Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει για την ταινία «Παπαφλέσσας», την διαχρονική επιτυχία της και τα νούμερα τηλεθέασης που σημείωσε προ ημερών.
Η ταινία «Παπαφλέσσας» κουβαλάει τη σιγουριά της επιτυχίας
Το γεγονός είναι ένα, αναμφισβήτητο και εδώ που τα λέμε αρκετά συνηθισμένο τα τελευταία…. πολύ… αρκετά χρόνια. Το περασμένο Σάββατο 25 Μαρτίου, Εθνική Επέτειος ως γνωστόν, το βράδυ στο prime time ο ANT1 πρόβαλε για πολλοστή φορά τις τελευταίες δεκαετίες και ειδικά τέτοια μέρα την ταινία «Παπαφλέσσας». Για άλλη μια φορά ο «Παπαφλέσσας» τηλεοπτικά επανέλαβε τον… θρίαμβο του στα Δερβενάκια επί του Δράμαλη και όχι στο Μανιάκι όπου έπεσε ηρωικά από τον Ιμπραήμ.
Ο «Παπαφλέσσας» σημείωσε κάτι λιγότερο από 18% τηλεθέασης σε μέσο όρο ξεπερνώντας όλα τα υπόλοιπα κανάλια και όλες τις υπόλοιπες «τρα λα λα» ή όχι μουσικοχορευτικές εκπομπές. Κάθε χρόνο γίνεται αυτό και κάθε χρόνο τα κανάλια προσπαθούν να αποκτήσουν τα δικαιώματα από την εταιρία Καραγιάννης – Καρατζόπουλος στην οποία ανήκει πλέον η ταινία για να την προβάλουν αυτή τη μέρα γιατί κουβαλάει τη σιγουριά της επιτυχίας που δεν έχει χάσει ούτε μια φορά. Για να πούμε όμως, την ιστορία αυτής της ταινίας, αλλά να ρίξουμε και μια ματιά γενικά στις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου που σαν θέμα έχουν την επανάσταση του 1821 και τους ήρωες της.
Άλλες ταινίες για το 1821 και τους ήρωες του
Αντίθετα με ότι θα περίμενε κανείς, για το 1821 και τους ήρωες του στην ουσία ελάχιστα έχει ασχοληθεί το ελληνικό σινεμά. Για την ακρίβεια η πρώτη ταινία περί του θέματος γυρίστηκε βουβή και έχει χαθεί πια, είχε να κάνει με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο το 1928 «Αι τελευταίαι ημέραι του Οδυσσέως Ανδρούτσου». Είτε γυρίστηκε, είτε δεν γυρίστηκε είναι το ίδιο πράγμα. Για τα επόμενα 50 χρόνια ενώ γυρίστηκαν πολλές ταινίες για το ’40 και αρκετές για την Μικρασιατική Καταστροφή και τις επιπτώσεις της ίσα ίσα γυρίστηκαν μια ταινία για την «Μπουμπουλίνα» με την Ειρήνη Παππά που δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη το 1959, μια για την «Μαντώ Μαυρογένους» με την Τζένη Καρέζη το 1971, μια για τους «Σουλιώτες» γενικά με όλους τους οπλαρχηγούς το 1972, «Η δίκη των δικαστών» με τον Νίκο Κούρκουλο το 1974 που έχει να κάνει με την περίοδο του Καποδίστρια και κάποιες ακόμα που χωρίς να ασχολούνται με τη ζωή και τους αγώνες κάποιου ήρωα από το 1821 ή κάποιο γεγονός από το 1821, ασχολούνται με πριν, μετά ή επιμέρους επεισόδια με, γενικά, ηρωικές πράξεις των Ελλήνων κατά των Τούρκων εκείνη την περίοδο.
Ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Κανάρης, ο Μιαούλης, δεν γνώρισαν την τιμή να γυριστεί και για αυτούς μια ταινία. Αν όμως σας έβαζα ένα κουίζ για ποιον «ήρωα» εκείνης της εποχής έχει ασχοληθεί πιο πολύ το ελληνικό σινεμά να είστε σίγουροι πως η απάντηση θα σας άφηνε άλαλους. Και όμως ήταν ο Αλί Πασάς που βοηθούμενος και από την ρομαντική ιστορία της κυρά Φροσύνης είδε το όνομα του με κάποιο καλό ηθοποιό να τον ερμηνεύει και το 1972 στους «Σουλιώτες» και το 1959 για το «Ο Αλί πασάς και κυρά Φροσύνη» και την ίδια σεζόν με τη «Λίμνη των στεναγμών». Όμως ήδη από τη δεκαετία του ’20 το ελληνικό σινεμά είχε ασχοληθεί με τον τύραννο των Ιωαννίνων. Επίσης να συμπληρώσουμε και την βουβή ταινία του 1929 «Το λάβαρο του ‘21» που ευτυχώς ξεχάστηκε γρήγορα και την ταινία Αλί Πασάς το 1926.
