Οι Καλοί Λογαριασμοί…
Μπορεί να είναι Κυριακή και τέσσερις μέρες μετά, αλλά η ισορροπία πρέπει να αποκαθίσταται και η πραγματικότητα να καταγράφεται ολοκληρωμένη, ώστε κι εγώ να είμαι σωστός κι εσείς ήσυχοι κάθε φορά που κανετε ταπ για να με διαβάσετε. Άσε που, σε καμία περίπτωση, δεν έχω σκοπό να κρίνω κανέναν (δεν είμαι δικαστήριο), πολύ περισσότερο να τον στεναχωρήσω.
Επικοινώνησαν μαζί μου λοιπόν, για το κείμενο της Τετάρτης τόσο ο Γρηγόρης Γκουντάρας, όσο κι ο Κώστας Τσουρός. Εν τω μεταξύ, είναι η πρώτη φορά όσο γράφω που έγινε κάτι τέτοιο, παρόλα αυτά, οφείλω να αποκαταστήσω την ισορροπία μεταφέροντας απ’το ίδιο «βήμα» (αυτές εδώ τις γραμμές, δηλαδή) και το παράπονο των συναδέλφων που εκτιμώ κι από πάνω (αν και το ίδιο θα έκανα, ακόμη κι αν δεν τους εκτιμούσα γιατί αυτό είναι το σωστό).
Έγραψα λοιπόν την Τετάρτη στα #Reminders μας, ότι «…ν’αναφέρουμε πως ο «Φιτιλιάρης» στον καυγά που ξέσπασε ανάμεσα στον Ανδρέα και τη Χρύσλα Γεωργακοπούλου είναι ο Γρηγόρης Γκουντάρας που με την επιστροφή απ’τις «αδήλωτες δηλώσεις» Γαρδέλη θαύμασε το «αποκλειστικό», εξωφρενίζοντας τον Μικρούτσικο». Επισημαίνει λοιπόν, ο Γρηγόρης αυτό που εξήγησε και στον Ανδρέα (όπως μου είπε): Ότι ουδέποτε θαύμασε το (μη) ρεπορτάζ, αλλά τον Σταμάτη Γαρδέλη του οποίου η εικόνα έδειχνε να έχει επανέλθει μετά την «περιπέτειά» του. Οπότε, η ατάκα του δεν είχε καμιά σχέση με τον καυγά Μικρούτσικου-Γεωργακοπούλου που ακολούθησε.
Στετικά με τον Κώστα Τσουρό σχολίασα τον τίτλο που διάβασα στο διαδίκτυο αντιγράφοντάς τον, μάλιστα, αυτολεξεί. Συγκεκριμένα έγραψα: «.(Να θυμάμαι) …ότι ο Κώστας Τσουρός δήλωσε για την Ευρυδίκη Βαλαβάνη: “Ο Γρηγόρης (σ.σ. η φερόμενη ως σχέση της) είναι φίλος μου, το ότι δεν το λέει εκείνη δεν σημαίνει ότι δεν ισχύει”.» Για να σχολιάσω κατόπιν: «Μήπως σημαίνει όμως, ότι δε θέλει να ειπωθεί;» Η αλήθεια όμως που δεν αναφερόταν στον τίτλο που εγώ σχολίασα είναι πως ο Κώστας συμπλήρωσε: «(Το ότι δεν το λέει η ίδια δεν σημαίνει ότι δεν ισχύει) ή ότι έχει πρόβλημα η ίδια να λέγεται.
Και αφού ειπώθηκαν αυτά, αποκαταστάθηκε το σωστό και έχετε κι εσείς την πλήρη εικόνα στη διάθεσή σας, «κουμπώνω» κομματάρα και ξεκινάμε με «Celebration» από «Kool And The Gang»:
Μετά Τη Συνέντευξη Του Πρωθυπουργού
Ψάχνω να βρω πιο ήπια λέξη να εκφράσω αυτό που αισθάνομαι, αδέλφια… Ύστερα, λέω από πού κι ως πού θες να «μπλεχτείς» τώρα με τα «πολιτικά»; Καλά δεν είσαι να ελαφρο-σχολιάζεις τα καθέκαστα της Σόουπιτς; Μπορεί για «εκεί» να είμαι καλός μόνο, βουνά μου.
