Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης σχολιάζει την τελετή των Όσκαρ 2024 στην οποία ξεχώρισε το «Οπενχάιμερ» του Κρίστοφερ Νόλαν, αλλά και το «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου.
Όσκαρ – Το βραβείο των βραβείων
Η 96η απονομή των Όσκαρ πέρασε στην ιστορία και νομίζω πως από εδώ και πέρα, πέρα από την αγωνία κάθε χρόνο και το ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα της κάθε απονομής, τις βραβεύσεις κλπ κλπ κάτι που έτσι κι αλλιώς τελειώνει με το φινάλε της απονομής έχει ήδη αρχίσει να μετράει αντίστροφα ο χρόνος μέχρι το 2028 οπότε και θα εορταστούν οι 100 απονομές, τα 100 χρόνια του θρυλικού κύριου Όσκαρ που ξεκίνησε το 1928 ως ένα επαγγελματικό βραβείο μεταξύ των ανθρώπων του αμερικάνικου σινεμά, κάτι δηλαδή που αφορούσε την κλειστή κάστα των ανθρώπων του Χόλυγουντ και που βέβαια αποκτούσε μια δημοσιότητα γιατί είχε να κάνει με τα αστέρια του σινεμά και τις ταινίες τους. Στην ουσία αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα.
Το Όσκαρ είναι ένα βραβείο που δίνεται από τους επαγγελματίες του σινεμά στους επαγγελματίες του σινεμά και μπορεί από το 1928 να έχουν προστεθεί πολλές κατηγορίες βραβεύσεων και η ίδια η απονομή πέρα από είδηση στις εφημερίδες που ήταν στην αρχή, μετά να πέρασε και στο ραδιόφωνο όταν ακούγονταν ζωντανά τα τεκταινόμενα στις απονομές αυτές. Μετά ήρθε η τηλεόραση που τους έδωσε παγκόσμια δημοφιλία κλπ κλπ.
Το Όσκαρ είναι το βραβείο των βραβείων με όλες τις αμφισβητήσεις που έχει δεχτεί, γιατί το δίνουν οι επαγγελματίες στους επαγγελματίες τους σινεμά και γιατί τα μέλη του είναι γύρω στις 10.000 και εδώ που τα λέμε είναι δύσκολο οποιοσδήποτε να «κανονίσει» ή να μαγειρέψει» ένα αποτέλεσμα με τόσες χιλιάδες ψηφοφόρους.
Αν και σήμερα τα νέα μαθαίνονται αμέσως από τόσα πολλά μέσα, εντούτοις θα ήθελα να σημειώσω μερικά πράγματα για αυτήν την 96η απονομή…
Φυσικά ήταν αναμενόμενο η ταινία «Όπενχάιμερ» του Κρίστοφερ Νόλαν, να είναι μεγάλος θριαμβευτής γιατί καταρχήν το άξιζε. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να καταπιαστείς με τη βιογραφία ενός τέτοιου ανθρώπου και να βγάλεις κάτι τόσο πιστό ιστορικά όσο και εκπληκτικά κινηματογραφικό. Να φτιάξεις μια ταινία που έχει σπάσει τα ταμεία διεθνώς – και στην Ελλάδα βέβαια – και συγχρόνως να είναι ένα καλλιτεχνικό επίτευγμα.
Ο Κρίστοφερ Νόλαν είναι ένας σκηνοθέτης που στα κοντά 30 χρόνια που υπάρχει στον χώρο του σινεμά έχει φτιάξει ταινίες με την πιο διαφορετική θεματολογία από ταινίες του Badman στις οποίες έδωσε καλλιτεχνική υπόσταση μέχρι την Insomnia και το Interstellar. Εδώ έκανε τη σκηνοθεσία της ζωής του, όμως και ο ηθοποιός του ο Κρίστιαν Μέρφι έδωσε την ερμηνεία της ζωής του και εδώ που τα λέμε δεν έχει ξαναγίνει ηθοποιός να μοιάζει τόσο πολύ με το ιστορικό πρόσωπο που υποδύεται. Ήταν μεγάλο καλλιτεχνικό επίτευγμα και βέβαια μια από τις σπουδαίες χρονιές των Όσκαρ και μόνο για αυτό.
Και μόνο για τον τρόπο που τίμησαν όλοι αυτοί οι περίπου 10.000 ψηφοφόροι και διοργανωτές της βραδιάς από την Ακαδημία του κινηματογράφου, από τη μια το «Οπενχάιμερ» και από την άλλη το άλλο επίτευγμα – και το εννοώ που το ονομάζω έτσι- που λέγεται Barbie και που και τα ταμεία έσπασε και έδωσε ένα διαφορετικό θεωρητικό οπλοστάσιο στην τεράστια καριέρα της κούκλας Barbie.
