυτό του, θα σου πει πως είναι “υπομονετικός, περιποιητικός, ευγενής, εργασιομανής και αναλυτικός”.
Πιστεύει πως η καλύτερη συμβουλή που του έχουν δώσει είναι “να είναι ο εαυτός του”, και θα ήθελε, ιδανικά, να ζει “κάπου που να μην έχει κρύο”. Πολλοί είναι οι αγαπημένοι του ηθοποιοί, όμως σήμερα θα πει τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο.
Αγαπημένος του ρόλος: “συνήθως είναι αυτός που παίζω, οπότε θα πω ο Ρόλαντ από τους “Αστερισμούς”.
Ο μύθος και η απομυθοποίηση
Το πρώτο του ένσημο ως ηθοποιός, ο Αλέξανδρος Βάρθης, το κόλλησε το 2010 κι εμείς τον πρωτοείδαμε στη “Λούφα και παραλλαγή” κι ύστερα στο “Κάτω Παρτάλι” αλλά και στη σκηνή του Εθνικού να παίζει Πιραντέλο και στο Bios και στο Faust να παίζει Χόρβατ και Πίντερ. Κι όχι μόνο!
-Αυτό που σήμαινε για σένα η λέξη “Ηθοποιός” όταν ξεκινούσες, ισχύει ακόμα;
“Όταν μπαίνεις στη διαδικασία της δουλειάς αρχίζει να υπάρχει μια απομυθοποίηση. Απομυθοποίηση και της δουλειάς και της διαδικασίας και του τι είναι ηθοποιός. Το θέμα είναι τι είναι αυτό που σε παρακίνησε να γίνεις ηθοποιός. Συχνά, εμείς οι ηθοποιοί ξεχνάμε γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε. Δεν μας εξανάγκασε κάποιος να γίνουμε ηθοποιοί, ούτε είναι μια δουλειά που ρίξαμε τα μούτρα μας γιατί έπρεπε κάπως να ζήσουμε. Είναι κάτι που μας αρέσει. Κάτι που το αγαπάμε. Κι αυτό, στην πορεία, το ξεχνάμε.
Γι’ αυτό κι εγώ, κάθε βράδυ που γυρίζω σπίτι μου μετά την παράσταση ή μετά την πρόβα, θέλω να έχω λίγη ώρα μόνος μου ώστε να μπορώ να θυμηθώ γιατί κάνω αυτό που κάνω. Είναι δύσκολο αυτό. Και θέλει καθημερινή προπόνηση. Οπότε νομίζω πως όχι. Δεν έχω ξεχάσει τι σημαίνει για μένα ηθοποιός και προσπαθώ κάθε μέρα να το απολαμβάνω”
“Ψεύτης με περιτύλιγμα”
“Πολλά και διαφορετικά πράγματα με παρακινούσαν να γίνω ηθοποιός. Πράγματα που στην πορεία άλλαζαν. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι ήταν το σινεμά. Θαύμαζα μέσα από τις ταινίες πώς ένας άνθρωπος, ένας ηθοποιός μπορούσε να κάνει τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα. Έβλεπα τις παλιές αμερικάνικες ταινίες και τις ταινίες εποχής κι αναρωτιόμουν “τώρα εκεί ζουν έτσι; Κι αν ζουν έτσι πότε πρόλαβαν κι εκσυγχρονίστηκαν κι από τ’ άλογα και τ’ αγροτόσπιτα πότε έφτασαν στ’ αυτοκίνητα και τις πολυκατοικίες;….”Μέσα στο μυαλό μου δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Όμως αυτό το παραμύθι ήταν για μένα που με παρακίνησε να γίνω ηθοποιός. Κι αργότερα, όταν συνειδητοποίησα τι ωραία ψέματα λένε αυτοί οι άνθρωποι, έγινε ακόμα πιο συνειδητό μέσα μου πως μόνο αυτό ήθελα να κάνω. Να γίνω ένας ψεύτης με περιτύλιγμα!”