Έλα όμως που μετά, αρχίζει να με «τρώει ο πισινός μου»… Το θέμα δεν είναι ότι λέει την αποψούλα της η «Σάρα και η Μάρα» κάνοντάς με να νιώθω πως «δε με παίζουν» αν δεν πω τη δική μου – ειλικρινά σας το λέω. Ο λόγος που γράφω τούτες τις γραμμές είναι (πολύ απλά και χωρίς πολλά-πολλά) το ότι το θέμα αφορά ανθρώπινα δικαιώματα, φίλους κι αγαπημένα μου πρόσωπα, την πρόοδο της πατρίδας μου που αγαπώ, τη θέση της ανάμεσα στις άλλες και φυσικά, αφορά εμένα τον ίδιο.
Τι ένιωσα λοιπόν, όταν άκουσα τον Πρωθυπουργό να μας εξηγεί τι «κατεβάζει» η Κυβέρνηση προς ψήφιση; Απογοήτευση. Και Ξεκαθαρίζω…:
Πριν εξηγηθώ θα διευκρινήσω ότι τα παρακάτω δεν έχουν σχέση με την άποψή μου για το θέμα της αναγνώρισης του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, την τεκνοθεσία μέσα σ’αυτόν, την υποβοηθούμενη τεκνοποίηση – ειδικά στην περίπτωση αρωγής από παρένθετης μητέρα – και την ορατότητα ενός ομόφυλου σε «Γονέα 1» και «Γονέα 2». Δεν το αποφεύγω – τα είπα στο ραδιόφωνο, άλλωστε σε μια πολύ όμορφη συζήτηση που κάναμε ακροατές και παραγωγοί θέλοντας να ενημερωθούμε και να «τα βρούμε», όχι να πείσουμε, ή να στιγματίσουμε ο ένας τον άλλο.
Και στο κάτω κάτω, γιατί ν’ασχοληθώ εγώ με τα παραπάνω σημαντικά, όταν το απέφυγε μια ολόκληρη Κυβέρνηση με 41 τακατό ποσοστό, χαζός είμαι, αδέλφια; Γι’αυτό και ό,τι γράφω παρακάτω έχει να κάνει με το αμέσως πιο ανησυχητικό θέμα που προέκυψε μετά το πλαίσιο που έθεσε ο Πρωθυπουργός την περασμένη Τετάρτη «στέλνοντας στον κουβά» όλους τους «τσακωμούς» μας έως τότε: Γιατί με κάνουν ν’ανησυχώ για το πόσο αυτό το Κράτος θέλει να προοδεύει μαζί με τα άλλα;
Γιατί ανησυχώ;
- Γιατί αρχικά, φαίνεται να υπάρχει Δημοκρατικό Έλλειμμα στο «Σύστημα» και εξηγώ με το φτωχό μου το μυαλό: Όπως μάθαμε στο σχολείο οι εξουσίες είναι τρεις, διακριτές και αυτόνομες η μια απ’την άλλη (όχι μόνο εδώ, αλλά στην πλειονότητα των δημοκρατικών χωρών). Πρόκειται για τη Νομοθετική, την Εκτελεστική και τη Δικαστική, όπως τις όρισε ο Μοντεσκιέ, ο λεβέντης απ’τα χρόνια του Γαλλικού Διαφωτισμού ακόμη. Η Δικαστική είναι αυτονόητη θεωρώ, οπότε προχωρώ στις άλλες δύο: Σε πολλές σύγχρονες Δημοκρατίες λοπόν, άλλος νομοθετεί και άλλος εκτελεί: Άλλος δηλαδή είναι ο φορέας που συζητά και ψηφίζει τους νόμους και άλλος αναλαμβάνει να ελέγξει την εφαρμογή τους με την ιδιότητα του Κράτους (= «δύναμη» στα αρχαία ελληνικά). Στην Αμερική, για παράδειγμα, νομοθετεί το Κογκρέσο που αποτελείται απ’τη Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων και εκτελεί ο Πρόεδρος με την κυβέρνησή του. Στην Ελλάδα όμως, η πλειοψηφία των Υπουργών που «εκτελούν» ως Κυβέρνηση, νομοθετούν και ως Βουλευτές. Άσε που και οι περισσότεροι Βουλευτές είναι φυσικό να θέλουν να δείξουν «καλή διαγωγή» απέναντι στον Πρωθυπουργό για να γίνουν κι εκείνοι κάποια στιγμή, Υπουργοί. Άρα; Σκέφτομαι με το μικρό μου το μυαλό: Δεν είναι «προβληματικό» αυτός που «κατεβάζει» ένα Νόμο στην Ολομέλεια της Βουλής αυτός να τον «ψηφίζει» κιόλας, αφού αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της;
