Φέτος λοιπόν γιορτάσαμε και χαρήκαμε την 95η επέτειο των Όσκαρ. Από του χρόνου πια θα αρχίσουμε να μετράμε ανάποδα για τα επόμενα πέντε χρόνια, μέχρι να φτάσουμε στα περίφημα 100, όπου φαντάζομαι για εκεί ήδη θα ετοιμάζονται στο Χόλυγουντ…
Φέτος όμως τα Όσκαρ είναι τα πρώτα Όσκαρ στην πραγματικότητα μετά τον εφιάλτη της πανδημίας του κορονοϊού, η πρώτη φορά που οι άνθρωποι μπορούσαν να αναπνεύσουν, αλλά απ’ ότι φαίνεται η σφοδρή κακοκαιρία στο Λος Άντζελες έβαλε το χέρι της και έτσι ήταν μια απονομή χωρίς το κόκκινο χαλί πριν την απονομή και χωρίς το κοινό μέσα στην αίθουσα του Dolby Theatre, σε μια απονομή στην οποία συμμετείχαν οι άνθρωποι της Ακαδημίας, του κινηματογράφου, οι υποψήφιοι, και κάποιοι άλλοι εντελώς απαραίτητο να είναι εκεί.
Ο Τζίμι Κίμελ στήριξε όλη την παρουσίαση στο χιούμορ
Ο παρουσιαστής Τζίμι Κίμελ που παρουσίασε για τρίτη φορά την τελετή των Όσκαρ, στήριξε όλη την παρουσίαση στο χιούμορ, στο χιούμορ ενός ανθρώπου που απευθύνεται σε μεγάλες προσωπικότητες, που κουβαλούν εκτός από την προσωπική τους γοητεία και τον τρόπο να δείχνουν ψύχραιμοι την ίδια στιγμή που μπορεί να τρέμει το φυλλοκάρδι τους σχετικά με το που θα πάνε τα βραβεία. Ένα χιούμορ αιχμηρό, αλλά που ακόμα και στις πιο ακραίες του περιπτώσεις… ήταν χιούμορ. Κρατούσε μια απόσταση και από την κακοήθεια και από την προσβολή. Άλλωστε η μπουνιά πέρσι τους έμαθε πολλά…
Γενικά όλη η εκδήλωση χαρακτηρίστηκε από μια σεμνότητα, χωρίς υπερβολές, χωρίς φανφάρες και μεγαλοπρεπή όσο και κακόγουστα θεάματα, είχε και λίγο συναίσθημα και πολύ χιούμορ , είχε σταρ -πραγματικούς σταρ- και είχε και μια ιδιαίτερη προσοχή σχετικά με αυτό που λέγεται political correct στους παρουσιαστές και στους ανθρώπους γενικά πάνω στη σκηνή, είχαν αυξηθεί σχετικά με άλλες χρονιές οι εκπρόσωποι των καλλιτεχνών με καταγωγή από την Ασία όπως και οι εκπρόσωποι των Αφροαμερικανών.
Ιδιαίτερο και συναισθηματικά φορτισμένο ήταν όπως πάντα το In Memoriam αφιερωμένο σε αυτούς που έφυγαν από την μεγάλη οικογένεια του σινεμά την χρονιά που πέρασε, που εκεί η Ελλάδα είχε δυο ανθρώπους να πενθήσει, τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και την Ειρήνη Παππά.
Η ταινία «Τα πάντα όλα» απέσπασε επτά Όσκαρ
Κατά τ’ άλλα η ταινία «Τα πάντα όλα» απέσπασε επτά Όσκαρ, καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, 2ου γυναικείου ρόλου με την Τζέιμι Λι Κερτς, η οποία φαίνεται καθαρά πως δεν έχει πρόβλημα με την ηλικία της και δεν έχει κάνει τίποτα ιατρικό για να την κρύψει και είναι και λαμπερή και σταρ και στο λόγο που έβγαλε κρατώντας το Όσκαρ, όταν έφτασε στους γονείς της, στους θρυλικούς αστέρες Τόνι Κέρτις και Τζάνετ Λι εκεί έσπασε η φωνή της και έφυγε ένα από τα δάκρυα των αναμνήσεων που συναντούσαν τα δάκρυα της ευτυχίας μια και οι γονείς της δεν είχαν πάρει ποτέ Όσκαρ. Η ταινία «Τα πάντα όλα» κέρδισε επίσης Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου και μοντάζ. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι κέρδισε για αυτή την ταινία Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου, η Μισέλ Γιο, η Ασιάτισσα και χρόνια στο Χόλυγουντ που κράτησε το αγαλματάκι στα χέρια της και είπε στις γυναίκες όλου του κόσμου να μην αφήσουν κανέναν να τις πείσει πως έχουν περάσει τα καλύτερά τους χρόνια και μίλησε για τα όνειρα που δεν πεθαίνουν. Το ίδιο και ο επίσης Ασιάτης Τζόναθαν Κι Κουάν που κέρδισε τον Όσκαρ δεύτερου ανδρικού ρόλου για το «Τα πάντα όλα» που και αυτός μετά από τόσα πολλά που πέρασε να φτάσει στο Χόλυγουντ και στο Λος Άντζελες με τη μητέρα του στη οποία είπε πως όφειλε πάρα πολλά, είπε στους πάντες πως δεν πρέπει με τίποτα να εγκαταλείπουν τα όνειρά τους, αλλά να αγωνίζονται για αυτά και όλα μπορούν να συμβούν.