-Είσαι ένας ηθοποιός που παίζει Πιραντέλο στο Εθνικό αλλά και Χόρβατ στο Bios, παίζει Καμπανέλλη στο Μέγαρο Μουσικής αλλά και Πίντερ στο Faust. Αυτό σημαίνει πως για σένα το θέατρο είναι όλα, είναι παντού, χωρίς σύνορα και όρια;
“Το θέατρο είναι ακριβώς αυτό που λέει το χωρίο της Καινής Διαθήκης” ο Θεός είναι ένας, αδιαίρετος, κλπ. κλπ. κλπ…” Ακριβώς αυτή την άποψη έχω εγώ για το θέατρο. Είτε αυτό ταυτοποιείται ως εμπορικό είτε ως ποιοτικό. Το θέατρο ένα είναι. Το πώς το διαχωρίζουμε εμείς έχει να κάνει με εμάς και μόνο. Το θέατρο είναι μια πολύ συγκεκριμένη μυσταγωγική διαδικασία. Είτε γίνεται στο Μέγαρο Μουσικής και το Εθνικό που μας παρέχουν κάποιες ανέσεις, είτε στο Bios και το Faust που είναι δυο πολύ συγκεκριμένες σκηνές με πολύ συγκεκριμένες άλλες συνθήκες. Θέατρο είναι και στη μια περίπτωση, θέατρο είναι και στην άλλη. Το θέατρο για μένα έχει να κάνει με το τι ιστορία θέλεις να πεις. Και ποιος ο λόγος που θέλεις να την πεις”.
Ο μέντορας και φίλος (πια) Δημήτρης Μαυρίκιος
“Ήταν δάσκαλος μου στη Σχολή του Γιώργου Αρμένη, εκεί τον γνώρισα και όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο έντονα αισθάνομαι πως είναι τιμή για μένα που τον γνώρισα και που είναι στη ζωή και στη δουλειά μου.
Συνήθως όταν γνωρίζεις καλύτερα και από πιο κοντά κάποιους ανθρώπους που ήταν είδωλα σου, που τους είχες σ’ ένα βάθρο, αυτό που συνήθως συμβαίνει είναι να τους κατεβάσεις από το βάθρο, να πάψουν να είναι είδωλα σου. Μ’ άλλα λόγια να τους απομυθοποιήσεις. Με το Δημήτρη έγινε το ακριβώς αντίθετο. Γίναμε φίλοι, αλλά θα είναι πάντα ο σκηνοθέτης μου, ο δάσκαλος μου, ο μέντορας μου, θα είναι πάντα ο φίλος μου, θα είναι όλα αυτά μαζί και εκτός από όλα αυτά θα είναι και ο άνθρωπος που είχα εγώ στο μυαλό μου πριν τον γνωρίσω”.
“Αστερισμοί”
Είναι το πολυβραβευμένο και πιο ώριμο έργο του βρετανού θεατρικού συγγραφέα Nick Payne, και μπορείς να το δεις στο Μικρό Άνεσις σε σκηνοθεσία της Αικατερίνης Παπαγεωργίου.. Έτσι θα δεις και θα απολαύσεις και τον Αλέξανδρο Βάρθη στο ρόλο του Ρόλαντ, ενός νεαρού μελισσοκόμου, στο πλάι της Ελίζας Σκολίδη στο ρόλο της Μάριαν, μιας νεαρής θεωρητικής φυσικού!
Η Μάριαν και ο Ρόλαντ βρίσκονται κάπου στο ίδιο σύμπαν. Μία σχέση πάει να δημιουργηθεί και πιθανόν και να εξελιχθεί. Είναι φανερό ότι δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους, εκτός από το ότι θέλουν να είναι μαζί. Εκείνος εκτρέφει μέλισσες, είναι δηλαδή μελισσοκόμος και εκείνη μελετάει το σύμπαν. Δύο μυαλά που κινούνται «αλλού», σε άλλες συχνότητες, αλλά η ερωτική έλξη, τους φέρνει «εδώ».