- Γιατί – σου λέει – γίνεται και χειρότερο: Αν (όπως ακούμε πολύ τελευταία) ο Πρωθυπουργός που είναι και αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος αποφασίσει να επιβάλλει και «Κομματική Πειθαρχεία» τότε, όποιος Βουλευτής δεν ψηφίσει τον Νόμο, διαγράφεται απ’το Κόμμα. Αυτό, μπορεί να ισχύσει και στα άλλα Κόμματα, ώστε να ακολουθείται μια κοινή γραμμή και να μην ψηφίζει ο καθένας ό,τι γουστάρει, βέβαια. Συμπέρασμα: Μια Κυβέρνηση μπορεί να «περάσει» όποιο Νόμο θέλει αφού το Κόμμα της έχει και την πλειοψηφία στη Βουλή. Κατά πόσο, λοιπόν, η Ολομέλεια ελέγχει το κυβερνητικό έργο (όπως πρέπει) όταν εκ των πραγμάτων εκείνη το υπαγορεύει;
- Γιατί η Κυβέρνηση (λοιπόν) επέλεξε να κάνει το «ασφαλές» για το Κόμμα που τη διαχειρίζεται, ώστε να «μη σπάσει» τα αυγά (της).
- Γιατί το μόνο που νομιμοποιήθηκε είναι ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, δηλαδή η αναγνώρισή τους ως τέτοια από το Κράτος και τις υπηρεσίες του για να μην ταλαιπωρούνται στη συνδιαλλαγή μαζί του.
- Γιατί, έστω και το παραπάνω ήταν σχεδόν υποχρεωτικό να ψηφιστεί, μια που ισχύει σε όλα τα προηγμένα κράτη, παγκοσμίως. Με λίγα λόγια, είμασταν σχεδόν υποχρεωμένοι να το «διορθώσουμε» για να μην αποτελούμε την «Τουρκία της Ευρώπης».
- Γιατί από εκεί και πέρα, κανείς δεν ακούμπησε την «καυτή πατάτα» της ουσίας του θέματος που θα αποτελούσε πραγματική μεταρρύθμιση.
- Γιατί, το «ασφαλές» νομοσχέδιο που «κατεβαίνει προς ψήφιση» δε θ’ασχοληθεί με τη συζήτηση για την τεκνοθεσία μέσω παρένθετης μητέρας, ούτε με το αίτημα των ομοφυλοφίλων να γίνουν γονείς. Δεν το αρνείται, δεν το απαντά, δεν το συζητά, δεν το «λύνει», ούτε και το «τακτοποιεί» έστω… Το αφήνει έτσι. Τσάμπα «μαλώναμε» εμείς δηλαδή τόσες εβδομάδες ζητώντας την άποψη του κάθενός δημόσια και ιδιωτικά…
- Γιατί, εξ’ορισμού οι συντηρητικές παρατάξεις έχουν όριο στη μεταρρύθμιση…
- Γιατί, μια Κυβέρνηση που συγκέντρωσε ποσοστό 41% στις, προ εξαμήνου, Εθνικές Εκλογές δεν έχει την πολυτέλεια του «δε μπορώ να το διευθετήσω» (όπως εξηγήσαμε παραπάνω). Αναπόφευκτα, το μυαλό μας πάει λοιπόν, μόνο στο «δε θέλω» ή στο «θέλω να το προχωρήσω μέχρις ενός σημείου»
- Γιατί εκλέγω έναν Βουλευτή, ώστε να με εκπροσωπεί στο Ελληνικό Κοινοβούλιο – γι’αυτό και «σπάω το κεφάλι μου» κάθε τέσσερα χρόνια να βρω εκείνον που εκφράζει καλύτερα αυτά που πιστεύω. Ψηφίζω κάποιον για να «δίνει τις μάχες μου» στη Βουλή και όχι για να απέχει – ειδικά με την άδεια του επικεφαλής της παράταξής του.
