Ο Όμηρος Πουλάκης, που πρωταγωνιστεί αυτήν την περίοδο ως Δημοσθένης στο «Κόκκινο Ποτάμι – Η Συνέχεια», μας παραχώρησε μία συνέντευξη, όπου μας μιλάει για τον ρόλο του, αλλά και για τη συμμετοχή του σε μία εβδομαδιαία σειρά.
Πώς αποφάσισε να πει το «Ναι» στη σειρά του Μανούσου Μανουσάκη; Έχει κοινά στοιχεία με τον ρόλο του; Πώς είναι η συνεργασία με τους υπόλοιπους συντελεστές; Ο αγαπημένος ηθοποιός μας απαντάει σε όλα.
Απολαύστε τον!
Η τηλεοπτική “επιστροφή” και η γόνιμη συνεργασία με τους συντελεστές
Τι σας έκανε να πείτε το «Ναι» στο «Κόκκινο Ποτάμι – Η Συνέχεια»;
Ένα πλέγμα λόγων και παραμέτρων. Θα ήταν δύσκολο να αναλυθούν πλήρως στα πλαίσια μιας συνέντευξης. Θα αναφερθώ σε δύο εξ’ αυτών. Αφενός εργάζομαι για περίπου μια εικοσαετία ασκώντας την υποκριτική χωρίς ποτέ να έχω συμμετάσχει σε μια τηλεοπτική σειρά πολλών επεισοδίων. Είχα την άποψη πως η κατάλληλη στιγμή για κάτι τέτοιο θα ήταν στο “μεσοστράτι” μιας διαδρομής, δηλαδή, αν το επιτρέπετε, πριν την ουσιαστικότερη (επαν)εκκίνησή της. Αισθάνθηκα πως ο καιρός ήταν ο κατάλληλος. Και τι πιο ενδεδειγμένο, ευοίωνο, ευχάριστο και τιμητικό, αυτή η πρωτόγνωρη για εμένα εμπειρία να συμβεί με σκηνοθέτη έναν άνθρωπο όπως ο κ. Μανουσάκης, η επαγγελματική ιστορία του οποίου είναι ισχυρά συνυφασμένη με ιδιαιτέρως σημαντικές στιγμές της ιστορίας της ελληνικής τηλεόρασης.
Επιστρέψατε στην τηλεόραση ύστερα από αρκετά χρόνια. Πώς νιώθετε με αυτήν την επιστροφή; Πώς βιώνετε αυτήν την εμπειρία;
Αρχικά δεν θα χρησιμοποιούσα την λέξη επιστροφή μιας και, όπως προείπα, πολλών επεισοδίων σειρά κάνω για πρώτη φορά. Ωστόσο ναι, το τελευταίο αυτοτελές επεισόδιο στο οποίο συμμετείχα είχε γυριστεί το 2014, ήταν το επεισόδιο με τον τιτλο “Θηρίο” της 10ης εντολής σε σκηνοθεσία του Πάνου Κοκκινόπουλου. Νιώθω πολύ όμορφα, νιώθω πως περιβάλλομαι με εμπιστοσύνη. Πρόκειται για μια εμπειρία η οποία πολλά με διδάσκει, χαρά μου δίνει και διάθεση δημιουργική. Την απολαμβάνω.
«Βιώνω μια συνολικότερη δημιουργική διέγερση, μιαν ανυπομονησία για κάθε επόμενο γύρισμα»
Πώς είναι η συνεργασία με την Αναστασία Παντουση, τον Μανούσο Μανουσάκη και τους υπόλοιπους συντελεστές;
Αν έπρεπε να πω μόνο μια λέξη, τότε θα επέλεγα την λέξη γόνιμη. Αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω μιαν ολόκληρη πρόταση θα έλεγα πως πρόκειται για μια αληθινά δημιουργική συνεργασία, γόνιμων διακυμάνσεων, μεταξύ ανθρώπων που νοιάζονται για την εργασία και την τέχνη που ασκούν. Και αν δεν υπήρχε ο εύλογος περιορισμός του πλαισίου μιας συνέντευξης, τότε θα μιλούσα ώρα πολλή, για στιγμές, για ατάκες, για γέλια, για ανθρώπους, για ταξίδια εκτός έδρας, για την ομορφιά των απαιτητικών γυρισμάτων. Και για πολλά ακόμα. Γόνιμα.
Ο Όμηρος Πουλάκης για τον Δημοσθένη στο «Κόκκινο Ποτάμι»
Τι σας ιντριγκάρει περισσότερο στον ρόλο σας; Έχετε κοινά στοιχεία με τον Δημοσθένη;
Δεν είμαι σε θέση να απομονώσω στοιχεία και χορδές του ρόλου και να πω πως εκείνο ή το άλλο με ιντριγκάρει, όπως λέτε, περισσότερο. Βιώνω μια συνολικότερη δημιουργική διέγερση, αν θα μπορούσα να το πω, μιαν ανυπομονησία για κάθε επόμενο γύρισμα. Ως προς τα πιθανά κοινά στοιχεία, υποθέτω πως σίγουρα υπάρχουν ορισμένα, ωστόσο η φύση της τέχνης που ασκώ είναι πρωτίστως πρακτική και επιτελεστική, επομένως μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων θα καταστεί εφικτό να τοποθετηθώ ουσιαστικότερα και με ακρίβεια.