Η ιστορία τους κυλάει έτσι όπως αυτοί οι ίδιοι ορίζουν, ή δεν ορίζουν, ή έτσι τουλάχιστον πιστεύουν. Γι’ αυτό και αγαπιούνται και είναι μαζί. Και πικραίνονται με αλήθειες που λένε ή που δεν λένε…..
-Τι είναι για σένα οι “Αστερισμοί”;
“Ένα έργο ποιητικού ρεαλισμού! Eνα έργο για το δίλημμα που αφορά την επιθυμία να θυμόμαστε και την ανάγκη να ξεχάσουμε. Βαθιά υπαρξιακό και ανθρώπινο, γεννά ερωτήματα γύρω από τη δυαδικότητα, το χρόνο, την ελεύθερη βούληση, τον έρωτα, την αδυναμία της ανθρώπινης ύπαρξης και την επιστήμη που ξεπερνά την κατανόηση του ανθρώπινου νου”.
– Τι ενώνει τη Μάριαν με τον Ρόλαντ: Έχουν κάτι κοινό οι δυο τους ή είναι απόλυτα διαφορετικοί;
“Είναι τόσο πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους που αυτός είναι ένα βασικός λόγος ώστε να συγκλίνουν, ώστε να βρεθούν.
Στην παράσταση υπάρχουν διάφορες εκδοχές του ίδιου συμβάντος. Εμείς λοιπόν, στην αρχή της παράστασης, όταν γίνεται η γνωριμία του Ρόλαντ και της Μάριαν έχουμε επιλέξει να βάλουμε δυο μικρές έξτρα σκηνές που δεν έχουν λόγια. Εκεί βλέπουμε τι θα γινόταν αν αυτοί οι δυο άνθρωποι δεν μιλούσαν καθόλου ο ένας στον άλλον, ακριβώς επειδή είναι πολύ διαφορετικοί
Ε, όλα μας οδήγησαν στο ότι αυτοί οι δυο άνθρωποι θα μιλούσαν, οπωσδήποτε, κάποια στιγμή μεταξύ τους. Ακριβώς επειδή είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους”
-Αυτοί οι δυο είναι ζευγάρι; Είναι φίλοι; Ερωτεύονται ο ένας τον άλλον; Ζουν μαζί; Χωρίζουν;
“Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια μεγάλη πορεία μέσα στο χωροχρόνο, για να μπω και μέσα στο κλίμα του έργου, επειδή για το χωροχρόνο μιλάμε: τι γίνεται, πού, πότε γίνεται κάθε πράγμα. Υπάρχουν, λοιπόν εκδοχές όπου ο Πόλαντ και η Μάριαν συνεχίζουν να είναι μαζί, και εκδοχές όπου δεν συνεχίζουν να είναι μαζί. Το ωραίο στο έργο, είναι το ότι ο θεατής, στο τέλος, παίρνει μαζί του ό,τι νομίζει εκείνος”
– Ό,τι του πάει κι ό,τι του ταιριάζει;
“Ακριβώς! Προφανώς η σχέση των δυο ηρώων εξελίσσεται, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, οπότε ο θεατής από κάθε μια από τις 8 διαφορετικές σκηνές που έχουμε και που σε κάθε μια τους υπάρχουν 3 ή 4 ή 5 διαφορετικές εκδοχές, καταλαβαίνει και κρατάει αυτό που εκείνος θέλει. Χωρίς εμείς να τον εκβιάζουμε και να του λέμε “αυτή είναι η συνέχεια!”
Αυτό είναι μαγικό σαν concept!”
“Είμαστε άνθρωποι, έχουμε ελαττώματα”
– Yπαρχει απιστία, προδοσία, του ενός προς τον άλλον, στους δυο ήρωες;
“Υπάρχουν απιστίες και προδοσίες κι απ’ τις δυο πλευρές. Αλλά σε κάποιες από τις πολλές εκδοχές.”
