Σιγησμοί… Αλέκος Φασιανός και Γιώργος Μανιώτης συνομιλούν με Λέξεις και Χρώματα

Ένα υπέροχο λεύκωμα απο τις εκδόσεις Ιεροφάντες φτιαγμένο από τον ζωγράφο Αλέκο Φασιανό και τον θεατρικό συγγραφέα και πεζογράφο Γιώργο Μανιώτη. 

Γράφει ο Γιάννης Γούνας 

Ο Αλέκος Φασιανός πάντα πίστευε ότι η ζωγραφική πολλές φορές πρέπει να πλαισιώνεται από τον λόγο. 

Η συνεργασία ζωγραφικής και λόγου πολύ συχνά φτάνει σε ένα τέλειο αποτέλεσμα και οριστικοποιεί μέσα μας τα νοήματα που θέλει να μεταφέρει. 

Με αυτό το σκεπτικό ο σπουδαίος ζωγράφος Αλέκος Φασιανός έφτιαχνε βιβλία εξαιρετικής τέχνης πάνω στην ποίηση σημαντικών ποιητών. Με την δύναμη του χρωστήρα του υπερασπίζοταν με δύναμη, έμπνευση και ταλέντο την αληθινή λογοτεχνία.

Η θέληση μου είναι βουβή φοβισμένη. Χάνομαι! Χάνομαι!

Σεισμός! Σεισμός! Βγείτε από τα σπίτια σας! Τι κάθεσθε; ακόμη και τα αγάλματα το βάλανε στα πόδια

Τ’άγουρα δάκρυα του σιδερένιου ποτηριού έχουν την ρίζα τους στο κρύο νερό.

Πρώτη φορά που τρώμε στο σκοτάδι. Το φως θα έδειχνε το άδειο μας τραπέζι!

Κείνο το μαύρο σημάδι κάτω από το ριζαύτι μας φταίει για όλα.

Τι του καρφώνεις στα μάτια βελονιές αλήθειας! Είναι νεκρός!

Επιτύμβιο. Σαν ήθελε να πει πικρό τραγούδι μασούσε φύλλα ελιάς!

Επιτύμβιο Κάθε που τελείωνε το φαγητό με του πορτοκαλιού τα φλούδια θύμωνε την φωτιά! Τώρα τα παιχνίδια του σωπαίνουν χιονισμένα…

Χι,Χι, Χι, Χι, Χι, Χι, Χι, Χο, Χο, Χο, Χο, Χο, Χο, Χα, Χα, Χα, Χα, Χα, Χα -αν βγάλετε το γέλιο αυτό με μια πνοή, θα έχετε καταλάβει, θα έχετε εκδικηθεί και θα στε άξιοι εις τους αιώνας των αιώνων.

Ήθελε ο γέρος να καρπίσει το ραβδί του! και τ’αφησε να λιάζεται!

Τι περιττό, να σέρνεις μια αρμαθιά τυφλούς μες’στους μυριόφωνους διαδρόμους των μουσείων.

Ο φόβος μας έγινε θάλασσα και εμείς πήραμε το χρώμα του βυθού.