Η Μαίρη Χρονοπούλου μίλησε στο Youfly.com για όλους και για όλα, σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη.
Δεν κατάλαβα ποτέ την κακία. Δεν κατάλαβα ποτέ και τη ζήλεια.
Μ.Χ.: Δεν κατάλαβα ποτέ την κακία. Δεν κατάλαβα ποτέ και τη ζήλεια. Δε ζήλεψα ποτέ κανέναν άνθρωπο και για τίποτα, ούτε καν στον ερωτικό τομέα. Και νομίζω πως με τις πράξεις μου όλα αυτά τα χρόνια δεν άφησα κανέναν άνθρωπο να μη με αγαπάει. Εγώ θέλω ο Θεός να έχει όλο τον κόσμο καλά. Να είναι όλοι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι. Γιατί δεν έχω απωθημένα. Ότι ήθελα το έκανα και αυτά που έκανα με ευχαρίστησαν και ότι δε με ευχαρίστησε έγινε εμπειρία για να προσέχω από δω και πέρα.
I.T.: Θα έπαιζες κάτι στο θέατρο σήμερα;
Μ.Χ.: Στην κατάσταση που είμαι με την υγεία μου αστειεύεσαι;
I.T.: Υπάρχουν σπουδαίοι ρόλοι που μπορεί να τους παίξει κανείς καθήμενος σε μια πολυθρόνα ή και σε ένα κρεβάτι..
Μ.Χ.: Μπα, όχι. Εκτός από τα προβλήματα της υγείας μου είμαι και αρκετά κουρασμένη πια. Άλλωστε εγώ δε λάτρεψα ποτέ το χειροκρότημα, από τη δουλειά μου λάτρεψα την ψυχική ανάταση που είχα μέσα από αυτήν. Και τώρα ακόμα απορώ που με θυμούνται, γιατί πρέπει να σου πω πως εισπράττω πολύ μεγάλη αγάπη από τον κόσμο και είναι πολύ συγκινητικό αυτό. Τελευταία που ξαναμπήκα στο νοσοκομείο για ένα πρόβλημα με την καρδία μου, γράφτηκαν τόσα πολλά στο ίντερνετ, τις εφημερίδες και παντού, που ένας γνωστός μου τα μάζεψε όλα αυτά και μου τα έδειξε και ήταν πολύ συγκινητικό.
Τη Μαίρη Χρονοπούλου την έχω γνωρίσει εδώ και πολλά πολλά χρόνια.
Πάντα την εκτιμούσα σαν ηθοποιό αλλά και σαν προσωπικότητα, όταν τη γνώρισα από κοντά διαπίστωσα πόσο επί της ουσίας καλόψυχη είναι, πόσο κυρία είναι και πόσο η συμπεριφορά της έχει αυτό που λέμε αγωγή και αξιοπρέπεια. Σε μικρά πράγματα που αυτά δείχνουν το πραγματικό χαρακτήρα ενός ανθρώπου και μάλιστα σε ανύποπτες στιγμές.
Όταν τη γνώρισα καλά από κοντά θυμήθηκα αυτό που μου είχε πει για αυτήν ο Νίκος Φώσκολος «η Μαίρη είναι μια ευαίσθητη ψυχούλα»…
I.T.: Ήσουν η κόρη μιας καλής οικογένειας που ζούσε στο Κολωνάκι, πως το δέχτηκαν να βγεις στο θέατρο εκείνη την εποχή;
Μ.Χ.: Μένω κοντά στο Μαράσλειο. Να φανταστείς τότε τα χρόνια του 30, υπήρχαν μόνο 3 πολυκατοικίες εκεί και τα υπόλοιπα σπίτια ήταν μονοκατοικίες και λουλούδια και πηγαίναμε με τα παιδιά και κλέβαμε τα τζάνερα από τα δέντρα. Οι δικοί μου δεν ενθουσιάστηκαν με την προοπτική να γίνω ηθοποιός. Κάθε άλλο μάλιστα…
I.T.: Έχεις βγάλει αν δεν κάνω λάθος σχολή χορού…
Μ.Χ.: Καμιά σχολή δεν έχω βγάλει, μην ακούς, αυτοδίδακτη εντελώς είμαι. Απλώς ήθελα πάρα πολύ να γίνω ηθοποιός. Αφού τον πρώτο καιρό ερχόταν η αστυνομία να με κατεβάσει από τη σκηνή επειδή δεν είχα άδεια ηθοποιού που ήταν απαραίτητη τότε. Στο τέλος πήρα την άδεια ως εξαιρετικό τα ταλέντο. Ήρθαν όμως στο λύκειο των Ελληνίδων που ήμουν τότε, κάποιοι από το Εθνικό που έψαχναν κορίτσια για το Χορό του αρχαίου δράματος. Μας εξέτασε ο ίδιος ο σπουδαίος σκηνοθέτης Δημήτρης Ροντήρης, στην απαγγελία, στο τραγούδι και στο χορό και έτσι ξεκίνησε στο εθνικό. Και εκεί μας είδε εμένα και τη Μάρω Κοντού ο Ντίνος Δημόπουλος, που ήταν βοηθός του Αλέξη Μινωτή και κάναμε το ντεμπούτο μας ως δύο βουβές παρουσίες στην ταινία «Χαρούμενο ξεκίνημα» όπου εμφανιζόμασταν την ώρα που ο Γιώργος Οικονομίδης τραγουδούσε το τραγούδι «Μα εγώ αγαπώ τη Λιάνα».
