Ο Δημήτριος Ζαπάντης γράφει την κριτική του για τη σειρά του Netflix, «Queen».
Στην μετανεωτερική εποχή που ζούμε, η οποιαδήποτε υπονόμευση της ετεροκανονικότητας συνιστά μια μετάβαση σε μια μετακανονικότητα. Οποιαδήποτε ταινία, παράσταση ή οποιοδήποτε λογοτεχνικό είδος συμβάλει στην υπονόμευση αυτή, συμβάλει στην «δραματουργία της καχυποψίας», ωθώντας σε «θάνατο» τις παλιές ορθοδοξίες και προάγοντας μια απόκλιση που μας καλεί σε νέες ερμηνευτικές οδούς.
Μια σειρά που προβάλει το ρευστό ταυτοτικά «νέο κόσμο»
Μια σειρά που προβάλει το ρευστό ταυτοτικά «νέο κόσμο» προβάλλεται από το Netflix με τίτλο Queen (Krolowa στα Πολωνικά) σε σκηνοθεσία του Πολωνού Λούκας Κοζμίσκι. Στη σειρά, βλέπουμε την ιστορία ενός παρισινού ράφτη (Αντρέι Σεβερίν γνωστού από τη λίστα του Σίντλερ) Πολωνικής καταγωγής και Drag queen να επιστρέφει στην πατρίδα του μετά από το κάλεσμα της εγγονής του· ώστε να βοηθήσει την κόρη του που έχει πρόβλημα υγείας και χρειάζεται νέο νεφρό. Στη συνέχεια, αποκαλύπτει την ταυτότητά του και διακρίνουμε πως η ίδια του η κόρη έχει ομοφοβικές απόψεις, οι οποίες ενυπάρχουν σε ολόκληρη την κοινωνία της μικρής Πολωνικής πόλης. Ακολούθως και μέσα από την αντιμετώπιση καθημερινών καταστάσεων σιγά σιγά η ομοφοβία δίνει τη θέση της σε ειλικρινή σχέση πατέρα κόρη. Ταυτόχρονα στην πόλη έχει γίνει ένα εργατικό ατύχημα και ο Γάλλος ράφτης βοηθάει μέσα από ένα Drag show με συμμετοχή των εργατών της πόλης να ξεπεραστεί το ατύχημα και να υπάρξει πλήρης αποδοχή της διαφορετικότητας.
Η σειρά δρα σε δραματουργικά παράλληλα με παράλληλες υποαφηγηματικές ιστορίες. Έτσι, βλέπουμε την ιστορία να εξελίσσεται με την οπτική τ@ Drag Λορέττας της κόρης τ@ της εγγονής τ@ ενώ παράλληλα διακρίνουμε τη λογική διαφορά της κοινωνίας μιας μικρής Πολωνικής πόλης, σε αντίληψη και συνήθειες, σε σχέση με την κοινωνία του Παρισιού.
Η καταναγκαστική κοινωνική αποτύπωση σε μια κλειστή κοινωνία
Στη σειρά, εκτός από την αναδημιουργία και τη ρευστότητα της ταυτότητας, προβάλλεται η καταναγκαστική κοινωνική αποτύπωση και προβολή εικόνας του εγώ κάθε ανθρώπου σε μια κλειστή κοινωνία. Η συνθετική δραστηριότητα, εντός και εκτός σπιτιού, προάγει τα άτομα που παίρνουν μέρος στη σειρά ως δρώντα υποκείμενα που καλούνται να ανταποκριθούν ως φιγούρες, ώστε να δοθεί έμφαση στους κύριους χαρακτήρες της σειράς. Η δραματοποίηση του γεγονότος της αποδοχής της διαφορετικότητας επέρχεται μέσα από τα σημαίνοντα της φιλμικής εξιστόρησης· όπως είναι η συνεχή αποτύπωση του πως νιώθει ο ράφτης ως Λορέττα· όπου μέσα από ένα ρεπερτόριο ταυτοτικών μεταλλαγών και εικονικών συμβιβασμών, τελικά αποκαλύπτει πως έντεχνα δεν συμβιβάστηκε, αλλά επέβαλε στους γύρω του «εξωτερικά συμπτώματα» κοινωνικής αισθητικής για λόγους λεπτότητας και ανωτερότητας. Η αναπαραστατική συμπεριφορά τ@ ουσιαστικά εστίαζε στους υποχαρακτήρες (φιγούρες) στηλιτεύοντας την αντιμετώπιση που έχουν οι κλειστές κοινωνίες για τους γκέι.
Το παλιό «ίσιο» έχει πλέον μεταστραφεί σε κάτι μελλοντικό νεοερμηνευόμενο
Σημαντικό είναι να αναφέρουμε πως η όλη «φωτογραφία» των επεισοδίων της σειράς προβάλλει ένα κεντροευρωπαϊκό ρομαντισμό, που όμως απομυθοποιείται μέσα από μια «συγκρουσιακή διαπραγμάτευση μεταξύ διαφορετικών πολιτιστικών και ηθικών συστημάτων» κατά τη ρήση του καθηγητή Γ. Σαμπατακάκη. Στ@ Drag queen Λορέττα βλέπουμε απ’ τα show στο Παρίσι να εκμαιεύει το θαυμασμό του Παρισινού κοινού και να διασκεδάζει μαζί με το κοινό. Στην Πολωνία ουσιαστικά μεταλλάσει την οπτική της μικρής κοινωνίας βοηθούμενος με τ@ πραγματικό στην κανονική ζωή Drag queen Soa De Muse. Έτσι, ο κοινωνικός ιστός από το σημείο που έβλεπε με κακό μάτι το οποιοδήποτε μη ετεροκανονικό άνθρωπο, εξελίσσεται σε μια queer ανατοποθέτηση καθώς το παλιό «ίσιο» έχει πλέον μεταστραφεί σε κάτι μελλοντικό νεοερμηνευόμενο.
Συμπερασματικά η σειρά Queen παρουσιάζει μέσα στο κινηματογραφικό κάδρο μια διαφορετική εγγραφή, που οι κύριοι χαρακτήρες βιώνουν το ανακαλυφθέν εύρημα της διαφορετικότητας και της αποδοχής. Η «λόξευση» της ετεροκανονικότητας λειτουργεί μέσα από ένα αποκανονικοποιητικό μηχανισμό. Η αισθητική τρόμου του διαφορετικού, τελικά αποβάλλεται και επικρατεί η αποδοχή. Αφού η ορθοδοξία της ετεροκανονικότητας μιας κλειστής Πολωνικής κοινωνίας τελικά επέλεξε την αποδοχή και λειτούργησε, ίσως να μπορεί και η Ελληνική που ακόμα έχει την «αντρίλα» στην ρητορική της.
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
