Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει την κριτική του για τη νέα κωμική σειρά της ΕΡΤ, «Κι όμως είμαι ακόμα εδώ».
Ποτέ δεν είναι εύκολη μια τρελή κωμωδία
Το να βλέπεις τη Ρένα Βλαχοπούλου στην χαρτοπαίχτρα είναι απόλαυση. Και στην ουσία η Βλαχοπούλου δεν κάνει παρά μια γυναίκα με πρόβλημα εθισμού στα χαρτιά. Αλλά, είναι το κείμενο του Ψαθά, η σκηνοθεσία του Δαλιανίδη και βέβαια είναι η Βλαχοπούλου με όλους τους υπόλοιπους που λειτουργούν σαν θύελλα. Σκεφτείτε όμως τη Βλαχοπούλου χωρίς αυτό το κείμενο και αυτή τη σκηνοθεσία…
Από την άλλη είναι πολλοί που πιστεύουν, ότι ο περίφημος και απίθανα ξεκαρδιστικός ΘΟΥ – ΒΟΥ του Βέγγου που θα μπορούσε να συναγωνιστεί επάξια τις πιο επιτυχημένες χολιγουντιανές κωμωδίες με τον Βέγγο να αλωνίζει και να κρατάς το στομάχι σου από το γέλιο, πριν απ’ όλα έχει ένα πολύ ισχυρό σενάριο που έγραψε ο μέγας Τσιφόρος – στον 2ο ΘΟΥ – ΒΟΥ που επίσης έσκισε τότε, έγραψε ο Γιώργος Λαζαρίδης – με αυτή την απίστευτη σκηνοθεσία του Βέγγου που αισθάνεσαι ότι περνά ανεμοστρόβιλος – αλήθεια, σχεδόν κανείς δεν έχει αναφερθεί στο πόσο σπουδαίος σκηνοθέτης του κινηματογραφικής κωμωδίας ήταν ο Βέγγος και ίσως ήταν ο πιο Αμερικάνος Έλληνας σκηνοθέτης και βέβαια η ερμηνεία του Βέγγου που παρασύρει τα πάντα.
Προσέξτε με τι κομψό τρόπο ο Ντίνος Δημόπουλος πιάνει το σχεδόν παρανοϊκό κείμενο του Τσιφόρου και του Βασιλειάδη και σκηνοθετεί την τεράστια ηθοποιό Μαίρη Αρώνη να παίξει την πάστα Φλώρα σαν να παίζει Ιουνέσκο και Μπέκετ, μόνο που οι ατάκες είναι της κατηγορίας «είσαι βάρβαρος… αλήθεια, είπα βάρβαρος και θυμήθηκα…. Τι κάνει η Βαρβάρα;….»
Φυσικά δεν τρελάθηκα να φτάσω στους χαρακτήρες του Μολιέρου ούτε στους τύπους του Κάρλο Γκολντόνι, απλώς είπα να κάνω μια εισαγωγή όχι και τόσο άσχετη για να πω πως το να ασχοληθείς σε μια κωμωδία με έναν εμμονικό τύπο και να το τραβήξεις και από τα μαλλιά για να το κάνεις μια τρελή κωμωδία πάντα είναι ευχάριστο αλλά ποτέ δεν είναι εύκολο. Από την άλλη δεν συνέκρινα κανέναν ούτε με τον Μελ Μπρουκς, ούτε με τους δημιουργούς της σειράς των ταινιών Απίθανη πτήση…
Η νέα σειρά της ΕΡΤ «Κι όμως είμαι ακόμα εδώ» – Η κριτική μας
Η καινούργια σειρά της ΕΡΤ «Κι όμως είμαι ακόμα εδώ» είναι ξεκάθαρο πως θέλει να είναι μια σειρά πολύ κωμική στο επίπεδο της θεότρελης κωμωδίας ίσως και της παρωδίας με χαρακτήρες εμμονικούς, υποχόνδριους που έχουν συνέχεια την τρέλα ότι είναι πολύ πολύ άρρωστοι. Στη ζωή αυτό είναι ενοχλητικό και για αυτόν που το κουβαλάει και κυρίως για τους γύρω του αλλά ως κωμωδία μπορεί να σκίσει – άλλωστε όπως είχε πει και ο Αλέκος Σακελλάριος «Τι είναι κωμωδία, εκτός από ένα δράμα από την κωμική του πλευρά;»
Δυστυχώς όμως αυτή η περίπτωση δεν είναι αυτή η υπέροχη περίπτωση που είπα πριν. Το σενάριο είναι σχεδόν «δειλό» και οι σεναριογράφοι φαίνεται καθαρά πως σχεδόν φοβούνται να «το τραβήξουν από τα μαλλιά» κάτι που βεβαίως είναι απαραίτητο για τέτοιου είδους κωμωδία, αλλά συγχρόνως θέλει και σπάνιο μέτρο εκείνη τη στιγμή να μην χάσεις τον έλεγχο. Το πρόβλημα της σειράς είναι σαφέστατα πρόβλημα σεναρίου. Γιατί πλην της έξυπνης για κωμωδία αρχικής ιδέας, τίποτα άλλο δεν είναι κωμικό και επαναλαμβάνω όλα φαίνονται δειλά στο να μπορέσουν να ξεφύγουν κωμικά. Κάπως έτσι δεν ισχύει τίποτα κωμικά, όμως δυστυχώς ο σκηνοθέτης εκεί αποφασίζει από τη μια να το τραβήξει από τα μαλλιά και να χρησιμοποιήσει κώδικες και πλάνα περισσότερο κινηματογραφικά αλλά και λιγότερο κωμικά -π.χ. το πλάνο με το φτέρνισμα στην πόρτα είναι πιο κοντά σε θρίλερ παρά σε τρελή κωμωδία-. Είναι απίστευτο το πως σεναριογράφοι και σκηνοθέτης πηγαίνουν χέρι χέρι αλλά σε διαφορετικούς δρόμους, μη καταφέρνοντας να δημιουργήσουν το κωμικό ακόμα και όταν αυτό θέλει να βγει μόνο του…
Είναι κρίμα γιατί από την άλλη υπάρχει καλό καστ. Η Κατερίνα Γερονικολού προσπαθεί μόνη της να «γεννήσει» κωμικές καταστάσεις αλλά δεν την βοηθά ούτε το σενάριο ούτε η σκηνοθεσία και ο σκηνοθέτης επιμένει σε κωμωδία ενώ κάνει τόσα κοντινά πλάνα που απλά χάνεις το μέτρο με όχι καλά αποτελέσματα. Και δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει την Κατερίνα Γερονικολού ότι είναι κακή ηθοποιός σε γενικές γραμμές. Ευτυχώς ο Γιάννης Τσιμιτσέλης, ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος και ο Λαέρτης Μαλκότσης κρατάνε περισσότερο το μέτρο και είναι όπως πάντα αξιοπρεπέστατες παρουσίες ίσως γιατί από πείρα κατάλαβαν πως ακόμα και να τραβήξεις κάτι από τα μαλλιά πρέπει καταρχήν να μην είναι φαλακρό…
Δείτε επίσης:
- ΕΡΤ: H «άνοιξη» της μυθοπλασίας και ο «χειμώνας» των εκπομπών
- Κι όμως είμαι ακόμα εδώ: Είδαμε τη νέα σειρά της ΕΡΤ – Οι εντυπώσεις μας
- Κι όμως είμαι ακόμα εδώ: Οι δηλώσεις των ηθοποιών της σειράς
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