Μετά η Δέσποινα Διαμαντίδου και ο Καζής, ένας ηθοποιός τότε του Εθνικού, με πρότειναν και έπαιξα στην πρώτη παράσταση που έπαιξα κανονικά σαν ηθοποιός στο θέατρο Ακροπόλ, στο έργο των Σακελλάριου και Γιαννακόπουλου «Η κυρία περί της οποίας πρόκειται» δίπλα στη μεγάλη Κυβέλη. Όλοι λέγανε ότι η Κυβέλη ήτανε δύσκολος άνθρωπος, όμως παραλίγο να γίνω τετράπαχη γιατί συνέχεια έφερνα φαγητά και γλυκά στα καμαρίνια και μας τάιζε.
Το ίδιο με λάτρευε και η υπέροχη Σοφία Βέμπο.
Η Σοφία Βέμπο πέρα από το τεράστιο ταλέντο της ήταν ένας βαθύτατα ηθικός άνθρωπος. Ήταν το δεύτερο έργο που έπαιξα το επόμενο καλοκαίρι στο θέατρο Βέμπο, το «Εν πλω». Μετά πήγα κανονικά στο θέατρο και στο σινεμά.
I.T.: Από όλες τις ταινίες που έχεις γυρίσει αν μπορούσε να διασωθεί στα επόμενα χρόνια μόνο μια, ποια θα ήθελες να ήταν αυτή, για να σε θυμούνται με αυτή;
Μ.Χ.: Θα σου πω δύο, όχι μία. Το «Χώμα βάφτηκε κόκκινο» του Βασίλη Γεωργιάδη που ήταν και υποψήφιο για Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας και τα «Παιδιά της Χελιδόνας» του Βρεττάκου με το οποίο πήρα το βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης παρόλο που από ότι είχα μάθει η Μελίνα είχε κάνει τα πάντα για να μη πάρω το βραβείο, τέλος πάντων, ελπίζω να μην ήταν αλήθεια…
I.T.: Μόνο μια φορά παντρεύτηκες, έτσι δεν είναι; Το βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, το Δημήτρη Μπότσαρη.
Μ.Χ.: Κοίταξε, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, εγώ ποτέ δεν ήθελα οικογένεια. Δεν είμαι του οικογενειακού εγώ και δε μπορώ καθόλου τα σπίτια που μένουν όλοι μαζί, γονείς, μανάδες, παιδιά, γιαγιάδες και όλοι ανακατεύονται σε όλα. Μπελάδες είναι όλα αυτά. Ήταν τραγική εμπειρία ο γάμος μου – ο Θεός να συγχωρέσει το Δημήτρη. Αλλά όλα στη ζωή είναι καλές εμπειρίες για να μη ξανακάνεις το ίδιο λάθος. Ας πούμε πως ήταν ένας δυστυχισμένος γάμος με ένα ευτυχισμένο διαζύγιο.
I.T.: Σε ενδιαφέρει η πολιτική;
Μ.Χ.: Με ενδιέφερε πάρα πολύ η πολιτική, αλλά μετά από όλη τη μούφα που φάγαμε από το ΠΑΣΟΚ έπαψε να με ενδιαφέρει τόσο. Ας πούμε ότι παλιά ήμουνα αριστερίζουσα που λένε, όχι κατά κόκκινη, στο πιο απαλό του κόκκινου χρώματος. Αλλά φοβάμαι ότι πια η αριστερά είναι ντεμοντέ. Φάγαμε και το παραμύθι του Τσίπρα και νομίζω ότι στα χειρότερα πάει συνέχεια η Ελλάδα. Φοβάμαι πως ο λαός ο ίδιος έχει αλλάξει, δεν έχει πια σωστή πολιτική άποψη. Ότι τον ταΐσουν το τρώει.
Με ενδιαφέρει μόνο πια όποιος πάει να κάνει καλό στην πατρίδα μου.
I.T.: Βλέπεις κανέναν πολιτικό σήμερα που να είναι σημαντικός;
Μ.Χ.: Δε νομίζω πως όποιος ασχολείται με την πολιτική μπορεί να είναι σημαντικός πια.
