Το μέλλον είναι ο σύγχρονος Πιλάτος. Είναι η επιστήμη που σηκώνει τα χέρια της ψηλά. Είναι το μιλημένο χρονόμετρο που νίπτει τα χείρας του… πολύ σχολαστικά. Είναι ο ουδέτερος ρόλος στην μεροληπτική κλεψύδρα μας, ο πιο λογικός απ’ όλους, ο πιο ευφυής. Που περιμένει να ευνοηθεί από το παρόν και να μάθει τα λόγια του.
Περιμένει από το τρέχον χρηματιστήριο που ανεβοκατεβάζει τις μετοχές του σαν το ρελέ της ελπίδας, να μην εκπίπτει το ρεύμα του. Να βρει τις σταθερές του, να βρει τη παλιά του αίγλη, που δεν έχει προηγούμενα με την καινούργια, τη νέα πραγματικότητα. Ακριβώς γιατί είναι ανερχόμενη. Και θα αναδειχτεί σιγά-σιγά. Θα καταργήσει τ’ ανυπόμονα και τ’ άπληστα.
Αν το μέλλον είναι ο σύγχρονος Πιλάτος, τότε το παρόν πρέπει να έχει το στοιχειώδες τακτ. Να αποτρέψει το μαστίγιο, όχι τον Γολγοθά. Να μην τα βάλει ούτε με την άμμο που τρέχει στην κλεψύδρα, ούτε με το χαλίκι της καθημερινότητας. Γιατί τελικά, το φόρτε του χρόνου, μελλοντικού ή όχι, είναι η υπομονή. Το ατού του ίδιου του ανθρώπου είναι η υπομονή.
Κι όσο κι αν το συνεχές ανακάτεμα της τράπουλας μάς προκαλεί ιλίγγους, η κάθε μέρα διαπραγματεύεται την επόμενη και γράφει τα ποντάκια της. Ξέρουμε το φύλλο μας για το μόλις τώρα. Ας κάνουμε παιχνίδι μ’ αυτό. Υπεύθυνο παιχνίδι.. Το αύριο δεν έχει φύλλο. Ο σύγχρονος Πιλάτος, το αβέβαιο μέλλον, δεν παίζει στην λέσχη με τα κίνητρα. Παίζει με το μυαλό μας.
Μαριος Λεβέντης
