Σαν σήμερα, 30 Οκτωβρίου του 1959 γεννήθηκε ο τραγουδιστής Γιάννης Αγγελάκας. Πρώτα άνθρωπος και μετά καλλιτέχνης, όπως συνηθίζει να λέει και ο ίδιος στις συνεντεύξεις του, αν και αποκηρύσσει το δεύτερο χαρακτηρισμό. Οι περισσότεροι βέβαια από εμάς, που δεν τον έχουμε γνωρίσει από κοντά ως άνθρωπο, τον αναγνωρίζουμε ως τον ασυμβίβαστο καλλιτέχνη, τον εκρηκτικό τραγουδιστή, τον αινιγματικό ποιητή.
Γιάννης Αγγελάκας καλλιτέχνης, τραγουδιστής, ποιητής
Ο Γιάννης Αγγελάκας μεγάλωσε στην τότε φτωχογειτονιά της Νεάπολης στην πόλη της Θεσσαλονίκης, μια εργατική συνοικία με χαμόσπιτα και αλάνες. Ο ίδιος συχνά δηλώνει πως διακατέχεται από «το σύνδρομο του χαμένου φτωχοπαραδείσου», όταν μιλάει για τα παιδικά του χρόνια. Εκεί μυήθηκε στο ροκ, το πανκ και το μέταλ, άκουσε για πρώτη φορά τους Rolling Stones, τους Pink Floyd και τον David Bowie, εκεί τέθηκαν οι βάσεις για τη μετέπειτα πορεία του. Στα φτηνά ενοίκια των μουχλιασμένων γκαράζ, δίπλα στους «Γκρόβερ» και τους «Μοβ».
Το συγκρότημα «Τρύπες»
Το 1983 έφτιαξε τις «Τρύπες» μαζί με το φίλο του Γιώργο Καρρά κι έτσι ξεκίνησε «ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή». Το συγκρότημα θα κυκλοφορήσει 7 δίσκους, θα μας προσφέρει κάποια από τα πιο δημοφιλή ελληνικά ροκ κομμάτια όλων των εποχών και σε όσους πρόλαβαν να ακούσουν και να δουν αυτή την παρέα από κοντά, θα τους χαρίσει κάποιες αξέχαστες εμπειρίες ζωής.
Η πρώτη μεγάλη τους επιτυχία ήταν το θρυλικό «Ταξιδιάρα Ψυχή». Το οποίο μέχρι και σήμερα μπορεί να το βρει κάποιος στις εφηβικές playlist. Τότε βέβαια ήταν το πρώτο κομμάτι της Πλευράς Β’ του δίσκου «Τρύπες», με παραγωγό το Νίκο Παπάζογλου. Έπειτα, ήρθε το «Πάρτυ στο 13ο όροφο», το εκρηκτικό «Δε χωράς πουθενά», η αίσθηση της «Αμνησίας», το «Τραίνο» (έτσι το έγραψαν τότε) που έφυγε, το περιπλανώμενο «Χάρτινο Τσίρκο» και η γλυκόπικρη «Καινούργια Ζάλη». Ο τελευταίος δίσκος του συγκροτήματος ήταν το «Μέσα στη Νύχτα των άλλων». Κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1999. Και μας αφηγήθηκε την αγάπη, ως «ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή» και «από πληγή σε πληγή». Αυτό θα ήταν και το κύκνειο άσμα του συγκροτήματος.
Το 2001 οι «Τρύπες» θα διαλυθούν. Και ο Αγγελάκας θα προχωρήσει σε σόλο καριέρα. Θα συνεργαστεί με άλλους καλλιτέχνες, όπως
ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο δίσκο «Βραχνός Προφήτης». Ή ο Γιώργος Χριστιανάκης στο δίσκο «Ο Θυρωρός», όπου θα γράψει και θα ερμηνεύσει το τραγούδι «Κυρία των μέσα μου ανέμων».
Δισκογραφική εταιρεία Alltogethernow
Το 2004 ιδρύει τη δισκογραφική εταιρεία Alltogethernow. Και ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορεί το πρώτο άλμπουμ με τίτλο «Οι Ανάσες των Λύκων». Μια συνεργασία με το Νίκο Βελιώτη. Ένα άλμπουμ που προμήνυε τις πειραματικές μουσικές διαθέσεις του για το μέλλον.