- Γιατί, αν επιτρέπεται η αποχή στους Βουλευτές της συντηρητικής παράταξης (οριακά και στους Υπουργούς που μέσω του Συμβουλίου τους το προτείνουν), τότε ποιός θα ψηφίσει το Νομοσχέδιό τους; Εγώ; Μήπως τα προοδευτικά Κόμματα της Αντιπολίτευσης που θα ψηφίσουν έστω αυτό το λειψό, απ’το τίποτα – μια που δεν είναι στην Κυβέρνηση να «φέρουν» το δικό τους; Τέλειο: Δηλαδή, το «κατεβάζουν» αυτοί που πρέπει για να το ψηφίσουν αυτοί που μπορούν.
- Γιατί μέσα σε όλα «μπλέκουν» και τον «εύκολο στόχο»: την Εκκλησία. Μα, τελικά, η Εκκλησία είναι που λειτούργησε σοφότερα απ’όλους λέγοντας: «Περιμένετε ν’ακούσουμε τι ακριβώς «κατεβαίνει» για να σας πούμε αποψούλα». Αλλά, είναι εύκολο να το «ρίξεις» στους παπάδες, παρά στους Βουλευτές και τους Υπουργούς σου.
Τι να πω αδέλφια… Στεναχωρήθηκα κάπως. Περίμενα να προχωρήσουμε, ή να μην προχωρήσουμε κι ύστερα να τοποθετήσω κι εγώ τον εαυτό μου ανάλογα, στην κοινωνία της χώρας που γεννήθηκα και αγαπώ. Εδώ, όμως δεν βλέπω ούτε μπρος, ούτε πίσω. Παρά μόνο, μια στασιμότητα και μια έλλειψη τόλμης που σφυράει αδιάφορα σε μια χώρα που συνήθιζε να οδηγεί τις εξελίξεις – ούτε να τις ακολουθεί, ούτε να τις αγνοεί εμμονικά. Κι έλεγαν ότι το 2024 θα έχουμε ιπτάμενα αυτοκίνητα. Το χρώμα ήταν το πρόβλημα…
Είναι Επικίνδυνο, Πλέον
Στενάχωρο (και) το τρίτο θέμα σήμερα, αδέλφια… Δε θα σας ζαλίσω με τα γεγονότα, διότι τα γνωρίζετε, ή κάτι πήρε τ’αυτί σας. Είναι άλλωστε, τόσο πρωτοφανείς οι προσβολές και χυδαία να νοήματα που εκτοξεύθηκαν δημόσια τις τελευταίες ημέρες που δε μπορεί… Κάπου θα σας πέτυχαν να ξαφνιάζεστε κι εσάς…
Δυστυχώς, δε σηκώνει χαβαλέ και πιο δυστυχώς είναι αλήθεια. Ξέρω: Ακόμη κι απ’το βήμα αυτών των γραμμών, από νωρίς προβληματιζόμασταν για το πού θα φτάσει η φετινή σεζόν, αν όλοι αρπαζόμαστε πρωτόγνωρα από Οκτώβρη μήνα, κιόλας. «Πόλεμος», γράφαμε και δηλώναμε, μπας και εξωραΐσουμε με γλαφυρότητα κάτι που στην εξέλιξή του έμοιαζε τρομακτικό, εκτός ορίων κι επικίνδυνο: Και η εξέλιξη ήρθε, είναι χειρότερη απ’ό,τι φανταζόμαστε και… Και έχουμε ακόμη άλλους 6 μήνες, αδέλφια.
