Το εμβληματικό έργο «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι προσαρμόζεται στην σύγχρονη Αθήνα και τον υποτιθέμενο υπόκοσμο της σε μια άνιση, τελικά, σύγχρονη εκδοχή με πολλά ερωτηματικά.
Η αποθέωση της βρισιάς εις βάρος της ουσίας
Το σημαντικότερο πλεονέκτημα της παράστασης «Έγκλημα και Τιμωρία» είναι η ίδια η σκηνή που το φιλοξενεί. Η σκηνή της «Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών» εντυπωσιάζει με τις απεριόριστες δυνατότητες της, σε ένα καλοκουρδισμενο αέναο παιχνίδι εναλλαγής σκηνικών με Video, φωτισμούς και ήχους να ξεπροβάλλουν από παντού. Ακόμα και η συμμετοχή της πλατείας ως μέρος του όλου σκηνικού, οδηγούν το βλέμμα συνεχώς σε διαφορετικό σημείο κρατώντας τον θεατή σε εγρήγορση.
Η παράσταση από την άλλη είναι σα να παραπατάει συνεχώς. Το πρωτότυπο έργο προσπαθεί να ξεπροβάλει ενίοτε ντροπαλά από την ασέβεια που φαίνεται να το έχουν διαχειριστεί. Δεν είναι λίγες οι φορές που το σχεδόν παραληρηματικό κρεσέντο των ηθοποιών να βρίζουν ασύστολα δείχνει να είναι η πρώτη προτεραιότητα. Δεν μπορώ να μην σχολιάσω, το τελείως άκαιρο και εκτός θέματος μονόλογο, της κατά τα λοιπά συμπαθέστατης «Barwoman», σε ένα αποκορύφωμα χυδαίας σεξουαλικής «συγγραφικής απόπειρας», που δεν μπορεί να μην σε κάνει να αναρωτηθείς για ποιο λόγο τρύπωσε σε ένα τέτοιο έργο.
Μια γλυκόπικρη γεύση στην έξοδο
Η χρήση των Videos, ως κυρίαρχο κομμάτι της πλοκής και ουσιαστικού λόγου είναι όμορφή τόσο σε επίπεδο αισθητικής όσο και ουσίας. Τα νυχτερινά πλάνα της πόλης σε φέρνουν πιο κοντά στην λογική της διασκευής που εμπνεύστηκε ο σκηνοθέτης, σε ένα σύγχρονο τοπίο. Ο πραγματικός λόγος ύπαρξης όμως, αυτού του μεγαλειώδους ψυχολογικού έργου, μένουν μετέωροι. Η συζήτηση περί ενδεχόμενων «Δίκαιων ή μη φόνων» και όλη η συνέπεια αυτών για τον θύτη, το ταξίδι από το έγκλημα και τις τύψεις, ενοχές και όποιες άλλες συνέπειες στα όρια της τρέλας μπορεί να φέρει, ως τη στιγμή της όποιας κάθαρσης, της ομολογίας και της τιμωρίας, μοιάζει να μένει «μισή» και τελικά ανεκμετάλλευτη.
Οι ερμηνείες τελικά είναι άνισες, όσο κι αν ο «Μιχάλης» (Θοδωρής Σκυφτούλης) φοιτητής εγκληματολογίας, μοναχικός και προβληματισμένος ψευτο-επαναστάτης του YouTube <!!!> δίνει τον καλύτερο του εαυτό. Στα απολύτως θετικά η άψογη ερμηνεία του «Ζαχαρία Μαρμελάντοφ» (Τσέζαρις Γκραουζίνις) και της έξοχης αυτοκριτικής της αυτοκαταστροφής ενός πρώην πολλά υποσχόμενου Ρώσου Εμιγκρέ και νυν αλκοολικού. Και στα μεγάλα ερωτηματικά γιατί ο Βασίλης Μπισμπίκης έπρεπε να εμφανιστεί αγνώριστος για να υποδυθεί τον «Πορφύρη», τον τετραπέρατο αστυνομικό με την μοναδική ικανότητα της ολόσωστης ψυχολογικής ανάλυσης χαρακτήρων. Και είναι πραγματικά κρίμα που οι διάλογοι εγκληματία – αστυνομικού δεν αναδεικνύονται περαιτέρω όπως άλλωστε και το ίδιο το έργο θα απαιτούσε.
Αντί επιλόγου
Το «Εγκλημα και Τιμωρία: Αθήνα» παίζεται στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών έως 23 Απριλίου, είναι μια παράσταση αυστηρά για ενήλικες και ένα ακόμα δείγμα πως η σύγχρονη γλώσσα του Ελληνικού Θεάτρου, ακόμα και σε διασκευές ιστορικών έργων, αρέσκεται να φλερτάρει ξεδιάντροπα με τα… βρισίδια.
Δείτε ακόμα:
- Μια βόλτα στο 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
- Μια βόλτα στο πολυσυζητημένο ll Capitano στο Κουκάκι
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