-Εσύ σαν Αλέξανδρος, κι όχι σαν Ρόλαντ, πώς αντιμετωπίζεις την απιστία, την προδοσία; Σε οποιαδήποτε σχέση: ερωτική, φιλική, επαγγελματική
“Είμαστε άνθρωποι και έχουμε ελαττώματα. Θεωρώ πως η απιστία, είτε ερωτική, είτε φιλική, είτε επαγγελματική, είναι λάθος. Που δεν πρέπει μα συμβεί. Όμως επειδή είμαστε άνθρωποι κι έχουμε πάθη, αλλά κι έχουμε πάθει, προσπαθώ κάθε φορά να τη δικαιολογήσω την απιστία. Να δικαιολογήσω το λόγο που έχει συμβεί.
Θέλω να πιστεύω πως εγώ δεν έχω προδώσει κάποιον άνθρωπο. Αν το έχω κάνει, χωρίς να το έχω καταλάβει, του ζητάω συγγνώμη”
-Ούτε ερωτικά έχεις προδώσει;
“Ερωτικά όλοι έχουμε προδοθεί κι έχουμε προδώσει. Κι εγώ το έχω κάνει. Όμως έτσι κι αλλιώς, η προδοσία είναι ένα από τα χειρότερα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος. Γιατί έχεις στηρίξει τις ελπίδες σου σε έναν άνθρωπο, είτε είναι ερωτικός σύντροφος είτε φίλος κι εκείνος σε προδίδει. Πολύ άσχημο”…
– Οι Αστερισμοί είναι ένα έργο που βραβεύτηκε, αγαπήθηκε, παίχτηκε πολύ. Στο ρόλο του Ρόλαντ έχει εμφανιστεί και ο Τζέικ Γκιλενχαλ (στο Μπρόντγουέι, το 2015) αλλά και ο Μάκης Παπαδημητρίου (στο Θέατρο Νέου Κόσμου το 2014 ) Για σένα το να έχει παίξει ένας καλός ηθοποιός, πριν από σένα, το ρόλο σου, σημαίνει κάτι; Σε επηρεάζει σε κάτι;
“Σε ό,τι αφορά τον Τζέικ Γκιλενχαλ, καθόλου δεν το σκέφτομαι. Είμαι σίγουρος πως κανείς από τους θεατές που θαρθουν να μας δουν δεν τον έχει δει στο ρόλο. (γελάει)
Όσο για τον Μάκη Παπαδημητρίου, είμαστε τόσο διαφορετικοί ηθοποιοί! Αυτό που κάνει ο Μάκης κάθε φορά σε κάθε ρόλο, είναι μαγικό! Τον θαυμάζω τόσο πολύ ακριβώς γιατί μου είναι τόσο ξένο … Κάθε φορά λέω μα πώς γίνεται να το κάνει αυτό το πράγμα! Μαγικός! Δεν έχω δει κανέναν από τους δυο. Για τον Τζέικ, δεν ξέρω. Αλλά ο Μάκης, θα πρέπει να ήταν καταπληκτικός. Όμως αυτό δεν με επηρεάζει σε κάτι”
– Αντέχεις τη σύγκριση, γενικά;
“Σκέφτομαι πάντα το πότε και το πώς. Δηλαδή, ας πάρουμε τον Ρόλαντ. Πότε έπαιξε τον Ρόλαντ ο συνάδελφος μου, με ποια ηθοποιό δίπλα του, ποιο σκηνοθέτη, πότε. Δεν μπορείς να συγκρίνεις δυο παραστάσεις ακόμα κι αν μιλάμε για το ίδιο έργο. Έχουν γίνει από διαφορετικούς ανθρώπους, σε διαφορετικές εποχές, …Είναι σα να συγκρίνουμε σημερινές παραστάσεις με παραστάσεις που έκανε ο Μινωτής τόσα χρόνια πριν . Δεν συγκρίνονται”
– Ποια είναι η σχέση σου με τον Ρόλαντ; Είναι φίλος σου; Τον αγαπάς, τον καταλαβαίνεις, ή τον απορρίπτεις;
“Φίλος μου. Πολύ φίλος μου. Μου αρέσουν οι στιγμές αναποφασιστικότητας που έχει. Είναι ένας χαρακτήρας ακίνδυνος Κι αυτό μπορεί να ακούγεται και κακό μερικές φορές. Αλλά δεν είναι.