Τι να περιμένει το κοινό από τον Δημοσθένη στο Κόκκινο Ποτάμι;
Η σεναριακή ανατροπή, η δραματουργική έκπληξη, το σασπένς, αυτή η σαγηνευτική εκκρεμότητα της δράσης και της εξέλιξής της, αποτελούν μείζονα στοιχεία ως προς την απόλαυση μιας σειράς πολλών επεισοδίων. Υπάρχει άραγε λόγος να “νοθευτεί” κάτι τόσο άδολο και πρωτογενές με πρώιμη “πληροφόρηση” και εκ προοιμίου αποκαλύψεις; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω.
Τα έντονα συναισθήματα κι η διεγερτική προσμονή
Πώς είναι μια μέρα στα γυρίσματα; Υπήρξαν μέχρι στιγμής σκηνές τόσο έντονα συναισθήματα φορτισμένες που σας προκάλεσαν μια συγκίνηση ή αναστάτωση ύστερα;
Κάθε γύρισμα διακρίνεται από μια αλληλουχία σχεδόν τελετουργική. Η φροντίδα της όψης, το χτένισμα, το πρόσωπο, η ένδυση, η τοποθέτηση του μικροφώνου, η πρόβα στον χώρο και τέλος η λήψη. Και ύστερα ο κύκλος επαναλαμβάνεται, μια άλλη σκηνή, ένα άλλο πλάνο. Ομοιότητες και διαφορές εναλλάσσονται δημιουργώντας την υπέροχη διαδικασία του γυρίσματος, και οφείλω να παραδεχτώ πως η διαδικασία αυτή συνολικά είναι που μου γέννα έντονα συναισθήματα, σκέψεις, μνήμες ανθρώπων και στιγμών, πράγματα τα οποία με ακολουθούν μέσα στην κάθε μέρα, σα μικρές φωταψίες συνύπαρξης και συνδημιουργίας.
Θα καταφέρει ο Δημοσθένης να «κερδίσει» την Ιφιγένεια; Θα την κάνει να ξεπεράσει έστω και λίγο την απώλεια του Μίλτου;
Θα επιμείνω και ελπίζω να μην γίνομαι ενοχλητικός. Υπάρχει λόγος να χαθεί η διεγερτική προσμονή, εκείνο το απλό και ουσιώδες ερώτημα “και τι θα γίνει ύστερα;”, που μας κάνει να χαιρόμαστε τα μακροσκελή δημιουργήματα; Ας αντιστρέψω για λίγο τους ρόλους, με την άδειά σας φυσικά, και ας ρωτήσω, θα θέλατε στα αλήθεια να διαβάσετε τις τελευταίες σελίδες ενός βιβλίου που δεν έχετε ολοκληρώσει και το οποίο σας έχει συνεπάρει; Να γνωρίζετε από τα πριν τον δολοφόνο σε ένα θρίλερ; Ίσως τελικά η καλύτερη απάντηση στο ερώτημα “τι θα γίνει άραγε μετά;” να ήταν εκείνη που θα έλεγε “ευτυχώς που δεν γνωρίζουμε ακριβώς, διότι έτσι υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να μάθουμε”.
«Οι άνθρωποι είναι πάντοτε η απάντηση»
Η τηλεόραση, το θέατρο και τα επόμενα σχέδια
Τι πιστεύετε ότι κάνει αυτήν τη σειρά να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες; Σας είχε λείψει η τηλεόραση;
Θεωρώ πως αρμόδιο να απαντήσει στο πρώτος σκέλος της ερώτησής σας είναι το κοινό, οι τηλεθεατές και οι τηλεθεάτριες. Εκεί βρίσκεται ο πρώτος και ο τελευταίος λόγος ως προς την πρόσληψη, την ερμηνεία, την προσέγγιση, την αποτίμηση ενός έργου τέχνης. Ως προς το δεύτερο σκέλος τώρα, όχι δεν θα μπορούσα να το πω, δεν θα μπορούσα να πω πως μου είχε λείψει, άλλωστε ποτέ δεν υπήρξε μέχρι σήμερα μεγάλο μέρος της επαγγελματικής και καλλιτεχνικής μου καθημερινότητας. Είναι αρκετά πιθανό πάντως μετά το πέρας της σειράς να υπάρξει ένα αίσθημα απώλειας, έλλειψης και πένθους. Όταν μια γόνιμη συνεργασία σαν αυτή ολοκληρώνει τον φυσικό της κύκλο, θα είναι δύσκολο εκτιμώ να μην νιώσεις την απουσία της. Οι άνθρωποι είναι πάντοτε η απάντηση.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; Θα σας δούμε κάπου αλλού τηλεοπτικά, θεατρικά ή και κινηματογραφικά;
Θα ειμαι στο Θέατρο Σημείο, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του κ. Νίκου Διαμαντή. Η καλλιτεχνική και συνεργατική μας συνύπαρξη βρίσκεται στον δεύτερο της χρόνο και θα ήταν άδικο να μην εκφράσω το βαθύ αίσθημα ευτυχίας που αισθάνομαι για την γενναιοδωρία που συνάντησα εκεί, για την υπέροχη συνθήκη δημιουργίας θεάτρου, για την τρυφερή σχέση, την έμπνευση, την καλοσύνη. Θα παρουσιάσουμε από 21 Οκτωβρίου, για δεύτερη χρονιά, τον Ντον Ζουάν του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμαντή, και έχω την τύχη να μοιράζομαι την σκηνή με την Μάνια Παπαδημητρίου και την Δανάη Παπουτσή. Και μέσα στην θεατρική σεζόν θα ακολουθήσουν και άλλες παραστάσεις. Πάντα στο Θέατρο Σημείο.
Ήταν ο Όμηρος Πουλάκης, ο αγαπημένος «Δημοσθένης» από το «Κόκκινο Ποτάμι – Η Συνέχεια», που προβάλλεται κάθε Κυριακή στις 21:00 στο OPEN.
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