Ακολουθεί ο δίσκος έκπληξη «Από δω και πάνω» με το νεοσύστατο σχήμα «Οι Επισκέπτες». Ένας δίσκος που σηματοδοτεί την αρχή των εξερευνήσεων του Αγγελάκα στους παραδοσιακούς ήχους και το πάντρεμα των παραδοσιακών οργάνων με το ροκ παρελθόν του. Η κιθάρα είναι πια ακουστική. Ένας μπαγλαμάς συντροφεύει τις πρωταγωνίστριες τρομπέτες. «Σιγά μην κλάψω» μας ουρλιάζει αποφασιστικά ο Γιάννης. Το πάθος και η ζωντάνια, βέβαια, συνεχίζουν να ηλεκτρίζουν το σώμα και τις αισθήσεις του ακροατή, ακριβώς όπως πριν.
Η συνεργασία του με το συγκρότημα «100oc»
Το 2007 θα κυκλοφορήσει το «Πότε θα φτάσουμε εδώ». Ένα άλμπουμ πάλι σε συνεργασία με τον Βελιώτη. Το 2012 θα βγει «Η γελαστή ανηφόρα» σε συνεργασία με το συγκρότημα «100oc», με τον Αγγελάκα να αναζητά σκωπτικά «μόνο λίγη, τόση δα, δικαιοσύνη και για μένα».
«Ποιος σκάει, ο κόσμος κι αν χαλάει… κι η καρδιά μου σα σαράβαλο σε κατηφόρα πάει», αναρωτιέται με περίσσιο κουράγιο ο «προφήτης ποιητής». «Τώρα που πέφτει πάνω μας άλλη μια άγρια μπόρα, χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα», συμπληρώνει ο ίδιος με ένα γλυκόπικρο και συνάμα ελπιδοφόρο μουσικό χαμόγελο.
Με τους «100oc», με τους οποίους κάνει εμφανίσεις μέχρι και σήμερα, θα βγει και πάλι στη δισκογραφία το 2016 με το «Ήσυχα Τραγούδια για Ανέμελα Λιβάδια». Παράλληλα, ο Αγγελάκας κάνει παραγωγές και για άλλους καλλιτέχνες,
όπως ο Ψαραντώνης, οι οποίοι γίνονται κι αυτοί μέλη της οικογένειας της Alltogethernow.
Ο Γιάννης Αγγελάκας εκτός από τραγουδιστής και μουσικός, έχει παίξει και στον κινηματογράφο
Ο Αγγελάκας δεν είναι μόνο μουσικός και τραγουδιστής. Σίγουρα πολλοί τον θυμόμαστε από την ερμηνεία του στην ταινία «Ο χαμένος τα παίρνει όλα» (2002), του Νίκου Νικολαϊδη, στην οποία πρωταγωνίστησε και έγραψε και τη μουσική. Πως να ξεχάσεις το ομώνυμο τραγούδι «που μας έλεγαν παλιά» με τους συνταρακτικούς αυτούς στίχους. Την «άδεια κατσαρόλα» που βράζει για τον καθένα μας και τη γενναία ματιά στο παρελθόν μιας «προνομιούχας γενιάς» (όποιος έχει δει την ταινία θα καταλάβει) που τζογάρησε στο όνειρο;
Είχε ξαναπαίξει όμως στο κινηματογράφο το 1999. Με ένα μικρό ρόλο στο «Χώμα και Νερό», πάλι συμμετέχοντας στη μουσική σύνθεση του έργου, κάτι που είχε κάνει και με τις «Τρύπες», όταν το συγκρότημα εμφανίστηκε στην ταινία «Η εποχή των δολοφόνων» (1993), παίζοντας τα τραγούδια που αργότερα κατέληξαν στο άλμπουμ «Υπέροχο Τίποτα».