Είναι ο άνθρωπος που μεγάλωσε σε μια μεγάλη οικογένεια, τον φαντάζομαι με δέκα αδέρφια και ήταν αθόρυβος. Έχει μάθει να μην ενοχλεί, να μην προσβάλει Συχνά από αφέλεια ή από άγνοια κ εμένα αυτοί οι άνθρωποι μου αρέσουν πολύ. Έχω και φίλους τέτοιους”
“Παιδί σάντουιτς”
-Εσύ είσαι έτσι; Αθόρυβος;
“Κατά κάποιο τρόπο, ναι, είμαι. Είμαι παιδί σάντουιτς. Έχω μια μεγαλύτερη και μια μικρότερη αδελφή και νομίζω πως τα μεσαία παιδιά κάπως μαθαίνουν να προσαρμόζονται. Το λέω επειδή κι εγώ, έζησα μια μεγάλη περίοδο της ζωής μου έχοντας το ίδιο δωμάτιο με τις αδελφές μου, Δεν είχαμε μεγάλο σπίτι, άρα και οι τρεις είχαμε το ίδιο δωμάτιο. Αυτό δεν μ’ ενοχλούσε σαν παιδί, αργότερα όμως μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι στο δωμάτιο μου (μας) δεν είχα τίποτα δικό μου εκτός από το κρεβάτι μου! Και δίπλα απ’ το κρεβάτι μου είχα αφίσα με Boy Band, που προφανώς δεν ήταν δική μου αφίσα. Αλλά δεν μ’ ενοχλούσε
Οπότε, ναι, είμαι αρκετά προσαρμοστικός κι εγώ, ναι!”
-Πόσο εσύ είσαι οι ρόλοι ή πόσο οι ρόλοι γίνονται εσύ:
“Έχουμε την τάση και εμείς οι ηθοποιοί και αυτοί που μας επιλέγουν για τους ρόλους, να κάνουμε πράγματα που έχουμε ξανακάνει. Να κάνουμε παρόμοια πράγματα. Αν παρατηρήσεις τους ηθοποιούς, ειδικά του Χόλυγουντ, τον Αλ Πατσίνο ας πούμε, θα δεις πως έχει κάνει 10 φορές τον αστυνομικό κι άλλες 10 το μαφιόζο. Προφανώς ο άνθρωπος δεν είναι μαφιόζος αλλά είναι κάτι που του ταιριάζει.
Σίγουρα δύσκολα θα επιλέξουν εμένα για να παίξω ένα παιδί… γιατί εγώ είμαι ένας άνθρωπος σχεδόν δυο μέτρα, έχω αρχίσει και μεγαλώνω, τα μαλλιά μου έχουν αρχίσει να ασπρίζουν, οπότε δύσκολο να παίξω το παιδί…
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως υπάρχουν χαρακτηριστικά μας, είτε εξωτερικά είτε υποκριτικά που μας ταυτοποιούν.
Οπότε κοινά σημεία με τους ρόλους μπορείς να βρεις και χωρίς να έχεις κάνει καμιά μελέτη Σε έχουν επιλέξει να κάνεις κάτι, επειδή θεωρούν πως σου ταιριάζει.
