Μετά από καιρό βρεθήκαμε ξανά στο αγαπημένο μας βουνό, τον Παρνασσό και κάναμε μια βόλτα στην Αράχωβα και έξτρα εκδρομή στη Βάργιανη.
Οδηγώντας για Παρνασσό
Μας έλειψε το βουνό μας φέτος. Άλλες χρονιές, πιο κανονικές, τα περισσότερα Σαββατοκύριακα τα περνάμε εκεί, στη δική μας «Αρκουδοφωλιά». Δεν ξέρω ποια εποχή προτιμώ περισσότερο να βρίσκομαι εκεί. Ο παραδοσιακά χιονισμένος χειμώνας είναι μαγικός εκτός αν αποφασίσει να γίνει πιο άγριος με ύψη χιονιού που μετριούνται σε μέτρα. Το καλοκαίρι, είναι διαφορετικό, ήσυχο μα εξίσου αναζωογονητικό και με όμορφες βόλτες στον Κορινθιακό. Όμως τα χρώματα της φύσης οργιάζουν τις υπόλοιπες δύο εποχές του χρόνου παίζοντας εναλλάξ σε αποχρώσεις πράσινου και κίτρινου.
Σε δύο ώρες περίπου είμαστε στην αρχοντική Αράχωβα. Θα την προσπεράσουμε συνήθως βιαστικά. Ειδικά εκείνες τις ημέρες που το μποτιλιάρισμα θυμίζει Αθήνα, και η «επιχείρηση» παρκάρισμα σε ακτίνα χιλιομέτρου, αγγίζει τα όρια του αδύνατου. Ανηφορίζοντας για 10-15 λεπτά ακόμη, αφού αφήσαμε και την επιλογή του «Καπλάνη» για δείπνο πίσω μας, βρεθήκαμε στο Λιβάδι. Εκεί παραδοσιακά ξεκινάει το δίλημμα. «Ζάχος» ή «Μπάμπης» για φαγητό; Ψευτοδίλημμα επί της ουσίας, προσπαθώντας τάχα να βρούμε διαφορές στο τρόπο ψησίματος του κρέατος και στις συνοδευτικές λιχουδιές.
Η αλάνθαστη τακτική μας, εδώ και χρόνια, λέει να πάμε τελικά και στους δύο, με διαφορά μιας ημέρας. Και οι δύο σε υποδέχονται λαμπεροί και γελαστοί, θα σου πουν τα νέα της περιοχής μαζί με τα δικά τους και δεν θα γκρινιάξουν ποτέ. Ακόμα και τώρα μετά τους τόσους μήνες ταλαιπωρίας και εγκλεισμού που προηγήθηκαν. Λαχταριστά κρέατα στη σχάρα, ονειρεμένες πατατούλες τηγανιτές, απαραιτήτως φορμαέλα, βάλε και κανένα μαγειρευτό. Χωρίς περαιτέρω σχόλια, επισκεφτείτε και τους δυο και αναζητείστε τις τυχόν διαφορές.
Εκδρομή στη Βάργιανη υπό βροχή
Το επόμενο πρωινό μας υποδέχτηκε με σκούρο γκρι χρώμα στα σύννεφα και τις πρώτες ψιχάλες να μας δροσίζουν. Ο ήλιος πάλεψε αρκετές φορές να διαπεράσει το πυκνό αυτό πέπλο καταχνιάς πριν αποδεχτεί οριστικά την σημερινή ήττα του. Μας κάλυψε όσο χρειαζόταν προκειμένου να ολοκληρωθεί απρόσκοπτα το καθιερωμένο τουρνουά πινγκ-πονγκ και την Έλλη να υπερασπίζεται επιτυχώς τον τίτλο της πρωταθλήτριας Αρκουδοφωλιάς. Όμως η μέρα μας τσίγκλησε για εκδρομούλα, χωρίς καθόλου να ενοχλεί που η βροχή σιγά σιγά δυνάμωνε.
Προορισμός Βάργιανη και η εκδρομή ξεκινά. Περίπου 45 λεπτά διαδρομής με το αυτοκίνητο, με πολλές ατίθασες στροφές και την υπέροχη ανοιξιάτικη ομορφιά της φύσης γύρω μας να παίρνει ένα τόνο πιο σκούρας απόχρωσης όπως βρεχόταν. Περάσαμε την Αγόριανη, αναπολήσαμε τον «Νίκο» της κεντρικής πλατείας και το ζουμερό Flap Steak του, προχωρήσαμε. Οι ταμπέλες σε καθοδηγούν επιμελώς, δείχνοντας τον δρόμο προς τον «Αξιόλογο Οικισμό Βάργιανης». Τα τελευταία ανηφορικά χιλιόμετρα της διαδρομής, θα παραξενευτείς για το που κρύβεται τελικά το χωριό. Αν φυσικά μπορέσεις να ξεκολλήσεις το βλέμμα σου από την σπάνια ορεινή ομορφιά, συνδυασμός πυκνού δάσους με πλατάνια και τρεχούμενα νερά.
Μια στάση στο μπαλκονάκι της ταβέρνας Μπουρμπούλα
Παρκάραμε δίπλα ακριβώς από τις πηγές της Μπουρμπούλας. Πράγμα καθόλου αυτονόητο για τα πιο «εμπορικά» χειμερινά Σαββατοκύριακα. Δίπλα ακριβώς η ομώνυμη ταβέρνα, με το παραμυθένιο μπαλκονάκι καλά προστατευμένο από τη βροχή και μια μοναδική ακόμη παρέα να απολαμβάνει ήδη τρυφερά παϊδάκια.
Η Αργυρώ στην πόρτα μας υποδέχτηκε γελαστή μα μετρημένη, την ίδια στιγμή που ο σύζυγος σιωπηλός απολάμβανε τον ελληνικό του καφέ στο εσωτερικό. Ντολμαδάκια <οπωσδήποτε>, σαγανάκι, πατάτες, το ψωμί που δεν μπορείς να σταματήσεις να τρως, μαζί με λίγο μαγειρευτό κρέας στόλισαν το τραπέζι μας και το στομάχι μας. Η Αργυρώ σε κάθε εμφάνιση πλάταινε το χαμόγελο πίσω από τη μάσκα της και δέχτηκε με λάμψη στα μάτια να φωτογραφηθεί κάτω από την ταμπέλα του μαγαζιού.
Κάτσαμε ώρες, απολαμβάνοντας τη θέα, τη μυρωδιά της βροχής που είχε πλέον μουσκέψει τα πάντα για τα καλά και την ήρεμη ανέμελη κουβέντα μας. Η αλήθεια είναι πως κανείς μας δεν είχε διαθέσει να λήξει την ευτυχία της στιγμής, μεταφέροντας έτσι την ώρα επιστροφής όλο και πιο πίσω. Η απόφαση τελικά, λήφθηκε «ουρανοκατέβατα» μα εξίσου ευχάριστα, μέσω SMS. «Ρε συ, έρχονται η Λίζα με το Νίκο. Πρέπει να γυρίσουμε σπίτι να ετοιμάσουμε» αναφώνησε ξαφνιασμένη η Έλλη. Γελάσαμε δυνατά, πειράξαμε μια τελευταία φορά την Αργυρώ και φύγαμε αγκαλιασμένοι.
Δείτε επίσης:
- Μια βόλτα στις εκθέσεις της πόλης
- Μια βόλτα στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων
- Μια βόλτα στο ιστορικό πράσινο οινομαγειρείο «Τριφύλλι»
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