Δε θα κουνήσω το δάχτυλο σε κανέναν, ούτε θα υποδείξω στους «αμάχους» που άκουσαν βρισίδια πρωτόγνωρα αυτή τη σεζόν πώς να αντιδράσουν. Εδώ, δεν ξέρω καλά-καλα πώς θα αντιδρούσα εγώ…
Παιδιά, μητέρες και ο τρόπος που τα μεγαλώνουν, επιθέσεις προσωπικές για το επίπεδο, την καλλιέργεια, το παρελθόν και το ήθος παρουσιαστριών: Τηλε-βούρκος. Βρίζουν παιδιά, το καταλαβαίνετε; Και δεν «ανοίγει ρουθούνι». Γιατί; Για το Νομοσχέδιο που λέγαμε προηγουμένως; Για τα κλικ; Την τηλεθέαση; Τη δημοσιότητα; Μα, από τη στιγμή που ξεπερνιέται τόσο βάρβαρα το όριο δεν είναι θύμα μόνο αυτός που «τ’ακούει», αλλά και ο ίδιος που νομίζει πως «τα χώνει» δημιουργώντας ένα κακοποιητικό περιβάλλον που θα τον «βρει» κι αυτόν, αργά ή γρήγορα.
Δεν τσαντίζομαι, αλλά στεναχωριέμαι αφάνταστα, αδέλφια. Γιατί το πρωτόγνωρο του φαινομένου δεν αρκείται στις χυδαίες λέξεις που επιλέγονται να χρησιμοποιηθούν δημόσια, αλλά και στα νοήματα. Και γιατί; Γιατί τους σιχαινόμαστε όλους; Γιατί βαριόμαστε στο σπίτι μας και γράφουμε λίγο «βόθρο» να «ταράξουμε τα νερά»; Διότι θέλουμε ν’ακουστούμε; Δε χρωστάμε κάτι σε κανέναν, άρα μπορούμε να τον στεναχωρούμε; Θέλουμε να δοκιμάσουμε τις αντοχές των Μ.Μ.Ε. ή να αποδείξουμε το θάνατό τους; Είλικρινά, δεν ξέρω την απάντηση αυτών των αναίτιων επιθέσεων που μου προκαλούν μόνο θλίψη.
Έχουμε Κ’ Αυτούς
Έπειτα, είναι κι εκείνοι που χρησιμοποιούν τη σαπίλα ως περιεχόμενο. «Παίζουν» τα βρισίδια με πρόσχημα ότι το κάνουν για να τα κατακρίνουν. Μου θυμίζουν τον εαυτό μου, όταν ήμουν μικρός και «κάρφωνα» τον ξάδελφό μου ότι έβρισε. «Είπε “μαλάκα”» επαναλάμβανα στη μαμά του για το καλό του, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι απλά απολάμβανα στην πλάτη του να λέω εγώ την «κακιά κουβέντα»…
Τι θα γίνει έως το τέλος της σεζόν; Ούτε που ξέρω, αδέλφια. Ή που θα «φάμε τα λαρύγγια» μας, ή που θα αφανίσουμε ό,τι απέμεινε απ’το «μαγαζάκι» που λέγεται Μ.Μ.Ε. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δε βλέπω ελπίδα. Νομίζω αντίθετα, πως είναι επιτακτικό να παρέμβει κάποια Αρχή, ή κάποιος ειδικός, γιατί η δημόσια λεκτική κακοποίηση (και μάλιστα, επαναλαμβανόμενη μέσω της τηλεοπτικής και διαδικτυακής αναπαραγωγής) δημιουργεί θύματα πραγματικά (δε μιλώ για στεναχώρια, αλλά για πρόκληση τραύματος μέσω προσβολής), μολύνει τη Δημόσια Σφαίρα, καταστρέφει ό,τι απέμεινε απ’τα Media και τα So.Me. και μας γυρίζει ως κοινωνία, χρόνια πίσω…
Τιτλάρες
«Κλείνουμε» με τις πρώτες σκέψεις από τίτλους που «τρακαραμε» στο διαδίκτυο, αδέλφια. Πριν ξεκινήσουμε να το διευκρινίσω γι’ακόμη μια φορά: Το σχόλιό μου δεν αφορά το περιεχόμενο του άρθρου που ακολουθεί τον τίτλο, παρά μόνο την επιλογή του ίδιου του συγκεκριμένου τίτλου για το κλικ σας
- Ο Χάρης Ακριτίδης αποκαλύπτει: «Η γυναίκα μου με κάνει μπάνιο και μου φοράει τα εσώρουχα…» – Σωστά… Μισές δουλειές θα κάνουμε;
- Γιατί η Μπόμπα δεν πήγε στο παιδικό πάρτι της Τούνη – (Δεν) κύλησε ο τέντζερης στο πάρτυ της καπάκη, δηλαδή.
