Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει τη κριτική του για την καθημερινή εκπομπή του ΣΚΑΙ, “Καλό Μεσημεράκι” που παρουσιάζει ο Νίκος Μουτσινάς.
Μια γνωστή μου, πολύ σέξι, γοητευτική, αλλά με λίγο παραπάνω κιλά από το κανονικό, είχε μια φίλη που διακρινόταν για την κομψότητα και τη φινέτσα της. Η συγκεκριμένη φίλη κάποια στιγμή είχε σχέση με ένα πολύ όμορφο άντρα που του άρεσαν οι γυναίκες με «πιασίματα» που λένε και όχι οι κοκαλιάρες.
Αυτός λοιπόν επέμενε να πάνε να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα γυμνοί. Όταν με το καλό πείστηκε η φίλη μου, έκαναν αρκετές φορές στη θάλασσα μπάνιο γυμνοί και δεν είχε πια πουθενά επάνω της τα άσπρα σημάδια του μαυρίσματος από το μαγιό. Όταν λοιπόν το παρατήρησε η φίλη της της είπε
«μωρέ μπράβο αυτοπεποίθηση»… – και τα τρία πρόσωπα είναι γνωστά και η ιστορία πέρα για πέρα αληθινή.
Η Ζωζώ Σαπουντζάκη γράφει κάπου στην αυτοβιογραφία της…
«Η βασίλισσα της νύχτας» πως είχε κάνει οντισιόν, ας πούμε, μπροστά σε ένα μεγάλο ατζέντη το 1958 και αυτός έβαλε τα γέλια και είπε «έχω δει θράσος, αλλά σαν το θράσος αυτής της κοπέλας δεν έχω ξαναδεί»…
Και υπάρχει πάντα και ο περίφημος διάλογος του Άντυ Γουόρχολ: «-Βρέχει; -Όχι μας φτύνουνε»…
Καλό Μεσημεράκι – Νίκος Μουτσινάς
Ο Νίκος Μουτσινάς κάθε μεσημέρι στις 15:00 στο ΣΚΑΙ κάνει μια εκπομπή που λέγεται «Καλό μεσημεράκι». Γενικώς τα «σμικρυντικά» προκαλούν μια αφάνταστη μιζέρια όσο και αν προσπαθούν απεγνωσμένα να παραστήσουν τα ευαίσθητα και τα χαριτωμένα.
Νίκος Μουτσινάς: Ο δημιουργός και παρουσιαστής της εκπομπής
Η εκπομπή από ότι μαθαίνω πάει καλά από θεαματικότητα. Και αν κανείς θέλει να μιλήσει για την εκπομπή, πρέπει να μιλήσει για το Νίκο Μουτσινά, τον παρουσιαστή και δημιουργό της. Όλες οι ανάλογες εκπομπές λίγο ως πολύ είναι προσωποκεντρικές, αλλά εδώ ειδικά το θέμα ξεπερνάει κάθε προηγούμενο γιατί οποιοδήποτε μέτρο έχει αυτοκτονήσει…
Ο κύριος Νίκος Μουτσινάς αν πιάσουμε τις δυο πρώτες ιστορίες που έγραψα, από αυτοπεποίθηση και θράσος δε συγκρίνεται με κανέναν άλλο. Και άλλοι ενδεχομένως να τα διαθέτουν και τα δύο. Και άλλοι μπορεί να έχουν αυτοπεποίθηση και θράσος και να έχουν και ελαττώματα.
Αλλά ο κύριος Μουτσινάς βρίσκεται προφανώς σε μια κατάσταση νιρβάνας όταν βλέπει τον εαυτό σε ένα καθρέφτη ή τον ακούει σε μια ηχογράφηση. Δείχνει τόσο σίγουρος ότι είναι τόσο τέλειος στα πάντα που μπροστά του ο Φρανκ Σινάτρα, ο Φρεντ Ασταίρ και ο Τζόνυ Κάρλσον θα φαντάζουν στο μυαλό σαν φτηνά τσουλάκια.
Στην εκπομπή Καλό Μεσημεράκι, ο Νίκος Μουτσινάς τα κάνει όλα
Τραγουδάει, χορεύει, λέει αστεία, κριτικάρει, κάνει συνεντεύξεις. Και ούτε για μια στιγμή δεν υπάρχει χιούμορ από τον ίδιο απέναντι στις όποιες ικανότητες του. Έχει φροντίσει δε, οι πάντες γύρω του να είναι λίγο χειρότεροι από τον ίδιο. Με αποκορύφωμα μια πολύ όμορφη κοπέλα, από ότι την είδα χωρίς μακιγιάζ σε μια άλλη εκπομπή, η οποία παρουσιάζεται εκεί ντυμένη και μακιγιαρισμένη με φρικτό τρόπο και λέει κρύα αστεία…
Η εκπομπή φυσικά είναι η αποθέωση του κιτς. Αν σκεφτούμε το τι σημαίνει πραγματικά το κιτς στην τεχνοκριτική γλώσσα. Γιατί όλη η εκπομπή είναι «κάτι σαν»…
παρουσιασμένο σε πολύ κατώτερη μορφή από το πρωτότυπο φυσικά και με το κακό γούστο να προεξάρχει.
Αυτό δε, που είναι καταπληκτικό είναι πως ο κύριος Μουτσινάς και σε παλαιότερες δουλειές του και εδώ, κρίνει από κομματάκια άλλων εκπομπών ανθρώπους, κουβέντες ακόμα και ντυσίματα και χτενίσματα κ.λπ. κ.λπ.
Ο καθένας βέβαια γενικώς μπορεί να λέει ότι θέλει…
Αλλά καταρχάς αυτό πρέπει να γίνεται με χιούμορ ειδικά άμα αυτός που το κάνει δεν έχει απολύτως κανένα προσόν για να το κάνει. Γιατί άμα δεν έχει χιούμορ και δεν έχει και προσόντα για αυτό, πετάει κακίες δήθεν αστείες. Και παίρνει διάφορες εκφράσεις στο πρόσωπο του που μοιάζουν μάλλον με μουτσούνες. Τότε όλο αυτό βγαίνει σε κακία και όχι σε χιούμορ. Ή σε ζήλεια, που είναι το χειρότερο…
Υπάρχει πολύς κόσμος που τον βλέπει και απολαμβάνει όλο το θέαμα – ακρόαμα και το προσωπικό ρεσιτάλ του. Άλλωστε, από ότι μαθαίνω και τα θεατρικά έργα που γράφει και στα οποία πρωταγωνιστεί έχουν επιτυχία. Όταν το κιτς βγαίνει για καφέ με το κακό γούστο και έρχεται και η φίλη του η «κακιούλα» – κατά το «μεσημεράκι» – είναι σαν τη μετριότητα όταν συμμαχήσει με τη σιωπή. Πουλάνε πολύ…
Και εδώ επιστρέφουμε στην τρίτη από τις ιστορίες της αρχής. Στο διάλογο του Άντυ Γουόρχολ – ή μήπως είναι του Γούντι Άλλεν; Δεν θυμάμαι… – «-Βρέχει; – Όχι, μας φτύνουνε»…
Διαβάστε επίσης το άρθρο της Τίνας Μεσσαροπούλου για την ίδια εκπομπή.