Προφανώς και δεν γίνεσαι κάποιος άλλος άνθρωπος όταν παίζεις ένα ρόλο. Προσπαθείς όμως, να βρεις κοινά σημεία με τους ανθρώπους. Όταν μια ηθοποιός παίζει τη Μήδεια, ούτε έχει σκοτώσει ούτε πρόκειται να σκοτώσει τα παιδιά της, αλλά προσπαθεί να βρει τους λόγους που έκαναν την ηρωίδα να φτάσει σ’ αυτό το σημείο να κάνει μια τέτοια πράξη”
– Ας πάρουμε δυο δικούς σου ρόλους, τον Κάσσιο που ερμήνευσες το καλοκαίρι στον Οθέλο του Σαίξπηρ (με τον Γιάννη Μπέζο και τον Αιμίλιο Χειλάκη) και τον Ρόλαντ που ερμηνεύεις τώρα. Χάος ανάμεσα στους δυο τους…
“Κι όμως. Εγώ βρίσκω αρκετά κοινά σημεία. Οι διαφορές δεν είναι τόσο ανάμεσα στους χαρακτήρες, αλλά στη συνθήκη που υπάρχει. Στρατιωτικός ο ένας, μελισσοκόμος ο άλλος. Ακούγοντας το κάποιος, φαντάζεται δυο πολύ διαφορετικούς ανθρώπους. Όμως αυτά που λένε δεν διαφέρουν και τόσο πολύ μεταξύ τους. Είναι η συνθήκη που κάνει τους χαρακτήρες να φαίνονται διαφορετικοί. Ο ένας είναι ήρωας ενός έργου γραμμένου πριν 300 χρόνια κι ο άλλος είναι ήρωας ενός έργου σύγχρονου, γραμμένου πριν 10 χρόνια. Έτσι κι αλλιώς έχουν και δομικές διαφορές. Αλλά αν έπαιρνες τον Κάσιο σαν χαρακτήρα και τον έβαζες στους Αστερισμούς…πόση διαφορά θα είχαν; Θα μπορούσαμε να το δούμε και σαν πείραμα!
Έχουν διαφορές, σαφώς, οι δυο ήρωες. Όμως επειδή εγώ είμαι αυτός ο ίδιος άνθρωπος που θα πει αυτά τα λόγια και των δυο ηρώων, από το δικό μου σώμα θα περάσουν, με τη δική μου φωνή θα μιλήσουν, δεν μπορείς να δεις μια τεράστια διαφορά ανάμεσα τους, εκτός κι αν έχουν μια ξεκάθαρη ιδιομορφία, ή κάποιο ελάττωμα σωματικό που θα προσδώσει κάτι πολύ διαφορετικό
Προσπαθείς, λοιπόν, σ’ ένα ρόλο να δεις ποιος είναι ο πυρήνας του. Ο πυρήνας του Κάσσιου ήταν η φοβία του για την θέση του και την τιμή του. Αυτό σκεφτόμουν όταν έπαιζα τον Κάσσιο. Τώρα, στους Αστερισμούς ο πυρήνας αλλάζει. Ο Ρόλαντ είναι ένας άνθρωπος ευγενής, πολύ δεκτικός και πολύ γειωμένος. Δουλεύει με τα χέρια του και συνομιλεί με μια γυναίκα, τη Μάριαν, που δουλεύει με το μυαλό της και τα μάτια της”.
Κακοποίηση-Καταγγελία
– Πιστεύεις πως, καθώς περνάει ο χρόνος σε κάνει καλύτερο άνθρωπο; Καλύτερο με τον εαυτό σου, καλύτερο με τους άλλους; Κι αν ναι ,γιατί;
“Μάλλον γιατί συνειδητοποιώ λίγο πιο γρήγορα πού βρίσκομαι, κάτω από ποιες συνθήκες και επειδή γίνονται και οι απόψεις μου λίγο πιο στιβαρές χωρίς αυτό να σημαίνει πως γίνονται τσιμεντένιες και δεν μετακινούνται.
Δηλώνω κι εγώ λίγο πιο θαρρετά το ποιος είμαι Αυτό είναι πολύ θετικό για όλους τους ανθρώπους. Οπότε κι εγώ γνωρίζοντας ποιος είμαι ξέρω και τα ελαττώματα μου. Κι αυτά προσπαθώ να τα διορθώσω, να τα μετριάσω, να τα προσαρμόσω όσο μπορώ”
– Μπορεί αυτό να σ’ έκανε να βρεις το θάρρος να βγεις και να καταγγείλεις τον σκηνοθέτη που σε κακοποίησε
“Ειλικρινά, εγώ δεν θεωρώ ότι κακοποιήθηκα. Υπήρξε προσπάθεια κακοποίησης”
-Τι ήταν αυτό που τον σταμάτησε; Διαβάζοντας, τότε, όσα είπες, σκέφτηκα πως θα πρέπει να έχεις τεράστια δύναμη χαρακτήρα γιατί κατάφερες να σταματήσεις τη χυδαιότητα αυτού του ανθρώπου. Κάτι που οι άλλοι δεν κατάφεραν.