- Ο νέος πρωθυπουργός της Γαλλίας, Γκαμπριέλ Ατάλ, διόρισε υπουργό Εξωτερικών τον εν διαστάσει σύζυγό του – Τελευταία του ευκαιρία, σα να λέμε.
- «Μυρίζεις υπέροχα», είπε η Έμμα Στόουν στην Άνιστον και όλοι ψάχνουν το άρωμά της – Για να λήξω τη «μανία», σαπούνι πράσινο χρησιμοποιεί. Έχω δικό μου άνθρωπο, «μέσα».
- Φαίη Σκορδά: «Κάθομαι ήσυχη στη γωνίτσα μου, δεν ενοχλώ κανέναν!» – Η αλήθεια ειδικά φέτος, είναι αυτή…
Κουιζάρα
Και φύγαμε για την κουιζάρα αυτής της εβδομάδας, αδέλφια:
Ποιές παρουσιάστριες σχεδόν… Ανταλλάζουν πάνελ την ερχόμενη σεζόν;
«Ο Άσχημος»
Θέλω να σας γράψω πως είχα τη χαρά να παρακολουθήσω την παράσταση «Ο Ασχημος» στο Νέο Θέατρο «Κατερίνα Βασιλάκου-Μαριάννα Τόλη». Το ότι ο Ορφέας Αυγουστίδης έχει περάσει σε άλλο επίπεδο στην Τέχνη της Υποκριτικής έχει ξανακουστεί, αλλά αυτά τα δεδομένα παράστασης είναι «διαστημικά», αδέλφια. Μιλάμε για 4 ηθοποιούς εξαιρετικούς που ενσαρκώνουν 8 ρόλους σε μια διαρκή ροή όπου όλα βρίσκονται σωστά στη θέση τους θυμίζοντας την αρτιότητα ενός χορευτικού. Οι πρωταγωνιστές δεν είναι εκεί…Αιωρούνται πατώντας σε άλλη διάσταση κι εσύ τους παρακολουθείς απ’τη δική μας να σου περιγράφουν στα μούτρα την πηγή πολλών από τα πιο πρόσφατα προβλήματά σου: Την εικόνα σου.
Δεν είναι όμως μόνο ο Ορφέας: Η Μαίρη Μηνά, ο Γιάννης Κλίνης και ο Ηλίας Μουλάς δεν υποδύονται μόνο τους ρόλους τους: Ανταλλάσσουν ρόλους πάνω στη σκηνή, αλλάζουν τα σκηνικά, ερμηνεύουν, χορογραφούν, «τεντώνουν» τα σώματά τους, στην κυριολεξία… Όταν φεύγεις από μια παράσταση κι αναρωτιέσαι πόσο χρόνο χρειάζονται οι πρωταγωνιστές για να αποφορτιστούν από αυτό που είδες, συνειδητοποιείς ότι μόλις προσκύνησες το ταλέντο τους και κατάλαβες πώς είναι να «Είσαι» αυτό που κάνεις και όχι να το διεκπεραιώνεις, απλά.
Με “Celebration” ξεκινήσαμε κι έτσι ολοκληρώνουμε απ’τη Madonna αυτή τη φορά. Τα λέμε στα “Reminders” της Τετάρτης μας, πρώτα ο Θεός, αδέλφια:
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