Εμείς βέβαια στην Ελλάδα βασικά αγωνιούσαμε πως θα πάει η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου «Poor Things». Το «Poor Things» βέβαια δεν ήταν Οπενχάιμερ» σε καμία περίπτωση και τα 4 βραβεία που πήρε λίγο δεν είναι και πολύ περισσότερο που ανάμεσα σε αυτά ήταν και το α΄ βραβείο γυναικείου ρόλου για την υπέροχη Έμα Στόουν. Τα άλλα τρία ήταν, καλύτερης σκηνογραφίας, καλύτερων κοστουμιών και καλύτερου μακιγιάζ, που σημαίνει ότι πρόσεξαν ιδιαίτερα την αισθητική που έτσι κι αλλιώς ήταν και αυτή μέσα στο προσωπικό σύμπαν που δημιουργεί ο Λάνθιμος στις ταινίες του. Είναι απίστευτο όμως πως ένας σκηνοθέτης σαν τον Λάνθιμο που κάνει τόσο προσωπικό σινεμά, έχει καταφέρει στις δυο τελευταίες του ταινίες να κινήσει έτσι τις πρωταγωνίστριές του που και οι δυο να πάρουν Όσκαρ γυναικείου ρόλου.
Τιμή είναι για κάποιον τα χρόνια που περνάνε, όχι θηλιά στον λαιμό
Το 1979 στο ξεκίνημα της απονομής των Όσκαρ ο τότε παρουσιαστής ο θρυλικός Τζόνι Κάρσον, είχε πει με αφορμή τα λίφτινγκ προσώπου που είχαν κάνει τότε την εμφάνισή τους και ήταν μεγάλη μόδα στα Χόλυγουντ πως «Χαίρομαι που βλέπω τόσα πολλά νέα πρόσωπα στη θέση των παλιών». Αντιθέτως φέτος η απονομή είχε πολλά πρόσωπα αντρικά και γυναικεία μυθικά πια στον χώρο του σινεμά με έντονη πάνω τους την υπογραφή του χρόνου και χάρηκα που είτε γυναίκες, είτε άντρες δεν έκαναν κάτι να καλύψουν αυτές τις διαφορές από τα πρόσωπά τους του παρελθόντος και άφησαν τον χρόνο να βάλει την υπογραφή πάνω τους. Βεβαίως αλλιώς μεγαλώνει ο Ντε Νίρο και αλλιώς ο Πατσίνο, αλλιώς ο Σκορτσέζε και αλλιώς ο Σπίλμπερκ. Όμως όλο αυτό είχε μια γλύκα, μια νοσταλγία, αλλά και γιατί όχι μια λεβεντιά. Τιμή είναι για κάποιον τα χρόνια που περνάνε, όχι θηλιά στον λαιμό.
Η έναρξη της βραδιάς με τον καταπληκτικό μονόλογο, τον καταπληκτικό και σπαρταριστό μονόλογο του φετινού παρουσιαστή Τζίμι Κίμελ ήταν μια απόλαυση αν και πρέπει να ομολογήσω πως με όλα τα σατυρικά έως και φαρμακερά που είπε κάποια στιγμή αισθάνθηκα και εγώ άσχημα όταν πέταξε σπόντες για ναρκωτικά στον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, ο οποίος καταδικάστηκε πριν πολλά χρόνια για ναρκωτικά αλλά και ο Ντάουνι το αντιμετώπισε με πολύ χιούμορ.
Τιμητικό Όσκαρ για την υπέροχη Άντζελα Μπέσσετ, εξαιρετική γυναίκα αλλά και μια πρωτιά αφού για πρώτη φορά ήταν υποψήφιά στα Όσκαρ μια γυναίκα με άμεση καταγωγή από τους ιθαγενείς της Αμερικής ή ινδιάνους που ξέρουμε εμείς, που όταν πήγαν οι λευκοί τους εξολόθρευσαν και για πρώτη φορά μια γυναίκα απόγονος η Λίλι Γκλάντστοουν ήταν υποψήφια για α’ γυναικείο ρόλο στην ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε «Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού».
Κατά τα άλλα ο Τζον Σίνα βγήκε σχεδόν γυμνός για να δώσει βραβείο στο «Poor Things», μετά από χρόνια ο πολύ ψηλός Σβατσενέγκερ δίπλα στον πολύ κοντό Ντάν Ντε Βίτο, ηλικιωμένοι και οι δυο παρώδησαν τους εαυτούς τους όπως όταν έπαιζαν τα δίδυμα αδέλφια σε μια από τις μεγάλες τους επιτυχίες. Η Ελλάδα χθες είχε τρεις παρουσίες, μια τον Λάνθιμο, δεύτερη τον Αλεξάντερ Πεϊν που στην ταινία του κέρδισε Όσκαρ β’ γυναικείου ρόλου και βέβαια τον σπουδαίο Έλληνα μοντέρ, τον Γιώργο Μαυροψαρίδη που ήταν υποψήφιος για το μοντάζ της ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου.
Επιτέλους ανακοινώθηκε ότι μπορεί και του χρόνου να βγει μια καινούρια κατηγορία, την οποία συζητάνε χρόνια, του καλύτερου κάστινγκ,
Κατά τα άλλα τα Όσκαρ του 2024 και οι ταινίες του 2023 ανήκουν πια στο παρελθόν… Και του χρόνου να είμαστε καλά στη 97η επέτειο κατά σειρά απονομής των Όσκαρ…
Live όλες οι εξελίξεις λεπτό προς λεπτό, με την υπογραφή του youfly.com