“Έχει να κάνει με το πότε και το πού. Έτυχε να είμαι σ’ εκείνη τη φάση της ζωής μου πολύ προσεκτικός, καχύποπτος ίσως… Κανόνισα ένα ραντεβού σε δημόσιο χώρο όπου το περιβάλλον ήταν απόλυτα ελεγμένο από μένα γιατί δεν ήξερα ποιον άνθρωπο θα συναντήσω. Όταν τον συνάντησα κι άρχισε να μου λέει όλες αυτές τις γελοιότητες, έφτασα στο σημείο να τον κοροϊδεύω λέγοντας του: “συνέχισε, συνέχισε να δούμε πόσο πιο κάτω μπορείς να πέσεις” Κι εκείνος συνέχιζε κι έπεφτε όλο και πιο κάτω. Δεν ξέρω ποια ανάγκη τον ώθησε, τον κίνησε. Και δεν μ ‘ενδιαφέρει κιόλας. Είναι κάποιοι άνθρωποι που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την εξουσία τους κι αυτοί οι άνθρωποι δεν πρέπει να έχουν καμία εξουσία. Είναι οι πιο επικίνδυνοι και συνήθως είναι αυτοί που κλαίγοντας ζητούν συγχώρεση. Είναι φοβερά αδύναμοι άνθρωποι, όμως αυτή την αδυναμία δεν μπορώ αλλά και δεν πρέπει να τη δικαιολογήσω. Γιατί μπορούν να κάνουν πολύ κακό σε ανθρώπους”
– Από την ιστορία του me too, πιστεύεις πως βγαίνουμε πιο θυμωμένοι, πιο δυνατοί, πιο αποφασισμένοι; Πώς θα πάμε παρακάτω;
“Είναι τεράστια κουβέντα. Νομίζω ότι υπερισχύει ο θυμός που από τη μια είναι απολύτως λογικό. Γιατί επιτέλους μπορούν κάποιοι άνθρωποι να βγουν και να μιλήσουν και να πουν τι έχουν περάσει. Εμείς, όμως, που δεν έχουμε ζήσει τόσο φριχτές εμπειρίες και καταστάσεις νομίζω ότι δεν πρέπει να ενισχύσουμε αυτό το θυμό. Πρέπει να προσπαθήσουμε και να απαιτήσουμε δικαιοσύνη.
Δικαιοσύνη, όμως, όχι με μεσαιωνικούς όρους. Δεν θα κάψουμε μάγισσες στην πυρά. Επειδή ζούμε σε μια ευνομούμενη κοινωνία, τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω, πρέπει να αφήσουμε τη δικαιοσύνη να μιλήσει. Και η δικαιοσύνη πρέπει να είναι αυστηρή.
Θέλοντας και μη κι επειδή είμαστε μια μικρογραφία της αμερικανικής κοινωνίας, κι ας φοβόμαστε να το πούμε, ή δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε προσπαθούμε λοιπόν να ακολουθήσουμε όλο αυτό το κίνημα που συμβαίνει εκεί. Καλώς το κάνουμε, απλά πρέπει να έχουμε ένα μέτρο, διαφορετικά θ ‘αρχίσει ο καθένας να κατηγορεί τον καθένα για το οτιδήποτε και θα χάσουμε τα σοβαρά πράγματα”
“Μπαίνω στα παπούτσια του άλλου”
“Προσπαθώ να μην είμαι συγκρουσιακός. Νομίζω πως μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, μπορούμε να τα συζητήσουμε όλα και να βρούμε λύση. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Να βρούμε λύση. Κουβεντιάζοντας, λοιπόν, ίσως και με υποχωρήσεις γιατί δεν ξέρω ακριβώς την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο άλλος. Προσπαθώ πάντα να μπαίνω στα παπούτσια του άλλου. Όταν το κάνω όμως έρχεται η στιγμή που απαιτώ ακριβώς το ίδιο πράγμα”