Το 2009 ο Γιάννης Αγγελάκας θα λάβει το πρώτο βραβείο πρωτότυπης μουσικής από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Ένα βραβείο για τη μουσική που έγραψε στην σπουδαία ταινία «Ψυχή Βαθιά» του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη, Παντελή Βούλγαρη. Το 2011 θα γράψει τη μουσική για το ντοκιμαντέρ «Χρεοκρατία» της Κατερίνας Κιτίδη και του Άρη Χατζηστεφάνου. Και το 2012 θα τον δούμε στο ντοκιμαντέρ «Ταξιδιάρα Ψυχή» της Αγγελικής Αριστομενοπούλου, στο οποίο μιλάει για τη ζωή του και την καλλιτεχνική του πορεία. Πέρα από όλα αυτά, ο Γιάννης έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές. Το «Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι» και το «Πως τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε». Όπως και άλλα δύο βιβλία. Τη συλλογή από στίχους και συνεντεύξεις του «Για την καρδιά ενός κτήνους» και το μυθιστόρημα «Ο μεγάλος μαθητής και ο μικρός δάσκαλος».
Ο Γιάννης Αγγελάκας, ο εκρηκτικός τραγουδιστής, ο ασυμβίβαστος καλλιτέχνης
Προσωπικά, αν μπορούσα να αποδώσω αυτή την χαρακτηριστική τραγουδιστική του κραυγή με γράμματα, αυτό το ερμηνευτικό υβρίδιο που ισορροπεί επικίνδυνα, δίχως σκοινί και δίχτυα, ανάμεσα σε μια λυρική κορώνα και σε μία ατάκα θεατρικής πρόζας, το αποτέλεσμα θα ήταν κι ο τίτλος που θα επέλεγα για το άρθρο. Δεν θα υποκύψω όμως στον πειρασμό να το επιχειρήσω, όσο κι αν το θέλω…
Αν μου ζητούσε κάποιος να τον χαρακτηρίσω ως τραγουδιστή, θα έλεγα ότι είναι ένας ροκ-ράπερ, ένας καλλιτέχνης που πάντρεψε το χιπ-χοπ με το πανκ. Και που στη συνέχεια, με αυτό το μοναδικό του γνώρισμα, άγγιξε τα παραδοσιακά όργανα και ήχους και τα μετέτρεψε σε κάτι δικό του. Σε κάτι μοναδικό. Θεωρώ όμως ότι για να μιλήσει κανείς για τον Γιάννη Αγγελάκα πρέπει να τοποθετηθεί με μια πιο φιλοσοφική διάθεση.
Ο Αγγελάκας ήταν και παραμένει ο έφηβος που ανοίγει τρύπες, χτυπώντας το κεφάλι του στον τοίχο. Και δεν λέει να σταματήσει…
Είναι η φλόγα του νέου μέσα μας, που δε λέει να σβήσει…
Γνώρισα το Γιάννη Αγγελάκα νομίζω το 2016 στην Αθήνα, στις οδούς Σταδίου και Πεσμαζόγλου γωνία. Ήταν μια σύντομη γνωριμία, ένα «γειά». Συνοδευόμενο από ένα δικό μου ασυγκράτητο χαμόγελο.
Στην πραγματικότητα τον είχα «γνωρίσει» χρόνια πριν, όταν ήμουν ακόμα μαθητής. Τότε άκουσα για πρώτη φορά τη «Γιορτή». Κι από τότε παραμένει το πιο αγαπημένο μου τραγούδι. Κάθε φορά με συγκινεί, κάθε φορά νιώθω την ανάγκη να σφίξω τη γροθιά μου δυνατά και να την πιέσω στο στήθος μου, στο ύψος της καρδιάς.
Ο Γιάννης μου έδωσε, χωρίς να το γνωρίζει αλλά μάλλον το υποψιάζεται, μια από τις πιο σημαντικές συμβουλές για τη ζωή μου μέσα από τα τραγούδια του. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτό το άρθρο, έχετε ανακαλύψει συμβουλές ψυχής – συμβουλές ζωής μέσα στους στίχους του. Οπότε, θα τελειώσω με αυτή τη συμβουλή, με αυτό τον ανατριχιαστικό στίχο που έγραψε για τις «Τρύπες».
«Βάλε φωτιά σ’ ότι σε καίει, σ’ ότι σου τρώει την ψυχή».
Να, ορίστε! Αυτός είναι ο τίτλος μου…
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
Για περισσότερα νέα για τη Μουσική, επισκεφθείτε την ειδική ενότητα μας.