Πινόκιο του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
Από την άλλη το όνειρο του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, του σκηνοθέτη που από την παιδική του ηλικία που είχε δει τον Πινόκιο του Disney ήθελε να παρουσιάσει την δική του εκδοχή για τον Πινόκιο και μετά από 15 χρόνια προσπάθειας τα κατάφερε. Ένας Πινόκιο τοποθετημένος σε ταινία του Μουσολίνι πιο σκληρός από τους προηγούμενους, αλλά πάντα για όλη την οικογένεια και με την υπογραφή και τη σφραγίδα του Ντελ Τόρο, που πήρε το βραβείο καλύτερης ταινίας animation.
Η ταινία «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο» έδωσε το πνεύμα της αντιπολεμικής κραυγής που κουβαλάει
Το 1930 η μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του θρυλικού βιβλίου του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο» σε μια μεγάλη παραγωγή κέρδισε Όσκαρ καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας και έσπασε τα ταμεία. Το θρυλικό αντιπολεμικό βιβλίο που εξελίσσεται στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο αυτή τη φορά γυρίστηκε στην Γερμανία – άλλωστε στην Γερμανία εξελίσσεται η υπόθεση – και κατάφερε για ακόμα μια φορά να κερδίσει 4 Όσκαρ – καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για τη Γερμανία, καλύτερης μουσικής, καλύτερης φωτογραφίας και καλύτερων σκηνικών- δεν είχε τεράστια εμπορική επιτυχία, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι κατάφερε για άλλη μια φορά να δώσει το πνεύμα της αντιπολεμικής κραυγής που κουβαλάει. Πιο σκληρό από την παλιά ταινία, αλλά και τα δυο το ίδιο σημαντικά για αυτό θα σας έλεγα εκτός από το καινούργιο άμα μπορείτε να βρείτε και την παλιά βερσιόν.
Η ταινία «Η Φάλαινα» χάρισε το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου στον Μπρένταν Φρέιζερ
Να μην ξεχάσω να αναφέρω τον Μπρένταν Φρέιζερ στην δραματική ερμηνεία του στην ταινία «Η Φάλαινα» που του χάρισε το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου, ενώ η ταινία κέρδισε το Όσκαρ καλύτερου μακιγιάζ. Δεν ήταν εύκολο για τον Φρέιζερ να δώσει αυτήν ερμηνεία έτσι όπως είχε καλυφθεί από μακιγιάζ μια που έπαιξε έναν άνθρωπο πάνω από 200 κιλά και όμως τα κατάφερε. Ο παλιός ηθοποιός της σειράς «Μούμια» μετά από πολλές προσπάθειες και πολλές ατυχίες με πείσμα τα κατάφερε. Για την ιστορία να θυμίσουμε πως ταινία με Όσκαρ μακιγιάζ και Όσκαρ Α’ ρόλου ήταν στο παρελθόν μόνο «Η ζωή σαν τριαντάφυλλο» που ήταν για τη ζωή της Πιαφ, όπου εκεί τον Α’ γυναικείο ρόλο της Πιαφ έπαιξε η Μαριόν Κοτιγιάρ που κέρδισε το Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου και συγχρόνως η ταινία κέρδισε και Όσκαρ μακιγιάζ.
Η τελετή άρχισε και τελείωσε με ηρεμία, χιούμορ και αξιοπρέπεια αλλά είχε ρυθμό και έτσι δεν κούρασαν οι 3,5 ώρες που κράτησε.
Η ελληνική παρουσίαση έβγαζε μια ημιμάθεια…
Από την άλλη, η ελληνική παρουσία στο κόκκινο χαλί μέχρι πέρσι, αλλά φέτος λόγω των γεγονότων «σαμπανιζέ» χαλί όπως έλεγε και ξανάλεγε ο Έλληνας απεσταλμένος από την Cosmote TV ήταν απίστευτη και δεν το λέω βέβαια για καλό. Χωρίς χιούμορ, χωρίς κέφι, χωρίς πρωτοτυπία. Θα μπορούσαν να έχουν προετοιμαστεί νομίζω όλοι καλύτερα για την ελληνική προβολή των 95ων βραβείων Όσκαρ.
Όσο για την τελετή κάτι ακόμα, μακριά από τις υπερβολές στο ντύσιμο, στα κοσμήματα, ακόμα και στις ταινίες για πολλούς νομίζω έκρυβε περισσότερο χαρά από άλλες παλαιότερες, ακόμα και για ανθρώπους που δεν θα πίστευε κανείς πως θα έπαιρναν αυτό το αγαλματάκι στα χέρια τους… Και του χρόνου…
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