– Τι επηρέασε περισσότερο η πανδημία: τη ζωή σου, τη δουλειά σου, την ψυχή σου, τι; Ποιο κομμάτι σου;
“Σίγουρα τη δουλειά που είχε σαν συνέπεια την ψυχολογία μου. Ακριβώς επειδή κάνω μια δουλειά που αγαπώ, το να μην μπορώ να κάνω αυτό που αγαπάω και να είμαι κλεισμένος και μέσα σ ‘ένα σπίτι, με διέλυσε. Ειδικά η δεύτερη καραντίνα Μ’ έριξε π;aρα πολύ. Φοβερή αβεβαιότητα και οικονομική, γιατί δεν ξέραμε πόσο θα τραβήξει όλο αυτό, ακόμα και τώρα φοβόμαστε μη συμβεί κάτι και σταματήσουμε να δουλεύουμε”
– Είσαι ανάμεσα σε δυο γυναίκες στους “Αστερισμούς”. Μια σκηνοθέτη και μια συμπρωταγωνίστρια. Πώς είναι αυτή η συνύπαρξη;
“Θέλω να πιστεύω ισότιμη. Δεν το χωράει το μυαλό μου, ότι θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Είναι και οι δυο μικρότερες από μένα σε ηλικία, εγώ έχω πιο πολλά χρόνια στο θέατρο απ’ αυτές, όμως δεν σκέφτηκα ποτέ να κάνω “επίδειξη” της εμπειρίας μου.
Έχω πάει να συνομιλήσω, να συνεργαστώ να δουλέψω με μια σκηνοθέτη και με μια συνάδελφο και να βρούμε πράγματα μαζί. Δεν θα γυρίσω ποτέ να επιδείξω την εμπειρία μου. Αυτά είναι χαζά πράγματα. Δεν χρειάζονται. Χάνουμε χρόνο “έτσι”
– Υπάρχει κάτι, σε κάποια δουλειά, που θυμάσαι γιατί το θαύμασες πολύ;
“Σε κάθε δουλειά πρέπει ο ηθοποιός να βρίσκει κάτι να θαυμάζει Από άνθρωπο μέχρι ιδέα. Από το σκηνοθέτη για την ιδέα του μέχρι έναν ηθοποιό που κάνει κάτι που δεν περιμένεις. Σε οποιαδήποτε δουλειά έχω κάνει, έχω θαυμάσει κάποιον ή κάτι.
Το ιδανικό το μαγικό είναι όταν τους θαυμάζεις όλoυς και όλα”
– Σου έχει συμβεί;
“Ναι, μου έχει συμβεί. Πάνω από μια φορά. Και νοιώθω πολύ τυχερός”
-Είναι αλήθεια ότι γράφεις;
“Γράφω. Έχω κάποιες ιδέες και τις αποτυπώνω στο χαρτί. Αυτόν τον καιρό, με δυο συνεργάτες μου, γράφουμε ένα σενάριο για μια σειρά. Κουβεντιάζουμε με κάποιους παραγωγούς, κάποιοι έχουν δειξeι ενδιαφέρον και…βλέπουμε
Αργά και δειλά, και με πολλά συναισθήματα, γράφω και κάτι για το θέατρο. Αν και όταν και εφόσον, θα τα πούμε. ”
“ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΙ “του Nick Payne:
- Σκηνοθεσία: Αικατερίνη Παπαγεωργίου
- Εικαστικό περιβάλλον και Κουστούμια: Μάριος Ράμμος
- Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
- Χορογραφία: Εύη Σούλη
- Φωτισμός: Μελίνα Μάσχα
Πρωταγωνιστούν : Αλέξανδρος Βάρθης, Ελίζα Σκολίδη
Στο θέατρο “Μικρό Άνεσις”
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά χωρίς διάλειμμα
Δείτε επίσης:
- Μήδεια του Ευριπίδη: Χειλάκης, Νέγκα, Μαξίμου, Αλικάκη και Ροΐλός μαζί το καλοκαίρι
- Αιμίλιος Χειλάκης: «Παραμένω ηθοποιός για χάρη του παιδικού μου έρωτα»
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
