Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει την κριτική του για τη νέα σειρά του ALPHA, «Ο Παράδεισος των Κυριών», που έκανε χθες πρεμιέρα.
«Ο Παράδεισος των Κυριών» ήρθε στον ALPHA
Απ’ ότι έμαθα «Ο Παράδεισος των Κυριών» έλκει την καταγωγή του από το ομότιτλο βιβλίο του Εμίλ Ζολά, ενός από τους κορυφαίους των γαλλικών γραμμάτων, του ανθρώπου που έγραψε το θρυλικό «Κατηγορώ». Πριν είκοσι χρόνια και κάτι απ’ ότι επίσης έμαθα, έγινε μια σειρά στην ιταλική τηλεόραση περιορισμένων επεισοδίων που χάλασε κόσμο και λίγο αργότερα έγινε πάλι στην ιταλική τηλεόραση λόγω της επιτυχίας μια άλλη σειρά, με πάρα πολλά επεισόδια αυτή τη φορά. Τώρα όλη αυτή η ιστορία έφτασε και στην Ελλάδα, στον ALPHA, με αυτόν τον τίτλο «Ο Παράδεισος των Κυριών». Συνήθως για ότι και να γράψω κριτική, ξεκινάω με την υπόθεση, αλλά αυτή τη φορά δεν θα το κάνω για λόγους που θα σας εξηγήσω παρακάτω…
Το τρέιλερ της σειράς εδώ και κανένα μήνα στον ALPHA πρέπει να ομολογήσω πως ήταν πολύ στυλιζαρισμένο και με έναν τρόπο κινηματογραφημένο που δεν μπορούσες να καταλάβεις καταρχήν περί τίνος πρόκειται και έπειτα αν είναι καλό ή όχι και αν η αισθητική κάνει στο πλάι την υπόθεση – κάτι που βέβαια ποτέ δεν είναι καλό, ούτε καν για αυστηρά καλλιτεχνικές ταινίες -…
Όλα εξυπηρετούν την υπόθεση
Το πρώτο επεισόδιο ξεκίνησε και η πρώτη μεγάλη σκηνή του ήταν πολύ έντονα φωτισμένη, το σκηνικό είχε πάρα πολλά χρώματα, ήταν στούντιο και σε αυτό το μεγάλο χώρο δεν κινείτο πολύς κόσμος, κάτι που βέβαια σε τέτοιες περιπτώσεις, δηλαδή των έντονων χρωμάτων και του άπλετου φωτισμού δεν είναι και το καλύτερο. Σκέφτηκα πως τελικά η αισθητική έχει κάνει στο πλάι την υπόθεση και ίσως καταλήξω να βλέπω για μια ώρα σκηνοθετικο-αισθητικούς ακροβατισμούς και κάμερες που ακολουθούν με λατρεία αντικείμενα, ρούχα κλπ κλπ…
Για να μην τα πολυλογώ μετά ήρθαν και άλλες σκηνές και άλλα πλάνα. Κάποια ήταν εξωτερικά, κάποια πρωί, κάποια βράδυ, όπου εκεί τα χρώματα και οι φωτισμοί αλλάζουν ανάλογα με τη σκηνή, κάπου υπήρχε πάρα πολύ κόσμος, κάπου μόνο ένας άνθρωπος, κάποιοι χώροι ήταν πάρα πολύ μεγάλοι και κάποιοι πολύ μικροί, αλλά όλα αυτά τα σκέφτηκα μετά. Όπως μετά συνειδητοποίησα πόσο καλοί ηθοποιοί παίζουν και πόσα σωστά είναι διαλεγμένοι για τους ρόλους τους. Όπως μετά σκέφτηκα πως επιτέλους τα σκηνικά, είτε μεγάλα, είτε τόσα δα είναι αυτό που πρέπει να είναι από πολύ πλούσια – και μάλιστα αυθεντικά πλούσια όταν πρόκειται για πολύ πλούσιους ανθρώπους όταν κατοικούν εκεί-, έως ένα τόσο δα δωματιάκι και από μια εξοχή μέχρι έναν κήπο που γίνεται μια δεξίωση, όλα εξυπηρετούν την υπόθεση όπως και τα πολύ ενδιαφέροντα κοστούμια φτιαγμένα σπάταλα αλλά όχι χωρίς λόγο που εκφράζουν τους χαρακτήρες που υποδύονται αυτοί που τα φοράνε. Συγχρόνως ο Γιώργος Χατζηνάσιος έχει γράψει εξαιρετικά ταιριαστή μουσική…
Ένας καταιγισμός γεγονότων και ανατροπών στη σειρά «Ο Παράδεισος των Κυριών»
Και φτάνουμε λοιπόν στο γιατί δεν έγραψα την υπόθεση στην αρχή της κριτικής. Δεν την έγραψα όχι γιατί δεν είχε ενδιαφέρον ή ήταν ακαταλαβίστικη, αλλά γιατί μετά την πρώτη σκηνή και στα υπόλοιπα 50 λεπτά η υπόθεση ήταν ένας καταιγισμός γεγονότων και ανατροπών, όλοι σχεδόν οι χαρακτήρες της σειράς βγήκαν μπροστά, μάθαμε αυτά που έπρεπε για αυτούς, μπήκαν στα προβλήματα που θα τους ακολουθήσουν φαντάζομαι και στο τέλος του επεισοδίου κατάλαβα πως είχα δει πραγματικά ένα πρώτο επεισόδιο γυρισμένο με απίστευτη ακρίβεια αισθητική και τεχνική που φαίνεται ότι έχουν πέσει πολλά λεφτά αλλά όχι χωρίς λόγο και ο σκηνοθέτης μαζί με τον σεναριογράφο με είχαν κάνει να ενδιαφερθώ τόσο πολύ για αυτό που είχα δει, όπου πρέπει να αρχίσω να βλέπω τη σειρά «Ο Παράδεισος των Κυριών» για να δω τι θα γίνει. Και αυτό όχι με ψευτιές και δήθεν καμώματα, αλλά ανάβοντάς μου τη σπίθα του ενδιαφέροντος στο μυαλό μου και μην αφήνοντας να αλλάξω κανάλι, ή να αποκτήσω δεύτερες σκέψεις για αυτό που βλέπω. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι πρέπει να δω και τα υπόλοιπα επεισόδια…
Όταν τελείωσε το πρώτο επεισόδιο αναλογίστηκα όλη την υπόθεση και το πως είχε γυριστεί, το πως κυλούσε η δράση, το πως αναδεικνύονταν τα συναισθήματα και το αισθητικό περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζονταν και δεν κατάλαβα πως δεν ήταν η αισθητική για την αισθητική, ούτε αδυναμία σωστής αφήγησης. Ήταν γιατί ότι χρησιμοποιήθηκε και φτιάχτηκε φτιάχτηκε ακριβώς για να υπηρετήσει την ιστορία και όχι για να την υπερβεί ή να κρύψει κενά. Δεν γράφω ηθοποιούς, δεν γράφω συντελεστές. Θέλω να δω και άλλα επεισόδια και θα επανέλθω. Προς το παρόν από τη μια με γοήτευσε και από την άλλη με απογείωσε..
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
