Καλοκαιρινές βραδιές σε αγαπημένα θερινά σινεμά στο κέντρο της πόλης.
Δεξαμενή εναντίον Αθηναίας. Σημειώσατε Χ
Τα θερινά σινεμά τα αγαπώ. Τόσο που μερικές φορές η ταινία που θα δω μπαίνει σε 2η προτεραιότητα. Μεγαλύτερη σημασία έχει η εμπειρία. Το να δεις μια ταινία κάτω από τα αστέρια. Το να αναρωτιέσαι αν θα χρειαστείς ένα φούτερ ή αντικουνουπικό. Να χαζεύεις δεξιά αριστερά τα γιασεμιά αναζητώντας με λαχτάρα τη μυρωδιά τους. Να κρατάς το χέρι του συντρόφου σου γυρνώντας πίσω σε παιδικές αναμνήσεις. Κι όλα αυτά από μόνα τους αρκούν να συνθέσουν μια τεράστια δόση ευτυχίας.
Πήγαμε δύο φορές σε θερινά σινεμά και μάλιστα συνεχόμενες την προηγούμενη εβδομάδα στο κέντρο. Cine Δεξαμενή την Πέμπτη, πρώτη ημέρα λειτουργίας τους για φέτος. Τσέκαρα προσεκτικά την ολοκαίνουργια ταμπέλα στην είσοδο και τις ταινίες «προσεχώς». Έφτασα νωρίς, διάλεξα καλή θέση, τράβηξα φωτογραφίες με το κινητό μου αλλά και με τα μάτια μου, περιμένοντας την Έλλη. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στα μηνύματα του χορηγού του σινεμά και βρέθηκα με μια παγωμένη Fischer στο χέρι.
Τα φώτα έσβησαν, έδεσα τα δάχτυλα του χεριού μου με αυτά της Έλλης και περιμέναμε την Σιγκούρνι Γουίβερ να εμφανιστεί στην οθόνη. Τα επόμενα 100 λεπτά ταξιδέψαμε ανέμελα για «Ένα χρόνο στη Νέα Υόρκη». Η Μάργκαρετ Κουόλι έβαλε τα δυνατά της να μας κρατήσει το ενδιαφέρον, αλλά νομίζω πως η δεύτερη Fischer βοήθησε περισσότερο προς αυτό. Η πλοκή δεν γέννησε πολλά θέματα προς συζήτηση για μετά. Ενώ το τέλος της ταινίας μάλλον ήταν πιο άνευρο απ’ ότι άξιζε στην πρώτη μας φετινή θερινή ταινία. Κι όμως εμείς, με το πιο πλατύ μας χαμόγελο, φύγαμε τελευταίοι με μια διάχυτη αίσθηση ελευθερίας.
Και μετά είδαμε Όσκαρ
Η επόμενη μέρα είχε προγραμματισμένη «Αθηναία». Μετά από μια ήδη αποτυχημένη -λόγω κοσμοσυρροής- απόπειρα εισόδου, έφτασα πρώτος έξω από το σινεμά. Περίμενα υπομονετικά το ταμείο να ανοίξει και τα ρολά να σηκωθούν, συνομιλώντας με τους υπολοίπους «συνοδοιπόρους» της ουράς. Μπήκα πρώτος, έπιασα την καλύτερη και κεντρικότερη θέση. Και βάλθηκα να γυμνάζω το μυαλό μου, προσπαθώντας να θυμηθώ το ρεπερτόριο της Φράνσις Μακ Ντόρμαντ μέχρι να έρθει η Έλλη. Έχοντας ικανοποιήσει τους ουρανίσκους μας, αλλά και τις μύτες μας που πήγαιναν να σπάσουν, με την θρυλική τυρόπιτα της καντίνας, είμαστε πια πανέτοιμοι να αφοσιωθούμε στην ταινία. Το «Nomadland» ήταν αριστούργημα. Μια πραγματική έκρηξη συναισθημάτων και γλυκόπικρων σκέψεων ξεπηδούσαν πίσω από κάθε αυθόρμητη γκριμάτσα της πρωταγωνίστριας, που ώρες ώρες νόμιζες πως έπαιζε μόνο με τα μάτια της.
Η Έλλη το απόλαυσε λιγότερο από εμένα. Αλλά μόνο και μόνο η κουβέντα και η ανάλυση που ακολούθησε μεταξύ μας, αποτελεί δείγμα επιτυχίας. Χαιρετίσαμε την ιδιοκτήτρια Πέγκυ και την «Free Thinking Zone» Αρετή και βγήκαμε αγκαζέ στην -επιτέλους, και πάλι- πολύβουη Χάρητος. Περνώντας την Πλουτάρχου, λίγο παρακάτω ένα άδειο τραπέζι, τελευταίο στη σειρά, μας έκλεισε το μάτι και ή ίδια η Ράτκα σηκώθηκε να μας βρει 2 καρέκλες. Αφεθήκαμε να σχολιάζουμε με πάθος την ταινία, «4 λίμνες» δρόσισαν τα χείλη μας, και τα μεσάνυχτα πέρασαν από πάνω μας προσπαθώντας να μην μας διακόψουν. Μας σταμάτησε όμως λίγο αργότερα, ένας γλυκός ήχος από κουδουνάκι υπενθυμίζοντας μας ευγενικά πως έπρεπε να αποχωρήσουμε. Περπατήσαμε λίγο ακόμα πηγαίνοντας προς το σπίτι. Αισθάνθηκα πως η Φράνσις μας ακολουθούσε δυο βήματα πίσω μας, προσπαθώντας να κρυφακούσει τα τελευταία μας σχόλια.
Ευχαριστούμε Φράνσις. Έκανες τη βραδιά μας αξέχαστη.
Δείτε επίσης:
- Μια βόλτα στο ιστορικό πράσινο οινομαγειρείο «Τριφύλλι»
- Επιστροφή στα γνωστά μας στέκια
- Μια βόλτα στα Prosopa δίπλα στις γραμμές του τρένο
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