Ο μικρός ο Μητσοτάκης, πάντως, αποδείχθηκε πως είχε ετοιμαστεί πολύ και καλά πριν βγει πρωθυπουργός.
I.T.: Πώς σου φαίνεται όλη αυτή η ιστορία με τον κορονοϊό;
Μ.Χ.: Κοίταξε δεν είμαι ηλίθια να κάθομαι να ακούω σοβαρά όλες αυτές τις θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με το είναι και τι δεν είναι ο κορονοϊός. Ο κορονοϊός υπάρχει και είναι μια πολύ σοβαρή και επικίνδυνη ασθένεια και εννοείται πως έχει κάνει ήδη το τεστ.
I.T.: Γλεντάει σήμερα ο κόσμος Μαίρη;
Μ.Χ.: Νομίζω πως σήμερα ο κόσμος και ειδικά η νεολαία γλεντάει σαχλά, δυνατή μουσική και νοθευμένα ποτά. Λυπάμαι λίγο τη νεολαία σήμερα.
I.T.: Ποιοι ήταν οι καλύτεροι σου φίλοι όλα αυτά τα χρόνια στη δουλειά σου;
Μ.Χ.: Δεν είχα τόσο πολύ φίλους ηθοποιούς όσο πνευματικούς ανθρώπους που είχα κάτι να πάρω από αυτούς και να εξελιχθώ σαν άνθρωπος. Όπως ο Μιράτ, ο Χατζιδάκις, ο Βολανάκης που τον λάτρευα… και ο Ταχτσής βέβαια, ο Μίκης Θεοδωρακής..
I.T.: Ο Νίκος Κούρκουλος;
Μ.Χ.: Με το Νίκο Κούρκουλο ήταν διαφορετικό, ήταν σχέση ζωής. Ήμουν ένα χρόνο μεγαλύτερη του, γνωριστήκαμε στο Εθνικό Θέατρο όταν εκείνος ήταν στη σχολή και γω στο Χορό του Αρχαίου Δράματος. Ήταν βαθιά και ουσιαστική η σχέση μας. Δε θα ξεχάσω ποτέ πως τα χρόνια της μεγάλης ακμής του ελληνικού σινεμά, σχεδόν με επέβαλλε στις ταινίες ως συμπρωταγωνίστριά του.
I.T.: Ποια ήταν η διαφορά του Γιάννη Δαλιανίδη από το Θεόδωρο Αγγελόπουλο σαν σκηνοθέτης;
ΜΧ Ήταν και οι δύο πολύ σημαντικοί σκηνοθέτες που δίνανε στον ηθοποιό να καταλάβει τι θέλανε απλώς είχαν τελείως διαφορετική οπτική γωνία.
I.T.: Πώς περνάς τώρα;
Μ.Χ.: Δύσκολα λόγω της υγείας μου και όλα αυτά ξεκίνησαν επειδή έπαθα αυτό που λένε φθορά της μέσης. Και τώρα πια δεν μπορούμε να κάνουμε καμία άλλη εγχείρηση γιατί έχω πρόβλημα με την καρδία. Έρχονται όμως φίλοι εδώ στην Παιανία στο κτήμα και με βλέπουν. Αυτό το κτήμα και αυτό το σπίτι και όλα όσα έχω ή μάλλον είχα ως τώρα μια και τώρα δεν έχω απολύτως τίποτα αφού τα έχω γράψει όλα στο Χαμόγελου του Παιδιού.
I.T.: Θα έγραφες ποτέ την αυτοβιογραφία σου;
Μ.Χ.: Ποτέ δε με ενδιέφερε κάτι τέτοιο, ούτε μου αρέσει κιόλας.
I.T.: Πάντως γενικά πάντα είχε μια συγκεκριμένη σχέση με τη δημοσιότητα.
Μ.Χ.: Όσον αφορά τη δουλειά μου. Ήθελα να κρατάω τη ζωή μου μακριά από τη δημοσιότητα. Ως ένα σημείο όλα.
I.T.: Πώς θα ήθελες να σε θυμούνται μετά από 100 χρόνια;
Μ.Χ.: Μα τι είναι αυτά που λες, γιατί να με θυμούνται μετά από 100 χρόνια;
I.T.: Γιατί έχεις κάνει μια σειρά από ωραίες ταινίες και οι ταινίες διατηρούν τη μνήμη του ηθοποιού στο διηνεκές.
Μ.Χ.: Ας πούμε ότι θα ήθελα να με θυμούνται ότι ήμουν ένα καλό παιδί, ένας καλός άνθρωπος…
Όσα μας είπε η Μαίρη Χρονοπούλου πριν λίγες ημέρες για τον Γιάννη Πουλόπουλο.
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ YOUFLY.COM ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ.