«Η μεγάλη στιγμή του ‘21 – Παπαφλέσσας»
Το 1971 λοιπόν όπου η κρίση είχε γονατίσει πραγματικά τον μέχρι πριν λίγο ιδιαιτέρως ανθηρό ελληνικό σινεμά και τα σινεμά όπως οι περισσότερες εταιρίες παραγωγής με θυελλώδη ρυθμό ακόμα και ο Φιλοποίμην Φίνος και η Φίνος Φιλμ βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη θέση οικονομικά. Τότε εμφανίστηκε ο Τζειμς Πάρις παραγωγός που είχε ξεκινήσει ήδη από τις αρχές του ‘60 καλές παραγωγές αλλά στα χρόνια της δικτατορίας είχε βρει τον τρόπο να πείθει την κυβέρνηση της χούντας να του προμηθεύει φαντάρους, στρατιωτικό εξοπλισμό ακόμα και λεφτά για να γυρίζει τις εθνικοπατριωτικές του ταινίες με θέμα κυρίως το 40. Συγχρόνως σ’ εκείνη την εποχή πάνω κάτω η κυβέρνηση της δικτατορίας είχε φτιάξει την ΓΚΕ η οποία μετά την χούντα εξελίχθηκε στο Κέντρο Κινηματογράφου που ξέρουμε σήμερα και η οποία μαζί με τον Τζέιμς Πάρις έπεισαν τον Φίνο να γυρίσουν μια τεράστια για την εποχή παραγωγή με θέμα τον Παπαφλέσσα και με τίτλο «Η μεγάλη στιγμή του ‘21 – Παπαφλέσσας». Στην ουσία ο Φίνος γύρισε την ταινία και η δική του σφραγίδα φαίνεται και τεχνικά και αισθητικά. Οι άλλοι δύο φρόντισαν να βρεθούν λεφτά και μάλιστα αρκετά, πολύ στρατός που χρησιμοποιήθηκε για κομπάρσοι και μεγάλη ευκολία όσον αφορά τα ρούχα, τους χώρους, τα όπλα κλπ κλπ.
Η ταινία στοίχισε το ιλιγγιώδες για την εποχή ποσό των 12 εκατομμυρίων δραχμών, -χρησιμοποιήθηκαν 3.000 κομπάρσοι για τους οποίους φτιάχτηκαν τα ανάλογα ρούχα και εξαρτήματα- και εκτός από την εκπληκτικής ιστορικής ακρίβειας, αλλά και αισθητικού αποτελέσματος που έκανε ο Διονύσης Φωτόπουλος στα σκηνικά και τα κοστούμια υπήρχε ως στρατιωτικός σύμβουλος, ο στρατηγός Σπύρος Πορφύρης, και τη διεύθυνση κατασκευής όπλων και πυρομαχικών είχαν ο Ποδαρόπουλος και ο συνταγματάρχης Μπριλάκης. Οι ηθοποιοί ήταν ένα μείγμα από τους ηθοποιούς από τους οποίους συνεργαζόταν συνήθως ο Φίνος, όπως ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ο Αλέκος Αλεξανδράκης και αυτούς που συνεργαζόταν ο Τζέιμς Πάρις, όπως η Κάτια Δανδουλάκη, ο Χρήστος Πολίτης κλπ. Ο Φίνος επέμενε τη σκηνοθεσία να την αναλάβει ο Ερρίκος Ανδρέου – που χάσαμε πρόσφατα -, το σενάριο ήταν του σεμνού αλλά αποτελεσματικού Πάνου Κοντέλη, η εξαιρετική φωτογραφία του Δημήτρη Παπακακωσταντή και η μουσική του Κώστα Καπνίση. Το αστείο είναι πως ο «Παπαφλέσσας» που στην ουσία διαδραματίζεται όλο στην Πελοπόννησο, γυρίστηκε έξω από τη Λάρισα στη Θεσσαλία και στη Λέσβο όπως άλλωστε και οι «Σουλιώτες» όπου γύριζε τότε ο Τζέιμς Πάρις μόνος του.
Η συνεργασία Φίνου – Τζέιμς Πάρις, είχε αναγγελθεί με μια μεγάλη δεξίωση στην Μεγάλη Βρετανία και δεν ήταν βέβαια μόνο για μια ταινία, αλλά μόνο ο «Παπαφλέσσας» πρόλαβε να γυριστεί, μετά την προβολή του στις 25 Οκτωβρίου του 1971, η περίφημη συνεργασία διαλύθηκε. Αιτία το γεγονός πως ο πολυσυζητημένος , πολυδιαφημισμένος και πανάκριβος «Παπαφλεσσσας» ήρθε μόλις 10ος σε εισπράξεις εκείνη τη χρονιά με 297.817 εισιτήρια στην α’ και β’ προβολή στην Αθήνα. Στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης το 1971 όπου παρέστη ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ συνοδευόμενος από την Αλίκη Βουγιουκλάκη βεβαίως, ενώ ήδη είχαν αρχίσει τα σύννεφα στο γάμο τους, η ταινία κέρδισε βραβείο αρτιότερης παραγωγής, σκηνοθεσίας και ιδιαίτερη τιμητική διάκριση στο νεαρό Διονύση Φωτόπουλο για τα σκηνικά και τα κοστούμια. Τότε η ταινία θεωρήθηκε μια μεγάλη επιτυχία, αλλά εδώ που τα λέμε δεν συγκρίνεται με καμία άλλη ταινία με θέμα το 1821 και έτσι είναι μάλλον φυσικό που κάθε χρόνο στις 25 Μαρτίου ο κόσμος βλέπει φανατικά τον «Παπαφλέσσα». Είναι μακράν ο καλύτερος από τις άλλες ταινίες αν και πρέπει να πω πως και η «Μαντώ Μαυρογένους» με την Καρέζη είναι μια θαυμάσια παραγωγή…
Αυτή ήταν λοιπόν ήταν η ιστορία μιας ταινίας που πραγματικά τη δικαίωσε ο χρόνος…
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
